Οι γαλλικές εκλογές του 2012 πολύ πιο σημαντικές γεωπολιτικά από ό, τι οι εκλογές στις ΗΠΑ του 2012
Πράγματι, κατά τη γνώμη μας, η νίκη του Φρανσουά Ολάντ θα προκαλέσει μια σειρά από στρατηγικές ανατροπές που θα επηρεάσουν δυνατά την Ευρώπη και θα επιταχύνουν σημαντικά τις γεωπολιτικές μεταβάσεις σε εξέλιξη σε παγκόσμιο επίπεδο από την έναρξη της παγκόσμιας κρίσης το 2008.
Για αυτό τον λόγο, τα αποτελέσματα και οι συνέπειες των γαλλικών προεδρικών εκλογών (5) είναι πολύ πιο σημαντικά από εκείνα των επόμενων αμερικανικών προεδρικών εκλογών το Νοέμβριο του 2012.
Πράγματι, η Γαλλία, αν και χώρα πολύ λιγότερο ισχυρή από τις Ηνωμένες Πολιτείες, κατέχει μια στρατηγική θέση τόσο στην Ευρώπη όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο (μεταξύ άλλων μέσω του ρόλου της στην Ευρώπη), που θα την κάνει έναν παίκτη-κλειδί της εμφάνισης του «κόσμου μετά την κρίση» για να αναφέρουμε τον τίτλο του βιβλίου του Franck Biancheri. Και η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος κατέχει ένα πραγματικό όραμα για την Ευρώπη και για τον ρόλο της Γαλλίας στην Ευρώπη και δήλωσε σαφώς την πρόθεσή του να διερευνήσει ενεργά τις ευκαιρίες για εταιρικές σχέσεις με τις αναδυόμενες δυνάμεις (BRICS), θα στέψει μια κύρια ρήξη σε σχέση με την έλλειψη ευρωπαϊκού οράματος και στρατηγικής της πενταετούς προεδρίας του Νικολά Σαρκοζί που χαρακτηρίστηκε κυρίως από την υποταγή άνευ προηγουμένου στην πρόσφατη ιστορία της χώρας, στην κυρίαρχη αμερικανική δύναμη (6) και την ενσωμάτωσή της άνευ όρων στον άξονα Ουάσιγκτον/Τελαβίβ για τα περισσότερα μεγάλα γεωπολιτικά προβλήματα (7).
Η Γαλλία είχε εξαφανιστεί για πέντε χρόνια από τον κόσμο (8), ετοιμάζεται να κάνει μια θραυστική επιστροφή (9) ακόμη και πέρα από την προσωπικότητα του μελλοντικού Προέδρου (10).
Ο αντίκτυπος της εκλογής του Φρανσουά Ολάντ στην παγκόσμια γεωπολιτική μετάβαση (2012-2015)
Σε γενικές γραμμές, θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε δύο χαρακτηριστικές τάσεις που θα σημάνουν τα δύο πρώτα έτη της νέας γαλλικής εξουσίας:
την επιβεβαίωση από τη Γαλλία μιας ευρωπαϊκής γκωλικής (ή μιτεραντο-γκωλικής) πολιτικής, ήτοι της διαμόρφωσης μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, ως στρατηγική προτεραιότητα την εξερεύνηση με υψηλή ταχύτητα των δυνατών σχέσεων με τις χώρες BRICS, ιδίως στο πλαίσιο του μελλοντικού συνεταιρισμού Ευρω-BRICS.
Ο Φρανσουά Ολάντ παρέμεινε πολύ διακριτικός για θέματα της εξωτερικής πολιτικής, διότι, πρώτον, δεν βρίσκονται στο επίκεντρο των ανησυχιών των Γάλλων για αυτές τις εκλογές του 2012 και, δεύτερον, γιατί δεν ανακοινώνει κανείς εκ των προτέρων σημαντικές αλλαγές στον τομέα αυτό.
Τα επιχειρήματα υπέρ αυτών των αλλαγών είναι πληθώρα και η εφαρμογή τους δεν κινδυνεύει να δημιουργήσει δυσκολίες στην κοινή γνώμη η οποία, σε γενικές γραμμές, αισθάνθηκε προδομένη από την υποταγή στις ΗΠΑ της αμερικανιστικής περιόδου Σαρκοζί, δεν υπάρχει πράγματι κανένας λόγος να βιαστούμε.
Όπως το ανακοίνωσε για το ζήτημα της επανένταξης της Γαλλίας στην ενιαία στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ (11), θα βασιστεί σε αντικειμενική αξιολόγηση των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων αυτής της απόφασης. Το αποτέλεσμα είναι ήδη δεδομένο, αφού ο απερχόμενος Πρόεδρος δεν διαπραγματεύτηκε τίποτα (και επομένως δεν πήρε τίποτα) σε αντάλλαγμα για την επιστροφή της Γαλλίας σε αυτή τη στρατιωτική οργάνωση.
Πρέπει λοιπόν να αναμένουμε μια δράση σε δύο φάσεις: την απαίτηση για ορισμένο αριθμό βασικών στρατιωτικών θέσεων-κλειδιών για τη Γαλλία μέσα στο ΝΑΤΟ και την καθιέρωση από το 2015 ενός ευρωπαϊκού πυλώνα άμυνας εκτός του ΝΑΤΟ, αλλά συνδεδεμένου με το ΝΑΤΟ.
Η Γαλλία θα μπορέσει να υπολογίζει στην υποστήριξη των περισσοτέρων ηπειρωτικών ευρωπαϊκών χωρών οι οποίες πείστηκαν από τις λιβυκή και αφγανική περιπέτειες για την ανάγκη για ριζικές αλλαγές εντός της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Μέσω μιας αυξημένης δημοσιονομικής στήριξης από τους Ευρωπαίους του κόστους των δικών τους αμυντικών δαπανών, οι Ηνωμένες Πολιτείες, που αντιμετωπίζουν δραστικές μειώσεις στο στρατιωτικό προϋπολογισμό τους, θα αποδεχτούν ηθελημένα ή μη.
Και μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο θα αντισταθεί σε αυτή την εξέλιξη, πριν να ενταχθεί, διότι δεν διαθέτει πια τους οικονομικούς πόρους, στρατιωτικούς και διπλωματικούς, για την εφαρμογή της πολιτικής του.
Η Γαλλία θα μπορέσει να υπολογίζει στην υποστήριξη των περισσοτέρων ηπειρωτικών ευρωπαϊκών χωρών οι οποίες πείστηκαν από τις λιβυκή και αφγανική περιπέτειες για την ανάγκη για ριζικές αλλαγές εντός της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Μέσω μιας αυξημένης δημοσιονομικής στήριξης από τους Ευρωπαίους του κόστους των δικών τους αμυντικών δαπανών, οι Ηνωμένες Πολιτείες, που αντιμετωπίζουν δραστικές μειώσεις στο στρατιωτικό προϋπολογισμό τους, θα αποδεχτούν ηθελημένα ή μη.
Και μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο θα αντισταθεί σε αυτή την εξέλιξη, πριν να ενταχθεί, διότι δεν διαθέτει πια τους οικονομικούς πόρους, στρατιωτικούς και διπλωματικούς, για την εφαρμογή της πολιτικής του.
Όσον αφορά τον παγκόσμιο επίπεδο, μετά τη Γερμανία που ήδη προχώρησε στη διαδικασία της διπλωματικής συνεργασίας με τις χώρες BRICS, η Γαλλία θα εισαγάγει μια πιο στρατηγική προσέγγιση, με ευρωπαϊκή λογική (της Ευρωλανδίας) από κοινού, η οποία θα έχει ως στόχο να διαμορφωθούν κοινοί άξονες δράσης Ευρω-BRICS (12) στους διεθνείς οργανισμούς (μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ (13), του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ ...) και κυρίως για τη ριζική μεταρρύθμιση του διεθνούς νομισματικού συστήματος (το ζήτημα της αντικατάστασης του δολαρίου ΗΠΑ ως μοναδικός πυλώνας του συστήματος).
Η σύνοδος κορυφής του G20 στη Μόσχα το πρώτο εξάμηνο του 2013 θα σηματοδοτήσει την πρώτη υλοποίηση αυτής της εξέλιξης.
Με την τόνωση αυτών των δύο αλλαγών μόνο (και μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα υπάρξουν και άλλες), η νέα γαλλική εξουσία, με μια ευρωπαϊκή παραδειγματική προσέγγιση, θα συμβάλει αποφασιστικά στην εξέλιξη της μετά-κρίσης παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Σημειώσεις :
(1) Η πρόβλεψη μας του Νοεμβρίου 2010 έγινε με βάση τις τάσεις (μαζική λαϊκή απόρριψη του προσώπου του Νικολά Σαρκοζί, απουσία κίνητρου του εκλογικού σώματος UMP και ισχυρή ώθηση του Εθνικού Μετώπου), όλες ανεξάρτητες από το πρόσωπο του υποψηφίου των Σοσιαλιστών, άγνωστο εκείνη την εποχή.
(2) Με δημοσκοπήσεις για το δεύτερο γύρο που δεν τοποθέτησαν ποτέ τον Νικολά Σαρκοζί στην πρώτη θέση οι οποίες επιβεβαιώνονται από μήνα σε μήνα ( γύρω στο 8% / 10%) ή που διευρύνεται (13% διαφορά σε πρόσφατη δημοσκόπηση του CSA) υπέρ του Φρανσουά Ολάντ, μόνο ένα τραγικό ατύχημα θα μπορούσε να εμποδίσει τώρα τη νίκη του σοσιαλιστή υποψήφιου το βράδυ της 6ης Μαΐου
(3 ) Συνεχίζουμε να πιστέψουμε ότι οι δημοσκόποι υποτιμούν σημαντικά το ποσοστό της υποψηφίου του Εθνικού Μετώπου και υπερεκτιμούν αυτό του σημερινού προέδρου. Η γενική σημερινή αίσθηση, που επιβεβεώνεται από όλες τις δημοσκοπήσεις, χωρίς εξαίρεση, ότι ο υποψήφιος του UMP δεν μπορεί να βγει νικητής στο δεύτερο γύρο, αποδυναμώνει σημαντικά τη στρατηγική της «χρήσιμης ψήφου» στο Σαρκοζί στον πρώτο γύρο έναντι της «περιττής ψηφοφορίας» Λεπεν. Στην πραγματικότητα, θεωρούμε ότι τις τελευταίες μέρες πριν τον πρώτο γύρο, θα δούμε αυτή την ίδια την στρατηγική να γυρίσει εις βάρος της ψήφου για τον Σαρκοζί, η οποία έχει γίνει de facto άχρηστη ψηφοφορία, αφού δεν μπορεί να κερδίσει το δεύτερο γύρο.
(4) Βλέπε σε αυτό σχετικά με την πρόβλεψη μας για την εξέλιξη των Ηνωμένων Πολιτειών 2012-2016 ( τεύχος αριθ. 60
(5) Και για τις βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθήσουν τον προσεχή Ιούνιο.
(6) Όπως έχουμε ήδη επισημάνει στο παρελθόν, η μόνη εποχή που μπορεί να συγκριθεί όσον αφορά την εγκατάλειψη της κυριαρχίας στη διεθνή πολιτική είναι ότι το καθεστώς του Vichy και η άνευ όρων υποταγή του στο ναζιστικό καθεστώς.
(7) και ακόμη και για την κατάρτιση των μελλοντικών γαλλικών ελίτ με το μοντέλο, όμως χωρίςι μέλλον, «του Παγκοσμίου Πανεπιστημίου Inc». Πηγή: NewropMag , 04/12/2012
(8) Είναι ακόμα ένας από τους μεσάζοντες στην υπόθεση Καράτσι, ο Zak Takieddine, ο οποίος το επιβεβαιώνει τονίζοντας την αισχροκέρδεια που προήδρευσε για πέντε χρόνια στη λήψη στρατηγικών αποφάσεων της χώρας. Στον τομέα της αισχροκέρδειας, είναι ένας εμπειρογνώμονας που μιλά. Πηγή: Le Point, 26.3.2012
(9) Τούτου λεχθέντος, ελεύθερο σε όσους, με προτροπή του Σίτυ και της Wall Street, θέλουν να «διαβάσουν» στην ελληνική κρίση το μέλλον της Ευρωλανδίας. Θεωρούμε ότι από δω και στο εξής είναι περισσότερο μέσω της γαλλικής πολιτικής αλλαγής που θα γραφεί το υπόλοιπο της ιστορίας της Ευρωλανδίας και πέραν της μετά-κρίσης γεωπολιτικής μετάβασης.
(10) Γιατί μετά από δώδεκα χρόνια σχεδόν απουσίας της Γαλλίας επί των ευρωπαϊκών θεμάτων για τα οποία ο Ζακ Σιράκ δεν είχε καμία συγγένεια και πολύ λιγότερο στρατηγικό όραμα, τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν σημαδέψει μια de facto κατάργηση της Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή, εκτός σαν δεύτερο μαχαίρι των ΗΠΑ και ως μέσο προβολής της κομπορρημοσύνης του Νικολά Σαρκοζί που ποτέ δεν είχαν αποτελεσματικότητα (κατάργηση των φορολογικών παραδείσων, φορολογία χρηματοδοτικών συναλλαγών, κλπ ...). Η χώρα, οι παίκτες της, οι φορείς της, οι πολίτες της, κόπηκαν από κάθε δυνατότητα προβολής σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Αυτή η κατάσταση θα τερματιστεί σε λιγότερο από ένα μήνα και θα δημιουργήθούν κατά συνέπεια μια κυλιόμενη βράση και πολλές πρωτοβουλίες, όπως η «χύτρα ταχύτητας» υπό πίεση για πολλά χρόνια! Αυτό εξηγεί επίσης γιατί αυτή η εκλογή δεν αντικατοπτρίζει μια κλασική αριστερά-δεξιά διαίρεση, αλλά μια ισχυρή δημοκρατική αίσθηση του «Res Publica».
(11) Αποφασίστηκε από το Νικολά Σαρκοζί χωρίς προεκλογική ανακοίνωση και χωρίς καμία δημοκρατική συζήτηση.
( 12) Για παράδειγμα, η Ρωσία μόλις αντικαταστήσε σε σύντομο χρονικό διάστημα, τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες παραιτήθηκαν λόγω έλλειψης χρημάτων, του σχεδίου ExoMars που διοικείται από τους Ευρωπαίους. Πηγή: RiaNovosti , 04.14.2012
Source : infognomonpolitics.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου