Χρήσιμες λεπτομέρειες για την κατανομή εδρών μετά τις εκλογές

Με μαθηματικό τύπο που προκύπτει από πολλαπλασιασμούς και διαρέσεις γίνεται η κατανομή των εδρών στις εκλογές. Υπάρχει περίπτωση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί να πάρουν ποσοστό που δεν θα τους επιτρέπει να κάνουν κυβέρνηση συνεργασίας αφού δεν θα έχουν πλειοψηφία εδρών. 

• Όσο περισσότερα κόμματα μπουν στη Βουλή,τόσο αποδυναμώνεται το πρώτο κόμμα και μαζί οι πιθανότητες αυτοδυναμίας.
• Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των κομμάτων που δεν μπαίνουν στη Βουλή, όσο περισσότερα είναι τα άκυρα, τα λευκά και η αποχή, τόσο ενισχύεται το πρώτο κόμμα. Επομένως η ψήφος σε κόμμα που μπαίνει στη Βουλή πιάνει τόπο με την έννοια ότι πηγαίνει εκεί που θέλει ο ψηφοφόρος και όχι με καραμπόλα στο πρώτο κόμμα.

Ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου στο Πάντειο πανεπιστήμιο Ηλίας Νικολόπουλος μιλώντας στο ipop είπε ότι η κατανομή των εδρών με το νόμο Παυλόπουλου, με τον οποίο γίνονται οι εκλογές, κατανέμει τις έδρες με βάση ένα πολλαπλασιασμό και μια διαίρεση. Το συμπέρασμα είναι ότι αν θέλει κάποιος να ρίξει μεν ψήφο διαμαρτυρίας αλλά να μην χάσει την ψήφο του θα πρέπει να ψηφίσει ένα μικρό κόμμα που μπαίνει στη Βουλή. Διαφορετικά είναι σα να ψηφίζει το πρώτο κόμμα αφού το βοηθά να πάρει το μπόνους των 50 εδρών που δίνει ο εκλογικός νόμος και να κάνει αυτοδυναμία με μικρότερο ποσοστό.Όπως είπε ο κ. Νικολόπουλος οι έδρες ανά κόμμα κατανέμονται με τον αριθμό των ψήφων που παίρνει ένα κόμμα επί 238 έδρες (αφαιρείται από τις 300 το μπόνους 50 εδρών και οι 12 επικρατείας) δια των εγκύρων ψηφοδελτίων. Δεν υπολογίζονται δηλαδή τα άκυρα,τα λευκά, η αποχή και οι ψήφοι σε κόμματα κάτω του 3%. Όσο μικραίνει ο παρονομαστής ευνοείται το πρώτο κόμμα. Είναι με τέτοιο τρόπο κομμένος και ραμμένος στα μεγάλα κόμματα ο εκλογικός νόμος ώστε όποιος ψηφίζει οτιδήποτε δεν μπαίνει στη Βουλή ή απέχει, είναι σα να ψηφίζει εκείνον που θα πάρει τις περισσότερες ψήφους.Με βάση τα δεδομένα των εκλογών ένα κόμμα για να έχει αυτοδυναμία θέλει περίπου 42%. Το ποσοστό αυτό είναι…κυμαινόμενο. Αν δηλαδή μπουν λίγα κόμματα στη Βουλή τότε το πρώτο κόμμα μπορεί να κάνει αυτοδυναμία με μικρότερο ποσοστό. Αν όμως μπουν στο κοινοβούλιο πολλά κόμματα τότε αυξάνεται το ποσοστό που απαιτείται για αυτοδυναμία και ανέρχεται περίπου σε 45%. Όσον αφορά την περίπτωση συνεργασίας ΝΔ_ΠΑΣΟΚ εφόσον πιάσουν και οι δυο μαζί το ποσοστό 42% τότε μπορούν να κάνουν κυβέρνηση αφού θα έχουν πάνω από 150 έδρες.Ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου θέτει μια παγίδα του εκλογικού νόμου για το πρώτο κόμμα. Από την ώρα που θα πιάσουν πολλά κόμματα το 3% υπάρχει περίπτωση το πρώτο κόμμα να πάρει…κουτσουρεμένο το μπόνους των 50 εδρών. Δηλαδή με 3% το μικρό κόμμα παίρνει περίπου επτά έδρες. Αν τα κόμματα είναι πολλά, ο αριθμός των εδρών που μένει για το πριμ μπορεί να είναι πάνω από 50 έδρες. Κι αυτό γιατί κάθε κόμμα που μπαίνει στη Βουλή αφαιρεί από τον πρώτο έξι με επτά έδρες.Σε βουλή έξι κομμάτων μπορεί να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα στα δυο πρώτα κόμματα. Σε βουλή επτά και οκτώ κομμάτων η συνεργασία μπορεί να οδηγήσει σε κυβέρνηση με 151 ή 152 έδρες.  Σε βουλή εννέα κομμάτων μπορεί να μην γίνεται κυβέρνηση ούτε με συνεργασία.Όσον αφορά το άκυρο και το λευκό με βάση τον εκλογικό νόμο είναι ακριβώς το ίδιο. Θεωρούνται άκυρα και τα λευκά ψηφοδέλτια. Όσο περισσότερα είναι αυτά τα ψηφοδέλτια τόσο περισσότερο ευνοείται το πρώτο κόμμα. Κι αυτό επειδή αυξάνουν τον παρονομαστή της διαίρεσης με την οποία κατανέμονται οι έδρες. Ουσιαστικά το άκυρο και το λευκό μεγαλώνουν το ποσοστό του πρώτου κόμματος.Σύμφωνα με τον κ. Νικολόπουλο η είσοδος πολλών κομμάτων δεν ευνοεί το πρώτο κόμμα διότι παίρνει βουλευτές από το πακέτο των εδρών χωρίς το πριμ και το ψηφοδέλτιο επικρατείας δηλαδή από τον αριθμό 238 έδρες. Έτσι όσο πιο πολλά είναι τα κόμματα που μπαίνουν στη Βουλή τόσο περισσότερες έδρες χάνουν τα μεγάλα κόμματα.Όμως όσο πιο μεγάλο ποσοστό παίρνει ένα μικρό κόμμα που δεν πιάνει το όριο του 3% για να γίνει κοινοβουλευτικό, τόσο ευνοείται το πρώτο κόμμα διότι αυξάνεται ο παρονομαστής της διαίρεσης που κάνει την κατανομή των εδρών. Πρόκειται για την αρχική μαθηματική πράξη που μοιράζει τις βουλευτικές έδρες.Σχετικά με την αποχή, όσο και αν είναι το ποσοστό της γίνονται εκλογές και βγαίνει αποτέλεσμα. Ακόμη και αν η αποχή ανέλθει στο 90%. Από το 10% που θα πάει να ψηφίσει θα εκλεγούν οι 300 βουλευτές και μάλιστα με ευνοημένο το πρώτο κόμμα αφού και πάλι παίζει ρόλο ο παρονομαστής στην περίφημη αρχική διαίρεση.
http://www.ipop.gr
http://www.triklopodia.com

Οι γεωπολιτικές αλλαγές στο υπογάστριο της Τουρκίας

Του Σάββα Καλεντερίδη
Σε προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στο ενδεχόμενο να υλοποιηθεί το λεγόμενο «Σχέδιο Οζάλ» από την κυβέρνηση Ερντογάν, ένα σχέδιο που αν δεν είναι απολύτως αμερικανικής εμπνεύσεως, πάντως έχει την απόλυτη στήριξη της Ουάσιγκτον, η οποία προσπαθεί να το εφαρμόσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Το σχέδιο αυτό προβλέπει τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ), το οποίο για να έχει τύχη και να επιβιώσει, θα πρέπει να τελεί υπό την «προστασία» της Τουρκίας.
Ας δούμε πρώτα τις επιπτώσεις από τη δημιουργία ενός τέτοιου κράτους, σε σχέση με τις γειτονικές χώρες και με άλλους παράγοντες που ασκούν επιρροή στην περιοχή.
Σε περίπτωση που ο Μπαρζανί κηρύξει την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, κατ’ αρχάς θα πρέπει να μιλάμε για διάλυση της δημοκρατίας του Ιράκ και για τη δημιουργία άλλων δυο κρατών, ενός σουνιτικού και ενός σιιτικού. Το σουνιτικό θα είναι υπό την επιρροή της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, της Ιορδανίας και της Συρίας, εφ’ όσον ανατραπεί ο Άσαντ και εγκατασταθεί σουνιτική διοίκηση και το σιιτικό θα είναι υπό την επιρροή του Ιράν.
Σε κάθε περίπτωση, η τύχη των δυο αυτών κρατών θα είναι πιο εύκολη από αυτήν του Κουρδιστάν, αφού από τη δημιουργία του θα προκληθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλες τις χώρες και παράγοντες της περιοχής.
Πρώτα απ’ όλα θα ξεσηκωθεί ο αραβικός κόσμος, αφού κανένας Άραβας και καμία αραβική χώρα δεν θα δεχτεί να χαθεί έδαφος που σήμερα ανήκει σε ένα αραβικό κράτος, εκτός από εκείνες βέβαια που διατηρούν απ’ ευθείας κόκκινη γραμμή με την Ουάσιγκτον. Πάντως, και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι αντιδράσεις δεν θα είναι λίγες και ήπιες.
Ένας δεύτερος παράγοντας που θα αντιδράσει θα είναι ο σιιτικός παράγοντας. Δηλαδή, θα αντιδράσουν πρώτα οι σιίτες του Ιράκ, η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα της χώρας, που το τελευταίο διάστημα έχουν ενισχύσει τη θέση τους στο σύστημα ισορροπιών στο εσωτερικό του Ιράκ και σταδιακά ελέγχουν όλο και περισσότερο την κυβέρνηση της Βαγδάτης και τα έσοδα του κράτους. Η άλλη συνιστώσα του σιιτικού παράγοντα, που είναι και η κυρίαρχη, το Ιράν, έχει περισσότερους από δυο λόγους για να αντιδράσει σε μια τέτοια εξέλιξη.
Ο πρώτος είναι η αλληλεγγύη που πρέπει να επιδείξει στη σιιτική κυβέρνηση της Βαγδάτης, η οποία αποτελεί σύμμαχο και μοχλό ανάπτυξης και επέκτασης της επιρροής του Ιράν στην ιρακινή επικράτεια και όχι μόνον.
Ο δεύτερος λόγος είναι ο φόβος της Τεχεράνης ότι η δημιουργία ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν, θα λειτουργήσει ως πόλος έλξης για τους δικούς της Κούρδους, που είναι ξεπερνούν τα επτά εκατομμύρια και κατοικούν στο όμορο Ανατολικό Κουρδιστάν.
Ο τρίτος λόγος, χωρίς να μπορούμε αν είναι ο κυριότερος, είναι το γεγονός ότι το Ιράν στην ουσία θα αποκτήσει κοινά σύνορα με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, αφού είναι γνωστό ότι αν γίνει ανεξάρτητο Κουρδιστάν, αυτό θα γίνει μόνον όταν αυτό θα στηρίζεται από το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον (η στήριξη της Άγκυρας είναι απαραίτητη για «λειτουργικούς» λόγους).
Φυσικά υπάρχει και κάτι που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας και αυτό είναι η άποψη που έχουν ορισμένοι Ιρανοί διανοούμενοι, σύμφωνα με την οποία οι Κούρδοι είναι ένα ιρανογενές φύλο, το οποίο έχει πολιτισμική και γλωσσική συγγένεια με τους Ιρανούς, μια συγγένεια που πρέπει να τη διαχειριστεί η Τεχεράνη με δημιουργικό και παραγωγικό τρόπο.
Ο τρίτος παράγοντας που έχει κάθε λόγο -ίσως τον μεγαλύτερο- να αντιδράσει, είναι η Τουρκία, στην οποία κατοικούν περίπου είκοσι εκατομμύρια Κούρδοι, οι οποίοι, σημειωτέον, αποτελούν την πιο συμπαγή και ομοιογενή εθνικά και πολιτισμικά πληθυσμιακή ομάδα στη χώρα αυτή των 70 εκατομμυρίων. Να σημειωθεί ότι υπάρχει προοπτική οι Κούρδοι να αποτελούν το 50% του συνόλου του πληθυσμού της Τουρκίας τις επόμενες δεκαετίες, αφού όλες οι υπόλοιπες ομάδες έχουν πολύ μικρό ή αρνητικό δείκτη γεννητικότητας, σε αντίθεση με τους Κούρδους, των οποίων οι γυναίκες γεννοβολάνε με εκρηκτικούς ρυθμούς. Άλλωστε, δεν είναι τυχαία η έκκληση του Ερντογάν να κάνουν τρία και τέσσερα παιδιά οι Τούρκοι, αφού ξέρει ότι αν δεν γίνει αυτό, οι Κούρδοι θα αλώσουν την Τουρκία δια της κρεβατοκάμαρας, όπως είχε δώσει γραμμή ο Άπο πριν από δεκαετίες.
Τέλος, μια άλλη ένσταση, την οποία ενστερνίζονται και υιοθετούν όλες οι εμπλεκόμενες χώρες και παράγοντες, είναι το γεγονός ότι ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο έδαφος Νότιο Κουρδιστάν, διανοίγει την προοπτική δημιουργίας του Μεγάλου Κουρδιστάν των 40 εκατομμυρίων Κούρδων, εις βάρος του Ιράκ, της Συρίας, του Ιράν και της Τουρκίας.
Αυτές ήταν οι ενστάσεις που κλήθηκαν να διαχειριστούν οι επιτελείς της Ουάσιγκτον που έκαναν το σχέδιο του ανεξάρτητου Κουρδιστάν, όταν προσπαθούσαν να πείσουν τους Τούρκους κυβερνώντες να αποδεχτούν και να υποστηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Μάλιστα, όταν οι Τούρκοι ιθύνοντες δεν πείθονταν από τα κίνητρα που έβαζαν οι Αμερικανοί ως «καρότο» στο τραπέζι των συνομιλιών, όπως για παράδειγμα οι τεράστιες οικονομικές ευκαιρίες που θα δημιουργηθούν για την Τουρκία από μια τέτοια εξέλιξη, αφού το κράτος αυτό θα είναι απόλυτα εξαρτημένο από κάθε άποψη από την Τουρκία, κυρίως λόγω έλλειψης πρόσβασης στη θάλασσα, ακολουθούσε το «μαστίγιο» της βίαιης διάλυσης της Τουρκίας εξ αιτίας της δράσης του ΡΚΚ, χωρίς να υπονοούμε βέβαια ότι πίσω από το εθνικοαπελευθερωτικό αυτό κίνημα κρύβεται η Ουάσιγκτον ή το Τελ Αβίβ. Απλά, οι παράγοντες αυτοί εκμεταλλεύονται αναλόγως την ύπαρξη και τη δράση του. Άλλωστε, είναι «μανούλες» σ’ αυτά.
Έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά,
-με τον περιορισμό του ρόλου των στρατιωτικών, που ήταν κάθετα αντίθετοι με κάτι τέτοιο,
-με την μεγιστοποίηση της απειλής αυτονόμησης και απόσχισης του Βορείου Κουρδιστάν (ΝΑ Τουρκία) εξ αιτίας της δράσης του ΡΚΚ,
-με την απειλή δημιουργία ενός άλλου, τρίτου κουρδικού μετώπου, με την εν εξελίξει αυτονόμηση των Κούρδων της Συρίας,
-ίσως και με άλλες κινήσεις και ‘συμβουλές’ της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα,
η Τουρκία σταδιακά αλλάζει την πολιτική της απέναντι στο αυτόνομο κουρδικό κράτος, και από το casus belli που θεωρούνταν για την Άγκυρα μέχρι το 2001 η ίδρυση κουρδικού κράτους, φθάσαμε στην υποδοχή του προέδρου του, Μεσούτ Μπαρζανί με τιμές αρχηγού κράτους!!!
Στην Τουρκία υπάρχει μια πολύ εύγλωττη παροιμία, που την χρησιμοποιεί ο λαός όταν θέλει να περιγράψει ένα πολύ κρίσιμο δίλημμα. Παρά την ανατολίτικη χοντράδα, ας μας επιτρέψουν οι αναγνώστες να την αναφέρουμε. Λέει λοιπόν ο τουρκικός λαός ότι καλό είναι να μην βρεθεί ποτέ κανείς στη θέση να απαντήσει στο δίλημμα: «Τί προτιμάς, να σε τσιμπήσει το φίδι ή να σε ... κλωτσήσει ο γάιδαρος»
Η Τουρκία βρέθηκε σε ένα τέτοιο δίλημμα και δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε αν διάλεξε τον γάϊδαρο ή το φίδι, αφού δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε και να να πούμε τί σημαίνει η επιλογή τής (υπό κάποιους όρους) στήριξης κατ’ αρχάς του αυτόνομου κουρδικού κράτους, μια στήριξη που είναι δυνατόν να οδηγήσει στην ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, ανοίγοντας έτσι ο δρόμος για το Μεγάλο Κουρδιστάν.
Εν κατακλείδι, βρισκόμαστε στο ενδεχόμενο δημιουργίας μιας ιδιότυπης τουρκο-κουρδικής ομοσπονδίας, που βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα θα δημιουργήσει έναν οικονομικό γίγαντα που θα ελέγχει νερά, πετρέλαια και αγωγούς στην περιοχή, μια δύναμη που μπορεί να περιθωριοποιήσει Ελλάδα και Κύπρο.
Source : infognomonpolitics.blogspot

Ξεκαθάρισμα καταστάσεων για την ελληνική ΑΟΖ

Ιδιαίτερα ανήσυχοι εμφανίζονται οι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων (τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία, αυτοί που εργάζονται για την χώρα και αρνούνται να μπουν στην λογική των δημοσίων σχέσεων με τους προέδρους των κομμάτων) από την στιγμή που επέλεξε η Τουρκία να κάνει την κίνησή της στην Α.Μεσόγειο και να προχωρήσει σε έρευνας εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της δυνητικής ΑΟΖ μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου.
Mια χρονική στιγμή που οι Ε.Δ. έχουν δεχθεί ισχυρά κτυπήματα από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου, τόσο σε ότι αφορά τον αποκεφαλισμό όλης της έμπειρης ηγεσίας των τριών Κλάδων τον περασμένο Νοέμβριο, όσο και τις οικονομικές περικοπές που έχει οδηγήσει οπλικά συστήματα και προσωπικό σε απαξίωση. 
Και όπως σημείωνε αξιωματικός του Π.Ν. μιλώντας στο defencenet.gr "Είναι μια διαρκής κρίση που θα εξακολουθήσει για χρόνια ολόκληρα. Ίσως πλέον έχει φτάσει η ώρα να ξεκαθαριστούν οι σχέσεις μας με την Τουρκία. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν φοβόμαστε τους Τούρκους. Τους δικούς μας, τους πολιτικούς μας, φοβόμαστε". Παρεπιπτόντως το ΠΝ ξεκινά την άσκηση "Θαλασσόλυκος", σε μια προσπάθεια τουλάχιστον να φανεί ότι υπάρχει ετοιμότητα από ελληνικής πλευράς.
Έμπειρος περί τα ελληνοτουρκικά διπλωμάτης απαντώντας σε σχετικό ερώτημα του defencenet.gr σημείωνε: "Ότι είχαν κάνει στο Βόρειο Αιγαίο με το "Χόρα" το 1976 και το "Σισμίκ" το 1987, το κάνουν και τώρα. Στην χειρότερη περίπτωση γι΄αυτούς η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αξιοποιήσει τα κοιτάσματα της Α.Μεσογείου, στην καλύτερη θεωρούν ότι μπορούν να επικρατήσουν δια των όπλων. Όπως πλέον το Βόρειο Αιγαίο έχει μπει στο "ψυγείο" και με τα δύο πρωτόκολλα Ετζεβίτ-Καραμανλή και Γιλμάζ-Παπούλια η Τουρκία "κλείδωσε" το Αιγαίο, το ίδιο πάνε να κάνουν και τώρα με την Α.Μεσόγειο. Με το "ετσι θέλω" σβήνουν το Καστελόριζο και την δυνατότητα να θεσπίσουμε και εν συνεχεία να ανακηρύξουμε ΑΟΖ και χαράσσουν τουρκική ΑΟΖ μέχρι την Αίγυπτο. Τρείς είναι οι λύσεις: Να μπλοκάρουμε τις τουρκικές έρευνες απειλώντας με πόλεμο, να πάμε σε πόλεμο ή να προχωρήσουμε σε συνεκμετάλλευση με την Τουρκία περιοχών που μας ανήκουν. Τέταρτη λύση, δυστυχώς δεν υπάρχει".
Όπως ήδη έχει γράψει κατ'αποκλειστικότητα στις 28/02 το defencenet.gr, η συμφωνία Κοινής Εκμετάλλευσης στις Θαλάσσιες Περιοχές της Antalya στην Ανατολική Μεσόγειο περιλαμβάνει δύο φάσεις και εδόθησαν οι υπ. αριθ. AR/TPO-XVI/4154, AR/TPO-XVI/4319 και AR/TPO-XVI/4320 εξουσιοδοτήσεις ερευνών από την ΤΡΑΟ στη SHELL. Κατά την πρώτη φάση, υπεύθυνη για όλους τους χειρισμούς θα είναι η ΤΡΑΟ και θα πραγματοποιηθούν σεισμολογικές έρευνες, οι οποίες θα πρέπει να ολοκληρωθούν μέχρι την 31-12-2013.
Η δεύτερη φάση θα αρχίσει την 1-1-2014, θα ολοκληρωθεί στις 31-12-2016 και υπεύθυνη θα είναι η SHELL, η οποία θα αναλάβει την πραγματοποίηση μιας γεώτρησης. Οι δύο εταιρείες θα έχουν ποσοστό συμμετοχής στα κέρδη κατά 50% έκαστη.»
Από εκεί και πέρα προχθές είχαμε την συγκεκριμενοποίηση ορισμένων περιοχών: Όπως αναφέρεται στο τουρκικό ΦΕΚ 2011/1753 η ΤΡΑΟ μπορεί να διεξάγει έρευνες πετρελαίου, εκτός των τουρκικών χωρικών υδάτων, στην περιοχή AR/TPO/4856, εκτάσεως 306.518 εκταρίων, του τομέα XIV (Αdana).
Όλα αυτά δεν αποτελούν καινοφανείς καταστάσεις. Το Νοέμβριο του 2008 το νορβηγικό σκάφος "Μαλένε Οστερβολντ" που έκανε έρευνες στην επίμαχη περιοχή για λογαριασμό της τουρκικής κυβέρνησης, απειλήθηκε με βύθιση από τον τότε Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Δ.Γράψα, χωρίς καν να ερωτηθεί το υπουργείο Εξωτερικών. Σήμερα υπάρχει κάποιος στην ελληνική στρατιωτική ηγεσία που να μπορέσει να κάνει το ίδιο; Οι στιγμές είναι κρίσιμες...
Source :  defencenet.gr

Οι συνέπειες μιάς ελληνικής ολιγωρίας

Το παρακάτω κείμενο είχε γραφτεί και είχε γίνει κύριο θέμα στο defencenet.gr στις 28/02/2012, μαζί με το χάρτη που δημοσιεύουμε στην α' σελίδα, βάσει των απόλυτα αξιόπιστων, όπως αποδείχθηκε, στοιχείων που είχαν οι ελληνικές υπηρεσίες στρατιωτικών πληροφοριών για τις έρευνες που είχε αποφασίσει η Τουρκία εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Ο ίδιος ο χάρτης είχε υποκλαπεί από τουρκικές κυβερνητικές υπηρεσίες και απεικονίζει τις περιοχές που είχαν αποφασίσει εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου, να κάνουν έρευνες για υδρογονάνθρακες οι Τούρκοι. 

Δυστυχώς, ουδείς απ΄το ΥΠΕΞ και την κυβέρνηση Παπαδήμου θέλησε να ασχοληθεί με το θέμα. Δεν πιστεύουμε ότι δεν το ήξεραν, γιατί δεν θεωρούμε ότι έχουμε καλύτερη ενημέρωση από την κυβέρνηση. Σήμερα που η Τουρκία το ανακοίνωσε επίσημα, το ΥΠΕΞ κλαψουρίζει και υποδύεται το "αγανακτισμένο". Κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι δικό σου είναι μόνο ότι μπορείς να υπερασπιστείς, είτε με τα όπλα, είτε με την διπλωματία, που βασίζεται βέβαια στην ισχύ των όπλων.

Ας δούμε το κείμενο του defencenet.gr στις 28 Φεβρουαρίου, που επιχείρησε - ανεπιτυχώς - να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στο ΥΠΕΞ και το Μαξίμου: 

"Φωτιά στην Α.Μεσόγειο βάζει η Τουρκία με την απόφασή της να προχωρήσει σε έρευνες καθαρά εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και εντός της δυνητικής ελληνικής ΑΟΖ σε σχετική συμφωνία με την εταιρεία Shell. Στο χάρτη παρουσιάζονται οι περιοχές στις οποίες η Τουρκία θα προχωρήσει σε έρευνες υδρογονανθράκων φυσικά το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Τι προτίθεται να πράξει η Αθήνα;

Η ιστορία των τουρκικών γεωτρήσεων ξεκινά από το Νοέμβριο του 2011 - και πιο συγκεκριμένα στις 16/11 - όταν ανακοινώθηκε η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ του τουρκικού υπουργείου Ενέργειας και της Ανώνυμης Εταιρείας Πετρελαίων Τουρκίας (TPAO) και των εταιρειών Shell και Exxon, για την έναρξη δοκιμαστικών γεωτρήσεων σε περιοχές οι οποίες χωρίζονται σε 7 ζώνες, εκ των οποίων οι 3 θα ανήκουν στη Shell και οι 4 στην Exxon.

Από δημοσιεύματα μάλιστα του τούρκικου Τύπου έχει γίνει πως οι έρευνες θα ξεκινήσουν αρχικά στα ανοιχτά της Αττάλειας, όπου η θάλασσα έχει βάθος 2.500 μέτρων, και ότι τα έξοδα και την πλατφόρμα θα τα αναλάβει η εταιρεία Shell. Σε περίπτωση που βρεθεί πετρέλαιο ή φυσικό αέριο οι σχετικές επενδύσεις, ύψους περίπου ενός δις δολαρίων θα καλυφθούν από την ίδια εταιρεία, ενώ το πετρέλαιο θα μοιραστεί σε ποσοστό 50-50 μεταξύ της Shell και της Τουρκίας.

Όπως φαίνεται στο σχετικό χάρτη εκτός από τις περιοχές των πεδίων της κυπριακής ΑΟΖ που επικαλύπτονται από τις τουρκικές επιδιώξεις (4,5,6, και μέρος του 7) η έρευνες της Τουρκίας θα επεκταθούν και προς δυτικά περνώντας από τη Μεγίστη (Καστελόριζο) και φτάνοντας σχεδόν στα όρια Ρόδου και Καρπάθου(!) καταπατώντας την ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Η Ελλάδα , που για ακόμη μια φορά, αποδεικνύεται ότι τα φοβικά της σύνδρομα την οδηγούν σε μια νέα ήττα –ενεργειακή αυτή τη φορά- καθώς όταν έπρεπε δεν διανοήθηκε καν να προχωρήσει σε ανακήρυξη της ΑΟΖ βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τουρκική ενέργεια που θα της στερήσει κρίσιμα ενεργειακά πεδία, σε μια εποχή όπου ερευνούνται απεγνωσμένα τρόποι οι οποίοι θα πρόσθεταν στο εθνικό της εισόδημα. Πλην ενός: Αυτών που έχουν να κάνουν με την ΑΟΖ και τις έρευνες σε περιοχές που θα μπορούσαν να «εκνευρίσουν» την «Υψηλή Πύλη».

Μια Ελλάδα που παραπαίει κάτω από το βάρος της οικονομικής της κρίσης και φοβούμενη και την ανάσα ακόμη της Τουρκίας, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν καταφέρει να ορθώσει το εθνικό της ανάστημα στη νέα αυτή τουρκική «επέλαση» προς τα δυτικά".

Σήμερα δημοσιεύθηκε στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως η απόφαση του τουρκικού υπουργικού συμβουλίου για την εκτέλεση πετρελαϊκών ερευνών εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ξύπνησαν και δηλώνουν ηρωϊκά όπως ήδη έχουμε γράψει ότι «Με κανένα τρόπο δεν μπορεί να θίξει κυριαρχικά δικαιώματα και αρμοδιότητες της Ελλάδας, που θεμελιώνονται στο Διεθνές Δίκαιο. Η σημερινή δημοσίευση, στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Τουρκίας, σειράς αποφάσεων του τουρκικού Υπουργικού Συμβουλίου, που είχαν ληφθεί στις 16 Μαρτίου 2012, περί χορήγησης αδειών εκτέλεσης πετρελαϊκών εργασιών, μεταξύ των οποίων και σε περιοχές νότια της Ρόδου και του Καστελόριζου, αντιβαίνει στους κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να θίξει κυριαρχικά δικαιώματα και αρμοδιότητες της Ελλάδας, που θεμελιώνονται στο Διεθνές Δίκαιο».

Τώρα είναι αργά για δάκρυα. Και πιο αργά θα είναι όταν θα κάνουν τις έρευνες και δεν θα υπάρχουν ούτε φρεγάτες, ούτε μαχητικά, ούτε βαρκούλες για να τους εμποδίσουν...

Το πρωί σήμερα γράφαμε για τις κινήσεις που ετοιμάζει η Άγκυρα και μας οδηγούν σε "θερμό" καλοκαίρι για μία σειρά λόγων. Αυτή την φορά επιβεβαιωθήκαμε μέσα σε λίγες ώρες...

Source :  defencenet.gr

Εν όψει γεωπολιτικών αλλαγών στο υπογάστριο της Τουρκίας

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία του Ερντογάν, εντελώς διαφορετικό από τον επίσης αποσταθεροποιητικό ρόλο που έπαιζε επί δεκαετίες, με πρωταγωνιστές τους στρατιωτικούς και τους κεμαλιστές, και στις δυο περιπτώσεις με την υποστήριξη της Ουάσιγκτον.

Αυτός είναι και ο λόγος που η Τουρκία, παρότι τόνιζε με έπαρση προς κάθε κατεύθυνση ότι ακολουθεί το δόγμα των μηδενικών προβλημάτων, αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα σχεδόν με όλες τις γειτονικές χώρες.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της αμετροέπειας και του αλαζονικού τρόπου με τον οποίο ασκεί την εξωτερική της πολιτική η Τουρκία, είναι η ανεύθυνη, προσβλητική και εντελώς προκλητική στάση της απέναντι στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού η Άγκυρα φαίνεται αποφασισμένη όχι μόνο να αγνοήσει τις Βρυξέλλες, με αφορμή την επικείμενη κυπριακή προεδρεία, αλλά και να εφαρμόσει το λεγόμενο «Σχέδιο Β». Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία, για να εξουδετερώσει στην πράξη ή να εξισορροπήσει τα πολιτικά αποτελέσματα της εισόδου της Κύπρου στην Ε.Ε., εν όψει της κυπριακής προεδρίας, απειλεί να προωθήσει το ζήτημα της αναγνώρισης του παράνομου κράτους των κατεχομένων κυρίως μέσα στους ισλαμικούς κόλπους, ενώ προετοιμάζεται να ανοίξει την πόλη της Αμμοχώστου, υπό τουρκική διοίκηση και πάντα αντίθετα με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τα οποία δεκαετίες τώρα γράφει στα οθωμανικά της τσαρούχια.

Όμως η αμετροέπεια και η ανεύθυνη στάση που τηρεί η Τουρκία δεν περιορίζεται στο Κυπριακό και στο ζήτημα της Συρίας, θέμα στο οποίο αναφερθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο μας. Επεκτείνεται στο Ιράκ, όπου η Τουρκία αναμειγνύεται με τον πλέον προκλητικό τρόπο στα εσωτερικά αυτής της χώρας, με αποτέλεσμα τη σφοδρή αντίδραση της κυβέρνησης Νουρί Αλ Μαλίκι.

Συγκεκριμένα, λόγω της ανάμειξης της Τουρκίας στα εσωτερικά του Ιράκ, ανάμειξη που αρχίζει από την οργάνωση σε παραστρατιωτική και παρακρατική βάση των Τουρκομάνων, τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση ομάδων που κάνουν πολιτικές δολοφονίες στη Βαγδάτη υπό την καθοδήγηση του καταζητούμενου αντιπροέδρου Αλ Χασίμι, μέχρι τη φιλοξενία του τελευταίου στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη, ο σιίτης πρωθυπουργός του Ιράκ, Αλ Μαλίκι χαρακτήρισε πριν από λίγες ημέρες την Τουρκία ως «εχθρική χώρα». Και για να δοθεί πιο επίσημος τόνος στο όλο ζήτημα, στις 22 Απριλίου εκλήθη στο ιρακινό υπουργείο εξωτερικών ο πρέσβης της Τουρκίας στη Βαγδάτη, όπου του επιδόθηκε έντονο διάβημα διαμαρτυρίας για την εμπλοκή της Άγκυρας στα εσωτερικά ζητήματα του Ιράκ.

Άλλο ένα δείγμα της τουρκικής αναίδειας ήταν το γεγονός ότι δυο ημέρες μετά, στις 24 Απριλίου, το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών κάλεσε τον επιτετραμμένο της πρεσβείας του Ιράκ στην Άγκυρα, για να του επιδώσει έντονο διάβημα διαμαρτυρίας με το οποίο απορρίπτει το αντίστοιχο διάβημα που επιδόθηκε στον Τούρκο πρέσβη στη Βαγδάτη. Και όλα αυτά, τη στιγμή που είναι εμφανές ότι η Τουρκία επεκτείνει την εμπλοκή της στα εσωτερικά του Ιράκ, αφού κατά την πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου του αυτόνομου Κουρδιστάν, Μεσούτ Μπαρζανί, στην Άγκυρα, σύμφωνα με δημοσιεύματα του τουρκικού αλλά και του κουρδικού τύπου, η τουρκική κυβέρνηση πρότεινε στον Κούρδο ηγέτη να υποστηρίξει την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, με αντάλλαγμα το 50% των εσόδων από τα τεράστια αποθέματα της περιοχής, για μια περίοδο 35 ετών (μέχρι το 2050).

Εμείς από την πλευρά μας να υπενθυμίσουμε ότι το σχέδιο αυτό, της δημιουργίας δηλαδή ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, που θα είναι εξαρτημένο από την Άγκυρα, είναι αμερικανικής εμπνεύσεως και επιχείρησε να το θέσει σε εφαρμογή ο Τουργκούτ Οζάλ, το 1991, για να αντιμετωπίσει τη σφοδρή αντίδραση του στρατού, που κορυφώθηκε με την παραίτηση του τότε αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Νετζίπ Τορουμτάι. Μετά από δυο χρόνια ο Οζάλ έπεφτε νεκρός, τις παραμονές σημαντικών πρωτοβουλιών που ήταν αποφασισμένος να πάρει, για να προχωρήσει στην πολιτική λύση του δικού του Κουρδικού, σε συνεννόηση με τον Ταλαμπανί, ο οποίος ήταν ο διαμεσολαβητής μεταξύ τουρκικού κράτους και του ΡΚΚ και του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν.

Το όλο θέμα φαίνεται ότι αξίζει της προσοχής μας, αφού ήδη η κυβέρνηση Ερντογάν έχει πραγματοποιήσει αρκετούς κύκλους συνομιλιών απ’ ευθείας με το ΡΚΚ, για την πολιτική λύση του Κουρδικού, συνομιλίες που απ’ ότι φαίνεται, παρά τις συνεχιζόμενες εχθροπραξίες, σε κάποιο βαθμό και επίπεδο συνεχίζονται.

Μια άλλη εξέλιξη, που δείχνει ότι ο φάκελος του παλιού αμερικανικής εμπνεύσεως σχεδίου του Οζάλ ίσως να μην είναι και τόσο σκονισμένος, είναι η επίσημη επίσκεψη στην Ουάσιγκτον αντιπροσωπείας του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP), που όλοι θεωρούν ότι είναι η βασική νόμιμη πολιτική πτέρυγα του ΡΚΚ, αποτελούμενη μεταξύ άλλων από τους βουλευτές Σελαχατίν Ντεμιρτάς και Γκιολτάν Κισανάκ (συμπρόεδροι του κόμματος, Ναζμί Γκιούρ και Αχμέτ Τουρκ, ο οποίος εκπροσωπεί και το Συνέδριο της Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTK), του οποίου είναι και πρόεδρος. Η αντιπροσωπεία των Κούρδων της Τουρκίας συναντήθηκε με τον υφυπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ, Φίλιπ Γκόρντον, ο οποίος είναι υπεύθυνος για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας, με τον οποίον συζήτησαν διάφορα ζητήματα της περιοχής, μεταξύ των οποίων και η πολιτική λύση του Κουρδικού στην Τουρκία.

Επίσης, στις δηλώσεις που έκανε ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς σε δημοσιογράφους στην Ουάσιγκτον, μετά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό υφυπουργό, ανέφερε ότι κατά τη συνάντηση συζητήθηκε το θέμα της πολιτικής επίλυσης του Κουρδικού, ενώ επέκρινε την πολιτική άρνησης της Άγκυρας απέναντι στους Κούρδους της Συρίας. Επίσης, ο Κούρδος πολιτικός αναφέρθηκε στις δηλώσεις Ερντογάν, σύμφωνα με τις οποίες αν το ΡΚΚ αφήσει τα όπλα, θα σταματήσουν και οι εναντίον του επιχειρήσεις των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Ο Ντεμιρτάς ζήτησε από τον Τούρκο πρωθυπουργό να πει ξεκάθαρα αν θέλει να συνομολογηθεί μια κατάπαυση του πυρός, κάτι που θα ανοίξει το δρόμο για την ειρηνική επίλυση του Κουρδικού.

Τέλος, ο πρόεδρος του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας, απαντώντας σε σχετική ερώτηση ότι το ΡΚΚ δεν πρόκειται να μεταλλαχθεί σε ένα κόμμα τύπου Χαμάς και  απηύθυνε έκκληση προς τις χώρες της Δύσης να βγάλουν το ΡΚΚ από τις λίστες των τρομοκρατικών οργανώσεων, για να διευκολύνουν την ειρήνη και τις προσπάθειες που γίνονται για την πολιτική επίλυση του Κουρδικού.

Είναι προφανές ότι κάτι κινείται στο Κουρδικό, στην κατεύθυνση του σχεδίου Οζάλ. Και επειδή έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στο θέμα και έχουμε πει ότι το Κουρδικό είναι πολύ πιο σοβαρό ζήτημα κι από το ίδιο Παλαιστινιακό, αφού αλλάζει τις ισορροπίες στη Μέση Ανατολή, τη ΝΑ Μεσόγειο, τον Καύκασο και το ίδιο το Αιγαίο, θα επανέλθουμε στο θέμα στο άρθρο μας της Κυριακής, με τις πιθανές επιπτώσεις εφαρμογής του ως άνω σχεδίου.

 Source : infognomonpolitics.blogspot

Η Αριστερά προ των ευθυνών της

του Στρατή Μαζίδη

Σε αυτή την ιστορική στιγμή για την πατρίδα μας, η Αριστερά θα μπορούσε -και θα όφειλε- να αναλάβει πρωτοβουλίες για να τη βγάλει από τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει. Ιστορικά δε, της παρέχεται μια σημαντική ευκαιρία να αποδείξει ότι πράγματι μπορεί να τα καταφέρει πέρα από το να αυτοπεριορίζεται σε ένα καταγγελτικό λόγο.

Το διαχρονικό εμπόδιο ότι αν οι Αριστεροί είχαν επικρατήσει στη χώρα μας μετά το Β’ ΠΠ θα ήμασταν σήμερα νταβατζήδες και εκδιδόμενες στο δυτικό κόσμο, υπερκεράστηκε αφενός από το ότι τα σημερινά κόμματα της αριστεράς στην πλειοψηφία τους είναι περισσότερο light και δεύτερον διότι και το δυτικό οικονομικό μοντέλο οδηγείται όπως φαίνεται στο δικό του τέρμα.

Πλην όμως μια σειρά χαρακτηριστικών, θέσεων και εσωστρέφειας ευθύνονται για το γεγονός πως η Αριστερά αθροιστικά κυμαίνεται γύρω από 30-34% και όχι 75%.

Καταρχήν τα ίδια τα κόμματα της Αριστεράς (Κ.Κ.Ε., ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΔΗΜ.ΑΡ.) δείχνουν να βολεύονται από τον ιδιόμορφο αυτό κατακερματισμό. Το Κ.Κ.Ε. ορθώνει τα πόδια και απλά βροντοφωνάζει ένα ΟΧΙ σε όλα κατηγορώντας τα άλλα δύο όμορα κόμματα ότι αποτελούν τμήματα του συστήματος τονίζοντας πως δεν επιθυμεί να κυβερνήσει. Και γιατί να το κάνει; Κορόιδο είναι; Σφυροδρέπανο, Λένιν, 1917 και ξερό ψωμί. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η ΔΗΜ.ΑΡ. στηλιτεύουν τη στείρα στάση του Κ.Κ.Ε. αντιπαραβάλλοντας ταυτόχρονα και τις μεταξύ τους διαφορές ως αδυναμίες εκατέρωθεν.

Επίσης η Αριστερά παρουσιάζει μια τριγλωσσία. Το Κ.Κ.Ε. δηλώνει μεν ΟΧΙ και ΕΞΩ από όλα, αλλά δεν καταθέτει τον οδικό χάρτη που θα μας οδηγήσει στην ευημερία (π.χ. εκμετάλλευση κοιτασμάτων, διαρθρωτικές αλλάγες στο δημόσιο που απαιτούνται ούτως ή άλλως, ελάφρυνση φορολογίας και λοιπά μέτρα ανάπτυξης). Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επιθυμεί την παραμονή στο κοινό νόμισμα αλλά ζητώντας τον ουρανό με τα άστρα όπως διαγραφή μέρους του χρέους, περίοδο χάριτος κτλ που μπορεί μεν να είναι εύηχα, κατά πόσο όμως θα γίνουν και αποδεκτά δίχως παρελκόμενα; Η ΔΗΜ.ΑΡ. θέλει μεν την παραμονή στο ευρώ -όπως τουλάχιστον άκουσα προσωπικά τον κο Κουβέλη να λέει σε μια στενή ομύγηρη- και με αλλαγή πολιτικής αλλά βασίζεται σε ευχολόγια όπως ο περιορισμός της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Δηλαδή πράγματα που χρόνια ακούμε αλλά δε γίνονται.

Η κατάτμηση δυνάμεων λοιπόν μαζί με την έλλειψη μιας κοινής θέσης-πρότασης για έξοδο από την κρίση στερούν σε πρώτη φάση από την Αριστερά την προοπτική της διακυβέρνησης.

Πέραν όμως των παραπάνω υπάρχει μια σειρά ακόμη λόγων που αρκετοί (για να μην πω πάρα πολλοί) ενώ θα ήθελαν να ψηφίσουν ένα από τα κόμματα της Αριστεράς, κοντοστέκονται με προβληματισμό και απομακρύνονται. Ποια είναι αυτά;

Οι θέσεις της Αριστεράς απέναντι σε παραδοσιακές αξίες και “πιστεύω” του ελληνικού λαού που αποτελούν το ακόμη μεγαλύτερο ανάχωμα.

Π.χ. γιατί ο αριστερός πρέπει να είναι ταυτόχρονα και άθεος; Την ίδια στιγμή σύμφωνα με έρευνες έχει αυξηθεί σημαντικά ο αιρθμός των Ελλήνων που εκκλησιάζονται τα τελευταία δύο χρόνια ενώ σύμφωνα με ευρωπαϊκή μέτρηση η Ελλάδα είναι η πρώτη σε θρησκευτικότητα χώρα στην Ευρώπη. Γιατί άραγε αυτή η πολεμική; Φέρνει ψήφους; Την ώρα που μας κόβουν τα πάντα, ο κος Χουντής στο Ευρωκοινοβούλιο ενοχλείται από την αναγραφή του θρησκεύματος στα απολυτήρια του Λυκείου. Επίσης ο κος Παπαδημούλης έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το τέμενος στο Βοτανικό ώστενα προσεύχονται αυτοί που παρανόμως μπήκαν και παραμένουν στη χώρα μας αλλά ούτε που νοιάζεται π.χ. για την επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας στην Πόλη ή το άνοιγμα της Μονής της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο. Ας μην ξεχνάμε επίσης τον κο Ψαριανό που ανάμεσα σε άλλες χαριτωμένες του ατάκες, ενοχλείται τα μέγιστα από τον αγιασμό και την πρωινή προσευχή στα σχολεία.

Και μη μας πουν για ιδεολόγια διότι αφενός Ένας μονάχα απεδείχθη γνήσιος αριστερός (ας το πούμε έτσι) στην πράξη, κι αφετέρου η Αριστερά εκμοντερνίστηκε σε άλλους τομείς. Π.χ. απέκτησε iphone, έβγαλε το κόκκινο πουλόβερ και φόρεσε κοστούμι δίχως όμως γραβάτα με ξεκούμπωτο πουκάμισο, απέκτησε καινούριο γερμανικό αυτοκίνητο αντί για Lada Samara και μετακόμισε από την Κολιάτσου στη Λυκόβρυση μιλώντας για αριστερές αξίες μέσα ένα ένα 100% δυτικό τρόπο ζωής.

Επιπροσθέτως η Αριστερά εξελίσσεται σε προστάτη των ορδών της λαθρομετανάστευσης. Μάλιστα σε εκείνη τη συνάντηση με κεντρικό πρόσωπο τον κο Κουβέλη, παρατήρησα ως ομοτράπεζούς του δύο εκπροσώπους μεταναστών και συγκεκριμένα των αλγερινών (με ένα Γάλλο- μπροστά για πιο sic) και των πακιστανών, οι πλειοψηφίες των οποίων βρίσκονται παρανόμως στη χώρα και μας έχουν ταράξει στις μαχαιριές, τις κλεψιές, τους φόνους και τους βιασμούς. Το δε 80% των Ελλήνων δήλωσε σε πρόσφατη έρευνα ενάντια στους λαθρομετανάστες. Αλλά βέβαια όταν διαμένεις σε ευγενή προάστια, δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει στην κοινωνία.

Τέλος ας μην ξεχνάμε πως η κα Μαρία Ρεπούση που “αποκατέστησε” την ιστορική αλήθεια για το συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922 προσβάλλοντας τη μνήμη των Ελλήνων της Μικρασίας και τους παπούδες μας καθώς και η έτερη πατριώτισσα κα Δραγώνα, διεκδικούν την είσοδό τους στη βουλή με τη ΔΗΜΑΡ.

Τα κόμματα της Αριστεράς λοιπόν μπορεί να αποτελούν μια αντι-μνημονιακή ψήφο αλλά εκεί θέτουν μόνα τους τα όριά τους.

Θα πρέπει δε να ξεκαθαρίσουν αν επίκεντρο της πολιτικής τους αποτελούν η Ελλάδα και οι Ελληνες καθώς και το αν αριστερός (κατ’αυτούς) σημαίνει απαραίτητα άπατρις, άθεος και ανθέλληνας.

Source : http://freepen.gr

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης και οι ελληνικές εκλογές

"  Το  "Σύνδρομο της Στοκχόλμης"  είναι μία παράδοξη κατάσταση κατά την οποία οι όμηροι, οι αιχμάλωτοι, οι δέσμιοι κάποιων άλλων, ταυτίζονται και τρέφουν συμπάθεια προς αυτούς που τους αιχμαλώτισαν και από τους οποίους εξαρτώνται απόλυτα για την επιβίωσή τους.

Ο όρος "Σύνδρομο της Στοκχόλμης" (Stockholm Syndrome) καθιερώθηκε από το Σουηδό ψυχίατρο και εγκληματολόγο Nils Bejerot που βοήθησε την αστυνομία κατά τη διάρκεια τής ληστείας τής τράπεζας Sveriges Kreditbank, στο Normalstong τής Στοκχόλμης, τον Αύγουστο τού 1973.

Οι ληστές κράτησαν για 6 ημέρες ομήρους τέσσερις υπαλλήλους τής τράπεζας οι οποίοι, σύμφωνα με τον Bejerot, εξαρτήθηκαν συναισθηματικά από τους θύτες τους, ταυτίστηκαν μαζί τους, τους βοήθησαν και συνέχιζαν να τους υποστηρίζουν για πολλά χρόνια μετά την απελευθέρωσή τους. "

Τον περασμένο Μάιο εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου έδειξε να σπάει τα δεσμά της ατέρμονης ενοχικής σιωπής του και βγήκε στο δρόμο, στις πλατείες.

Άνθρωποι που μέχρι εκείνη τη μέρα θεωρούνταν βολεμένοι και συστημικοί, αποφάσισαν να πράξουν. Όχι με την ψήφο τους, όχι με τη σιωπή τους, αλλά με τη φυσική τους παρουσία.

Αυτό το φαινόμενο το συναντάμε πολύ σπάνια σε καιρό ειρήνης σε μια  -κατά τα φαινόμενα-  δημοκρατική κοινωνία και από μόνο του χρήζει κοινωνιολογική ερμηνεία, ενώ παράλληλα αξίζει θαυμασμού.

Άσχετα από τα κίνητρα, τα οποία -το δίχως άλλο- ήταν πολλά και ετερόκλητα, άσχετα από τις επιδιώξεις, οι οποίες επίσης ήταν αλλότριες, το ίδιο το Φαινόμενο συνιστά μια αντίδραση σε ένα κοινό Σύστημα.  Βέβαια, το Σύστημα, παρά τον αρραγή του εαυτό, εξηγείται ενίοτε από διαφορετικές οπτικές  -- άλλες πραγματικά υφιστάμενες και άλλες φαντασιόπληκτες, κάλπικες και παραπλανητικές .

Πέρα όμως από τις πολιτικές και ιδεολογικές ερμηνείες, δε θα ήταν άστοχο να πούμε πως για πρώτη φορά από την Μεταπολίτευση, οι "πολλοί" θέλησαν να βγουν από μια φυλακή που δεν τους εκφράζει πλέον. Μια φυλακή διαφορετική για τον καθένα, υπαρκτή ή όχι, η οποία όμως περιόριζε εξίσου την ίδια τους την ύπαρξη.

Κοντολογίς, το πλήθος έδειξε να ξεπερνά το χρόνιο κοινωνικό Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Αυτό ισοδυναμεί με τη συνειδητοποίηση ότι το συμφέρον του, πλέον, δε βρίσκεται με τους "απαγωγείς" του.

Ακόμα καλύτερα, αυτό ισοδυναμεί με το ότι το πλήθος δεν είναι οι απαγωγείς . [αποτίναξη της ταύτισης]

Φυσικά, για να είναι μια τέτοια συνειδητοποίηση ολοκληρωμένη και δίκαιη, απαιτείται να συνοδεύεται και από την ατομική ευθύνη που ίσως καθένας να φέρει για το παράδοξο αυτό δέσιμο·  η σιωπή, η πρόσκαιρη εξυπηρέτηση, η αδιαφορία, η κοίμηση, όλα αυτά μαζί.

Οι όμηροι αρχίζουν να ταυτίζονται με τους εγκληματίες που τους κρατάνε. Αρχικά τουλάχιστον, αυτή η ταύτιση αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας, που βασίζεται (συνήθως ασυνείδητα) στην ιδέα ότι ο εγκληματίας δεν θα βλάψει τον αιχμάλωτο εάν αυτός είναι συνεργάσιμος και ακόμη αν τον υποστηρίζει απόλυτα. Ο αιχμάλωτος προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του εγκληματία με σχεδόν παιδαριώδη τρόπο.

Ο όμηρος συνήθως αντιλαμβάνεται τις προσπάθειες όσων επιδιώκουν να τον σώσουν, ως ενέργειες που πιθανώς θα τον βλάψουν αντί να επιτύχουν την απελευθέρωσή του. Προσπάθειες διάσωσης μπορεί να μετατρέψουν μία ανεκτή κατάσταση σε θανατηφόρα.

Ο πετροπόλεμος, η "αντίσταση κατά της Αρχής", η απ' ευθείας ρήξη με τις δυνάμεις καταστολής (απαγωγέας) έπαψαν να είναι κοινωνικά ταμπού. Η άμεση αμφισβήτηση της Αρχής, η άρνηση ανοχής, η κατανόηση και συμμετοχή σε πράξεις που άμεσα αντιτίθενται στην κατάσταση ομηρίας έπαψαν να φαντάζουν εχθρικές για την επιβίωση των απαχθέντων (πολιτών). Το υφέρπον δόγμα "καλύτερα ημιζώντανος παρά νεκρός"  κατέρρευσε κάτω από το ίδιο του το βάρος, το οποίο συνέθλιψε κι αυτή τη λιγοστή ύπαρξη που απέμεινε. Η αξιοπρέπεια νίκησε την επιβίωση.

Έσπασαν όλοι τα δεσμά;

Όχι.

Παραδείγματα ανοχής, πολλά. Φόβου, ακόμα περισσότερα. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που τρέφονται από το Σύστημα. Μιλώ για αυτούς που ακόμα το αναγνωρίζουν ως "δικό τους", σε αυτούς που συνταυτίζουν το δικό Τους καλό με το καλό του Συστήματος.  Επιβιώνει το Σύστημα = επιβιώνω κι εγώ.

Φόβος για το Άγνωστο. Ευνουχισμός της ανεξάρτητης και αυτόνομης Ύπαρξης.

Πάντα σε εξάρτηση.

Πάντα υπόδουλοι.

Πάντα φοβισμένοι.

Αν θα έπρεπε να κάνω μια αποτίμηση της  "Πλατείας", αυτή θα ήταν.

Το σπάσιμο των δεσμών που μας κρατούσαν δεμένους με ένα Σύστημα που δε μας εκφράζει. (και που -μεταξύ μας- ποτέ δεν το έκανε)

Πέρα από το διαχωρισμό σε Άνω  και  Κάτω Πλατεία  (είναι γνωστές, άλλωστε, οι θέσεις μου για τα ακροδεξιά αρθρόποδα μιάσματα της Άνω Πλατείας που λυμαίνονταν οποιαδήποτε διάθεση αντίδρασης του πολιτικά ανερμάτιστου πλήθους, αλλά και για την ενίοτε"άτεγκτη" Δημοκρατία της Συνέλευσης -στην οποία συμμετείχα και υποστήριζα φλογερά) , το διακύβευμα είναι πως ένα μεγάλο μέρος του πλήθους έφτασε πια να συνειδητοποιεί πως η επιβίωσή του δεν μπορεί να έχει μεγαλύτερη αξία από την Τιμή του.

Αυτό, ας το κρατήσουμε ως ένα μείζον θετικό σημείο.

Το ερώτημα που θα έπρεπε να μας βασανίζει τώρα είναι το αν το ίδιο πλήθος θα ταυτιστεί ξανά με ένα επόμενο, διάδοχο Σύστημα-απαγωγέα, το οποίο και πάλι δε θα το αντιπροσωπεύει, απλά θα του εξασφαλίζει λίγο περισσότερη αξιοπρέπεια.  Γιατί οι επιδιώξεις μας είναι το ταβάνι των στόχων μας...

Ίσως απλά ξαναπιαστούμε στη φάκα, όπως τόσες φορές έχει γίνει στην Ανθρώπινη Ιστορία.

Ίσως, πάλι, όχι.

Προβλέψεις δε χωρούν.

Τα δεσμά έσπασαν, αλλά οι νέες επιχρυσωμένες αλυσίδες είναι ήδη κατασκευασμένες κι έτοιμες να περαστούν σε κάθε πρόθυμο αυτοκτονικό χέρι, ασυνείδητα ή ενσυνείδητα.

Ίσως, τελικά, η συνειδητοποίηση πως τα μόνα δεσμά που μας περιορίζουν είναι τα δικά μας ,να μην είναι και τόσο μακρινή όσο φαίνεται...

Source : http://hard-coreworld.blogspot.com

Η αλλοτρίωση των εθνικών κρατών

Του Σάββα Καλεντερίδη

Εδώ και αρκετά χρόνια είναι σε εξέλιξη η αποδυνάμωση των εθνικών κρατών, κυρίως μέσω της αλλοτρίωσης των εθνών και της προσπάθειας εφαρμογής του λεγόμενου πολυπολιτισμικού μοντέλου (αυτό που προσπάθησε να εφαρμόσει στην Ελλάδα ο Γιώργος Παπανδρέου, καθιστώντας την ελκυστικό προορισμό για εκατομμύρια λαθρομετανάστες), με κυρίαρχο ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία των γνωστών και μη εξαιρετέων Μ.Κ.Ο. αλλά και «προοδευτικών» κομμάτων που εξ αντικειμένου λειτουργούν ως δεκανίκι στην υλοποίηση αυτών των πολιτικών. Και στην Ελλάδα, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλά απ’ αυτά!
Ένας άλλος τρόπος αποδυνάμωσης των εθνικών κρατών και του ρόλου τους στο διεθνές σύστημα, είναι η υποδούλωσή τους δια της δημιουργίας δυσβάστακτου εξωτερικού χρέους και του ξεπουλήματος κρατικών οργανισμών, τραπεζών και εταιρειών στρατηγικής σημασίας, που ακολουθεί στη συνέχεια δια της επιβεβλημένης οδού των «ιδιωτικοποιήσεων».

Τέλος, τη χαριστική βολή δίνει στα εθνικά κράτη και τη λεγόμενη εθνική κυριαρχία η συμμετοχή τους σε υπερεθνικούς οργανισμούς, ιδιαίτερα μάλιστα σε εκείνους που η συμμετοχή απαιτεί την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Οι «κακές γλώσσες» και οι συνομωσιολόγοι θεωρούν πάντως ότι πίσω από αυτήν την ιστορία της αλλοτρίωσης των εθνών και της αποδυνάμωσης των εθνικών κρατών, κρύβονται πλανητικά οικονομικά -και όχι μόνο- συμφέροντα, που επιδιώκουν αυτό που λέγεται παγκόσμια διακυβέρνηση, ταπεινός δούλος της οποίας δήλωσε ο Γιώργος Παπανδρέου ευθαρσώς και με κάθε επισημότητα ακόμα και μέσα στο πολύπαθο Ελληνικό Κοινοβούλιο (το τί έχουν ακούσει οι τοίχοι αυτού του κτιρίου δε λέγεται, από το ευχαριστώ τους Αμερικανούς, του κ. Σημίτη, μέχρι την παγκόσμια διακυβέρνηση με δημοκρατικές διαδικασίες (!!!) του Γιώργου Παπανδρέου).

Αν θέλει κανείς να βάλει στο κάδρο τις χώρες-μοντέλα, όπου εφαρμόστηκε το σχέδιο αυτό, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας τέτοιος σχεδιασμός, μπορούμε να πούμε αβίαστα ότι η Ελλάδα δικαιούται προνομιούχο θέση, αφού το εξωτερικό της χρέος είναι σε δυσθεώρατα ύψη, η χώρα παραμένει οικονομικά ζωντανή όντας υπό απόλυτη εξάρτυση από εξωτερική βοήθεια, το ξεπούλημα οργανισμών και εταιρειών στρατηγικής σημασίας, όπως του τομέα της ενέργειας, είναι σε πρώτη προτεραιότητα, ενώ ήδη έχουν εκχωρηθεί κυριαρχικά δικαιώματα στην Ε.Ε., όπως ο έλεγχος των συνόρων, η ισχύς του ευρωπαϊκού έναντι του εθνικού δικαίου και το δικαίωμα έκδοσης (εθνικού) νομίσματος. Εκεί που «υστερεί»η χώρα μας είναι ο πολυπολιτισμός, αφού, παρά τις προσπάθειες άλωσης των πανεπιστημιακών εδρών ιστορίας από «προοδευτικούς» ακαδημαϊκούς δασκάλους που έχουν αλλεργία απέναντι σε έννοιες όπως πατρίδα, έθνος, εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, αντίσταση, παράδοση, ελληνική γλώσσα, και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ελληνικών «προοδευτικών» κομμάτων και της ...φίλης Τουρκίας για δημιουργία πολυάριθμης μουσουλμανικής μειονότητας σ’ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να επιμένει ελληνικά, μέχρι που σημαντικό μέρος της σκέπτεται να ψηφίσει το κόμμα της Χρυσής Αυγής, έτσι, από αντίδραση και από πείσμα σε όλους αυτούς τους αρνησιπάτριδες και τους πάτρονές τους.

Τη στιγμή λοιπόν που συμβαίνουν όλα αυτά, τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, με τεράστιες ευθύνες διαχρονικά της πολιτικής ηγεσίας αλλά και των ίδιων των πολιτών, και τη στιγμή που η Ευρώπη, προς στιγμήν τουλάχιστον, δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει τις κινήσεις εκείνες που θα αναστήσουν το ημιθανές αν όχι ήδη νεκρό ευρωπαϊκό όραμα, στη μακρινή Αργεντινή γίνονται κοσμογονικές αλλαγές, αλλαγές που κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση από το συρμό της παγκόσμιας πραγματικότητας.

Πριν όμως αναφερθούμε στις αλλαγές αυτές, καλό είναι να θυμηθούμε ότι η Αργεντινή, πριν οδηγηθεί στην πτώχευση, επιχείρησε έναν ατυχή πόλεμο στις Νήσους Μαλβίνες (για τους Άγγλους Φώκλαντς), το 1982, ένας πόλεμος που οδήγησε στην πτώση της χούντας τον επόμενο χρόνο και στην αποκατάσταση της δημοκρατίας. Οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις επιχείρησαν να ανασυγκροτήσουν την οικονομία της Αργεντινής κυρίως μέσω του εξωτερικού δανεισμού. Στη συνέχεια, για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο του υπερπληθωρισμού (ο πληθωρισμός τα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχε φθάσει το 5.000%), με την υπόδειξη του ΔΝΤ, που ήταν εκεί από το 1991, για οικονομοτεχνική βοήθεια (sic), υιοθέτησαν και πάλι το πέσο, τη φορά αυτή όμως με ισοτιμία ένα προς ένα με το δολάριο. Μετά από μια περίοδο σταθερότητας και ευημερίας και αφού το σκληρό νόμισμα ευνοούσε τις εισαγωγές και εξαφάνιζε την παραγωγική βάση (σας θυμίζει τίποτα;), το εξωτερικό χρέος της Αργεντινής εκτινάχτηκε στα ύψη, με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγηθεί σε στάση πληρωμών και στην πτώχευση, το 2002.

Έκτοτε έγιναν πολλά, που δεν χωρούν και εκφεύγουν ίσως της υπόθεσής που θέλουμε να αναπτύξουμε στο άρθρο μας. Όμως ενδιαφέρον παρουσιάζουν αυτά που γίνονται τους τελευταίους μήνες στην Αργεντινή, που προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της τα βαρίδια και τα κακά που της επισώρευσε η πτώχευση.

Πρώτα απ’ όλα η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρσνερ, αμέσως μετά την εγχείρηση καρκίνου του θυρεοειδούς, τον προηγούμενο Φεβρουάριο, κατήγγειλε διεθνώς την αποστολή ενός αγγλικού αντιτορπιλικού και ενός πυρηνικού υποβρυχίου στις Μαλβίνες, θέλοντας να δείξει ότι το θέμα των νησιών αυτών δεν θεωρείται λήξαν για την Αργεντινή.

Το καλό όμως για τη Δύση και για την παγκόσμια κοινότητα η αναρρωνύουσα πρόεδρος της λατινοαμερικάνικης αυτής χώρας, μας το φύλαγε για το Πάσχα, αφού τότε ανακοίνωσε ότι εθνικοποιείται η άλλοτε κρατική εταιρεία πετρελαίων YPF, που είχε ιδιωτικοποιηθεί, με την ισπανική πετρελαϊκή εταιρεία Repsol να είναι κάτοχος του 57% των μετοχών της. Συγκεκριμένα η επίσημη ανακοίνωση έχει ως εξής: «H YPF θα περάσει σε ποσοστό 51% στον έλεγχο του κράτους της Αργεντινής. Στις μετοχές της εταιρείας που θα εθνικοποιηθούν, το 51% θα ανήκει στο εξής στο κράτος της Αργεντινής και το 49% θα κατανέμεται στις πετρελαιοπαραγωγές επαρχίες».

Οι αντιδράσεις της Ισπανίας και της Ε.Ε. ήταν σκληρές, όμως αυτό δεν φαίνεται να πτοεί την κυβέρνηση της Αργεντινής, που υποστηρίζεται από έναν κεντροαριστερό συνασπισμό*, και φέρεται αποφασισμένη να επιχειρήσει να περάσει από το Κογκρέσο, σχετικό νόμο με τον οποίο το κράτος θα αποσπάσει ποσοστό 51% από τη Repsol, επικαλούμενο τον στρατηγικό ρόλο που έχει η ενέργεια για την επιβίωση και την ασφάλεια της χώρας. Να σημειωθεί ότι είχε προηγηθεί η εθνικοποίηση της αεροπορικής εταιρείας Aerolíneas Argentinas και του ιδιωτικού ασφαλιστικού οργανισμού ANSES, από την ίδια κυβέρνηση το 2008.

Το γεγονός αυτό, δεν απασχόλησε και πολύ την ελληνική κοινή γνώμη ούτε τα κόμματα, που παραμένουν εγκλωβισμένα σε ένα στείρο μνημονιακό ή αντιμνημονιακό παραλήρημα, τη στιγμή που πατρίδα μας ετοιμάζεται να κατοχυρώσει την πιο προνομιακή θέση στο κάδρο των διαλυμένων εθνικών κρατών.

Κατά την άποψή μας, τις δυο εβδομάδες που απομένουν για τις εκλογές, αυτό που θα πρέπει να είναι στο επίκεντρο των προεκλογικών συζητήσεων, μαζί με την προστασία των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων, είναι η θωράκιση και η προστασία του εθνικού κράτους που λέγεται Ελλάδα, για να μην φθάσουμε στο σημείο μετά από μερικές δεκαετίες, όπως γίνεται στην Αργεντινή, να εθνικοποιούμε κρατικές εταιρείες, όπως τα Ελληνικά Πετρέλαια, που ήδη ξεπουλήθηκαν, και τη ΔΕΠΑ, που ετοιμάζεται να ξεπουληθεί, τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα ετοιμάζεται να μπει στη «λέσχη» των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, χωρίς να διαθέτει κρατικές εταιρείες στο χώρο της ενέργειας. Γίνεται;

*Κυρίως στη Λατινική Αμερική τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται η ιδεολογία του αριστερού εθνικισμού, που εκδηλώνεται κυρίως σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας, εθνικού πατριωτισμού και εθνικοποιήσεων ζωτικής σημασίας οργανισμών. Στην Ελλάδα τα αντίστοιχα κόμματα συναγωνίζονται το ένα το άλλο στο ξήλωμα της ελληνικής παιδείας, του ελληνικού έθνους και της πατρίδας.

 Source : Kυριακάτικη Δημοκρατία

Το λάβαρο της Κυπριακής Ομοσπονδίας

Του Γιάννου Χαραλαμπίδη

Οκτώ χρόνια μετά: Μνημόσυνο στο σχέδιο Ανάν ή στο όχι του λαού; - Τα έγγραφα των Βρετανών αποκαλύπτουν πώς το Λονδίνο οικοδόμησε τη διχοτόμηση και ποια είναι η βάση των υφιστάμενων συνομιλιώνΠΩΣ καθορίστηκαν οι ζώνες και οι Βάσεις από τη δεκαετία του '50 
Το όχι του κυπριακού λαού στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου του 2004 έχει δυο σκέλη. Το ένα αφορά στον δημοκρατικό του χαρακτήρα, αφού ο λαός ψήφισε ελεύθερα την έγκριση ή την απόρριψή του. Το δεύτερο επικεντρώνεται στη διαπίστωση δημοκρατικών ελλειμμάτων, καθότι ήταν ένα σχέδιο το οποίο καταρτίστηκε ερήμην του λαού και είχε ως απώτερο στόχο αφενός να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία και αφετέρου να νομιμοποιήσει τον γεωγραφικό, διοικητικό και πληθυσμιακό διαχωρισμό της Κύπρου στο πλαίσιο μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Ζει και βασιλεύει 
Στο ίδιο το κείμενό του, το σχέδιο Ανάν ανέφερε ρητώς ότι εάν μια εκ των δυο πλευρών το απορρίψει, τότε θα είναι νεκρό. Και όμως, οκτώ χρόνια μετά την απόρριψή του, το σχέδιο Ανάν ζει και βασιλεύει, αφού αποτελεί τη βάση των συνομιλιών. Γεγονός που οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: Η λαϊκή ετυμηγορία δεν έγινε σεβαστή όχι μόνο από τους ξένους, αλλά ούτε και από την ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία. Και δη το Εθνικό Συμβούλιο. Και δικαίως διερωτάται ο πολίτης: Τι τελικά είναι νεκρό; Το σχέδιο Ανάν ή το όχι και μια άλλη εναλλακτική της διχοτόμησης πολιτική; Τι θα έχουμε στις 24 Απριλίου του 2012, μνημόσυνο για το σχέδιο Ανάν ή για το όχι του κυπριακού λαού;

Η καλή ομοσπονδία
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας ήταν ειλικρινής. Ποτέ δεν θεωρούσε το σχέδιο Ανάν νεκρό. Προεκλογικά, το 2008 είχε πει στο Λονδίνο ότι το σχέδιο Ανάν απλώς κοιμάται. Και ο ίδιος ανέλαβε τον ρόλο του πρίγκιπα που θα του έδιδε το φιλί για να ξυπνήσει. Για να ζωντανέψει. Δεν είναι ο μόνος. Απλώς, ήταν ειλικρινής. Το σχέδιο Ανάν συνιστά τη συνταγματική κωδικοποίηση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, την οποία υπηρέτησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και προφανώς αυτό θα συμβεί και με την επόμενη, είτε εντός είτε εκτός του πλαισίου των Συμφωνιών Κορυφής του '77 και του '79, μεταξύ Μακαρίου-Ντενκτάς και Κυπριανού-Ντεντκάς, καθώς και της 8ης Ιουλίου.
Τα περί καλής ομοσπονδίας είναι κενά περιχεομένου για τον ακόλουθο λόγο: Εάν εφαρμοστεί στην Κύπρο μια ομοσπονδία όπως των ΗΠΑ ή της Γερμανίας, τότε αντί να έχουμε ένα ελληνοκυπριακό και ένα τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος θα έχουμε δυο ελληνοκυπριακά συνιστώντα κράτη! Και θα συμβεί αυτό διότι, εφόσον θα ισχύει η αρχή ένας άνθρωπος μια ψήφος, εφόσον θα εφαρμοστεί πλήρως το κοινοτικό κεκτημένο και το σύνολο των δημοκρατικών αρχών και αξιών, σημαίνει ότι: Το σύνολο των Ελληνοκυπρίων προσφύγων και μη θα επιστρέψει στον βορρά.
Και υπό αυτές τις συνθήκες, οι Ελληνοκύπριοι θα έχουν πλειοψηφία επί του πληθυσμού, καθώς και επί του εδάφους, εφόσον προ του ΄74 κατείχαν πέραν του 82% της γης. Εφόσον, μάλιστα, θα εφαρμοστούν οι στοιχειώδεις ελευθερίες και τα ανθρώπινα, ατομικά δικαιώματα επί των οποίων είναι θεμελιωμένη η ΕΕ, δεν θα γίνεται συζήτηση εάν τον πρώτο λόγο επί των περιουσιών στα κατεχόμενα θα τον έχει ο νόμιμος ιδιοκτήτης ή ο υφιστάμενος παράνομος χρήστης. Πώς λοιπόν θα προκύψει τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος; Στη βάση αυτής της πρακτικής ανατρέπεται ο διχοτομικός σχεδιασμός της διζωνικής.

Είναι λοιπόν πιο εύκολη και ρεαλιστική η επιλογή του ενιαίου κράτους χωρισμένου σε έξι ζώνες, από τις οποίες οι δυο θα μπορούν να διοικούνται από τους Τουρκοκυπρίους σε επίπεδο τοπικό-αυτοδιοίκησης και ουχί πολιτειακό-ομοσπονδιακό, παρά η δημιουργία «δυο ελληνικών συνιστώντων κρατών». Άλλωστε, στο τραπέζι των συνομιλιών δεν γινόταν ποτέ συζήτηση επί της «καλής διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας», αλλά επί εκείνης που οι Βρετανοί επινόησαν, και με τη συνεργασία των Τούρκων επιδίωξαν και επιδιώκουν διαχρονικά να επιβάλουν και να διχοτομήσουν την Κύπρο.

Οι τρεις ζώνες 
Ο σχεδιασμός της διχοτόμησης είχε αρχίσει προ του ΄74, από το ΄56. Σε έγγραφο των Βρετανικών Υπηρεσιών, ημερομηνίας 10 Νοεμβρίου του 1956, από το Κυβερνείο της Κύπρου, το οποίο απευθύνεται προς το Κέντρο, αναλύονται πέντε σενάρια διχοτόμησης επί τη βάσει της δημιουργίας δυο ή τριών ζωνών. Οι δυο κύριες ζώνες θα ανήκαν, η μια, στους Ελληνοκυπρίους και, η άλλη, στους Τουρκοκυπρίους.

Μια τρίτη ζώνη θα ανήκε στους Βρετανούς, η οποία τελικώς, όπως θα δούμε στη συνέχεια, έλαβε τη μορφή των δυο βρετανικών στρατιωτικών βάσεων της Επισκοπής και της Δεκέλειας. Οι ζώνες του ΄56 έλαβαν την πολιτειακή μορφή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας το ΄57. Όπως αναφέρει βρετανικό απόρρητο έγγραφο με ημερομηνία 5.7.1957, η Άγκυρα δεν θεωρούσε υπό τις τότε συνθήκες δύσκολη υπόθεση τη διχοτόμηση και έσπευσε να την καλύψει κάτω από τον μανδύα του διαχωρισμού της Κύπρου σε ζώνες. Και το Λονδίνο, από την πλευρά του, ενέταξε τις ζώνες στην πολιτειακή μορφή μιας λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Στο βρετανικό έγγραφο του ΄57 αναφέρονται και τα εξής:

«Η τουρκική κυβέρνηση πιστεύει ότι η διχοτόμηση της Κύπρου δεν θα είναι κατ΄ ανάγκην πολύ δύσκολη και δεν θα σημαίνει μεγάλης κλίμακας ανταλλαγή πληθυσμών. Διατηρεί την άποψη ότι με λίγη συνεργασία από την ελληνοκυπριακή πλευρά θα μπορούν να υπάρχουν δυο ζώνες στην Κύπρο, μια κάτω από τουρκοκυπριακή και μια κάτω από ελληνοκυπριακή Διοίκηση. Δεν είναι αναγκαίο να απαιτηθεί να μετακινηθούν οι Ελληνοκύπριοι από την τουρκική ζώνη και αντιθέτως.

Εμείς (Οι Βρετανοί) μπορούμε να διατηρούμε τα δικαιώματά μας στο νησί, τo οποίo θα μπορεί να διοικείται με ένα είδος ομοσπονδιακής λύσης στη μέση». Και στο έγγραφο προστίθενται τα ακόλουθα: «Ποιο, όμως, θα είναι το είδος της ομόσπονδης κεντρικής Κυβέρνησης; Μια ομοσπονδία συνεπάγεται αναμφισβήτητη κυριαρχία».

Και επί τούτου προτείνονται:
1) «Στην περίπτωση της Κύπρου, η ελληνική ζώνη θα είναι ελεύθερη να ενωθεί με την Ελλάδα και η τουρκική με την Τουρκία». 2) «Σε μια ομοσπονδία συνεπάγεται αναγνώριση της μιας κυβέρνησης από την άλλη. Η κάθε κυβέρνηση αναγνωρίζει τη σφαίρα εξουσίας της». 3) «Σε περίπτωση που μια από τις κυβερνήσεις ενωθεί με άλλο μέρος, η ομοσπονδία σπάει αμέσως».

Σενάρια διαμελισμού και βάσεις 
ΥΠΑΡΧΕΙ, βεβαίως, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ακόμη ένα έγγραφο, που φέρει ημερομηνία 10 Νοεμβρίου του 1956 και τίτλο: «A momorandum on possible schemes for the partition of Cyprus» (Υπόμνημα επί των πιθανών σχεδίων για τη διχοτόμηση της Κύπρου). Σκοπός της σύνταξής του είναι η «εξέταση πιθανών σχεδίων για τον διαμελισμό της Κύπρου σε ελληνική και τουρκο-βρετανική ζώνη ή χωριστές ελληνικές, τουρκικές και βρετανικές ζώνες, λαμβάνοντας υπόψη τις στρατηγικές, κοινωνικές και οικονομικές απαιτήσεις των ενδιαφερομένων μερών».

Είναι χαρακτηριστική εντός του εγγράφου η στρατηγική σημασία, που προσδίδουν οι Βρετανοί στην Κύπρο. Επισημαίνουν επί τούτου ότι οποιαδήποτε και αν είναι η μορφή του διαμελισμού στην Κύπρο, η RAF «θα πρέπει να έχει δυο, εάν είναι δυνατόν τρία αεροδρόμια υπό τον έλεγχό της, όχι λιγότερα των 30 μιλίων. Σε περιοχές όπου το έδαφος είναι επίπεδο και όπου θα υπάρχει πιθανότητα να τοποθετηθούν επιπρόσθετα αεροδρόμια διαγραμμισμένα κόκκινα».

Και με την επόμενη παράγραφο προδικάζονται τα εγγυητικά δικαιώματα της Βρετανίας επί της Κύπρου και ο γεωστρατηγικός της έλεγχος σε οποιαδήποτε λύση και δη αυτή των ζωνών, στις οποίες το έγγραφο αναφέρεται:

«Είναι επιπροσθέτως δεδομένο ότι μετά από οποιαδήποτε διχοτόμηση, η Βρετανία θα συνεχίσει να διατηρεί την ευθύνη για την εξωτερική Άμυνα όλου του νησιού και ότι ως εκ τούτου θα έχει την ασφάλεια των βρετανικών θυλάκων. Ιδιαίτερες διευκολύνσεις θα είναι διαθέσιμες και για τις ελληνοκυπριακές και για τις τουρκοκυπριακές ζώνες».

Στο πέμπτο εκ των σεναρίων για τη διχοτόμηση της Κύπρου, οι Βρετανοί καθορίζουν από το ΄56 ότι θα διατηρήσουν δυο θυλάκους, που εν συνεχεία με τη Ζυρίχη έλαβαν το καθεστώς των «βρετανικών κυρίαρχων βάσεων». Συναφώς, στο έγγραφο αναφέρονται τα ακόλουθα:

«Οι προτεινόμενοι σε αυτήν τη λύση θύλακοι είναι: i) Η περιοχή γύρω από τη Στρατιωτική Διοίκηση Δεκέλειας, περιλαμβανομένων του Περγάμου, της Ξυλοφάγου και του Λιοπετρίου. ii) Η περιοχή γύρω από τη Στρατιωτική Διοίκηση Επισκοπής και η χερσόνησος Ακρωτηρίου, εξαιρουμένης της Λεμεσού, αλλά περιλαμβανομένης της κοιλάδας του Κούρη-Άλασσας. ii) Το αεροδρόμιο Λευκωσίας, στο οποίο οι Βρετανοί εφόσον θα ήταν υπό τη δική τους ευθύνη θα επέτρεπαν τη χρήση του και στους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους».

Χαρακτηριστικά της διχοτομικής λύσης 
Η μορφή της λύσης περιλαμβάνει, με βάση το βρετανικό έγγραφο του '56, τα εξής χαρακτηριστικά:
«(1) Η διχοτόμηση πρέπει να είναι τέτοια ώστε να χωρίζει στις δυο περιοχές και τις πηγές της Κύπρου μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων (αφού αφαιρεθούν οι βρετανικοί θύλακοι) με αναλογία περίπου 4 προς 1.
2) Οι δυο ζώνες, ελληνική και τουρκική, οφείλουν όσο αυτό είναι δυνατό να διαθέτουν αυτοέλεγχο (αυτοδιοίκηση στην ουσία) και αυτάρκεια (self-contained and self-sufficient).
3) Αυτό σημαίνει, ιδιαιτέρως, ότι κάθε πλευρά θα πρέπει να ελέγχει τις δικές της επαρκείς πηγές νερών και πρόσβαση σε λιμάνια.
4) Εφόσον υπάρχουν μόνο δυο λιμάνια ικανά να προσφέρουν υπηρεσίες στα δυο τμήματα της διχοτομημένης Κύπρου, αυτά της Αμμοχώστου και της Λεμεσού, σημαίνει ότι οποιοσδήποτε σχεδιασμός ακολουθήσει, για να είναι λειτουργικός σε όλα, πρέπει να είναι τέτοιος ώστε να κατανέμει το ένα από αυτά τα λιμάνια στην ελληνική και το άλλο στην τουρκική ζώνη.
5) Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ενδεχόμενα η διχοτόμηση θα λάβει χώραν προσδοκάται ότι θα είναι τέτοια, ώστε να καλύπτει ανάγκες, τη φυσική διχοτόμηση των δυο ζωνών με μέσα και σημεία ή διαχωριστική γραμμή, η οποία μπορεί να περιπολείται και διά της οποίας η διχοτόμηση μπορεί να εφαρμοστεί.
6) Αυτό σημαίνει ότι η γραμμή σήμανσης οφείλει, αν αυτό είναι δυνατόν, να είναι εύκολα αναγνωρίσιμη και εφαρμοστέα.
7) Δυστυχώς, ωστόσο, δεν υπάρχει φυσική γραμμή σήμανσης, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τον σκοπό αυτό.
8) Όμως, γενικά, είναι εμφανώς ευκολότερο να διαχωριστεί η χώρα από γραμμή, που θα χαραχθεί μέσω πεδιάδας, παρά από μια χαρασσόμενη μέσω ορεινών περιοχών.
9) Εφόσον οι δυο περιοχές είναι τόσο μεικτές σε ολόκληρη την κατοικημένη περιοχή του νησιού, κανένα διχοτομικό σχέδιο δεν μπορεί να διχάσει (την Κύπρο) αφήνοντας τους Ελληνοκυπρίους στην ελληνική ζώνη και τους Τουρκοκυπρίους στην τουρκική.
10) Συνεπάγεται ότι πρέπει να υπάρξει κάποια ανταλλαγή πληθυσμών, εάν αυτή είναι απαραίτητη, κάθε φυλή (race) θα πρόκειται να δεσπόζει αριθμητικά στη ζώνη της. (Αριθμητική και κατ' επέκταση εδαφική πλειοψηφία, όπως συζητείται σήμερα).
11) Είναι πιθανό ότι αυτή η ανταλλαγή πληθυσμών θα πρέπει να γίνει αναγκαστικά. Εάν όχι, οι Έλληνες στην τουρκική ζώνη θα μπορούν καλά να αποφασίζουν (θα κραυγάζουν για Ένωση) να παραμένουν όπου επιθυμούν και έτσι η ζώνη θα είναι ανίκανη να ελεγχθεί από τους Τουρκοκυπρίους».

Η σημαία
ΕΙΝΑΙ πρόδηλο ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία δεν συνιστά ούτε επανένωση, αλλά ούτε και σημαία βιώσιμης και δημοκρατικής λύσης! Η ομοσπονδία μέχρι την εισβολή αφοριζόταν από την ελληνοκυπριακή πλευρά ως πολιτειακό σύστημα διχοτομικό. Σήμερα, οι παραλλαγές της είναι η βάση του σχεδίου Ανάν και των συνομιλιών στο πλαίσιο μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Είναι ό,τι απέρριψε ο κυπριακός λαός στις 24 Απριλίου του 2004 και ό,τι συνεχίζει να απορρίπτει.
Το εξίσου, δε, σημαντικό είναι ότι η ετυμηγορία του λαού ουδέποτε έγινε σεβαστή από την ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία, η οποία σήμερα σηκώνει ως λάβαρο λύσης τον στρατηγικό σχεδιασμό της Βρετανίας και της Τουρκίας, στη λογική της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.

ΔΡ. ΓΙΑΝΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Διεθνείς Σχέσεις

Source : infognomonpolitics.blogspot.com