H χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία, αν δεν ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση από τη Βουλή. Όμως η Ελλάδα δεν πρόκειται να σωθεί, ακόμα κι αν οι εταίροι και δανειστές μας συμφωνήσουν, (όπως, τελικά, προβλέπουμε ότι θα γίνει έστω και δύσκολα) να μας σώσουν από τη χρεοκοπία. Αν δε γίνουν μεγάλες αλλαγές, κυρίως από εκείνους που υπεύθυνα έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου και συνήθως συμπεριφέρονται ανεύθυνα.
Έχουμε κατ’ επανάληψη γράψει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι, κυρίως, πολιτικό και κοινωνικό. Και το μεγάλο μέρος της ευθύνης, ασφαλώς το φέρουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, αλλά κι ένας εσμός από οργανώσεις, ομάδες, συντεχνίες, συνδικαλιστές, κομματικούς καρεκλοκένταυρους κοκ, που επί σειρά ετών μετέτρεψαν την Ελλάδα σε ιδιότυπο κρατικοδίαιτο σύστημα, που περισσότερο θύμιζε σοβιετικού τύπου λειτουργίες, έστω χωρίς τα γκουλάγκ και τα ψυχιατρεία, παρά ώριμη καπιταλιστική και φιλελεύθερη χώρα. Η αλλαγή, όμως, που υποχρεωτικά πρέπει να γίνει σήμερα στην Ελλάδα αποτελεί τεράστιο εγχείρημα.
Πάρα πολλοί Έλληνες, που βιώνουν με απόλυτο τρόπο τις συνέπειες της πρωτοφανούς οικονομικής κατάρρευσης, δεν αντιλαμβάνονται ή δε θέλουν να αντιληφθούν τι συμβαίνει στη χώρα. Νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι παροδικό κι ότι αργά η γρήγορα θα επιστρέψουμε στην κατάσταση που βρισκόμαστε πριν από τον προπερασμένο Μάϊο. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι, που αφθονούν κυρίως μεταξύ των πολιτικών, των συνδικαλιστών και των δημοσίων υπαλλήλων, δεν έχουν καταλάβει ότι η Ελλάδα, ουσιαστικά, χρεοκόπησε το 2010. Είναι μια άλλη χώρα, σε μια άλλη διαφορετική κι άκρως οδυνηρή πραγματικότητα. Και για την κατάσταση αυτή δε μας φταίνε ούτε ο Γιούνκερ, ούτε ο Ολι Ρεν, ούτε η Μέρκελ ούτε οποιοσδήποτε άλλος από τους ξένους ηγέτες ή τους ξένους λαούς.
Φταίμε εμείς,αλλά κυρίως οι πολιτικοί που εξέθρεψαν υπό την πίεση της κομματικής τους πελατείας ένα συντεχνιακό, κομματικό κράτος που, και με τη βούλα, κατέρρευσε τον Μάιο του 2010. Πλανώμεθα δε πλάνην οικτράν αν νομίζουμε ότι θα τα καταφέρουμε συμπεριφερόμενοι με τον ίδιο τρόπο. Και μέσα στη παράκρουση στην οποίαν βρισκόμαστε, επειδή βλέπουμε να καταρρέει ο τρόπος ζωής μας, καταφεύγουμε σε ακραίες συμπεριφορές.
Με βαθιά θλίψη και μεγάλο φόβο διαπιστώνουμε ότι οι συνδικαλιστές -που φέρουν ευθύνη εξίσου μεγάλη με τους πολιτικούς και τα κόμματα για το αδιέξοδο- συνεχίζουν τα ίδια τερτίπια του παρελθόντος, στο όνομα δήθεν του «συμφέροντος των εργαζομένων».
Η ευθύνη, όμως, των δικών μας πράξεων και παραλείψεων είναι αποκλειστικά δική μας. Κι η αλλαγή νοοτροπίας είναι απαραίτητη. Αν η Ελλάδα δεν αρχίσει να δημιουργεί πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή να έχει περισσότερα έσοδα από έξοδα, τότε δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να υπερβεί το μείζον πρόβλημα, έστω κι αν η κατάσταση στην Ευρωζώνη βελτιωθεί δραστικά τα επόμενα χρόνια. Κι ο λόγος είναι ότι χωρίς πρωτογενή πλεονάσματα δεν μπορούμε να έχουμε τα χρήματα που απαιτούνται για να μειώσουμε το χρέος. Ελάχιστοι Έλληνες έχουν συνειδητοποιήσει ότι ακόμα κι αυτή την κρίσιμη στιγμή, συνεχίζουμε να δανειζόμαστε από την τρόϊκα για να χρηματοδοτήσουμε τις δαπάνες του Δημοσίου, ακόμα και για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Κι όσο αυτό συνεχίζεται, το φάντασμα της χρεοκοπίας θα πλανάται πάνω από τα κεφάλια όλων μας.
Έχουμε κατ’ επανάληψη γράψει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι, κυρίως, πολιτικό και κοινωνικό. Και το μεγάλο μέρος της ευθύνης, ασφαλώς το φέρουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, αλλά κι ένας εσμός από οργανώσεις, ομάδες, συντεχνίες, συνδικαλιστές, κομματικούς καρεκλοκένταυρους κοκ, που επί σειρά ετών μετέτρεψαν την Ελλάδα σε ιδιότυπο κρατικοδίαιτο σύστημα, που περισσότερο θύμιζε σοβιετικού τύπου λειτουργίες, έστω χωρίς τα γκουλάγκ και τα ψυχιατρεία, παρά ώριμη καπιταλιστική και φιλελεύθερη χώρα. Η αλλαγή, όμως, που υποχρεωτικά πρέπει να γίνει σήμερα στην Ελλάδα αποτελεί τεράστιο εγχείρημα.
Πάρα πολλοί Έλληνες, που βιώνουν με απόλυτο τρόπο τις συνέπειες της πρωτοφανούς οικονομικής κατάρρευσης, δεν αντιλαμβάνονται ή δε θέλουν να αντιληφθούν τι συμβαίνει στη χώρα. Νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι παροδικό κι ότι αργά η γρήγορα θα επιστρέψουμε στην κατάσταση που βρισκόμαστε πριν από τον προπερασμένο Μάϊο. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι, που αφθονούν κυρίως μεταξύ των πολιτικών, των συνδικαλιστών και των δημοσίων υπαλλήλων, δεν έχουν καταλάβει ότι η Ελλάδα, ουσιαστικά, χρεοκόπησε το 2010. Είναι μια άλλη χώρα, σε μια άλλη διαφορετική κι άκρως οδυνηρή πραγματικότητα. Και για την κατάσταση αυτή δε μας φταίνε ούτε ο Γιούνκερ, ούτε ο Ολι Ρεν, ούτε η Μέρκελ ούτε οποιοσδήποτε άλλος από τους ξένους ηγέτες ή τους ξένους λαούς.
Φταίμε εμείς,αλλά κυρίως οι πολιτικοί που εξέθρεψαν υπό την πίεση της κομματικής τους πελατείας ένα συντεχνιακό, κομματικό κράτος που, και με τη βούλα, κατέρρευσε τον Μάιο του 2010. Πλανώμεθα δε πλάνην οικτράν αν νομίζουμε ότι θα τα καταφέρουμε συμπεριφερόμενοι με τον ίδιο τρόπο. Και μέσα στη παράκρουση στην οποίαν βρισκόμαστε, επειδή βλέπουμε να καταρρέει ο τρόπος ζωής μας, καταφεύγουμε σε ακραίες συμπεριφορές.
Με βαθιά θλίψη και μεγάλο φόβο διαπιστώνουμε ότι οι συνδικαλιστές -που φέρουν ευθύνη εξίσου μεγάλη με τους πολιτικούς και τα κόμματα για το αδιέξοδο- συνεχίζουν τα ίδια τερτίπια του παρελθόντος, στο όνομα δήθεν του «συμφέροντος των εργαζομένων».
Η ευθύνη, όμως, των δικών μας πράξεων και παραλείψεων είναι αποκλειστικά δική μας. Κι η αλλαγή νοοτροπίας είναι απαραίτητη. Αν η Ελλάδα δεν αρχίσει να δημιουργεί πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή να έχει περισσότερα έσοδα από έξοδα, τότε δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να υπερβεί το μείζον πρόβλημα, έστω κι αν η κατάσταση στην Ευρωζώνη βελτιωθεί δραστικά τα επόμενα χρόνια. Κι ο λόγος είναι ότι χωρίς πρωτογενή πλεονάσματα δεν μπορούμε να έχουμε τα χρήματα που απαιτούνται για να μειώσουμε το χρέος. Ελάχιστοι Έλληνες έχουν συνειδητοποιήσει ότι ακόμα κι αυτή την κρίσιμη στιγμή, συνεχίζουμε να δανειζόμαστε από την τρόϊκα για να χρηματοδοτήσουμε τις δαπάνες του Δημοσίου, ακόμα και για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Κι όσο αυτό συνεχίζεται, το φάντασμα της χρεοκοπίας θα πλανάται πάνω από τα κεφάλια όλων μας.
Source : http://www.aixmi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου