Πλήρες μέλος της UNESCO η Παλαιστίνη

Την πρώτη σημαντική νίκη τους στο αγώνα για διεθνή αναγνώριση κατάφεραν οι Παλαιστίνιοι, με τη θετική ψήφο της UNESCO που εξασφάλισαν σήμερα, στο αίτημά τους για πλήρη ένταξη στον επιστημονικό και πολιτιστικό Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών. Η Παλαιστίνη αποκτά έδρα στην UNESCO με 107 ψήφους υπέρ, 14 κατά (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ) και 52 αποχές. 


«Η Γενική Συνέλευση αποφάσισε να δεχθεί την Παλαιστίνη ως μέλος της UNESCO» ανακοινώθηκε μετά την ψηφοφορία. Οι Παλαιστίνιοι είχαν καθεστώς παρατηρητή από το 1974 στην UNESCO και η πλήρης ένταξη απαιτούσε την έγκριση πλειοψηφίας δύο τρίτων στο σώμα των 193 κρατών-μελών.

Η Γαλλία ψήφισε υπέρ του παλαιστινιακού αιτήματος, όπως και η Κίνα και η Ινδία. Η Γερμανία, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς καταψήφισαν, η Ιταλία καθώς και η Βρετανία απείχαν.

«Αυτή η ψηφοφορία θα επιτρέψει να εξαλειφθεί ένα μέρος μιας αδικίας που έχει διαπραχθεί εναντίον του παλαιστινιακού λαού» είχε δηλώσει λίγο νωρίτερα ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης ο υπουργός Εξωτερικών της Παλαιστινιακής Αρχής Ριάντ αλ Μάλκι.

Με την ειρηνευτική διαδικασία σε τέλμα και εν μέσω της μάχης για ψήφους στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, οι Παλαιστίνιοι «είδαν» στην UNESCO μία ταχύτερη δίοδο για να εξασφαλίσουν κρατική οντότητα από τη διεθνή κοινότητα.

Ωστόσο, το θέμα προκάλεσε μεγάλες εντάσεις και -άκαρπες- διπλωματικές πιέσεις από τις ΗΠΑ ώστε να αποσυρθεί το αίτημα προς την UNESCO.

Ουάσινγκτον, Παρίσι και Βερολίνο θεωρούν ότι το αίτημα να αναγνωρισθεί ένα παλαιστινιακό κράτος από την UNESCO είναι πρόωρο, δεδομένου ότι το θέμα εξετάζεται ακόμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ήδη προειδοποιήσει πως σε περίπτωση που εγκριθεί το αίτημα για την αναβάθμιση των Παλαιστινίων σε πλήρες μέλος θα αναστείλουν τη χρηματοδότηση ύψους 80 εκατ. δολαρίων της Οργάνωσης του ΟΗΕ για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό (UNESCO) -η χρηματοδότηση των ΗΠΑ καλύπτει το 22% του προϋπολογισμού της UNESCO.

Η ψηφοφορία στην UNESCO ήλθε ένα μήνα αφότου ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς ζήτησε την αναγνώριση κράτους της Παλαιστίνης από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η σχετική ψηφοφορία αναμένεται το Νοέμβριο και οι ΗΠΑ αναμένεται να κάνουν χρήση του δικαιώματος βέτο -στην UNESCO οι ΗΠΑ δεν είχαν ανάλογο δικαίωμα.

Ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού στο Παρίσι η Αμερικανίδα υφυπουργός Παιδείας Μάρθα Κάντερ επανέλαβε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν την ψηφοφορία στην UNESCO «πρόωρη και καθόλου εποικοδομητική».

Νωρίτερα, το Ισραήλ αποχώρησε από τη συνεδρίαση και όπως και οι ΗΠΑ πρόκειται να αποσύρει την οικονομική συνεισφορά του στον Οργανισμό, όπως δήλωσε ο Ισραηλινός πρεσβευτής στην Unesco.

«Μετά τις ομιλίες θα πραγματοποιηθεί η ψηφοφορία και οι Παλαιστίνιοι θα κερδίσουν» είχε παραδεχθεί ο Νίμορντ Μπαρκάν.

Σύμφωνα με τον διπλωμάτη, το Ισραήλ θα ακολουθήσει τις ΗΠΑ και θα σταματήσει την χρηματοδότηση του οργανισμού. «Δεν νομίζω ότι θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τις ετήσιες συνεισφορές μας, θα ακολουθήσουμε τους Αμερικανούς που θα αποσύρουν περίπου το ένα τέταρτο (22%) του προϋπολογισμού της Unesco» δήλωσε.

«Θα είναι αδύνατον για την Unesco να εκπληρώσει την αποστολή της» ανέφερε.
Source : TA NEA

΄Τουρκικές προκαταλήψεις και εθνοτικά ζητήματα

Ο Τούρκος έχει φίλο μόνο Τούρκο...

Πρόκειται για ένα σύνδρομο από το οποίο πάσχουν οι Τούρκοι. Από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας οι μαθητές υπόκεινται σε πλύση εγκεφάλου και τελικά πιστεύουν και οι ίδιοι ότι όντως είναι ένας λαός τον οποίο ζηλεύουν και φοβούνται οι πάντες εξ ου και η κλασική ρήση «ο Τούρκος δεν έχει άλλον φίλο εκτός από τον Τούρκο», ότι ο ένδοξος(!) τουρκικός στρατός είναι ανδρείος και αήττητος, η χώρα τους είναι η ωραιότερη του κόσμου... Αλίμονο σε όποιο κράτος ή Οργανισμό τολμήσει να προσβάλει το γόητρο και την υπερηφάνεια του Τούρκου. Πρόσφατο παράδειγμα η ένταση με το Ισραήλ. Στο βιβλίο «Προκαταλήψεις» ο καθηγητής Μεντερές Χατζέρ Χαρλάκ αναφέρεται σε ψυχοκοινωνιολογική μελέτη του για τον Τούρκο. Γράφει: «Οι Τούρκοι έχουν την εντύπωση ότι είναι το καλύτερο έθνος του κόσμου και αποκαλούν βρομερούς τους Άραβες, άπιστους τους Ρωμιούς, χοίρους του Ρώσους, δειλούς τους Ισραηλινούς».Οι Τούρκοι πάσχουν και από ένα ακόμη σύνδρομο, αυτό των Σεβρών. Πρόκειται για τη συνθήκη που προηγήθηκε της Λωζάνης και σε περίπτωση εφαρμογής των προνοιών της η Τουρκία θα διαμελίζονταν. Με τη συνθήκη αυτή, που υπεγράφη από τον Βενιζέλο στις 10 Αυγούστου 1920, δικαιώνονταν οι προσδοκίες του ελληνισμού. Ανατολική Θράκη, Ίμβρος, Τένεδος και Δωδεκάνησα (εκτός της Ρόδου) εκχωρούνταν στην Ελλάδα. Ο πρώην ΥΠΕΞ Ιλτέρ Τουρκμέν δήλωσε ότι το σύνδρομο αυτό πηγάζει από τον φόβο αναβίωσης της Συνθήκης κάτι που επικαλείτο και ο Ραούφ Ντενκτάς όταν ισχυρίζονταν ότι όλοι στρέφονται κατά της Τουρκίας και η διεθνής κοινότητα στοχεύει να στριμώξει τη χώρα φοβούμενη την ισχύ της. 

ΤΟ 1989

έκδοση του γερμανικού πανεπιστημίου Τούμπιγκεν ανέφερε ότι εντός των συνόρων της Τουρκίας ζουν 47 εθνότητες. Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Δημοκρατίας Τουργκούτ Οζάλ είχε δηλώσει ότι η Τουρκία είναι μωσαϊκό εθνοτήτων και δεν υπάρχει η ομοιογένεια που παρατηρείται στη Γερμανία. Η δήλωση εκείνη είχε γίνει αιτία διαξιφισμών και έντονων αντιπαραθέσεων με τον υπουργό Χασάν Τζεμάλ Γκιουζέλ. Ο Ερντογάν δήλωσε ότι στη χώρα του ζουν πέραν των 40 εθνοτήτων.
 

Έρευνα του καθηγητή Αλί Ταγιάρ Οντέρ αναφέρει ότι το 90,06% του τουρκικού πληθυσμού είναι Τούρκοι, το 7,84% Κούρδοι και το υπόλοιπο άλλων εθνοτήτων. Έρευνα που διενεργήθηκε στις ΗΠΑ αναφέρει ότι ο τουρκικός πληθυσμός της χώρας είναι 86,21%. Στο βιβλίο του «Εθνικές ομάδες στην Τουρκία» ο R.Α.Αndrews ανέβάζει το ποσοστό στο 88,03%.
 

Παλαιότερη έρευνα της εφημερίδας Μιλιέτ αναφέρει ότι το 65% του πληθυσμού προβάλλει την τουρκική του ταυτότητα, το 21% τη μουσουλμανοτουρκική, το 4% την μουσουλμανική, το 7,7% την κουρδική.
 

Στις 14/6/2009 η εφημερίδα Μιλιέτ της Κων/πολης αφιέρωσε δύο σελίδες της στις δηλώσεις του καθηγητή Τζελάλ Σενγκιόρ, ο οποίος ισχυρίζεται ότι το 90% των Τούρκων δεν έχουν τουρκική καταγωγή και είναι άτομα που αλλαξοπίστησαν.
 

Στην ανατολική και νοτιαναταλική Τουρκία, όπου κυριαρχεί το φεουδαρχικό σύστημα, υπάρχουν δεκάδες μεγάλες φυλές και εκατοντάδες μικρότερες. Ο Κεμάλ Ατατούρκ προσπάθησε να καταργήσει το σύστημα, αλλά απέτυχε επειδή έχει πολύ βαθιές ρίζες. Και σήμερα ακόμη οι επικεφαλής του συστήματος, οι αγάδες, ενεργούν ως κράτος εν κράτει.

Η Τουρκία θα αλλάξει πρόσωπο μόνο όταν -και αν-απαλλαγεί από τα συμπλέγματα αυτά. Με ηγέτες σαν τον Ερντογάν, ο οποίος πάσχει από το σύνδρομο της υπεροψίας και έχει μια μεγαλοϊδεατική και νεοοθωμανική αντίληψη, είναι κάπως αδύνατο να συμβεί αυτό. Όταν στα τέλη Σεπτεμβρίου, και στο περιθώριο της Γ. Συν. του ΟΗΕ, ο Ερντογάν συναντήθηκε με τον Μπαν κι Μουν του πρότεινε όπως η Τουρκία παραχωρήσει την απαιτούμενη έκταση στην Κωνσταντινούπολη για ανέγερση Γραφείων του ΟΗΕ, τα οποία θα στεγάζουν τις υπηρεσίες του διεθνούς οργανισμού που ασχολούνται με την ειρήνη και τις μεσολαβήσεις για επίλυση των διαφορών μεταξύ κρατών. Και δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό αλλά ζήτησε όπως η τουρκική καθιερωθεί ως μια από τις επίσημες γλώσσες του ΟΗΕ.
Source : http://www.philenews.com/digital

Απλές προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση

Η Ελληνική προϋπόθεση
H  Ελλάδα πρέπει να κάνει το παν, σε επίπεδο ομαλοποίησης του φορολογικού συστήματος, εκδίκασης δικαστικών προσφυγών, απλοποίησης αδειοδοτικών διαδικασιών κ.ο.κ., για να προσελκύσει ξένες (και όχι μόνο) επενδύσεις. Αυτή πρέπει να είναι η άμεση προτεραιότητα. Οι πιο βαθιές τομές –αναβάθμιση της δευτεροβάθμιας και της ανώτατης εκπαίδευσης, έμφαση σε εγχώρια προγράμματα έρευνας και καινοτομίας– θέλουν περισσότερο χρόνο. Φυσικά πρέπει να προχωρήσουν το ταχύτερο δυνατό, αλλά δεν πρόκειται να φέρουν άμεσο αναπτυξιακό αποτέλεσμα. Αρκεί να προσθέσουμε, μια και είναι το θέμα της εβδομάδας μεταξύ των αυτιστικών μελών του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ότι στο έργο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων (στη φορολογία, τη Δικαιοσύνη, τη δημόσια διοίκηση γενικότερα) είναι φανερό ότι η συμβολή Ευρωπαίων τεχνοκρατών με γνώσεις και  εμπειρία θα έπρεπε να γίνεται δεκτή με ευγνωμοσύνη, όχι με αλαλαγμούς περί «απώλειας εθνικής κυριαρχίας» και ανάγκης αντίστασης.
Παράλληλα, πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, να δοθούν τα κατάλληλα κίνητρα και να κάνουν και οι επιχειρήσεις τις κατάλληλες κινήσεις ώστε να κερδίσουν τη μάχη των διεθνών αγορών. Το μοντέλο της ανάπτυξης βασισμένης στο δανεισμό και την εγχώρια κατανάλωση, χάρη στο οποίο η Ελλάδα σημείωσε τους υψηλούς δείκτες ανάπτυξης της δεκαετίας πριν από την κρίση (97% της ανάπτυξης μεταξύ 2000 και 2008 προήλθε στη χώρα μας από ιδιωτική και δημόσια κατανάλωση, έναντι 79% στην Ε.Ε. - 15), έχει φάει τα ψωμιά του.

Η ευρωπαϊκή διάσταση
Φυσικά, για να έχει η ελπίδες η Ελλάδα να επιτύχει ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης μέσω της εξωστρέφειας και των επενδύσεων, πρέπει να υπάρξει και η ανάλογη βελτίωση του διεθνούς περιβάλλοντος. Θα επικεντρωθούμε εδώ στην οικονομία της Ε.Ε., η οποία αποτελεί τον προορισμό των περισσότερων ελληνικών εξαγωγών (άνω του 60%) και από την οποία προέρχεται το συντριπτικό ποσοστό των ξένων άμεσων επενδύσεων στην Ελλάδα. Λόγω της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη και της καταστροφικής διαχείρισής της, η ευρωπαϊκή οικονομία βαδίζει ταχέως προς μία νέα, οδυνηρή περίοδο ύφεσης, αν δεν βρίσκεται ήδη εκεί.
Οι αποφάσεις της συνόδου δεν θα είναι αρκετές για να υποτάξουν τις αγορές και να βάλουν πάτο στην κρίση χρέους. Η αύξηση της δύναμης πυρός του EFSF μέσω της μόχλευσής του για την ασφάλιση ενός –άγνωστου, προς το παρόν– ποσοστού ενδεχόμενων απωλειών ομολογιούχων σε μελλοντικές αναδιαρθρώσεις κρατικών χρεών είναι μία εξαιρετικά προβληματική λύση. Ο κυριότερος λόγος είναι ακριβώς επειδή αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο νέων αναδιαρθρώσεων. Εκτός αν το ποσοστό ασφάλισης είναι πολύ μεγάλο, περίπτωση κατά την οποία ο πολλαπλασιασμός της δύναμης πυρός είναι αντίστοιχα μικρότερος, οι επενδυτές δεν έχουν λόγο να νιώσουν ασφαλείς αγοράζοντας ομόλογα του ευρωπαϊκού Νότου. Όσον αφορά την πιθανότητα ενίσχυσης του EFSF από τις αναδυόμενες οικονομίες, δεν έχει προκύψει ακόμα κάτι χειροπιαστό. Οι πληροφορίες λένε ότι γίνεται σκληρή παρασκηνιακή διαπραγμάτευση, με τους Κινέζους και λοιπούς αναδυόμενους να ζητούν ως αντάλλαγμα τη μείωση του μεριδίου ψήφων της Ευρώπης στο ΔΝΤ και την αντίστοιχη αύξηση του δικού τους μεριδίου.
Αυτό που χρειάζεται η Ευρωζώνη είναι έναν εγγυητή εσχάτου ανάγκης για τα χρέη χωρών που θεωρείται ότι αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητας αλλά όχι φερεγγυότητας – πάνω απ’ όλα η Ιταλία και η Ισπανία. Δύο είναι οι υποψήφιοι για το ρόλο του υπερ-ήρωα που θα σώσει την Ευρωζώνη: η συλλογική δύναμη όλων των χωρών (που ισοδυναμεί με το πολυσυζητημένο ευρωομόλογο) και η ΕΚΤ.
Βραχυπρόθεσμα μάλιστα, δεδομένου ότι το ευρωομόλογο απαιτεί χρονοβόρες αλλαγές στις ευρωπαϊκές συνθήκες, η μπάλα μοιάζει να είναι αποκλειστικά στο γήπεδο της ΕΚΤ και του νέου της (από Δευτέρα) επικεφαλής Μάριο Ντράγκι. Θα κάνει ο κ. Ντράγκι την υπέρβαση; Δεν έχει δείξει τέτοιες προθέσεις, αλλά βέβαια μπορεί να βρεθεί σε μια κατάσταση στην οποία να μην έχει άλλη επιλογή.
Source : citypress.gr

Τι σημαίνει οικονομική επιτροπεία για την Ελλάδα

Το σχέδιο διαμοιρασμού των ιματίων της Ελλάδας μπαίνει σε εφαρμογή. Γερμανία, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Σουηδία και Δανία αναλαμβάνουν την επιτροπεία όλων των κρίσιμων τομέων της πατρίδας μας, μεταβάλλοντας ακόμη και το διοικητικό μοντέλο της, όπως αποκάλυψε πρώτη από την Παρασκευή η «δημοκρατία». Μια ομάδα από περίπου 500 ξένους θα έχουν υπό τον ουσιαστικό έλεγχό τους τα υπουργεία, θα μοιράσουν μεταξύ τους τα «φιλέτα» και ο Γερμανός επικεφαλής Χορστ Ράιχενμπαχ μετατρέπεται σε υπερπρωθυπουργό ακόμη και με εκτελεστικές εξουσίες.

Ετσι, η Ελλάδα πλέον δεν συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά ενός ανεξάρτητου κράτους με δική του κυβέρνηση, η οποία αποφασίζει για όλα τα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.

 Αυτά που πρόκειται να υλοποιηθούν από εδώ και πέρα θα κάνουν το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830), που προέβλεπε την επιτροπεία της Ελλάδας από τις εγγυήτριες δυνάμεις και τη δημιουργία κράτους, να φαντάζει ευνοϊκότερο από αυτά που έρχονται στις ζωές μας 181 χρόνια μετά. Οι «δωρητές» μας, όπως αποκαλούνται αυτάρεσκα οι ίδιοι στο νέο σχέδιο που αποφάσισαν πλέον οι νέοι «αντιβασιλείς» του τόπου, τα έχουν βρει και παίρνουν ο καθένας το φιλέτο που ήθελαν από τη χώρα μας.

Το σχέδιο πήρε την οριστική του μορφή πριν από λίγες ημέρες σε συνεδρίαση στις Βρυξέλλες και περιλαμβάνει, όπως αναφέρουν και οι κυριακάτικες εφημερίδες, όσα επί εβδομάδες αποκάλυπτε η «δημοκρατία», αλλά το Μαξίμου και ο ίδιος ο κ. Ράιχενμπαχ επιχειρούσαν να διαψεύσουν.

Στο σχέδιο κατάργησης της ελληνικής ανεξαρτησίας προβλέπονται μεταξύ άλλων:

1. Η δημιουργία ενός τριπλού σχήματος, μιας ομάδας επιτροπείας που θα περιλαμβάνει την ομάδα εποπτείας, το συντονιστικό όργανο που θα βρίσκεται πάνω από τον πρωθυπουργό και την ομάδα από τους μπάστακες-τεχνοκράτες που θα καπελώνουν τους υπουργούς.

2. Την υψηλή εποπτεία του ελέγχου εξουσίας θα έχει ένα υπερεθνικό όργανο στις Βρυξέλλες, πλαισιωμένο από 120 τεχνοκράτες (συν 80 που ήδη βρίσκονται στην Ελλάδα) και επικεφαλής θα είναι ο Χορστ Ραιχενμπαχ, ο οποίος θα έχει τον πρώτο λόγο έναντι του εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας.

3. Οι αποφάσεις της Τask Force προβλέπουν την παρουσία στα υπουργεία τοποτηρητών των κρατών που παρέχουν «τεχνική στήριξη» στην Ελλάδα και αποκαλούνται «contact point».

4. Τα κράτη που δίνουν το «know how» ονομάζονται «δωρητές». Το καθεστώς των «δωρητών» λειτουργεί διασυμμαχικά μέσα στην Ε.Ε. Οι μεγάλοι «δωρητές» («donors») είναι οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία. Από κοντά «donors» βαπτίζονται και μικρότερες αλλά πλούσιες χώρες της Ε.Ε., όπως η Σουηδία και η Δανία.

5. Η Βρετανία αναλαμβάνει την οργάνωση του κράτους και τους θεσμούς. Η Γερμανία θα ελέγχει το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, τις αποκρατικοποιήσεις και τις επενδύσεις. Για το τελευταίο, θα έχουν λόγο και οι Ολλανδοί, ενώ οι Φινλανδοί αναλαμβάνουν τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Οι ΗΠΑ έχουν την οικονομική - δημοσιονομική πολιτική, καθώς και τον έλεγχο της Αστυνομίας και των Ενόπλων Δυνάμεων. Η Γαλλία αναλαμβάνει την Περιφερειακή Διοίκηση και οι σκανδιναβικές χώρες ενέργεια - τουρισμό και Παιδεία.

6. Οι Αυστριακοί θα έχουν τον πρώτο λόγο στο θέμα που αφορά τον τομέα των σκουπιδιών και στην υλοποίηση του κλεισίματος των χωματερών και στην επιλογή μεθόδων, σύμφωνα με τις οποίες γίνεται εκμετάλλευση των σκουπιδιών (ανακύκλωση, παραγωγή ενέργειας κ.λπ.).
Πηγή :  Εφημερίδα Δημοκρατία
Νίκος Ελευθερόγλου

Ο Δούρειος Ιππος της Τουρκίας στα Βαλκάνια

Δημήτρης Ε. ΕυαγγελίδηςΣε δορυφόρο της Τουρκίας (με τις ευλογίες ή όχι των ΗΠΑ) μετατρέπονται σταδιακά τα Σκόπια, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την χώρα μας.
Το τραγικό είναι ότι υπάρχουν (ή τουλάχιστον υπήρχαν) προσωπικότητες ή κινήσεις, που υποστήριζαν την ανάγκη διατήρησης του Τιτοστάν στα βόρεια σύνορά μας, με την φαιδρή δικαιολογία ότι τυχόν διαμελισμός του κρατιδίου των Σκοπίων θα δημιουργούσε μια μεγάλη Βουλγαρία και μια μεγάλη (;) Αλβανία στα βόρεια σύνορά μας, ενώ εμείς πρέπει να περιορισθούμε σε οικονομική "άλωση" των Σκοπίων. Οι κύκλοι αυτοί (προερχόμενοι παλαιότερα κυρίως από τον χώρο της Ν.Δ. -γραμμή Ντόρας Μπακογιάννη-, αλλά όχι μόνον) προφανώς αγνοούν πολλά πράγματα για την σκοπιανή πραγματικότητα (στην Αθήνα, πρέπει μάλλον να συμπεράνω, κατά πάσα πιθανότητα πιστεύουν ότι τα Σκόπια βρίσκονται κάπου κοντά στην Κορέα ή την Βραζιλία), τις δυνάμεις που κρύβονται στο παρασκήνιο, τους μηχανισμούς τους εντός ελληνικού εδάφους, που παίζουν το παιχνίδι των Σκοπίων, τα πάσης φύσεως συμφέροντα, τους ξεπουλημένους πολιτικούς και ένα σωρό άλλους παράγοντες, με αποτέλεσμα να εκστομίζουν αυτές τις ουρανομήκεις ανοησίες και αυτά τα βλακώδη επιχειρήματα. Όσο για την πολυδιαφημισμένη (!) "οικονομική άλωση", το μόνο που συνέβη είναι να υπάρχουν σήμερα δεκάδες Εταιρείες και Επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων, που είναι κυριολεκτικά όμηροι των Σκοπιανών!
Ερωτώ λοιπόν:
α. Πιστεύουν ότι σε περίπτωση διαμελισμού ή αυτοδιάλυσης των Σκοπίων η όλη υπόθεση θα επιλυθεί μόνον μεταξύ Αλβανίας και Βουλγαρίας;
β. Ποια νομίζουν ότι θα είναι η στάση της Σερβίας; Θα μείνει αδιάφορη για αυτά που συμβαίνουν στα νότια σύνορά της και σε έναν διαμελισμό που θα συμβεί σε περιοχή ζωτικού γεωπολιτικού και γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος για την ίδια;
γ. Για να είμαι όμως ακριβής, υπάρχουν και απόψεις για το ενδεχόμενο τριμερούς διαμελισμού των Σκοπίων μεταξύ Σερβίας-Βουλγαρίας-Αλβανίας, αλλά θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να συμμετάσχει στην επιτάχυνση αυτών των διαδικασιών, αλλά να τηρήσει στάση αναμονής, χωρίς να παραχωρήσει το όνομα "Μακεδονία", μέχρις ότου επέλθει η διάλυση.
δ. Εκείνο πάντως που με εντυπωσιάζει είναι ότι από τους κάθε είδους και προελεύσεως αναλυτές ΟΥΔΕΙΣ τολμά να αναφερθεί στις εθνικές διεκδικήσεις της Ελλάδος και να θέσει το θέμα της συμμετοχής και της χώρας μας στον διαμελισμό αυτόν, έστω και ως μία μακρινή προοπτική, με την απαίτηση της απελευθέρωσης ιστορικά ελληνικών περιοχών, όπως η πεδιάδα της Πελαγονίας με τον άλλοτε ακμάζοντα ελληνισμό (περιοχή Μοναστηρίου/Βιτωλίων ή Bitola, όπως αποκαλείται σήμερα) και την ζώνη που συνεχίζεται μέχρι τα βουλγαρικά σύνορα (περιοχή Γευγελής).
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις έδωσε μια είδηση που δημοσιεύθηκε στην κυπριακή εφημερίδα "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ" στις 20/10/2011 και αναδημοσιεύθηκε από τον "Ινφογνώμονα" και η οποία αναφέρει τα εξής:
Στα Σκόπια η 7η Διεθνής Διάσκεψη Ατατούρκ
Για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε  εκτός Τουρκίας.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ της ΠΓΔΜ, Γκιόργκε Ιβάνοβ, χθες, στα Σκόπια, συναντήθηκε με τον Αντιπρόεδρο της τουρκικής Κυβέρνησης, Μπουλέντ Αρίντς, ο οποίος μετέβη εκεί με την ευκαιρία της πραγματοποίησης της 7ης Διεθνούς Διάσκεψης Κεμάλ Ατατούρκ, από 18 έως 22 Οκτωβρίου, στα Σκόπια και το Μοναστήρι.
Στο σχετικό της συνάντησης ανακοινωθέν του Προεδρικού Γραφείου αναφέρεται ότι ο κ. Αρίντς εξέφρασε την ικανοποίησή του για το ότι η εν λόγω Διάσκεψη, που για πρώτη φορά διοργανώνεται εκτός Τουρκίας, με τη συμμετοχή 200 και πλέον επιστημόνων από όλο τον κόσμο, πραγματοποιείται υπό την αιγίδα των Προέδρων των δύο χωρών.
Ο ίδιος τόνισε, σύμφωνα με το ίδιο ανακοινωθέν, ότι κατά την επερχόμενη περίοδο θα συνεχιστεί η αύξηση των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ Τουρκίας και ΠΓΔΜ. Ο κ. Αρτσίν υπογράμμισε ότι η ΠΓΔΜ μπορεί πάντοτε να υπολογίζει στην απροϋπόθετη στήριξη και υποστήριξη της Τουρκίας, αναφέρεται στο ανακοινωθέν.
Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος Ιβάνοβ τόνισε ότι η διοργάνωση της 7ης Διεθνούς Διάσκεψης για τον Κεμάλ Ατατούρκ στην πΓΔΜ συνιστά απόδειξη της εκτίμησης που τρέφει η Τουρκία για τη χώρα. Σύμφωνα με τον κ. Ιβάνοβ, η σε ακαδημαϊκό επίπεδο κατανόηση των ιστορικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και οικονομικών δεσμών μεταξύ της πΓΔΜ, της Τουρκίας και συνολικά των Βαλκανίων, δεσμών παρελθόντων, σύγχρονων και μελλοντικών, είναι εξαιρετικής σημασίας για τις σχέσεις των βαλκανικών χωρών.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία συνεχίζει με μεθοδικότητα και σαφή στόχευση προς τη κατεύθυνση της δορυφοροποίησης των Σκοπίων, μέσα στα πλαίσια της Νεο-Οθωμανικής πολιτικής της στα Βαλκάνια και γενικότερα στον ευρύτερο χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Όσο για την Ελλάδα και τους πολιτικάντηδες που την κυβερνούν, ασχολούνται απλώς με την επιβίωσή τους μπροστά στην επερχόμενη πλήρη κατάρρευση της χώρας μας. Δυστυχώς...
Source : infognomonpolitics.blogspot

Μιά ξεχασμένη απόφαση της Εθνικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τα μνημόνια

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ

Σοβαρό νομικό πλήγμα στα σκληρά αντιασφαλιστικά και αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο επιφέρει η απόφαση της Εθνικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΕΔΑ).

Η επιτροπή, που αποτελεί συμβουλευτικό όργανο της κυβέρνησης, δείχνει να διαφωνεί με τη ρύθμιση τόσο σοβαρών ζητημάτων μέσω προεδρικών διαταγμάτων, ενώ τονίζει ότι οι διεθνείς συνθήκες που κυρώθηκαν με νόμο υπερισχύουν κάθε άλλου αντίθετου νόμου και επιβάλλουν πλήρη προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Είναι η πρώτη φορά που η Επιτροπή ασχολείται ειδικά με τα μέτρα που υιοθετήσαμε στο μνημόνιο, ανοίγοντας με την ιστορική αυτή γνωμοδότησή της τον δρόμο για δικαστική προσφυγή και ανατροπή των απαράδεκτων ρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό και τα εργασιακά δικαιώματα.
Επικαλούμενη πληθώρα συνταγματικών διατάξεων, αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και διεθνείς συμβάσεις (ευρωπαϊκές και του ΟΗΕ), η ΕΕΔΑ:
* Επικρίνει εμμέσως την κυβέρνηση για την ευρεία εξουσιοδότηση που παρέχει ο νόμος 3845/2010, ο οποίος επικυρώνει το γνωστό μνημόνιο για τη ρύθμιση μέσω προεδρικών διαταγμάτων σημαντικών ζητημάτων που άπτονται θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
* Διατυπώνει τη θέση ότι η προστασία των δικαιωμάτων αυτών δεν πρέπει να έχει περιθωριακή ή ανύπαρκτη σημασία στη στρατηγική εξόδου από την κρίση δανεισμού. Αντίθετα, σημειώνει πως οι διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας στην προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ειδικά στη σημερινή δύσκολη οικονομική και κοινωνική συγκυρία, πρέπει να τηρούνται στο ακέραιο, σύμφωνα με την επιταγή του Συντάγματος και των σχετικών διεθνών συνθηκών που υπερέχουν νομοθετικά έναντι κάθε αντιθέτου προς αυτές εθνικού νόμου (άρθρο 28, παρ. 1 του Συντάγματος).
* Κάνει αναφορά σε έκθεση του ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα του ΟΗΕ για τις επιπτώσεις του εξωτερικού χρέους και των διεθνών οικονομικών υποχρεώσεων των κρατών στα δικαιώματα του ανθρώπου, σύμφωνα με την οποία η τήρηση των υποχρεώσεων αυτών από την πολιτεία επιβάλλεται και για λόγους συμμετρίας προς τις υποχρεώσεις των διεθνών οικονομικών οργανισμών να σέβονται και αυτοί τα διεθνώς κατοχυρωμένα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.
* Επισημαίνει ότι το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και της κρίσης δανεισμού αποτελεί κρίκο μιας αλυσίδας κλονισμού όλων πλέον των εθνικών οικονομιών με σοβαρές πολιτικές, νομικές, κοινωνικές και ηθικές διαστάσεις.
* Διαπιστώνει ότι η τρέχουσα κρίση θα συνεχίσει να έχει σοβαρές επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό, οδηγώντας σε επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και απειλώντας ευάλωτες κατηγορίες του πληθυσμού με πλήρη κοινωνικό αποκλεισμό.

Ποιες αρχές παραβιάζουν τα μέτρα και επικαλείται η επιτροπή

1 Τον απαρέγκλιτο σεβασμό στην αρχή της αναλογικότητας στη λήψη έκτακτων μέτρων εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος.

Τα μέτρα δεν πρέπει να είναι μονομερή, άνισα και δυσανάλογα επαχθή, ιδίως σε βάρος των πιο ευάλωτων ομάδων, με σοβαρό και μόνιμο αντίκτυπο στα δικαιώματά τους (άρθρο 25 παράγραφος 1 του Συντάγματος).
2 Την αρχή της αναγκαιότητας και της προσφορότητας του μέτρου σε μια δημοκρατική κοινωνία που σέβεται και θωρακίζει την ανθρώπινη αξία και αξιοπρέπεια και δεν παρεκκλίνει από την αρχή της ισότητας. Το ίδιο ισχύει και για την αρχή της συμβολής κάθε πολίτη στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις του (άρθρο 4 παράγραφοι 1 και 5 του Συντάγματος).
3 Την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, με όρους διαφάνειας και έγκαιρη παρέμβαση της πολιτείας για τη διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης και συνοχής (άρθρο 25 παράγραφος 5 του Συντάγματος).
4 Την αρχή της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη Δημόσια Διοίκηση, που αποτελεί συνισταμένη των αρχών του κοινωνικού κράτους δικαίου (άρθρα 1 και 25 παράγραφος 1 του Συντάγματος).
5 Τις θέσεις της για ισότιμη απόλαυση των θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που προκύπτουν από τις διατάξεις για προστασία της ανθρώπινης αξίας (άρθρο 2 του Συντάγματος), ισότιμη πρόσβαση στην Υγεία (21 παρ. 3 Συντάγματος) και την Παιδεία (16 παρ. 2 Συντάγματος), το δικαίωμα πλήρους και σταθερής εργασίας με κοινωνική ασφάλιση διανεμητικού χαρακτήρα (22 του Συντάγματος), της συνδικαλιστικής ελευθερίας (23 του Συντάγματος).
6 Την υποχρέωση του κράτους να εξασφαλίζει προοδευτικά με όλα τα διαθέσιμα μέτρα την πλήρη άσκηση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (άρθρο 2 του Διεθνούς Συμφώνου για τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα-Ν. 1532/1985).
7 Τις συμβάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας αρ. 87 (Ν. 4204/1961) και αρ. 98 (Ν.4205/1961), καθώς και τη νομολογία της Επιτροπής Συνδικαλιστικής Ελευθερίας. Σύμφωνα με αυτές, όταν μια κυβέρνηση θεωρεί στο πλαίσιο εφαρμογής πολιτικής οικονομικής σταθεροποίησης, ότι οι μισθοί δεν μπορούν να καθορίζονται ελεύθερα μέσω συλλογικών διαπραγματεύσεων, ο περιορισμός αυτός θα πρέπει να αποτελεί εξαιρετικό μέτρο, στο βαθμό του απολύτως αναγκαίου και για εύλογο διάστημα.
8 Την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Ν.Δ. 53/1974) και τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, από τις οποίες προκύπτει ότι μια δραστική μείωση κοινωνικής παροχής ενδέχεται να στοιχειοθετεί παράβαση των διατάξεων της σύμβασης.
9 Τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη του 1961 (Ν. 1426/ 1984) και τη νομολογία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Σύμφωνα μ' αυτές, όταν ένα κράτος οφείλει να σταθμίσει αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα για να διαθέσει δημόσιους πόρους, τα μέτρα πρέπει απαραιτήτως να ισχύουν για εύλογο διάστημα και να συμβάλλουν με μετρήσιμο τρόπο στην πρόοδο
Source : enet.gr

Υπάρχουν και καλά νέα

Βραβεία της ICAP σε 51 επιχειρήσεις - ηγέτες

Τιμήθηκαν για τις εξαιρετικές επιδόσεις τους στην αγορά το 2010

Ρεπορτάζ: Δήμητρα Σκούφου

Είκοσι πέντε εταιρείες και είκοσι έξι όμιλοι επιχειρήσεων βραβεύτηκαν χθες στην πρώτη τελετή True Leaders 2010 που εγκαινίασε φέτος η ΙCAP Group.

Οι εταιρείες που βραβεύθηκαν είναι οι Αθηναϊκή Στρωματοποιία, Ακτωρ, Allianz Eλλάς, Αλουμίνιον, Αλουμύλ, Α-Β Βασιλόπουλος, Αττικές Εκδόσεις, BERSON - Aφοί Σαραφίδη, BIANEΞ, Bic, Βιοϊατρική, Cosmote, Δίας Ιχθυοκαλλιέργείες, Εθνική Τράπεζα, ΕΛΒΑΛ, ΕΛΓΕΚΑ, Ελληνικά Καλώδια, Ελληνικά Λατομεία, ELPEN, Eurodrip, Ευρωπαϊκή Πίστη, G4S Cash Solutions, Groupama Φοίνιξ, Ηouse Market, Ηπειρωτική Βιομηχανία Εμφιαλώσεως Βίκος, Ιντραλότ, Jumbo, ΚΑΕ, Κρέατα Αττικής Βουδούρης - Κώνστας, Λαρσινός, MAMIDOIL, Mασούτης, Μέγα, Μέτρο, Μότορ Οϊλ, Olympic, Πλαίσιο, Πλαστικά Κρήτης, Πυραμίς Μεταλλουργία, Σελόντα, ΣΙΔΕΝΟΡ, Σκλαβενίτης, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΤΙΤΑΝ, Τυράς, Υγεία, ΦΑΜΑΡ, ΦΑΡΜΑΤΕΝ, Φλωρίδης, Χαΐτογλου.

Η ICAP Group ανέλαβε την πρωτοβουλία να αναδείξει τις επιχειρήσεις και τους ομίλους - ηγέτες που ξεχώρισαν στην ελληνική αγορά το 2010 βασιζόμενη σε τέσσερα μετρήσιμα κριτήρια, και συγκεκριμένα:

1. Να συμπεριλαμβάνονται στις 500 πιο κερδοφόρες εταιρείες ή στους 200 πιο κερδοφόρους ομίλους για το 2010, με βάση τα στοιχεία της έκδοσης της ICAP Business Leaders in Greece (κριτήριο κατάταξης το EBITDA).

2. Να συγκαταλέγονται στις 500 εταιρείες ή τους 200 ομίλους με τον μεγαλύτερο αριθμό προσωπικού και να έχουν αυξήσει το προσωπικό τους με βάση τα στοιχεία της έκδοσης της ICAP Leading Employers in Greece 2011.

3. Να βρίσκονται στις 10 κορυφαίες θέσεις του κλάδου τους με βάση τον τζίρο τους.

4. Να έχουν υψηλό rating πιστοληπτικής ικανότητας .

Oπως δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της ICAP Νικήτας Κωνσταντέλος, «η γενεσιουργός ιδέα του θεσμού υπήρξε η ανάδειξη και δημόσια επιβράβευση των επιχειρήσεων που με την πορεία τους βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή παρά την κρίση και τις δυσκολίες που δημιουργεί για τις επιχειρήσεις».

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του υπουργείου Ανάπτυξης, παρουσιάστηκε από τον δημοσιογράφο Γιάννη Πολίτη της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» που ήταν χορηγός, ενώ τα βραβεία απένειμαν ο ειδικός γραμματέας του υπουργείου Μανώλης Πατεράκης, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κωνσταντίνος Μίχαλος και ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ Βασίλης Κορκίδης
Source : TA NEA

Οι 10 στρατηγικές χειραγώγησης της κοινής γνώμης

Το κείμενο «οι 10 στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών» κυκλοφορεί μαζικά στο Διαδίκτυο σε διάφορες γλώσσες και αποδίδεται στον αμερικανό φιλόσοφο Noam Chomsky. Στις αρχές του 2010, μεταφράζεται και στα ελληνικά, δημοσιεύεται σε πολλά μπλόγκς και οι αναρτήσεις και τα likes δίνουν και παίρνουν. Το συγκεκριμένο κείμενο σε χρόνο ρεκόρ ανακηρύσσεται σ’ ένα από τα πιο δημοφιλή κείμενα της παγκόσμιας μπλογκόσφαιρας.
Πράγματι, διαβάζοντας το κανείς, δύσκολα θα μείνει ασυγκίνητος. Ο δεκάλογος περιλαμβάνει κοινές αλήθειες που όλοι έχουν  βιώσει στο πετσί τους όπως ότι το σύστημα γνωρίζει πολύ καλύτερα τα άτομα απ’όσο τα ίδια τα άτομα γνωρίζουν τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να είναι σε θέση να τα ελέγχει περισσότερο απ’όσο τα ίδια μπορούν να ελέγχουν τον εαυτό τους.
Η πρωτοφανής επιτυχία αυτού του κειμένου οδήγησε τον Τσόμσκι στην επίσημη διάψευση της πνευματικής κυριότητας του. «Δεν το έχω γράψει αλλά σίγουρα είναι επηρεασμένο από τη σκέψη μου. Θα μπορούσα και να το έχω υπογράψει», δήλωσε χαρακτηριστικά. Εύλογη είναι η ερώτηση λοιπόν, τίνος είναι το κείμενο; Το κείμενο λοιπόν γράφτηκε απο την γαλλική αναρχική εφημερίδα Le Grand Soir. Διαβάστε τις και θα καταλάβετε τους τρόπους με τους οποίους, απο άνθρωποι μετατρεπόμαστε σε πρόβατα……
1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών.
Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει  καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά  τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.
4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.
5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.
7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του… «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος…
9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης… Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.
10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Το Κουρδικό ζήτημα στην σημερινή Τουρκία

H Tουρκία διαχρονικά προσπαθούσε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο να αναγκάσει τους Κούρδους- οι οποίοι αποτελούν το 20% του πληθυσμού της- να θυσιάσουν την εθνική τους ταυτότητα (ένα έθνος, μια θρησκεία, μια γλώσσα αποτέλεσαν τα βασικά στοιχεία της κρατικής ιδεολογίας του κεμαλισμού).
Για δεκαετίες, η κουρδική γλώσσα ήταν απαγορευμένη,το τουρκικό κράτος αρνούνταν την εθνική ταυτότητα των Κούρδων ενδεικτικά παραθέτουμε:-οι Κούρδοι σαν λαός είναι ορεσίβιοι Τούρκοι που ξέχασαν τη γλώσσα τους και την καταγωγή τους- 'Δεν υπάρχουν Κούρδοι. Αυτοί είναι σκηνίτες Τούρκοι που ζουν στα βουνά. Πήραν το όνομά τους από τον ήχο που κάνει το χιόνι, όταν περπατάνε πάνω σ' αυτό: Καρτ-κουρτ.Η τιμωρία σε κάθε τι που προσδιόριζε την κουρδική ταυτότητα ήταν σκληρή,φυσική συνέπεια αυτής της στάσης του τουρκικού κράτους αποτέλεσε η έναρξη του κουρδικού ενόπλου αγώνα

-Για τον Ερντογάν, το κουρδικό πρόβλημα αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό εμπόδιο στην προσπάθειά του να αναδείξει την Τουρκία σε περιφερειακή αν όχι παγκόσμια δύναμη.Δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός απέκτησε πλεονέκτημα εναντίον του ισχυρού στρατιωτικού κατεστημένου της Τουρκίας το οποίο ήταν αντίθετο σε οποιαδήποτε προσέγγιση με τους Κούρδους, έχει αποκτήσει ελευθερία κινήσεων για την ανεύρεση πιθανών λύσεων για το κουρδικό ζήτημα.

-Οι περισσότεροι Κούρδοι, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις τους, σχεδόν πάντα παραθέτουν  τρία αιτήματα, με την ίδια σειρά σπουδαιότητας, για την επίλυση των συγκρούσεων τους με το τουρκικό κράτος. Πρώτον, θέλουν ένα νέο Σύνταγμα που θα αντικαταστήσει αυτό που η στρατιωτική δικτατορία επέβαλε το 1982 έγγραφο  το οποίο να μην εξισώνει την ιθαγένεια αποκλειστικά με την τουρκική εθνότητα. Δεύτερον, θέλουν πλήρη πολιτιστική ελευθερία στην  χρήση της κουρδικής γλώσσας και σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής, των μέσων ενημέρωσης, του πολιτισμού. Τρίτον, θέλουν χαλάρωση του εξαιρετικά συγκεντρωτικού χαρακτήρα του τουρκικού κράτους, το οποίο έχει δώσει στην Άγκυρα τη δυνατότητα να καταπνίξει τις τοπικές εκφράσεις του Kουρδικού στοιχείου.

Το PKK ως οργάνωση μοιράζεται την ίδια βάση με το φιλοκουρδικό κόμμα BDP και συχνά και τα ίδια μέλη, μπορεί να μην συσπειρώνει όλους τους Κούρδους αλλά επισημαίνεται ότι σε μια μακρά περίοδο λησμονιάς αποτελεί την μόνη φωνή του Κουρδικού λαού η οποία αγωνίζεται για τα δικαιώματα του Κουρδικού λαού.Η αποψη ότι τα οποία δικαιώματα απολαμβάνουν οι Κούρδοι σήμερα στην Τουρκία δεν είναι αποτέλεσμα της καλοκαγαθοσύνης του Τουρκικού κράτους αλλά ποτελούν φυσική απόρροια της πίεσης που ασκεί το κουρδικό κίνημα σε όλα τα πεδία έχει αποκτήσει καθολικό χαρακτήρα (Αϊσέλ Τουγλούκ, αντιπρόεδρος της DTK:"Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, οι Κούρδοι δεν θέλουν να ζουν ως λαός χωρίς αναγνώριση απέναντι σε πολιτικές οι οποίες απειλούν την ύπαρξή τους ως έθνος".)


-Στην Τουρκία, σχεδόν όλες οι κοινωνικές ομάδες έχουν υποφέρει και έχουν γίνει θύμα μίας κακώς εννοούμενης και βαθιάς καθεστωτικής αντίληψης. «Είναι η νοοτροπία που διακατείχε τους θύτες της αρμενικής σφαγής και των άλλων μη μουσουλμανικών κοινωνικών ομάδων, μετά την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι η νοοτροπία που καλλιεργήθηκε εναντίον του διαφορετικού και του ξένου στην Τουρκία μετά τη σύσταση της δημοκρατίας της το 1923, λόγω της μεγάλης της ανάγκης για ομοιογένεια και συνοχή», σύμφωνα με την Ντιλέκ Γκιουβέν, τον Μουράτ Μπελγκέ κι άλλους Τούρκους ακαδημαϊκούς και ιστοριογράφους.Απόρροια αυτής της νοοτροπίας είναι και οι μετέπειτα -κατά την εποχή της δημοκρατίας- καταπιέσεις ή βιαιότητες εναντίον όλων των «διαφορετικών»: των ισλαμιστών, των αλεβήδων, των αριστερών και των Κούρδων. Όλοι υπέφεραν από τις κατά καιρούς καθεστωτικές αντιλήψεις, στις οποίες δεν χωρούσε διαφορετικότητα.Μέχρι που φτάσαμε εδώ και μια δεκαετία ακόμη θύματα και θύτες να είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο. Η περίπτωση των Κούρδων είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα και παράλληλα η πραγματικότητα αυτής της φαυλότητας.

Source : Σημερινή (Sigmalive.com)

Οι συνέπειες από ένα " βαθύ κούρεμα"

«Αυτή τη στιγµή, η πιο αποτελεσµατική και συνετή οδός είναι να εφαρµοστεί η συµφωνία των ευρωπαίων ηγετών που επετεύχθη τον Ιούλιο και να ενισχυθεί κατάλληλα» τονίζει σε άρθρο του στο «Βήµα της Κυριακής» (και για τους «Financial Times») ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) κ. Λ. Παπαδήµος. Ο κορυφαίος σύµβουλος επί των οικονοµικών του πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου προειδοποιεί για ενδεχόµενες σοβαρές επιπτώσεις ενός µεγάλου µη εθελοντικού κουρέµατος του χρέους για τις ελληνικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταµεία, την πραγµατική οικονοµία και τελικά τον έλληνα φορολογούµενο.
Κινούµενος µεταξύ Βοστώνης (όπου διδάσκει στο Πανεπιστήµιο Harvard), Φραγκφούρτης (έδρα της ΕΚΤ), Βρυξελλών και Αθήνας ο κ. Παπαδήµος έχει αναλάβει το τελευταίο διάστηµα έναν άτυπο αλλά ουσιώδη ρόλο εκπροσώπησης της Ελλάδας και εξισορρόπησης των πιέσεων που ασκούνται από τα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων. Το κύρος και η αναγνωρισιµότητα που διαθέτει στη διεθνή σκηνή τον καθιστούν αξιόπιστο συνοµιλητή των ευρωπαίων εταίρων, των παραγόντων του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείο και πολύ περισσότερο της ΕΚΤ.
Καθώς η ελληνική κρίση χρέους έχει πλέον κλιµακωθεί, το ίδιο συµβαίνει µε τα αιτήµατα αναδιάρθρωσης του δηµόσιου χρέους της χώρας µε σκοπό την υποστήριξη της βιωσιµότητας του χρέους, τη βελτίωση των προοπτικών µακροπρόθεσµης ανάπτυξης και τη µείωση του ηθικού κινδύνου (moral hazard). Ωστόσο, στην πραγµατικότητα, τα πιθανά οικονοµικά οφέλη της αναδιάρθρωσης του χρέους θα είναι πολύ µικρότερα από ό,τι συχνά προβλέπεται, ενώ η διαδικασία αυτή συνεπάγεται σηµαντικούς κινδύνους για την Ελλάδα και την ευρωζώνη.

Τα οφέλη της αναδιάρθρωσης του χρέους από µια χώρα της ζώνης του ευρώ εξαρτώνται από την κατανοµή του χρέους ανάµεσα στους πιστωτές και τη δυνατότητα που έχουν να απορροφήσουν απώλειες τέτοιου είδους χωρίς κρατική στήριξη. Ωστόσο υπάρχουν επίσης χρηµατοδοτικοί περιορισµοί και διασυνδέσεις που απορρέουν από τη λειτουργία της ευρωπαϊκής Νοµισµατικής Ενωσης και την ενοποίηση των χρηµατοοικονοµικών αγορών και µπορούν να υποβαθµίσουν τα οφέλη και να δηµιουργήσουν συστηµικούς κινδύνους.

Στην περίπτωση της Ελλάδας στο τέλος Ιουλίου του 2011 η ονοµαστική αξία του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης ήταν 366 δισ. ευρώ. Σχεδόν το 30% ήταν σε ελληνικά χέρια, κυρίως στα χέρια τραπεζών, συνταξιοδοτικών ταµείων και ασφαλιστικών εταιρειών. Μια σηµαντική µείωση της ονοµαστικής αξίας του ελληνικού χρέους που κρατούν στα χέρια τους αυτά τα ιδρύµατα θα πρέπει να αντισταθµιστεί σε µεγάλο βαθµό από την οικονοµική στήριξη της κυβέρνησης. Επίσης, οι απώλειες για τα ελληνικά νοικοκυριά και για όσους, εκτός των οικονοµικών ιδρυµάτων, κατέχουν δηµόσιο χρέος θα πλήξουν την οικονοµική δραστηριότητα και τα φορολογικά έσοδα. Αλλο ένα µεγάλο µέρος του ελληνικού δηµόσιου χρέους βρίσκεται στα χέρια επίσηµων θεσµών. Στο τέλος Ιουλίου 2011 οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης, το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και άλλοι επίσηµοι θεσµοί κατείχαν σχεδόν το ένα τρίτο του ελληνικού δηµόσιου χρέους. Για θεσµικούς, πολιτικούς και νοµικούς λόγους δεν µπορεί να υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους που θα οδηγήσει σε απώλειες για τους επίσηµους αυτούς θεσµούς. Εποµένως µόνο η αναδιάρθρωση του 40% περίπου του συνολικού δηµόσιου χρέους της Ελλάδας που βρίσκεται στα χέρια ξένων ιδιωτών επενδυτών θα µπορούσε να αποφέρει καθαρά οικονοµικά οφέλη. Ενα «κούρεµα» 50% θα µειώσει το συνολικό χρέος κατά περίπου 20%. Οι αρνητικές συνέπειες για την Ελλάδα µιας «σκληρής», µη εθελοντικής αναδιάρθρωσης του χρέους και µιας χρεοκοπίας (sovereign default) δεν περιορίζονται στο κόστος της επανακεφαλαιοποίησης των εγχώριων τραπεζών και της στήριξης των ασφαλιστικών ταµείων. Οι επιπτώσεις για την εµπιστοσύνη, για τη ρευστότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήµατος και την πραγµατική οικονοµία θα είναι πιθανόν σηµαντικές, παρ’ ότι είναι δύσκολο να προβλεφθούν και να ποσοτικοποιηθούν. Επιπτώσεις τέτοιου είδους θα υπονοµεύσουν και τη διαδικασία δηµοσιονοµικής σταθεροποίησης, ιδίως αν η αναδιάρθρωση του χρέους προκαλέσει πιστωτική κρίση. Η ΕΚΤ δεν θα δέχεται ως εγγυήσεις χρεόγραφα κρατών που έχουν υποβαθµιστεί σε καθεστώς χρεοκοπίας.

Εποµένως, θα είναι απαραίτητο να παρασχεθεί «πιστωτική ενίσχυση» («credit enhancement») για να βελτιωθεί η ποιότητα των εγγυήσεων µε κόστος που θα επιβαρύνει τελικώς την ελληνική κυβέρνηση. Επιπλέον, αν υπάρξει µη εθελοντική αναδιάρθρωση του χρέους και χρεοκοπία µιας χώρας της ευρωζώνης, ο κίνδυνος µετάδοσης των οικονοµικών επιπτώσεων και διάχυσης των προβληµάτων σε τράπεζες ενδέχεται να είναι σηµαντικός και εκτεταµένος. Οι πρόσφατες απότοµες αυξήσεις των αποδόσεων για οµόλογα κρατών-µελών της ευρωζώνης στέλνουν δυνατά και καθαρά προειδοποιητικά σήµατα.

Αυτή τη στιγµή η πιο αποτελεσµατική και συνετή οδός είναι να εφαρµοσθεί η συµφωνία των ευρωπαίων ηγετών που επετεύχθη τον Ιούλιο και να ενισχυθεί κατάλληλα. Οι τράπεζες της Ευρώπης θα χρειαστεί οπωσδήποτε να επανακεφαλαιοποιηθούν. Αλλά θα ήταν επίσης απαραίτητο να αυξηθούν οι πόροι του Ευρωπαϊκού Ταµείου Χρηµατοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) και να ενισχυθεί η ευελιξία του.

Η συµφωνία που επετεύχθη για τη συµµετοχή του ιδιωτικού τοµέα (PSI) στη χρηµατοδότηση του ελληνικού χρέους θα πρέπει επί της ουσίας να διατηρηθεί. Πιθανές τροποποιήσεις για τη βελτίωση της βιωσιµότητας του χρέους µε την ενθάρρυνση ενός µεγαλύτερου «κουρέµατος» στην προβλεπόµενη ανταλλαγή οµολόγων θα αποφέρουν πιθανώς ήπια ελάφρυνση του χρέους. Οι όποιες αλλαγές στο PSI δεν πρέπει να θέτουν σε κίνδυνο τον εθελοντικό χαρακτήρα του και δεν πρέπει να οδηγήσουν σε πιστωτικό γεγονός (credit event). Σε περίπτωση χρεοκοπίας η ενίσχυση των τειχών προστασίας των τραπεζών και της δύναµης πυρός του EFSF θα πρέπει να είναι σηµαντικά µεγαλύτερη για να περιφρουρηθεί η χρηµατοπιστωτική σταθερότητα.

∆εν υπάρχουν δωρεάν γεύµατα για τους οφειλέτες ούτε εύκολες λύσεις για τους πιστωτές. Μια µη εθελοντική αναδιάρθρωση του ελληνικού δηµόσιου χρέους είναι πιθανόν ότι θα οδηγήσει σε περιορισµένα (καθαρά) οικονοµικά οφέλη και θα συνεπάγεται σηµαντικούς κινδύνους που θα απειλήσουν σοβαρά τη χρηµατοπιστωτική σταθερότητα και τις οικονοµικές επιδόσεις της ευρωζώνης στο σύνολό της. Αν γίνουν πραγµατικότητα αυτοί οι κίνδυνοι, θα οδηγήσουν τελικώς σε µεγαλύτερη επιβάρυνση για τους ευρωπαίους φορολογουµένους, θα έχουν ανεπιθύµητες επιπτώσεις για τη συνοχή και τη σταθερότητα της ευρωζώνης και θα υπονοµεύσουν την αξιοπιστία του ευρώ. Για όλους αυτούς τους λόγους ένα ολοκληρωµένο και πειστικό πακέτο πολιτικών το οποίο θα βοηθήσει στην αποκατάσταση της εµπιστοσύνης των αγορών όσο και των ευρωπαίων πολιτών είναι επειγόντως αναγκαίο για την επίλυση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους.
Source : http://www.tovima.gr/

Μετά τις ευρωπαϊκές συνόδους

Τα πράγματα εξακολουθούν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο στη χώρα. Το πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε, με τα σκληρά μέτρα –κάποια απαραίτητα, κάποια απαράδεκτα– που θα βαθύνουν κι άλλο την ύφεση, και με «παράπλευρη απώλεια» έναν νεκρό διαδηλωτή. Η αξιωματική αντιπολίτευση επιμένει να υπόσχεται πράγματα που ποτέ δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει, ενώ οι συνδικαλιστές του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα επιμένουν στην επιθετικά αντικοινωνική στάση τους, που κάνει ακόμα πιο αφόρητη την καθημερινότητα των πολιτών. Παράλληλα, η δρακόντεια λιτότητα και η άστοχη εφαρμογή της έχει προκαλέσει αδιέξοδο σε ευαίσθητούς τομείς της κρατικής μέριμνας. Για παράδειγμα, στην ψυχική υγεία, όπου η προσπάθεια δεκαετιών για την αποασυλοποίηση απειλείται πλέον ευθέως, με δραματικές ενδεχόμενες κοινωνικές συνέπειες, από τις περικοπές που ανακοίνωσε στα τέλη Αυγούστου το υπουργείο Οικονομικών, και το περιβάλλον, όπου η έλλειψη κονδυλίων οδηγεί στη διάλυση του σώματος επιθεωρητών περιβάλλοντος και σε γενικότερη υποστελέχωση του  προστατευτικού μηχανισμού (βλ. ρεπορτάζ στη σελ. 19).
Εν τω μεταξύ, αυτό το Σαββατοκύριακο και την επόμενη Τετάρτη συναντιούνται οι ηγέτες της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες για να δώσουν, για μια ακόμη φορά, την τελική λύση στην κρίση χρέους που πλήττει την Ευρωζώνη. Δεν κρατάω την ανάσα μου. Ό,τι και να προκύψει από τις συνόδους –για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, την ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, την αύξηση της δύναμης πυρός του EFSF– μπορεί να αμβλύνει προσωρινά τις πιέσεις των αγορών, αλλά δεν θα λύσει το πρόβλημα του χρέους. Για να υπάρξει πραγματική λύση, για να πειστούν οριστικά οι αγορές ότι, πέρα από την Ελλάδα, δεν θα υπάρξει άλλη χώρα της Ευρωζώνης της οποίας θα διαγραφεί μέρος του χρέους της, πρέπει είτε τα χρέη αυτά να τα εγγυηθούν από κοινού (όχι αθροιστικά, όπως στο EFSF) τα κράτη-μέλη είτε να τα εγγυηθεί η ΕΚΤ. Ως γνωστόν, οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας εξακολουθούν να τορπιλίζουν την ιδέα των κοινών εγγυήσεων (δηλαδή του ευρωομολόγου), ενώ η ΕΚΤ, για λόγους που δεν στερούνται σοβαρότητας, δεν επιθυμεί καθόλου να αναλάβει το ρόλο του εγγυητή εσχάτου ανάγκης.

Εγκλωβισμένοι στην Ευρωζώνη
Το πρόβλημα της Ευρωζώνης, ωστόσο, είναι ακόμα βαθύτερο. Αφορά κυρίως τις μακροπρόθεσμες προοπτικές των πιο αδύναμων κρίκων της, δηλαδή των χωρών του Νότου. Ας κοιτάξουμε τι έχει υποστεί ήδη η Ελλάδα και τι την περιμένει. Βρίσκεται σε ύφεση από το 2009 (2008, αν πιστέψουμε τη νέα αναθεώρηση από την ΕΛΣΤΑΤ) και θεωρείται δεδομένο ότι θα παραμείνει σε αρνητικούς δείκτες ανάπτυξης και το 2012. Ο κύριος λόγος είναι η «εσωτερική υποτίμηση» που της επέβαλε η Ε.Ε. και το ΔΝΤ ως απάντηση τόσο στην κρίση χρέους όσο και στο αχανές έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που αντιμετωπίζει.
Η εσωτερική υποτίμηση είναι η αναγκαστική μέθοδος προσαρμογής στο πλαίσιο μιας νομισματικής ένωσης για μια χώρα με έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, που έχει απολέσει τη δυνατότητα άσκησης πολιτικής μέσω επιτοκίων και μέσω της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Είναι μια μέθοδος με τεράστιο κόστος για τους πολίτες και με εξαιρετικά αμφίβολη αποτελεσματικότητα, κυρίως ακριβώς επειδή είναι τόσο επώδυνη. Ωστόσο η εναλλακτική λύση –έξοδος από το ευρώ– είναι αδιανόητη. Το κόστος θα ήταν τάξεις μεγέθους μεγαλύτερο, όπως έχουν αναδείξει σειρά μελετών που έχουμε σχολιάσει σε αυτή τη στήλη.
Συνεπώς χώρες σαν την Ελλάδα, την Πορτογαλία, ακόμα και την Ιταλία και την Ισπανία, είναι περίπου καταδικασμένες να μείνουν εντός της Ευρωζώνης και να βελτιώσουν διά πυρός και σιδήρου την ανταγωνιστικότητά τους.
Η Ελλάδα, φυσικά, δεν έχει μόνο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Ωστόσο, χωρίς αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητάς της, όσο τεχνοκρατικά ιδανική και αν είναι η συμφωνία σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το ελληνικό χρέος, το μέλλον της χώρας εντός της ζώνης του ευρώ θα παραμείνει σκοτεινό προς αδιέξοδο. Οι χαμηλοί δείκτες ανάπτυξης θα εξακολουθούν να δυσχεραίνουν τη βελτίωση του δείκτη χρέους προς ΑΕΠ, ενώ η λιτότητα που θα μας επιβάλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για να καταπολεμήσουν ηθικούς και εκλογικούς κινδύνους θα συνεχίσει να ισοπεδώνει την ελληνική κοινωνία. Ο κόσμος που βγήκε σε τεράστιους αριθμούς στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και πολλών άλλων πόλεων την περασμένη εβδομάδα το βλέπει αυτό. Βλέπει ότι οδηγείται σε ένα βαθύ τούνελ, το οποίο δεν ξέρει ούτε που τελειώνει ούτε σε τι κατάσταση θα είναι όταν εξέλθει από αυτό.  

Εκδοχές ανταγωνιστικότητας
Ένα από τα θέματα που προκαλούν τη μεγαλύτερη οργή και απόγνωση είναι η απόπειρα βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας μέσω περαιτέρω συρρίκνωσης των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat από το 2009, οι μέσες ετήσιες αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα είναι από τις χαμηλότερες στην Ε.Ε. των «15» – μόνο τρεις χώρες βρίσκονται χαμηλότερα. Η τρόικα έχει επιδείξει εξαρχής ιδεολογική ακαμψία και τρομακτική έλλειψη φαντασίας επιμένοντας στο σημείο αυτό και η κυβέρνηση έχει αποτύχει πλήρως να παρουσιάσει μία συνολική εναλλακτική πρόταση.
Στην πραγματικότητα, φυσικά, η ανταγωνιστικότητα, για μια ευρωπαϊκή οικονομία σαν την Ελλάδα, δεν ισοδυναμεί με μισθούς πείνας. Για οικονομίες σαν την ελληνική, που είναι πιο εκτεθειμένες –λόγω της παραγωγικής και εργασιακής τους διάρθρωσης– στον ανταγωνισμό από αναπτυσσόμενες οικονομίες, η λύση δεν είναι να ρίξουν τους μισθούς σε επίπεδα Κίνας ή Βιετνάμ. η λύση είναι να στραφούν σε κλάδους υψηλότερης προστιθέμενης αξίας ή σε τομείς που εκμεταλλεύονται τα ειδικά γεωγραφικά και κλιματολογικά χαρακτηριστικά τους (βλ. κορυφαίας ποιότητας αγροτικά προϊόντα). 
Για να αποκτήσει παρουσία σε κλάδους υψηλότερης προστιθέμενης αξίας, η Ελλάδα χρειάζεται πραγματικά να μεταμορφωθεί: να βελτιώσει δραστικά τις επιδόσεις της στην παιδεία και στη σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας, να ξεφύγει από τις τελευταίες θέσεις στη χρηματοδότηση της έρευνας και της καινοτομίας, να ανοίξει πραγματικά τα κλειστά επαγγέλματα που, με τις προσόδους που επιβάλλουν, αυξάνουν το κόστος παραγωγής. Επειδή όλα αυτά θα πάρουν καιρό, στο μεσοδιάστημα η χώρα μπορεί να εξαγοράσει μια καλύτερη ανταπόκριση στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης εισάγοντας το ανθρώπινο και το οικονομικο-τεχνολογικό κεφάλαιο που δεν διαθέτει και διατηρώντας υπό έλεγχο το κόστος εργασίας (βλ. «Globalization & the European Union: Which countries are best placed to cope?», working paper του ΟΟΣΑ, 2007). Μόνο που στην Ελλάδα η μείωση του κόστους εργασίας δεν πρέπει να σημαίνει περαιτέρω μείωση αποδοχών, αλλά μείωση του υπερβολικού μη μισθολογικού κόστους (εισφορών, συμμόρφωσης με τις επιταγές κρατικών υπηρεσιών κτλ.). Η προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων, από την πλευρά της, προϋποθέτει άμεση απλοποίηση του φορολογικού-γραφειοκρατικού-δικαστικού καθεστώτος, που τις αποτρέπει εξολοκλήρου ή τις κρατά δέσμιες εγχώριων συμφερόντων.
Δυστυχώς, μέχρι στιγμής, ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία, δεν έχουμε δείξει ότι είμαστε ικανοί να κάνουμε τις απαραίτητες ρήξεις. Σύντομα θα είναι πολύ αργά.

Source : citypress.gr

Τέλος εποχής στο Ιράκ

Το τέλος του πολέμου στο Ιράκ κήρυξε ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, ανακοινώνοντας την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων έως το τέλος του χρόνου και σημαίνοντας την ολοκληρωτική απεμπλοκή των ΗΠΑ μετά από σχεδόν εννιά χρόνια σε αυτό το δύσκολο και αιματηρό μέτωπο.

«Όπως υποσχέθηκα, τα στρατεύματά μας που παραμένουν στο Ιράκ θα επιστρέψουν ως το τέλος του έτους. Ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Ιράκ θα έχει τελειώσει», τόνισε ο Αμερικανός πρόεδρος.

«Ο τελευταίος Αμερικανός στρατιώτης θα διασχίσει τα σύνορα του Ιράκ με το κεφάλι ψηλά, περήφανος για την επιτυχία του και γνωρίζοντας ότι οι Αμερικανοί στάθηκαν ενωμένοι υποστηρίζοντας τα στρατεύματα», υπογράμμισε ο Μπαράκ Ομπάμα.

Σχετικά με τη μελλοντική στρατηγική συνεργασία των δύο χωρών, όπως εξήγησε ο Ομπάμα, «θα είναι μία κανονική σχέση δύο κυρίαρχων κρατών βάσει του κοινού συμφέροντος και του σεβασμού». Οι σχέσεις των δύο χωρών θα μπουν σε νέα φάση και θα είναι ισχυρές και διαρκείς, είπε ακόμη ο Μπαράκ Ομπάμα.

Η παρουσία του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ, ο όγκος και ο ρόλος των στρατευμάτων ήταν αντικείμενο διαπραγματεύσεων ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Οι συνομιλίες, που φαίνεται ότι δεν ευοδώθηκαν, είχαν επικεντρωθεί στο αν θα παραμείνουν δυνάμεις σε ρόλο εκπαιδευτών ή αν θα αποχωρούσαν πλήρως, αφήνοντας την ασφάλεια της χώρας στα χέρια των Ιρακινών.

Το ζήτημα της εκπαίδευσης του ιρακινού στρατού θα τεθεί και στην επόμενη συνάντηση των δύο πλευρών.

Νωρίτερα την Παρασκευή, ο Ομπάμα είχε τηλεδιάσκεψη με τον πρωθυπουργό του Ιράκ, Νούρι Αλ-Μαλίκι με τον οποίο συμφώνησε για τα επόμενα βήματα.
Source : TA NEA

Η υπέρτατη γεωστρατηγική συνθήκη

Την ώρα...

... που η Αμερική και η Ευρώπη σαρώνονται από διαδηλώσεις κατά του χρέους με το οποίο φόρτωσαν τις χώρες οι τραπεζίτες, η επιστήμη έρχεται να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους των διαδηλωτών. Μεγάλη έρευνα που έγινε σε 43.000 υπερεθνικές επιχειρήσεις απέδειξε πως ένας μικρός όμιλος από αυτές, κυρίως τράπεζες, κρατά στα χέρια του ένα δυσανάλογα μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας οικονομίας.

Η ιδέα...

... πως μια χούφτα τραπεζίτες ελέγχουν ένα μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας οικονομίας σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο για τους ανθρώπους που διαδηλώνουν στη Νέα Υόρκη και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ομως, για πρώτη φορά, τρεις αναλυτές σύνθετων συστημάτων από το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης έρχονται να επιβεβαιώσουν επιστημονικά και εμπειρικά πως πράγματι υπάρχει ένα τέτοιο δίκτυο ισχύος. Από μια βάση δεδομένων που περιλάμβανε 37 εκατομμύρια μεγάλες επιχειρήσεις από όλον τον κόσμο, ξεχώρισαν 43.000 από αυτές και μελέτησαν το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους. Ετσι κατέληξαν σε 1.318, που καθεμιά τους είχε διαπλεκόμενες σχέσεις ιδιοκτησίας με άλλες 20 επιχειρήσεις κατά μέσον όρο. Μολονότι αυτές οι 1.318 επιχειρήσεις είχαν λειτουργικά έσοδα που αντιστοιχούσαν στο 20% των παγκόσμιων λειτουργικών εσόδων, είχαν στην κατοχή τους την πλειοψηφία των μετοχών των μεγαλύτερων βιομηχανικών εταιρειών - της πραγματικής οικονομίας - που αντιστοιχούσαν στο 60% των παγκόσμιων εσόδων. Οταν μάλιστα οι τρεις επιστήμονες προχώρησαν την έρευνά τους παρακάτω, ανακάλυψαν «ένα ακόμη πιο κλειστό δίκτυο 147 μεγάλων υπερεθνικών επιχειρήσεων, με στενές διασυνδέσεις μεταξύ τους, που ήλεγχαν το 40% όλων των υπόλοιπων επιχειρήσεων», όπως δήλωσε στο περιοδικό «Νιου Σάιεντιστ» ο Τζέιμς Γκλαντφέλντερ, ένας από αυτούς τους επιστήμονες. Οι περισσότερες από αυτές τις 147 επιχειρήσεις ήταν τράπεζες. Και ανάμεσά τους ξεχώριζαν οι «συνήθεις ύποπτες»: Barclays Bank, JP Morgan Chase και Goldman Sachs.

Η συσσώρευση...

... του πλούτου σε λίγα χέρια είναι μια φυσική συνέπεια του οικονομικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Ομως, όπως διαπιστώσαμε όλοι το 2008, λέει ο Γκλαντφέλντερ, αυτή η συγκέντρωση προκαλεί αστάθεια: όταν ξεσπάσει κρίση σε ένα μέρος του συστήματος, εύκολα μεταδίδεται παντού. Γι' αυτό θεωρεί απαραίτητη τη θέσπιση μιας διεθνούς νομοθεσίας κατά των τραστ, που σήμερα υπάρχει μόνο σε εθνικό επίπεδο, ώστε να περιοριστεί η διαπλοκή των μεγάλων υπερεθνικών επιχειρήσεων. Είναι αυτό ακριβώς που ζητούν και οι διαδηλωτές που έχουν καταλάβει τη Γουόλ Στριτ. Τα ευρήματα της έρευνας επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό τους ότι το 1% των πλουσιότερων ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου των εθνών (στη γραφική απεικόνιση αποτυπώνεται το παγκόσμιο δίκτυο των υπερεθνικών επιχειρήσεων, με κόκκινο οι πιο διαπλεκόμενες και με διαφορετικό μέγεθος ανάλογα με τα έσοδά τους).

Το ζήτημα...

... είναι πόση είναι η πολιτική ισχύς αυτών των 147 επιχειρήσεων, που άλλοτε ανταγωνίζονται η μία την άλλη και άλλοτε συνασπίζονται για τα κοινά τους συμφέροντα. Το γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες αποφεύγουν να περιστείλουν τις μονοπωλιακές δραστηριότητές τους αποτελεί αποχρώσα ένδειξη για τη συνενοχή τους.

Source : TA NEA

Κατοχικό Δάνειο : Συμβατική και όχι επανορθωτική υποχρέωση της Γερμανίας

Γιά τις γερμανικές επανορθώσεις και την εξόφληση του Κατοχικού Δανείου η Ελλάδα θα έπρεπε να λαμβάνει από το Βερολίνο ποσό αντίστοιχο του εθνικού εισοδήματος του 1946, απο την απελευθέρωση μέχρι το 1979.
Σε αυτά δεν περιλαμβάνονται οι πολεμικές αποζημιώσεις που δώθησαν ως αποζημίωση σε νομικά ή φυσικά πρόσωπα γερμανικής, ιταλικής και αλβανικής υπηκοότητας ως " υποστάντα συνεπεία των πολεμικών περιστάσεων θετικάς ζημίας εν Ελλάδι" από την κατεχόμενη Ελλάδα .
Ούτε βέβαια υπολογίζεται το κάρβουνο που αγόρασε η κατοχική κυβέρνηση απο την Γερμανία έναντι 150 εκ. μάρκων πού όταν έφτασε στην Ελλάδα το κατέσχεσαν οι ίδιοι οι Γερμανοί.
Ούτε φυσικά υπολογίζονται οι 100 περίπου τόνοι κερμάτων που αφαιρέθηκαν από την Τράπεζα της Ελλάδος που οι κατοχικές αρχές συμφώνησαν ως εξολογιστική τιμή αγοράς τους τα 17,75 μάρκα ανά κιλό. Τα κέρματα βέβαια περιείχαν ασήμι, νικέλιο και χαλκό η Ελλάδα όμως δεν εισέπραξε τίποτα γιατί οι Γερμανοί τα πίστωναν στον λογαριασμό του ελληνογερμανικού clearing. 
Ούτε τέλος υπολογίζονται αποζημιώσεις για τις ανθρώπινες και υλικές απώλειες της Ελλάδας κατά την διάρκεια της Κατοχής.
Επικεντρωνόμενοι λοιπόν μόνο στο Κατοχικό Δάνειο, χωρίς να ξεχνάμε ότι υφίστανται και επανορθωτικές υποχρεώσεις της Γερμανίας,  έχουμε τα εξής στοιχεία :

Α. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ

Το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή, Λιβύη-Μ. Ανατολή-Βαλκάνια, είχε υποχρεώσει την Ελλάδα να κεφαλαιοδοτεί και να
συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν σ'αυτήν και είχαν πεδίο δράσης την ευρύτερη περιοχή της. Αυτά ήταν υπερπολλαπλάσια από εκείνα των στρατευμάτων κατοχής. Επιπλέον η Ελλάδα ανεφοδίαζε με τρόφιμα το μέτωπο της Λιβύης.
Στόχος των στρατευμάτων αυτών ήταν τα πετρέλαια της Λιβύης-Μ.
Ανατολής και η ενίσχυση της άμυνας των Βαλκανίων. Από τα τελευταία εξασφάλιζε στην πολεμική του βιομηχανία το 20% του αντιμονίου, το 50% των ορυκτελαίων, το 60% του βωξίτη και το 100% του νικελίου. Την ίδια στιγμή για τους συμμάχους η μοναδική πύλη των Βαλκανίων ήταν και παρέμενε η Ελλάδα.
Λόγω αυτών, η γερμανική απαίτηση για υψηλή κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα ήταν ανελαστική και είχε προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις ακόμα και της κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου που απειλούσε με παραίτηση. Παράλληλα ο Μουσολίνι όπως και ο Γερμανός πληρεξούσιος για την Ελλάδα, Γκύντερ Αλτενμπουργκ πίεζαν το Βερολίνο να μειώσει τα έξοδα κατοχής για την Ελλάδα.
Το πρόβλημα των μοναδικά υπέρογκων δαπανών κατοχής συνόδευε η "παντός αγαθού" λεηλασία του τόπου, φυσικό επακόλουθο της οποίας ήταν ο λιμός. Ο Αλτενμπουργκ από τις πρώτες ημέρες προειδοποιούσε το Βερολίνο για τον επερχόμενο υποσιτισμό. Παράλληλα ο εκπρόσωπος του Βατικανού, νούτσιος Α. Ρονκάλι, ο μετέπειτα πάπας Ιωάνης ΚΓ', μετά από έρευνες του, διαπίστωνε τριπλασιασμό των θανάτων σε Αθήνα-Πειραιά λόγω λιμού τον χειμώνα 1941-46 και ο Γκαίμπελς σημείωνε στο ημερολόγιό του, ".... η πείνα (στην Ελλάδα) έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση" . Το πρόβλημα του λιμού καθιστούσε οξύτερο το Λονδίνο που είχε κηρύξει την Ελλάδα σε επισιτιστική καραντίνα για να εξωθήσει τον ελληνικό πληθυσμό προς την αντίσταση.
Η πείνα, η ανομία και τα φιλοαγγλικά αισθήματα γίνονταν τόσο απειλητικά που οι Γερμανοί... ...δεν μπορούσαν να τα αγνοήσουν. Ο υποσιτισμός τους απασχολούσε γιατί υποκινούσε λαϊκές αντιδράσεις και την αντίσταση.
Έτσι οι Δυνάμεις Κατοχής οδηγήθηκαν σε μια αδήριτη πραγματικότητα δύο ανελαστικών και αντικρουομένων απαιτήσεων. Από τη μια η κεφαλαιοδότηση από την  Ελλάδα τον στρατιωτικών επιχειρήσεων του άξονα στην ευρύτερη περιοχή της και από την άλλη η πείνα που οδηγούσε στην εξέγερση και στην αντίσταση.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος οι Δυνάμεις Κατοχής, τον Οκτώβριο του 1941, θα στείλουν στην Ελλάδα οικονομικούς τεχνοκράτες, δίχως όμως κάποιο αποτέλεσμα. Στη συνέχεια το πρόβλημα θα απασχολήσει και θα λάβει οξύτατη μορφή στην ιταλογερμανική Δημοσιονομική Συνδιάσκεψη εμπειρογνωμόνων, από Ιανουάριο μέχρι Μάρτιο του 1942 στη Ρώμη. Η γερμανική επιμονή για υψηλή κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα οδηγούσε σε αδιέξοδο τη Διάσκεψη.
Τότε ο Ιταλός τραπεζίτης και οικονομικός πληρεξούσιος της Ιταλίας στην Ελλάδα, Ντ'Αγκοστίνι, θα προτείνει τη λύση του δανείου. Δηλαδή οι πέρα από τις δαπάνες κατοχής αναλήψεις να χρεώνονται από την Ελλάδα ως δάνειο προς την Γερμανία και την Ιταλία.

Β. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
 
Η σχετική δανειακή συμφωνία θα υπογραφεί στις 14.3.1942 από τους πληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα Άλτενμπουργκ και Γκίτζι. Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Στην Ελλάδα την ανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την ρηματική διακοίνωση 160/23.3.1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά του Νο4/6406/461/23. 3.1942.
Σύμφωνα μ'αυτήν:
• Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2).
• Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος (στο εξής ΤΕ), άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο, σε δραχμές δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3).
• Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθ. 4).
• Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρ. 5).
Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας που επιβαλλόταν στην Ελλάδα υποχρεωτικά εκτελεστή (αναγκαστική). Οι δανειακές αναλήψεις θα είχαν την μορφή μηνιαίων προκαταβολών, το ύψος και η διάρκεια των οποίων δεν προσδιοριζόταν. Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε θα άρχιζε η εξόφληση του, ενώ προσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο και σε δραχμές.
Με το εμπιστευτικό έγγραφο 409/2.4.1942 ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών έδινε εντολή στην ΤΕ να συμμορφωθεί με τη ρηματική διακοίνωση του Αλτενμπουργκ και να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακές προκαταβολές.
Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν τρεις τροποποιήσεις με κοινή βούληση των συμβαλλομένων. Αυτές μετατρέπουν την αρχική αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική. Δηλαδή το δάνειο παύει να είναι αναγκαστικό και μεταπίπτει σε κοινό συμβατικό δάνειο.
Με την πρώτη τροποποίηση (2.12.1942) ορίζεται ότι τα δανειακά ποσά είναι αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943 (άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3).
Μάλιστα κατέβαλαν και δύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στη συνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του, οπότε μεταπίπτει σε έντοκο λόγω υπερημερίας. Δηλαδή το δάνειο είχε μετατραπεί σε σταθερού νομίσματος και έντοκο.
Το ύψος του δανείου κατά την ΤΕ ανέρχεται (δίχως τους τόκους) σε 227.940.201 εκ. δολ. το 1944 και κατά τον Αλτενμπουργκ 400 εκ. μετακατοχικά μάρκα. Με τις αναπροσαρμογές και τους τόκους ανέρχεται σε κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ.
Επομένως το κατοχικό δάνειο είναι συμβατικό και όχι αναγκαστικό, σταθερού νομίσματος και από τον Απρίλιο του 1943 έντοκο. Αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχι επανορθωτική. Ως τέτοια δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου 1953 που αναστέλει την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων.

Γ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ
 
Η Ελλάδα στη διάσκεψη των επανορθώσεων του 1945, στη διάσκεψη των Παρισίων το 1946 και στη διάσκεψη των ΥΠΕΞ των τεσσάρων Μ.Δ. το Νοέμβριο του 1947, διαχώρισε το κατοχικό δάνειο από τις επανορθώσεις και ζητούσε την επιστροφή του.
Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να διεκδικεί το κατοχικό δάνειο .
• Το 1964 με τον Αγγελόπουλο, ως εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης.
• Το 1965 με τον Α. Παπανδρέου.
• Στις ελληνογερμανικές συνομιλίες στην Αθήνα το 1966.
Τότε η Γερμανία πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι του δανείου είχε
παραιτηθεί εγγράφως ο Κ. Καραμανλής. Στη συνέχεια το μετέτρεψε σε προφορική παραίτηση Καραμανλή, πράγμα που διέψευσε ο Κ. Καραμανλής. Τέλος με τη ρηματική της διακοίνωση στις 31.3.1967, η Γερμανία δεχόταν ότι δεν υπήρξε παραίτηση Καραμανλή.
• Το 1974 το ανακίνησε ο Ζολώτας.
• Στις 18.4.1991 το έθεσε ανεπίσημα και προφορικά ο τότε ΥΠΕΞ Α. Σαμαράς στο Γερμανό ομόλογό του.
• Στις 14.11.1995 το έθεσε η Ελλάδα με ρηματική διακοίνωση.
Η Γερμανία σταθερά το απορρίπτει, με τα επιχειρήματα:
• Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου.
• Από το δάνειο παραιτήθηκε ο Κ. Καραμανλής. Το επανέλαβε και μετά το 1990 παρά τη ρηματική διακοίνωση του Μαρτίου 1967.
• Ύστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. (Η Ελλάδα το διεκδικεί από το 1945).
Το μόνο που δηλώνουν αυτά τα επιχειρήματα είναι έλλειψη επιχειρημάτων. Μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990 έχει εκλείψει και το τυπικό επιχείρημα που θα μπορούσε να προβληθεί, εκείνο του χωρισμού της Γερμανίας. Επομένως είναι άμεσα διεκδικήσιμο και πολιτικά και συμβατικά (νομικά). Μπορεί να το διεκδικήσει η ελληνική κυβέρνηση, η Τράπεζα της Ελλάδος ή οποιοσδήποτε μέτοχος της (πάνω ενός ορίου μετοχών), όπως και ο ελληνικός λαός μέσω των συντεταγμένων πολιτειακών θεσμών του. Τέλος την ελληνική διεκδίκηση ενισχύει το προηγούμενο της Γιουγκοσλαβίας και της Πολωνίας στις οποίες η ναζιστική Γερμανία είχε επιβάλλει παρόμοια κατοχικά δάνεια και τα οποία μετακατοχικά η τότε Δ. Γερμανία επέστρεψε (αντίστοιχα το 1956 και 1971).
Η σημερινή Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι δανείσθηκε από το ελληνικό κράτος κατά παράβαση του άρθρου 49 της σύμβασης της Χάγης του 1909 και το οποίο ισχύει και σήμερα. Δανείσθηκε από ένα κράτος που η ίδια η ναζιστική Γερμανία είχε χαρακτηρίσει ακατάλυτο και ότι οι ναζί όχι μόνο δεν αμφισβήτησαν ουδέποτε το δάνειο αλλά και άρχισαν την αποπληρωμή του, ενώ και ο καγκελάριος Ερχαρντ, το 1964, είχε δεσμευθεί για την επιστροφή του μετά την επανένωση της Γερμανίας.
Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι η γερμανική κατοχή είναι υπόλογος για το οικονομικό ελληνικό ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44. Ενδεικτικά και μόνο είναι υπόλογος για το ότι στην Ελλάδα ο πληθωρισμός αυξήθηκε 15,3 εκατομμύρια φορές και ότι μόνο την Ελλάδα υποχρέωσε η τότε Γερμανία να της καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτό το ολοκαύτωμα το αναγνώρισαν οι Ιταλοί : "Η Ελλάδα είναι στημένη σαν λεμόνι", έλεγε ο Γκίτζι. Αποκορύφωμα ο Μουσολίνι, που έλεγε ότι "... οι Γερμανοί άρπαξαν από τους Έλληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους...". Αλλά και ο Γερμανός Υπ. Οικονομίας, Φουνκ, τον Ιούνιο του 1943 έγραφε σε άρθρο του ότι, "η Ελλάς δοκίμασε τα δεινά του πολέμου, όπως ίσως καμία άλλη χώρα της Ευρώπης".
Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946. Αυτό μετακατοχικά η Ελλάδα θα το αναζητούσε στον εξωτερικό
δανεισμό.
Από την άλλη πλευρά αυτή που αμφισβητεί και αρνείται την επιστροφή του κατοχικού δανείου είναι η μετά το 1990 ενωμένη και δημοκρατική
Γερμανία.
Αυτή όμως η συμπεριφορά, εκτός των άλλων, πλήττει βάναυσα τα μετακατοχικά φιλογερμανικά αισθήματα, όπως τα χαρακτήρισε ο καγκελάριος Κολ, του ελληνικού λαού και γι' αυτό ακέραια την ευθύνη φέρει η γερμανική κυβέρνηση.
Source : citypress.gr

Future politics in Turkey and the timing of Kurdish attacks

The timing of the attack by the outlawed Kurdistan Workers’ Party (PKK) yesterday that killed at least 24 soldiers in synchronized raids against Turkish military posts in the in Hakkari on the Iraqi border says a lot about the future politics in Turkey and the Middle East.
The Turkish press immediately pointed to the second anniversary of the Habur border entry by eight PKK members who came as part of the government’s Kurdish opening strategy.
The real dimension of the attack and its timing seems to be bigger than that.
The day before the attack all the news in Turkey, like everywhere, was on the swap of the Israeli soldier Gilad Shalit for a total of 1,027 Palestinian prisoners; 11 of them were brought from Egypt to Turkey as part of the deal.
Apart from high-level suspicions – partly raised by Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan yesterday that the PKK is “acting like a subcontractor” for some bigger actors in international politics – one can say that the PKK does not like the attention of public opinion to be diverted from its Kurdish agenda. It can be recalled that the PKK had hit a military unit near Turkey’s Mediterranean base of İskenderun on the night of the Mavi Marmara flotilla tragedy (in which nine Turks were killed by Israeli soldiers) on May 31, 2010.
Another angle can be found in President Abdullah Gül’s visit to the military border units in the same Hakkari province. He went there together with the Chief of the General Staff Gen. Necdet Ozel and released official pictures to the media showing himself in military camouflage jacket for the first time ever. It was a reminder to whom it may concern that Gül is the commander-in-chief, according to the Turkish Constitution. Yesterday, he reacted very strong and promised revenge.
There have been reports in the Turkish and Iraqi Kurdish media that some villages around the Kandil Mountains in Iraq which host the PKK headquarters have been emptied; it may well be a precaution of the Iraqi Kurdish leadership who did not want civilians to get hurt if the Turkish military hit the camps.
But a more important and more relevant scenario about the timing of the PKK attack should focus on the parliamentary work on a new Turkish constitution that was set to start yesterday.
All parties that have a group now in the Turkish Parliament, including the Peace and Democracy Party (BDP), which acknowledges it shares the same grassroots with the PKK, had promised their voters a new constitution in order to upgrade the level of democracy in Turkey.
The new constitution is expected to find a solution to the important problems of Turkish democracy like the Kurdish issue and bring more political control over the military.
That is why Parliament Speaker Cemil Çiçek tied the PKK attack yesterday to the constitutional work. And that may be why Erdoğan said Turkey will not fall into the trap of this “provocation,” while promising to hit back; Özel was already at the border and Turkish troops had already crossed the border into Iraq.
The events of the coming days could affect the political dynamics of the whole neighborhood.
Source : Hurriyet Daily News

Η αξιοπιστία της Τουρκίας ως ενεργειακού διαδρόμου προς την Ευρώπη

Συνέχεια στην κόντρα Τουρκίας και Ισραήλ δίνεται από τη στάση του Τούρκου υπουργού Ενέργειας, Τανέρ Γιλντίζ, ο οποίος απέρριψε αίτημα το οποίο υπέβαλλαν ισραηλινές εταιρίες για τη διέλευση ισραηλινού φυσικού αερίου από το τουρκικό έδαφος με κατεύθυνση τις ευρωπαϊκές αγορές.
Ο Γιλντίζ συνέδεσε ευθέως την απόρριψη του αιτήματος με το επίπεδο των σχέσεων ανάμεσα στις δυο χώρες. Δήλωσε, ότι «εάν εννιά Τούρκοι πολίτες δεν είχαν δολοφονηθεί, θα μπορούσαν να υπάρχουν μεγάλες εξελίξεις στην ενεργειακή διανομή στη Μεσόγειο Θάλασσα. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα είχαμε απορρίψει το αίτημα ιδιωτικών εταιριών».

Η τουρκική στάση κλιμακώνει την κρίση ανάμεσα στις δυο χώρες, ενώ μεγιστοποιεί για το Ισραήλ τη στρατηγική σημασία της Κύπρου και της αποκλειστικής πλέον επιλογής προώθησης του αγαθού μέσω του ενεργειακού διαδρόμου Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα. Εκτός και αν το αίτημα υποβλήθηκε σκοπίμως, αναμένοντας να καταγραφεί η αρνητική απάντηση…

Source : http://www.defence-point.gr/news/?p=23821 

Η παγκόσμια οικονομία φοβάται ακόμα τους... Δαναούς ( κείμενο στα αγγλικά)

Read more: http://www.time.com/time/world/article/0,8599,2097241,00.html#ixzz1bCoLdtHu
(BANGKOK) — Asian stock markets headed upward Tuesday, with investors emboldened by reports that Germany and France were moving closer toward resolving Europe's debt crisis.

Japan's Nikkei 225 index rose 0.6 percent to 8,789.83 and Hong Kong's Hang Seng index was 0.8 percent higher at 18,215.17. South Korea's Kospi was 0.1 percent lower at 1,837.11. Benchmarks in Singapore, Australia and the Philippines were higher. Those in mainland China, Taiwan and Malaysia dropped.(See more on problems in Slovakia and the Euro.)

The Guardian newspaper reported that France and Germany have agreed to expand a rescue fund. European officials are expected to take up the expansion along with a package of other measures at a meeting this weekend.
Wall Street rose sharply on the news. The Dow Jones industrial average rose 1.6 percent to close at 11,577.05. The S&P 500 index rose 2 percent to 1,225.38. The Nasdaq composite rose 1.6 percent to 2,657.43.
Concerns about a messy default by the Greek government have been the main cause behind many of the big swings on the world's stock markets lately.
The fear is that a default would cause deep losses for European banks that hold Greek bonds. That could lead to a freeze in lending between banks and escalate into another financial crisis similar to the one that occurred in 2008 after the collapse of Lehman Brothers
Source : http://www.time.com/

Προτάσεις για μιά ελληνική ανάπτυξη

[Περίληψη] Οι υπογράφοντες[1] το άρθρο αυτό πιστεύουν ότι τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας και οικονομικής μεταρρύθμισης  πρέπει να συνοδευθούν από ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής ώστε να απομακρύνουν τη χώρα από τον φαύλο κύκλο μειούμενης παραγωγής, αυξανόμενης ανεργίας και εξαπλούμενων χρεοκοπιών. Προτείνουμε λοιπόν δεκαεπτά μέτρα τα οποία θα έχουν διττό αποτέλεσμα. Πρώτο, θα αυξήσουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά τουλάχιστον 4% τον χρόνο, επιτρέποντας έτσι στην Ελλάδα όχι μόνο να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά, κάνοντας βαθιές τομές, να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητα και τη διεθνή ανταγωνιστικότητά της και να μπει σε σταθερή τροχιά ευημερίας. Και, δεύτερον, θα αντιστρέψουν τις προσδοκίες και του ελληνικού λαού και της διεθνούς κοινής γνώμης για το μέλλον της χώρας.

Βαθιές τομές στην οργάνωση της παραγωγής, τη διοίκηση και την κοινωνική δομή θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, θα περιορίσουν τα μονοπωλιακά προνόμια, θα καταργήσουν τις πολιτικές δυναστείες και θα περιορίσουν την εξουσία των εργατικών συνδικάτων. Η κεντρική κυβέρνηση θα παραμείνει υπεύθυνη μόνο στους χώρους της δικαιοσύνης, άμυνας και προστασίας του πολίτη, κοινωνικής δικαιοσύνης και αναδιανομής και υποδομών.

Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνουμε επιδιώκουν ώστε μέσα σε μία πενταετία από την εφαρμογή τους να αυξηθεί η παραγωγικότητα από το 80% στο 120% της μέσης στην ΕΕ-27, δηλαδή στο επίπεδο των ευπόρων μελών της ΕΕ, και το εθνικό εισόδημα από 240 σε 350 δισ. ευρώ, και να δημιουργηθούν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, έτσι ώστε να απασχοληθούν 800 χιλιάδες νέοι και να απορροφηθούν 400 χιλιάδες εργαζόμενοι από τον δημόσιο τομέα οι οποίοι θα πλεονάζουν. Τέτοια βελτίωση της παραγωγικότητας απαιτεί μαζικές επαναστατικές παρεμβάσεις σε τέσσερις στυλοβάτες της εθνικής οικονομίας: (α) Διαφθορά και δημόσια διοίκηση· (β) υποδομές και ανθρώπινοι πόροι· (γ) αγορές και ανταγωνισμός· και (δ) ασφαλιστικό, φορολογία και δημόσιο χρέος.

2.

[Υπάρχει ελπίδα;] Η φρικτή περίοδος που περνάει ο μέσος Έλληνας αυτή τη στιγμή μας φέρνει μπροστά στο δίλημμα μεταξύ της αρετής και της κακίας. Ο δρόμος της κακίας είναι η εύκολη διέξοδος: κάνουμε αρκετές μεταρρυθμίσεις για να πεισθούν οι πιστωτές μας να εγκρίνουν τις εκταμιεύσεις και συνεχίζουμε όπως πριν, αλλά με μειωμένο εισόδημα κατά 25%. Επιστρέφουμε ουσιαστικά στα επίπεδα του 1990, και στην αντίστοιχη ποιότητα ζωής. Ο δημόσιος τομέας θα παραμείνει υπερφυής και διεφθαρμένος, τα παιδιά μας θα ταλανίζονται σε ένα κακό εκπαιδευτικό σύστημα, οι ασθενείς και οι ηλικιωμένοι θα υφίστανται ιατρική περίθαλψη επιπέδου Τρίτου Κόσμου, και οι νέοι δεν θα βρίσκουν εργασία. Όλα αυτά είναι δυστυχώς εύκολο να τα φανταστούμε, καθώς και το ότι η χώρα θα εξακολουθεί να είναι υπό τον ζυγό ενός σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου και των ομάδων συμφερόντων που εξυπηρετεί. Για αυτούς που επιθυμούν κάτι καλύτερο υπάρχουν οι εναλλακτικές λύσεις αφομοίωσης ή μετανάστευσης.

Ο δρόμος της αρετής είναι η δύσκολη επιλογή της απόρριψης οργανωμένων συμφερόντων και πολιτικών δυναστειών, της ενίσχυσης όλων εκείνων που επιθυμούν διακαώς να σπουδάζουν, να εργάζονται και να παράγουν, δημιουργώντας πλούτο για τον εαυτό τους και την κοινωνία και ζώντας αξιοπρεπώς. Η επιλογή είναι δύσκολη διότι όλοι (άτομα, επιχειρήσεις, κυβερνήσεις) πρέπει τελικά να δουλέψουν πιο σκληρά και να μάθουν να συμπεριφέρονται σαν να ζουν σε μία διαφορετική κοινωνία, ας πούμε σαν αυτήν της Κύπρου, της Φινλανδίας, της Γερμανίας. Η επιλογή είναι ακόμα πιο δύσκολη διότι τα οργανωμένα συμφέροντα δεν θα ενδώσουν χωρίς προηγουμένως να αντισταθούν σε πλατείες, δρόμους και λιμάνια, χωρίς συσκοτισμούς, καταλήψεις, σπασμένα τζάμια, πυρπολήσεις αυτοκινήτων και απεργιακά κύματα.

Υπεράνω όλων, αρετή σημαίνει να εξασφαλίσουμε για τα παιδιά μας ένα μέλλον στη χώρα τους. Έχει απομείνει άραγε αρκετή αρετή στην Ελλάδα; Οι υπογράφοντες το άρθρο αυτό πιστεύουν ότι έχει. Τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας και οικονομικής μεταρρύθμισης του Μνημονίου είναι απαραίτητα σαν πρώτο βήμα. Αλλά δεν αρκούν, εκτός εάν συνοδευθούν από ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής ώστε να απομακρύνουν τη χώρα από τον φαύλο κύκλο μειούμενης παραγωγής, αυξανόμενης ανεργίας και εξαπλούμενων χρεοκοπιών. Στη συνέχεια του κειμένου αυτού αναλύουμε την αφετηρία των προβλημάτων και προτείνουμε συγκεκριμένα μέτρα τα οποία θα έχουν διττό αποτέλεσμα. Πρώτον, όταν ολοκληρωθούν, θα αυξήσουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά τουλάχιστον 4% τον χρόνο, επιτρέποντας έτσι στην Ελλάδα όχι μόνο να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά κάνοντας βαθιές και πρωτάκουστες τομές να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητα και τη διεθνή ανταγωνιστικότητά της και να μπει σε σταθερή τροχιά ευημερίας. Και, δεύτερον, όντας πιστευτά θα αντιστρέψουν τις προσδοκίες και του ελληνικού λαού και της διεθνούς κοινής γνώμης για το μέλλον της χώρας.

Η πλέον κραυγαλέα από τις αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι ότι το 2009 οι Έλληνες κατανάλωσαν 12% πάνω από τον μέσο όρο της ΕΕ, ενώ το εισόδημά τους ήταν 5% κάτω του μέσου όρου, η παραγωγικότητα της εργασίας 20% χαμηλότερη, και μόνο το 39% των κατοίκων εργάζονταν σε αντίθεση με 43% στην ΕΕ. Ελλειμματικά ισοζύγια, μεταβιβάσεις από την ΕΕ καθώς και εξωτερικά δάνεια χρηματοδοτούσαν την υψηλή κατανάλωση μέχρις ότου στέρεψαν. Η δραματική ύφεση που ακολούθησε χαμηλώνει τα εισοδήματα των Ελλήνων από 22 χιλ. ευρώ κατά κεφαλή σε 17-18 χιλ., στο επίπεδο δηλαδή που αναλογεί στην παραγωγικότητα και απασχόληση της χώρας τώρα που πλέον έχει στερέψει η εισαγωγή κεφαλαίων από το εξωτερικό. Μισθοί και συντάξεις θα μειωθούν κατά 25%. Η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα θα μειωθεί κατά 800.000. Χωρίς δραστικά αναπτυξιακά μέτρα, τα εισοδήματα θα κατέβουν από 95% της ΕΕ-27 σε περίπου 72%. Η Ελλάδα θα γίνει Σλοβακία. Και η κοινωνική μας δομή θα κλονιστεί.

Τόσο βαθιές αδυναμίες μπορούν να αντιμετωπισθούν μόνον με βαθιές καινοτομίες στην οργάνωση της παραγωγής, τη διοίκηση και την κοινωνική δομή, οι οποίες θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, θα περιορίσουν τα μονοπωλιακά προνόμια, θα καταργήσουν τις πολιτικές δυναστείες και θα περιορίσουν την εξουσία των εργατικών συνδικάτων. Η κεντρική κυβέρνηση θα παραμείνει υπεύθυνη μόνο στους χώρους της δικαιοσύνης, άμυνας και προστασίας του πολίτη, υποδομών, ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι προτάσεις μας είναι ριζοσπαστικές (σε βαθμό που μερικές απαιτούν συνταγματική αναθεώρηση), και φυσικά θα τύχουν ηχηρών αντιδράσεων από πλήθος οργανωμένων συμφερόντων. Στη συνέχεια του κειμένου αυτού στηριζόμαστε στην οικονομική επιστήμη για να εξηγήσουμε πώς τα μέτρα που προτείνουμε θα ωφελήσουν το μέσο ελληνικό νοικοκυριό και την εθνική οικονομία.

Οι αλλαγές αυτές στοχεύουν, μέσα σε μία δεκαετία από την εφαρμογή τους, να αυξηθεί η παραγωγικότητα της εργασίας από το 80% στο 120% της μέσης παραγωγικότητας στην ΕΕ-27, δηλαδή στο επίπεδο των ευπόρων μελών της Ένωσης, ν’ ανεβάσουν το εθνικό εισόδημα από 220 σε 420 δισ. ευρώ, και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απασχολώντας 800 χιλιάδες νέους και απορροφώντας 400 χιλιάδες πλεονάζοντες εργαζόμενους από τον δημόσιο τομέα. Τέτοια βελτίωση της παραγωγικότητας απαιτεί μαζικές παρεμβάσεις σε τέσσερις στυλοβάτες της εθνικής οικονομίας: (α) διαφθορά και δημόσια διοίκηση· (β) υποδομές και ανθρώπινοι πόροι· (γ) αγορές και ανταγωνισμός· και (δ) ασφαλιστικό, φορολογία και δημόσιο χρέος.

Πλατιά αποδοχή των τολμηρών προτάσεών μας θα ενσπείρει εμπιστοσύνη στο μέλλον της Ελλάδος μεταξύ επενδυτών και πιστωτών διεθνώς, δίνοντας έτσι το έναυσμα για ενάρετο κύκλο εισερχομένων κεφαλαίων, ξένων επενδύσεων και βελτιωμένων όρων δανεισμού. Επιδιώκουμε να πείσουμε την κοινή γνώμη ότι ριζοσπαστικές λύσεις είναι αναπόφευκτες, περιγράφουμε τις στρατηγικές που απαιτούνται και σκιαγραφούμε τους κινδύνους που μας απειλούν εάν δεν υιοθετηθούν.

 

3.

[Επιτακτική ανάγκη αποκατάστασης εμπιστοσύνης] Αναπτυξιακές στρατηγικές, ιδιαίτερα όταν είναι ριζοσπαστικές, είναι αδύνατον να επιτύχουν εκτός εάν η εσωτερική και διεθνής κοινή γνώμη πεισθούν ότι τα δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα, τα οποία ουσιαστικά θα κληθούν να εφαρμόσουν τόσο φιλόδοξες αλλαγές, έχουν ενστερνισθεί την πάταξη της διαφθοράς και τη θεραπεία της εφιαλτικής ανεπάρκειας του δημόσιου τομέα. Το κοινό θα πεισθεί ότι πραγματικές αλλαγές βρίσκονται καθ’ οδόν εάν δει σε ένα χρόνο πράγματα πρωτάκουστα για την Ελλάδα. Εύστοχα παραδείγματα θα ήταν κατακλυσμός μεγάλων δημοσίων έργων, ενδείξεις ότι ο ελληνικός πολιτικός κόσμος είναι πραγματικά προετοιμασμένος να στερηθεί μερικά από τα προνόμιά του, και φυλάκιση κάποιων κραυγαλέων σφετεριστών δημοσίου χρήματος. Στη συνέχεια παρουσιάζονται οι δεκαεπτά συγκεκριμένες προτάσεις μας, σε ενότητες που αντιστοιχούν στους τέσσερις στυλοβάτες.

 

4.

[Είναι η διαφθορά στη δημόσια ζωή και διοίκηση η ελληνική πραγματικότητα που θέλουμε;] Τα στοιχεία είναι τρανταχτά: η διαφθορά είναι πανταχού παρούσα στη δημόσια διοίκηση και χειροτερεύει συνεχώς. Η Παγκόσμια Τράπεζα κατατάσσει την Ελλάδα 81η από 202 χώρες στην πάταξη της διαφθοράς. Η Διεθνής Διαφάνεια την ταξινομεί σαν χειρότερη μεταξύ των EΕ-27 το 2009, με δείκτη 3,8 (και άριστα το 10). Η Κύπρος το 2009 είχε 6,6 και η Ελλάδα το 1997 είχε 5,3!

Οι συνέπειες για την ελληνική οικονομία είναι καταστρεπτικές: Σύμφωνα με μελέτες της Διεθνούς Τράπεζας και από τους Mauro (1995) και Kaufmann (2010), η διαφθορά διπλασιάζει το δημοσιονομικό έλλειμμα, επιτρέπει να διαφεύγει το 25% των φόρων, αποθαρρύνει τις επενδύσεις, αυξάνει την ανισότητα, και επιβραδύνει την οικονομική ανάπτυξη. Π.χ., εάν ο δημόσιος τομέας ήταν τα τελευταία 10 χρόνια όσο παραγωγικός είναι σήμερα αυτός της Κύπρου, τότε το μέσο οικογενειακό εισόδημα θα ήταν 13% μεγαλύτερο. Εάν η διαφθορά είχε μείνει στο επίπεδο του 1997, τα εισοδήματα σήμερα θα ήταν 8% μεγαλύτερα. Εκτιμούμε ότι ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξανόταν κατά 1% εάν η Ελλάδα καταπολεμούσε τη διαφθορά όσο η Κύπρος.

Όχι μόνο πρέπει να εξυγιανθεί η δημόσια διοίκηση αλλά και να μειωθεί η απασχόληση στον δημόσιο τομέα. Ο δημόσιος τομέας σε οικονομίες που έχουν επιδείξει ταχύρρυθμη ανάπτυξη απασχολεί μικρότερο ποσοστό του εργατικού δυναμικού, π.χ., Βραζιλία και Τουρκία 11%, Ισπανία και Κύπρος 15%, και Ιρλανδία 22%, έναντι 25% στην Ελλάδα. Συνιστούμε βαθμιαία μείωση από το 25% που είναι τώρα στο 15%, μέχρι το 2015, με παράλληλη αύξηση των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων και παροχή ισχυρών κινήτρων για αποτελεσματική και πλέον χρηστή διοίκηση.

 

5.

[Υποδομές και ανθρώπινοι πόροι] Η Ελλάδα υστερεί σε κάθε είδους υποδομές, δηλαδή σιδηροδρόμους, αυτοκινητοδρόμους, λιμένες και αεροδρόμια. Το δημόσιο κεφάλαιο υστερεί έναντι των ΕΕ-27 και είναι συγκρίσιμο με αυτό του Τρίτου Κόσμου. Η χώρα μας, με 2,9% της έκτασης και 2,2% του πληθυσμού της ΕΕ, έχει απηρχαιωμένο σιδηροδρομικό δίκτυο με μήκος στο 1% της ΕΕ, το ήμισυ των αυτοκινητοδρόμων της Πορτογαλίας, 0,8% των αεροπορικών μεταφορών της ΕΕ και λιγότερο από 5% των θαλασσίων μεταφορών της Ευρώπης.

Όλες οι μελέτες δείχνουν ότι επενδύσεις σε μεταφορές και επικοινωνίες είναι απαραίτητες για την οικονομική ανάπτυξη. Εάν η εφαρμογή της Πρότασης 2 διπλασιάσει το δημόσιο κεφάλαιο μέχρι το 2015, δηλαδή σε 2500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, κάνει υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης, τρεις σύγχρονους λιμένες, πέντε σύγχρονα αεροδρόμια και πενήντα λιμένες αναψυχής, τότε εκτιμούμε [βασιζόμενοι σε μελέτη των Easterly και Rebello (1993)] ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξηθεί κατά 0,7% και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας κατά 35-40%. Οικογενειακά εισοδήματα θα αυξηθούν κατά 8% σε δέκα χρόνια από τη βελτίωση της υποδομής και μόνο.

Όλοι γνωρίζουν την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος και την αδυναμία του να προετοιμάσει τους Έλληνες για τις απαιτήσεις των αναπτυγμένων οικονομιών, ιδιαίτερα αυτών που βασίζονται σε τεχνολογικά προηγμένες υπηρεσίες. Τα στοιχεία είναι σαρωτικά: χαμηλή παραγωγικότητα του ελληνικού εργατικού δυναμικού (στο 80% της ΕΕ-27), απογοητευτική επίδοση των Ελληνόπουλων 15 ετών στις εξετάσεις PISΑ (στην 28η θέση από 30 χώρες του ΟΟΣΑ), οξύτατη ανεπάρκεια τεχνολογικών εφευρέσεων και ευρεσιτεχνιών (0,2% των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας στην ΕΕ απονέμονται σε Έλληνες, 10 φορές λιγότερα από ό,τι αναλογούν στον πληθυσμό). Και το πλέον συντριπτικό από όλα τα στοιχεία είναι η συγκλονιστική ανεπάρκεια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο να προετοιμάζει τους νέους για απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα: το πτυχίο ΑΕΙ βελτιώνει μισθούς κατά μόνο 32%, δηλαδή 300 ευρώ τον μήνα (έναντι 61% στην ΕΕ) [Ψαχαρόπουλος (2004, 2009)], αποφέροντας έτσι απόδοση 3,5% στο κόστος της εκπαίδευσης (έναντι 7% στην ΕΕ).

Υπαίτιοι είναι οι κυβερνήσεις, και οι ψηφοφόροι που τις κρατούν στην εξουσία. Αρκούνται να επενδύουν στην εκπαίδευση, σαν ποσοστό του ΑΕΠ, 2% λιγότερο από τις άλλες χώρες της ΕΕ. Το κύριο πρόβλημα όμως παραμένει η σπάταλη και απηρχαιωμένη εκπαιδευτική διοίκηση. Για να βελτιωθεί η ελληνική εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά επίπεδα προτείνουμε να τα μιμηθούμε με αποκέντρωση και δημιουργία άμιλλας μεταξύ ιδρυμάτων.

 

 

6.

[Αγορές και ανταγωνισμός] Οι κρατικές παρεμβάσεις στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών επιδιώκουν τον περιορισμό του ανταγωνισμού, διατήρηση υψηλών τιμών και περιθωρίων κέρδους, και προστασία προνομίων και συμφερόντων όσων συνεργάζονται με τον πολιτικό κόσμο. Σαν αποτέλεσμα οι ελληνικές αγορές προϊόντων και υπηρεσιών είναι οι πλέον στρεβλωμένες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, με την αγορά εργασίας να καταλαμβάνει τη χειρότερη 5η θέση. Δεν είναι παράδοξο που οι επιχειρήσεις διστάζουν να προσλαμβάνουν εργάτες ακόμα και σε ευμενείς συνθήκες· είναι αδύνατον να απολύσουν όταν οι συνθήκες χειροτερέψουν. Αποτέλεσμα είναι να πέσει η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας στην 26η θέση της ΕΕ-27, να ανέβει η ανεργία μεταξύ των νέων στο 20%, και να αποθαρρύνονται οι ξένες επενδύσεις (που είναι περίπου 1% του ΑΕΠ στην Ελλάδα έναντι του 4% στην ΕΕ-27).

Ο ΟΟΣΑ εκτιμά ότι εξάλειψη του ασφυκτικού ελέγχου των αγορών από το κράτος θα προσθέσει 15% στο ΑΕΠ μέσα στα επόμενα χρόνια και θα αυξήσει τις ξένες επενδύσεις. Εκτιμούμε ότι εάν οι ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα φθάσουν στο επίπεδο της ΕΕ-27, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης θα αυξηθεί κατά 0,5%. Στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας δείχνουν ότι κατά την περίοδο 1976-1988 χάθηκαν, εξαιτίας νομίμων απεργιών και μόνο, 0,36 εργάσιμες μέρες ανά 1 εκατομμύριο κατοίκων στην Ελλάδα, έναντι 0,06 στις ΗΠΑ και 0,14 στην Ιταλία και την Ισπανία.

 

7.

[Ασφαλιστικό σύστημα, δημόσιο χρέος, φόροι] Τριάντα χρόνια δημοσιονομικών ελλειμμάτων με μέσο όρο 7,5% του ΑΕΠ έχουν φέρει το κράτος στο χείλος του γκρεμού, με το (ακαθάριστο) δημόσιο χρέος στο 150% του ΑΕΠ και τους πιστωτές μας απρόθυμους να μας δανείσουν με επιτόκιο κάτω από 12%. Η έκλυτη σπατάλη και η αβεβαιότητα για το μέλλον τούς αποθαρρύνουν. Το 2007, η κυβέρνηση δαπάνησε 45% του εθνικού εισοδήματος και συνέλεξε λιγότερο από 40% σε φόρους. Οι φορολογικές υπηρεσίες και η πολιτική τους ηγεσία απέτυχαν να συλλέξουν ή καταχράστηκαν ένα τέταρτο των νομίμων φόρων. Παρ’ όλα αυτά, οι φόροι στα κέρδη και αποθεματικά είναι από τους υψηλότερους της ΕΕ-27. Πληθώρα πολυεθνικών και ελληνικών επιχειρήσεων εγκαταλείπουν την Ελλάδα.

Η δημοσιονομική κρίση επιδεινώνεται από την απελπιστική κατάσταση των συστημάτων ασφάλισης και υγείας. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ΟΟΣΑ χωρίς ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς (ΑΣΛ), ενώ οι συντάξεις είναι οι πλέον γενναιόδωρες: πληρώνουν 96% των μέσων αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 58 ετών και κοστίζουν 13,5% του ΑΕΠ. Αντιθέτως, στις χώρες του ΟΟΣΑ οι συντάξεις πληρώνουν κατά μέσο όρο 61% των αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 63 ετών και κοστίζουν 10% του ΑΕΠ.

Η διοίκηση των δημοσίων νοσοκομείων στελεχώνεται με πολιτικά κριτήρια, και λειτουργεί ανεξέλεγκτα και χωρίς προϋπολογισμούς. Η χρήση φαρμάκων είναι υπερβολική. Αποτέλεσμα: δημιουργούνται ελλείμματα που είναι συνολικά 2% του ΑΕΠ.

Η έλλειψη εκπαιδευμένου προσωπικού είναι τεράστια, οι γιατροί και νοσοκόμοι δεν αμείβονται επαρκώς και σαν αποτέλεσμα είναι επιρρεπείς σε δωροδοκίες από ασθενείς που απλά επιθυμούν περίθαλψη ποιότητας. Αποτέλεσμα: οι Ελληνίδες ζουν τώρα δύο χρόνια λιγότερα από τις Ισπανίδες, ενώ ζούσαν το ίδιο το 1960.

Οι ξένες επενδύσεις ωθούν την οικονομική ανάπτυξη παντού. Για να φθάσει η Ελλάδα τουλάχιστον το μέσο επίπεδο της ΕΕ, προτείνουμε δραστική μείωση των φόρων για άτομα και επιχειρήσεις, με παράλληλη μέριμνα για τα οικονομικά αδύνατα στρώματα και τους συνταξιούχους. Τονίζουμε ότι και η ανισότητα και η φτώχεια το 2008 φέρνουν την Ελλάδα στην τρίτη χειρότερη θέση της ΕΕ.

 

8.

[ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ] Με αφετηρία τη διεθνή εμπειρία και τις κρατούσες απόψεις στη σύγχρονη οικονομική επιστήμη, συγκεκριμένα προτείνουμε τα εξής.

 

Πρόταση 1: Μετά από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και στη συνέχεια αποκλείονται από οποιοδήποτε αξίωμα ή μισθωτή εργασία στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Η πρόταση αυτή επιδιώκει να αποθαρρύνει την πολιτική σαν διά βίου σταδιοδρομία και να ενισχύσει τη συνεχή ανανέωση του πολιτικού κόσμου.

 

Πρόταση 2: Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων αναλαμβάνουν εκτέλεση και συντήρηση συγχρόνων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων, σταθμών και λιμένων αναψυχής. Καταβάλλουν το κόστος κατασκευής έναντι αποκλειστικής και αφορολόγητης εκμετάλλευσης για 30 χρόνια.

 

Πρόταση 3: Σφετερισμοί, δωροδοκίες και άλλες σοβαρές καταχρήσεις δημοσίων πόρων χαρακτηρίζονται ως ιδιώνυμα αδικήματα για πολιτικούς, ηγέτες εργατικών σωματείων και επιχειρήσεων, και υψηλά ισταμένους δημόσιους λειτουργούς. Η δίωξη τέτοιων αδικημάτων δεν παραγράφεται και εκδικάζεται μέσα σε ένα χρόνο από ειδικά διοικητικά δικαστήρια. Οι ένοχοι τιμωρούνται με σοβαρά πρόστιμα, στέρηση σύνταξης και φυλάκιση.

Με άλλα λόγια, η κλεπτοκρατία που έχει πλέον εδραιωθεί μόνιμα στην Ελλάδα πρέπει να καταπολεμηθεί ανελέητα και δικαστικά. Την στιγμή που γράφεται το κείμενο αυτό, η νομοθετική διαδικασία έχει ξεκινήσει για την αναθεώρηση του Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών, και σύμφωνα με τον Τύπο, υπερψηφίστηκε επί της αρχής η εξίσωση της χρονικής παραγραφής των αδικημάτων με τον χρόνο για όλους τους πολίτες (αντί πέντε ετών που ίσχυε προηγούμενα για υπουργούς), δυνατότητα κατάσχεσης οικονομικών ωφελημάτων που προέκυψαν από παράνομη πράξη υπουργού, η απαγόρευση κίνησης λογαριασμών και τίτλων του κατηγορούμενου, ακόμη και επιβολή περιοριστικών όρων, κ.λπ. Οπωσδήποτε αυτό αποτελεί μία καλή αρχή, αλλά η πράξη θα δείξει σε ποιο βαθμό οι ελληνικές κυβερνήσεις, το Ελληνικό Κοινοβούλιο και οι ελληνικές δικαστικές αρχές προτίθενται να χρησιμοποιήσουν τον νόμο αυτό αποτελεσματικά.

 

Πρόταση 4: Επιλέγονται, με ανοιχτές διαδικασίες, εταιρείες λογισμικού οι οποίες αναλαμβάνουν να εκσυγχρονίσουν όλες τις δημόσιες υπηρεσίες το τάχιστο δυνατό και να τις συμβουλεύουν για πέντε χρόνια.

Εκτιμούμε ότι το κόστος αυτής της πρότασης είναι 5 δισ. ευρώ.

 

Πρόταση 5: Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1100 σε 700 χιλιάδες με πώληση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και κατανέμεται με ορθολογικά κριτήρια. Δημόσιοι υπάλληλοι που πλεονάζουν παίρνουν αναγκαστική άδεια με 80% των αποδοχών τους για 3 χρόνια, 60% για τα επόμενα δύο, καθώς και τις αναλογούσες ασφαλιστικές εισφορές. Άτομα άνω των 55 ετών υπόκεινται σε ειδική μεταχείριση.

Εκτιμούμε ότι έτσι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που αντιστοιχούν σε 13,9% του ΑΕΠ, δηλαδή 33,5 δισ. ευρώ, θα μειωθούν στο 12,7% στο διάστημα 2011-2013, 10,8% στο 2014-15 και 10,3% στο 2016 και μετέπειτα. Συνολικά, οι ετήσιες αμοιβές στο Δημόσιο θα μειωθούν κατά 8,6 δισ. ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς αυτών που παραμένουν.

 

Πρόταση 6: Προαγωγές στο Δημόσιο γίνονται αξιοκρατικά, και επιβλέπονται από επιτροπές προϊσταμένων και τον Γενικό Επιθεωρητή Διοίκησης. Οι απολαβές των κατωτέρων υπαλλήλων αυξάνονται κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια. Οι απολαβές των υψηλά ισταμένων υπαλλήλων που εμπίπτουν στις διατάξεις της Πρότασης 3 διπλασιάζονται μέχρι το 2015.

 

Πρόταση 7: Το γραφείο του Γενικού Επιθεωρητή Διοίκησης επιβλέπει και αξιολογεί το έργο όλων των κρατικών υπηρεσιών και λογοδοτεί στο κοινό.

Εκτιμούμε ότι οι αυξήσεις απολαβών θα κοστίζουν 10,8 δισ. ετησίως μέχρι το 2015, οπότε οι συνολικές αμοιβές των 700 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων θα έχουν φθάσει στα 40 δισ., δηλαδή 6,5 δισ. περισσότερο από σήμερα.

 

Πρόταση 8: Ανακαλούνται όλοι οι νόμοι που απαγορεύουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την αστυνομική παρουσία στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η χρηματοδότηση και επίβλεψη των δημοσίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μεταφέρεται από το Υπουργείο Παιδείας σε περιφερειακές κυβερνήσεις. Νομοθετείται σύστημα διαπίστευσης (accreditation) όλων των πανεπιστημίων που διοικείται από ανεξάρτητη αρχή, και το Υπουργείο Παιδείας αποκτά επιτελικό χαρακτήρα.

Ο αριθμός των Ελλήνων σπουδαστών εκτός Ελλάδος είναι πολύ μεγάλος, και συνεπάγεται κολοσσιαίο κοινωνικό και οικονομικό κόστος. Φυσικά, για ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού η επιλογή σπουδών ποιότητας είναι απρόσιτη. Έτσι, η πρόταση αυτή θα συμβάλλει και στη βελτίωση της κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης.

 

Πρόταση 9: για περίοδο δύο ετών (2011-2013), αίρεται προσωρινά η αυτοδιαχείριση των τριτοβαθμίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (όπως στην πρώην Ανατολική Γερμανία στη δεκαετία του 1990), και ανατίθενται σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που αξιολογούν όλα τα μέλη ΔΕΠ, του διοικητικού προσωπικού και τους σπουδαστές σύμφωνα με διεθνή κριτήρια. Πλεονάζον προσωπικό κάθε βαθμίδας απομακρύνεται σύμφωνα με την Πρόταση 5. Σπουδαστές που απορρίπτονται απομακρύνονται και προετοιμάζονται για την αγορά εργασίας. Μετά την πάροδο δύο ετών, τα ιδρύματα ανακτούν αυτοδιοίκηση και αυτοδιαχείριση (όπως στη Μ. Βρετανία), με πλήρη εξουσία στην οικονομική διαχείριση, πρόσληψη προσωπικού, καθορισμό αμοιβών και διδάκτρων και αριθμού εισερχομένων σπουδαστών.

Έτσι, θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι η τραγική κατάσταση του σημερινού Ελληνικού ΑΕΙ θα μείνει απλά μία εφιαλτική, τραγική ανάμνηση.

 

Πρόταση 10: Όλα τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα αξιολογούνται το 2013-14 από επιτροπές Ελλήνων πανεπιστημιακών. Ο αριθμός των διδασκόντων μειώνεται στον μέσο όρο της ΕΕ, και οι απολαβές τους αυξάνονται σύμφωνα με την Πρόταση 6.

Η σύγχρονη έρευνα [Heckman (2006)] δείχνει ότι επενδύσεις στην πρωτοβάθμια, ακόμα και τη νηπιακή εκπαίδευση είναι ακόμα πιο σημαντικές από την πανεπιστημιακή. Εκτιμούμε ότι με την συνδυασμένη εφαρμογή των Προτάσεων 7-9 θα διπλασιαστεί ο ρυθμός απόδοσης στην εκπαίδευση φθάνοντας στο 7%, συμβάλλοντας στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης κατά 0,9%.

 

Σχετικά με τις Προτάσεις 8, 9 και 10 τονίζουμε ότι η έκθεσητης Διεθνούς Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα, η οποία κοινοποιήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας την 11 Απριλίου 2011, μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους ως προς την κρίση και τη διάγνωση των προβλημάτων που αναγνωρίζει.[2] Θεωρούμε όμως αναγκαία μέτρα πιο ριζοσπαστικά και πιο άμεσα από αυτά που προτείνει, και οπωσδήποτε την πλήρη απομάκρυνση των κομματικά ελεγχομένων σπουδαστικών οργανώσεων από τα συλλογικά όργανα πανεπιστημιακών διοικήσεων, με μόνη την κατ’ αίρεση παρουσία τους στη λήψη αποφάσεων σχετικά την ποιότητα ζωής των σπουδαστών.

 

Για να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα των αγορών και να εναρμονισθούν οι εργασιακές σχέσεις με αυτές στην ΕΕ προτείνουμε τα εξής.

 

Πρόταση 11: Νομοθετείται χρονοδιάγραμμα απελευθέρωσης μέχρι το 2015 όλων των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών, καθώς και όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Ακυρώνονται όλοι οι νόμοι που ρυθμίζουν περιθώρια κέρδους, τιμές και ελάχιστο ωρομίσθιο. Αίρεται κάθε περιορισμός δημιουργίας ή λειτουργίας συγκοινωνιακών επιχειρήσεων. Μία ανεξάρτητη και επαρκώς στελεχωμένη Επιτροπή Ανταγωνισμού αναλαμβάνει την επίβλεψη όλων των αγορών, προσβάλλει μέσω της δικαιοσύνης κάθε είδος μονοπωλιακής πρακτικής, και εγγυάται απρόσκοπτη είσοδο και αποτελεσματικό ανταγωνισμό.

 

Πρόταση 12: Αναδιοργανώνεται το εθνικό πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων εργασίας ώστε να επιτρέπονται για μεμονωμένες επιχειρήσεις και βιομηχανικούς κλάδους, αλλά να έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα σε εθνικό επίπεδο. Οι συμβάσεις ρυθμίζουν αμοιβές και όρους εργασίας, καθώς και αποζημίωση για απολυόμενους. Νόμοι που περιορίζουν απολύσεις τροποποιούνται. Απεργιακές αποφάσεις σωματείων απαιτούν πλειοψηφία των μελών τους σε μυστικές ψηφοφορίες που επιβλέπονται από την Επιτροπή Ανταγωνισμού ή από δικαστικούς αντιπροσώπους.

 

Τονίζουμε ότι σειρά νομοθετικών πρωτοβουλιών του Υπουργείου Εργασίας, που άρχισαν μετά την ψήφιση του Μνημονίου το 2010, θα συμβάλλουν, αφού ολοκληρωθούν και πραγματικά εφαρμοστούν, στη βελτίωση της ευελιξίας της ελληνικής αγοράς εργασίας. Ιδιαίτερα σημαντικά είναι τα μέτρα που μειώνουν το κόστος της μερικής απασχόλησης, των απολύσεων και των υπερωριών, βελτιώνουν την αποτελεσματικότητα της διαιτησίας και περιορίζουν την πρόωρη συνταξιοδότηση [Τράπεζα Ελλάδος (2010), σ. 82-86]. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές συνεχίστηκαν έκτοτε και έχουν κατά κύριο λόγο εστιαστεί στους εξής τομείς: εισαγωγή νέου τύπου συλλογικής σύμβασης, την ειδική επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας, και αποσαφήνιση της σχέσης μεταξύ συλλογικών συμβάσεων, ώστε να επιτευχθεί μεγαλύτερη ευελιξία στο σύστημα αποδοχών και όρων εργασίας. Επίσης, ο Ν. 3899 επεκτείνει τη δοκιμαστική περίοδο απασχόλησης νεοπροσλαμβανομένων και

επεκτείνει (από 18 σε 36 μήνες) τον χρόνο κατά τον οποίο επιτρέπεται η απασχόληση πριν η σύμβαση μετατραπεί σε αορίστου από ορισμένου χρόνου, καθώς και μερικές άλλες διατάξεις που καθιστούν, όταν πραγματικά εφαρμοστούν, πιο ευέλικτη την απασχόληση [Τράπεζα Ελλάδος (2011), σ. 91-93]. Δυστυχώς, όπως προκύπτει από την κατάσταση και εξέλιξη της ανεργίας [ΚΕΠΕ, Δελτίο 14, 2011], η δυσκαμψία της ελληνικής αγοράς εργασίας εξακολουθεί να είναι σημαντική και απαιτεί προγράμματα άμεσης βοήθειας προς τους ανέργους.

Συνοπτικά, τα μέτρα σχετικά με την αγορά εργασίας συμβιβάζονται με πρόσφατη πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για πλήρη απασχόληση με αναβάθμιση των ικανοτήτων και γνώσεων των εργαζομένων. Η κεντρική τους ιδέα είναι ότι αφενός ο εργοδότης προσφέρει εργασία όσο η επιχείρηση του το επιτρέπει και με λίγους περιορισμούς από το κράτος, και αφετέρου η κυβέρνηση αναλαμβάνει την ασφάλιση του εργαζόμενου και την εξεύρεση νέας εργασίας σε περίπτωση που ο εργαζόμενος μείνει άνεργος. Συγκεκριμένο παράδειγμα είναι η Δανία, που έχει δοκιμάσει πρώτη αυτό το σύστημα με μεγάλη επιτυχία (flexicurity). Χρειάζονται πολλές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα πριν γίνει μια σωστή εισαγωγή του flexicurity, πρώτα πρώτα με την περαιτέρω μείωση των περιορισμών στην απόλυση εργατών και την ταυτόχρονη εισαγωγή γενναιόδωρου επιδόματος ανεργίας [Πισσαρίδης (2011)].

Για να μειωθεί το βάρος που επιβάλλει το ασφαλιστικό σύστημα στα οικονομικά του κράτους, να περιορισθεί η φοροδιαφυγή και να βελτιωθεί η ποιότητα της περίθαλψης, και δεδομένης της υπογεννητικότητας του ελληνικού πληθυσμού, προτείνουμε τέσσερις μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν την Ελλάδα στα επίπεδα της ΕΕ, θα ισοζυγίσουν τον προϋπολογισμό, θα αυξήσουν τις αποταμιεύσεις και θα επιταχύνουν την οικονομική ανάπτυξη.

 

Πρόταση 13: Η συνταξιοδότηση γίνεται σε ηλικία 65 ετών, κατά μέσο όρο, με τις συντάξεις στο 65% των αποδοχών. Προσωπικές επιλογές για ΑΣΛ επιτρέπουν επαύξηση αυτού τού ποσού.

Εκτιμούμε ότι η συμβολή των δημοσίων οικονομικών στο ασφαλιστικό σύστημα θα μειωθεί κατά 6% του ΑΕΠ, από το 13,4% που είναι τώρα στο 7% του ΑΕΠ, εξοικονομώντας περίπου 20 δισ. ευρώ για το κράτος.

 

Πρόταση 14: Συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση οργανώνονται σε σύστημα εν μέρει βασιζόμενο σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, και οι αντίστοιχοι πόροι επενδύονται σε κάθε μορφής χρηματιστηριακές και τραπεζικές αξίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ένας μικρός φόρος θα απαιτηθεί για να εξασφαλισθεί αξιοπρεπής ελάχιστη σύνταξη για όλους.

Εκτιμούμε ότι σε μία δεκαετία, 5% του ΑΕΠ θα τοποθετηθεί σε ΑΣΛ, αυξάνοντας έτσι και την εθνική αποταμίευση και επιφέροντας αύξηση 0,8% στον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης. Αναγνωρίζουμε όμως ότι η μεταβατική περίοδος θα επιβαρύνει τους εργαζομένους και συνεπώς απαιτεί έντεχνη εκτέλεση.

 

Πρόταση 15: Η σοβαρή φοροδιαφυγή είναι αδίκημα τιμωρητέο με πρόστιμα και φυλάκιση. Οι φορολογικές δηλώσεις ευπόρων και ελευθέρων επαγγελματιών ελέγχονται συστηματικά και ανώνυμα. Οι εκπτώσεις που διεκδικούν φορολογούμενοι αγοραστές/πωλητές διασταυρώνονται αυτόματα με τις δηλώσεις των υπολοίπων συναλλασσομένων.

Εκτιμούμε ότι μέτρα τέτοιου είδους θα περιορίσουν τη διαφυγή εμμέσων και αμέσων φόρων στο ήμισυ και θα αυξήσουν τη συλλογή νομίμων φόρων κατά 2,5% του ΑΕΠ, δηλαδή άνω των 8 δισ. το 2015.

 

Πρόταση 16: Τα δημόσια νοσοκομεία οργανώνονται ως αυτοτελή ιδρύματα που περιθάλπουν ασθενείς και αποζημιώνονται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσω ενός συστήματος υποχρεωτικής ασφάλισης υγείας υπό την επίβλεψη του κράτους.

Είναι δύσκολο να εκτιμηθούν οι οικονομικές επιπτώσεις της πρότασης αυτής, δεδομένης επίσης και της συνεχιζόμενης γήρανσης του ελληνικού πληθυσμού. Αλλά τέτοια συστήματα λειτουργούν επιτυχώς σε άλλες χώρες της Ευρώπης που επίσης γηράσκουν.

 

 

Πρόταση 17: Όλοι οι άμεσοι φόροι στις επιχειρήσεις μειώνονται στο 10%, όπως στην Κύπρο· οι κρατήσεις για κοινωνική ασφάλιση μειώνονται βαθμιαία μέχρι το 2015 κατά το ένα τρίτο. Το φορολογικό σύστημα αναμορφώνεται, με τους φόρους εισοδήματος μειούμενους κατά το ήμισυ, και συνδυάζεται με σύγχρονο ασφαλιστικό σύστημα του τύπου αρνητικού φόρου που εγγυάται ελάχιστο εισόδημα για εργαζομένους και συνταξιούχους.

Ακόμα και χωρίς αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας, εκτιμούμε ότι το άμεσο κόστος της πρότασης αυτής δεν θα υπερβεί το 4% του ΑΕΠ (10 δισ. ευρώ) το 2011, και θα ανέλθει στο 9,5% (24 δισ.) το 2015. Επιπλέον, θα απαιτηθούν 4 δισ. για οικονομική υποστήριξη των ασθενέστερων στρωμάτων και 6,5 δισ. για τη βελτίωση αποδοχών δημοσίων υπαλλήλων (σύμφωνα με την Πρόταση 5). Μείωση των φόρων, αύξηση αποδοχών δημοσίων υπαλλήλων και κοινωνικές δαπάνες θα φθάσουν το 2015 να κοστίζουν συνολικά 34,5 δισ. τον χρόνο. Το ποσό αυτό θα εξοικονομηθεί από μείωση δαπανών για συντάξεις (κατά 20 δισ. σύμφωνα με την Πρόταση 13) και μείωση της φοροδιαφυγής (κατά 6 δισ. σύμφωνα με την Πρόταση 15). Ακόμα 8 δισ. θα προκύψουν από την αύξηση της φορολογήσιμης ύλης (λόγω της μείωσης φόρων) που προβλέπουμε ότι θα φθάσει 75 δισ. τα επόμενα πέντε χρόνια. Επίσης, η καταπολέμηση της διαφθοράς, Πρόταση 3, θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα και στην ανισότητα, μειώνοντας έτσι και την οικονομική επιβάρυνση στο ασφαλιστικό σύστημα πρόνοιας.

Τονίζουμε επίσης ότι η αποκατάσταση φορολογικής δικαιοσύνης προσκόπτει στην καθόλα τραγική κατάσταση του ελληνικού συστήματος δικαιοσύνης. Αλλά και γενικότερα, βασική έλλειψη του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και του πλαισίου των διαρθρωτικών αλλαγών στην Ελλάδα είναι η ριζική αναμόρφωση του συστήματος δικαιοσύνης [Παπαϊωάννου (2011)].Το σύστημα αυτό είναι αναχρονιστικό, αργό και άδικο, σε βαθμό που θα εξακολουθεί να υπονομεύει κάθε σημαντική και φιλόδοξη προσπάθεια μεταρρυθμίσεων και μετασχηματισμού την ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

 

9.

[Διεθνής εμπειρία] Πώς η διεθνής εμπειρία συμβάλλει στην εκτίμηση της πιθανότητας επιτυχίας των προτάσεών μας; Καταρχήν, πιστεύουμε ότι η μέχρι σήμερα πολιτική είναι σε ορθή κατεύθυνση, αλλά πρέπει να συνεχιστεί ώστε οι πρωτοβουλίες να επιτύχουν επιφέροντας απαραίτητες αλλαγές σε βάθος. Αλλαγές σε βάθος θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να αντεπεξέλθει στο βάρος του υπέρογκου δημόσιου χρέους της. Αλλά ακόμα και εάν γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, οι προτάσεις μας αποκτούν ακόμα περισσότερη σημασία, διότι η επανάπαυση θα είναι πηγή ακόμα πιο σοβαρών κινδύνων, εξωτερικών και εσωτερικών. Π.χ., είναι δύσκολο να εκτιμηθούν οι συνέπειες των πολιτικών κλυδωνισμών στις ευρωπαϊκές χώρες των οποίων τα χρηματοοικονομικά ιδρύματα θα υποστούν τις μεγαλύτερες απώλειες, κυρίως Γαλλία και Γερμανία.

 

Οι πλέον άμεσες συγκρίσεις που μπορούν να γίνουν είναι αφενός με χώρες της Λατινικής Αμερικής, συγκεκριμένα την Αργεντινή και το Μεξικό, και αφετέρου με τη Φινλανδία και την Ιρλανδία. Ας αρχίσουμε από τη Λατινική Αμερική. Η Αργεντινή μετά την κατάρρευση του Currency Board, δηλαδή την παύση ουσιαστικής «δολαριοποίησης» της οικονομίας της, το 2001 είχε την τρομερή τύχη να ευεργετηθεί από βελτίωση των τιμών των κυρίων εξαγωγικών της προϊόντων, που σε μεγάλο βαθμό απάλυνε τη βίαιη προσαρμογή της οικονομίας, χωρίς όμως ποιοτική βελτίωση. Η εμπειρία της Αργεντινής προσφέρει πλήθος μαθημάτων οικονομικής πολιτικής, που είναι ιδιαίτερα σημαντικά για την Ελλάδα τη στιγμή αυτή – βλ. Cavallo and Cottani (2010). Η εμπειρία του Μεξικού έχει προσελκύσει ερευνητική προσοχή σε βάθος από την οικονομική επιστήμη. Δύο πρόσφατες μελέτες, από τους Hanson (2010) και Kehoe and Ruhl (2010), καταλήγουν σε διδάγματα σημαντικά για την Ελλάδα. Τα αίτια της στασιμότητας του Μεξικού είναι πολλά και περίπλοκα και οι μελετητές αυτοί τα ταξινομούν σε δύο κατηγορίες. Τα χαρακτηριστικά της μεξικανικής οικονομίας την καθιστούν ανταγωνίστρια, στον διεθνή χώρο, της κινεζικής. Η Κίνα έχει αποκτήσει μαζική παρουσία στο διεθνές εμπόριο και τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, σε αντίθεση με το Μεξικό, με αποτέλεσμα δυσμενές για αυτό. Παρ’ όλες τις εντυπωσιακές σε πλάτος και βάθος μεταρρυθμίσεις της μεξικανικής οικονομίας μετά τη χρεοκοπία του 1982, η οικονομική της ανάπτυξη υστερεί διότι ο χρηματοοικονομικός τομέας δεν είναι πλήρως αναπτυγμένος και κυριαρχείται από αντιπαραγωγικές ελίτ, η βιομηχανική της δομή χαρακτηρίζεται από μικρές επιχειρήσεις, η δημόσια εκπαίδευση είναι χαμηλής ποιότητας, και οι βαθιές θεσμικές αλλαγές λίγες. Επομένως, ο θεσμικός μετασχηματισμός που προτείνουμε για την ελληνική οικονομία είναι απαραίτητο να συμβαδίσει με τα μέτρα μακροοικονομικού χαρακτήρα που επίσης προτείνουμε. Επίσης, θα μπορούσαμε να δούμε την πρόσφατη επιτυχία της Τουρκίας, σε σχέση με την Ελλάδα, σαν αντίστοιχη αυτής της Κίνας σε σχέση με το Μεξικό!

 

Επιστρέφοντας στην Ευρώπη, οι συγκρίσεις με την Ιρλανδία και τη Φινλανδία είναι ενδιαφέρουσες και θεμιτές. Και οι δύο αυτές χώρες, όπως και η Ελλάδα, απόκτησαν την ανεξαρτησία τους έπειτα από αποικιακά καθεστώτα, η μεν Ιρλανδία υπό βρετανικό (το 1921), και η Φινλανδία αρχικά σουηδικό και στη συνέχεια υπό ρωσικό (το 1917), τα οποία για διάφορους λόγους λειτούργησαν πολύ πιο ευνοϊκά από την οθωμανική κατοχή στην Ελλάδα. Σαν νέες χώρες, όπως και η Ελλάδα, έκτισαν θεσμούς οι οποίοι τους επέτρεψαν να βελτιώσουν σημαντικά το βιοτικό τους επίπεδο, κρατώντας πάντα τον ιδιότυπο εθνικό τους χαρακτήρα και μένοντας υπερήφανες για αυτό. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Τράπεζας [World Development Indicators (2011)], το 1981, η Ελλάδα και η Φινλανδία ήταν στο ίδιο ουσιαστικά μέσο βιοτικό επίπεδο, 9080 και 9770, ενώ η Ιρλανδία ήταν στο 6170, πάντοτε σε δολάρια ΗΠΑ σταθερής αγοραστικής δύναμης. Η Ιρλανδία ξεπέρασε την Ελλάδα το 1994, ενώ μπήκε στην ΕΕ το 1975. Η Φινλανδία παρέμεινε συνεχώς πάνω από την Ελλάδα, ακόμα και μετά τη βίαιη οικονομική κρίση στη Φινλανδία κατά την διάρκεια 1990-1994. Η αρχή της τωρινής κρίσης βρήκε την Ελλάδα στο 29290 και αντίστοιχα την Ιρλανδία και Φινλανδία στο 37440 και 37820 σε δολάρια ΗΠΑ σταθερής αγοραστικής δύναμης. Οι διαφορές ανάμεσα στην οικονομική ανάπτυξη αυτών των χωρών οφείλονται σε ενεργοποίηση όλων των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στις οποίες έχουμε βασίσει τις προτάσεις μας [Honkapojha κ.ά. (2009)].

 

10.

 

[Επίλογος] Εάν όλες οι προτάσεις μας γίνουν αποδεκτές –και ήδη, από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησαν[3] έχουν δημιουργήσει εύλογο και συνεχιζόμενο ενδιαφέρον από την ελληνική κοινωνία– τότε το όφελoς της οικονομικής ανάπτυξης από την πάταξη της διαφθοράς, τη βελτίωση των υποδομών και της εκπαίδευσης, τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και την αύξηση των αμέσων ξένων επενδύσεων συνολικά ανυψώνουν τον ετήσιο ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά σχεδόν 4% πάνω από το 2-3% των προ της κρίσης ετών. Και εάν συνυπολογισθεί ο πληθωρισμός σε 2%, τότε το ονομαστικό εισόδημα μπορεί να αυξάνεται με ρυθμό 8-9%, αρκετά ταχύτερα από την αύξηση του χρέους, απομακρύνοντας έτσι το φάσμα της χρεοκοπίας. Αυτό αρκεί όχι μόνο για να εξαλείψει τους φόβους της διεθνούς οικονομικής κοινότητας, αλλά και να μετατρέψει μέχρι το 2020 την Ελλάδα σε μεσογειακό «τίγρη» με βιοτικό επίπεδο σαν αυτό της Ολλανδίας σήμερα. Απαιτείται, με άλλα λόγια, τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα, αντίστοιχο εκείνου που επέτρεψε στον Ελευθέριο Βενιζέλο στις αρχές του εικοστού αιώνα να αλλάξει την πορεία της Ελλάδας.

26 Απριλίου 2011

 

ΠΗΓΕΣ

Βαγιανός, Δημήτρης, Νίκος Βέττας και Κώστας Μεγήρ, 2010. «Η Οικονομική Κρίση στην Ελλάδα: Μεταρρυθμίσεις και Ευκαιρίες σε μία Κρίσιμη Συγκυρία». http://Greekeconomistsforreform.com

 

Cavallo, Domingo, and Joachin Cottani. 2010. “Making Fiscal Consolidation Work in Greece, Portugal, And Spain: Some Lessons from Argentina”. May 7. http://tiny.cc/xhk72

 

Easterly, William and Sergio Rebelo. 1993. “Fiscal Policy and Economic Growth”, Journal of Monetary Economics, 32: 417-458.

 

European Commission. 2010. AMECO Database. Directorate General for Economic and Financial Affairs. http://tiny.cc/zr7f2

 

Eurostat, various databases. http://tiny.cc/5vegn

Eurostat, 2010. Living Conditions in 2008. News Release 10/2010. January 18.

Eurostat, 2010. “Gini Coefficient”, September 19. http://tiny.cc/vrotx

 

Feldstein, Martin. 1974. “Social Security, Induced Retirement and Aggregate Capital Accumulation”, Journal of Political Economy, 82: 905-926.

 

Guio, Anne-Catherine. 2005. “Income Poverty and Social Exclusion in the EU25”, Statistics in Focus, Population and Social Conditions. Eurostat, 13/2005.

 

 

Heckman, James J. 2006. “Skill formation and the economics of investing in disadvantaged children”, Science June 30; 312(5782): 1900-1902.

Hanson, Gordon. 2010. “Why Isn’t Mexico Rich?”, Journal of Economic Literature, 48(4): 987-1004.

 

Honkapohja, Seppo, Erkki A. Koskela, Willi Leibfritz, and Roope Uusitalo. 2009. Economic Prosperity Recaptured: The Finnish Path from Crisis to Rapid Growth. MIT Press.

 

Kaufmann, Daniel. 2010. “Can Corruption Adversely Affect Public Finances in Industrialized Countries?”, Brookings Institution, April 19. http://tiny.cc/e8fop

 

Kehoe, Timothy J., and Kim J. Ruhl 2010. “Why Have Economic Reforms in Mexico Not Generated Growth?”, Journal of Economic Literature, 48(4): 1005-1027.

 

Mauro, Paolo. 1995. “Corruption and Growth.” The Quarterly Journal of Economics, 110(3): 681-712.

 

Μητράκος, Θεόδωρος, Πάνος Τσακλόγλου, και Ιωάννης Χολέζας. 2010. “Προσδιοριστικοί Παράγοντες του Ύψους των Μισθών στην Ελλάδα με Έμφαση στους Μισθούς των Αποφοίτων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης’’, Τράπεζα της Ελλάδας, Οικονομικό Δελτίο, 34 (Σεπτ. 2010), Αθήνα.

 

Παπαϊωάννου, Ηλίας. 2011. «Η Αδικία της Δικαιοσύνης», Μάρτιος. http://tiny.cc/2q3ja

 

Πισσαρίδης, Χριστόφορος Α. 2011. «Η Αγορά Εργασίας στη Σύγχρονη Οικονομία: Θεωρία και Διδάγματα για την Οικονομική Πολιτική», 1η Διάλεξη σειράς «Νόμπελ Οικονομικών». Αθήνα, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, 8 Απριλίου. http://tiny.cc/td66p

 

Psacharopoulos, George and H.A. Patrinos. 2004. “Returns to Investment in Education: A Further Update”, Education Economics 12: 111-134.

Psacharopoulos, George. 2009. “Returns to Investment in Higher Education: A European Survey”, March 5.

 

Τράπεζα Ελλάδος. 2010. Ενδιάμεση Έκθεση του Διοικητή, Νομισματική Πολιτική. Οκτώβριος.

Τράπεζα Ελλάδος. 2011. Έκθεση του Διοικητή για το Έτος 2010. Απρίλιος.

 

Υπουργείο Εθνικής Παιδείας. 2011. Έκθεση της Διεθνούς Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα. http://tiny.cc/qba1x

 

World Bank. 2011. Worldwide Development Indicators.

http://tiny.cc/inhw0

World Bank. 2010. Worldwide Governance Indicators.

http://tiny.cc/o0fry

 

---

[1] Ευχαριστούμε τους Δημήτρη Βαγιανό (LSE), Νίκο Βέττα (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), Κώστα Μεγήρ (UCL, IFS και Πανεπιστήμιο Yale), Χάρη Ντέλλα (Πανεπιστήμιο Βέρνης), Πλάτωνα Τήνιο (Πανεπιστήμιο Πειραιώς), Πάνο Τσακλόγλου (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) και Γεώργιο Ψαχαρόπουλο (Διεθνή Τράπεζα), οι οποίοι συνέβαλαν με υποδείξεις και πηγές αλλά δεν ευθύνονται για το κείμενο αυτό.

[2] «Παρά τον σημαντικό ρόλο του ελληνικού πανεπιστημίου στα πρώτα χρόνια της μεταβιομηχανικής επανάστασης, η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’80 και ’90 πήρε μια κατεύθυνση που δεν εναρμονίσθηκε σωστά με τις κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές στην Ευρώπη και αλλού στον κόσμο. Καθώς η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτές οι αποκλίσεις έγιναν πιο έντονες και έχουν δημιουργήσει σοβαρούς φραγμούς στην ανάπτυξη της οικονομίας και την σταθεροποίηση των κοινωνικών και πολιτικών δομών της χώρας. Σήμερα, η οργάνωση και διοίκηση του ελληνικού πανεπιστήμιου φαίνεται να μην συμβαδίζει με τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και τις αρχές και αξίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η δημιουργία του ελληνικού πανεπιστημιακού συστήματος. Επιπλέον, αυτοί οι διοικητικοί και οικονομικοί φραγμοί έχουν δημιουργήσει μία κουλτούρα συντηρητισμού που δεν επιτρέπει στα πανεπιστήμια και το επιστημονικό προσωπικό τους να επιτύχουν την ποιότητα εκπαίδευσης και τον προσήκοντα αντίκτυπο στην κοινωνία που εκ της αποστολής τους έχουν την υποχρέωση να παρέχουν. Για να μπορέσει η ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση να ενδυναμωθεί και να βοηθηθεί στην επίτευξη της αποστολής της για βελτίωση της ποιότητας ζωής όλων, θα πρέπει να αρθούν οι φραγμοί και να αναμορφωθεί το ελληνικό πανεπιστήμιο». http://tiny.cc/qba1x

[3] Καθημερινή, 12 Οκτωβρίου 2010.

 

Source : http://www.booksreview.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=120:2011-05-25-20-05-32&catid=50:-18-m-2011&Itemid=55