Ο Διοικητής της Τουρκικής Πολιτοφυλακής ( Gendarmerie) ανέλαβε την στρατιωτική ηγεσία στην Τουρκία

Hours after the country’s entire military echelon, including the Chief of the General Staff, resigned from their posts in a reaction to civilian rulers, the government appointed Gendarmerie Forces Commander Gen. Necdet Özel late Friday as the land forces commander, in a move to end the crisis as swiftly as possible.
Özel is likely to become the country’s top soldier over the weekend as well.
Özel was the only commander who did not accompany Chief of General Staff Gen. Işık Koşaner in his resignation. After Koşaner and the land, air and navy commanders quit their posts Friday afternoon, Özel met with Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan in the Prime Ministry. After the meeting, the pair went to the Presidency to meet with President Abdullah Gül to discuss the developments and formulate a solution to the crisis.
According to Turkish law, chiefs of the General Staff are appointed from among force commanders by the president upon the request of the prime minister. To be eligible for appointment, Özel was first appointed as land forces commander late Friday. Özel’s appointment as chief of the General Staff, meanwhile, is likely to be announced in the Official Gazette over the weekend.
The government’s aim was to fill the emptied seats over the weekend so as to hold the Supreme Military Council, or YAŞ, meeting Monday. The council meets annually between Aug.1 and 4 to decide on the promotions of high-ranking officers to key posts.
After his appointment as chief of the General Staff, Özel will likely propose military figures to be appointed as the new forces commanders in time for Monday’s YAŞ meetings.
The tension between the government and the military has deepened with the continual arrests of senior military officers on charges of having links with alleged terror organizations that allegedly aimed to topple the government. The government insisted that these officers be forced to retire, causing fury among the top military brass. The most senior of the jailed group is four-star Gen. Bilgin Balanlı, head of Turkey’s military academies, who had been in line to become air force commander this year. He was detained in May.
In his farewell message to the military, Koşaner made it clear that his resignation was the result of this campaign. He read a very emotional text to dozens of senior officers at the military headquarters containing indirect accusations against civilian officials.
Underlining that 173 on-duty and 77 retired military officials were behind bars on charges he described as incompatible with the universal principles of law, Koşaner complained that government officials had not found a solution to the problem.
“Along with losing their freedom, 14 general-admirals and 58 colonels lost their right to be evaluated in the upcoming Supreme Military Council and were punished beforehand even though there have been no definitive judicial decisions against them,” he said.
Emphasizing that the smear campaign against the military was attempting to portray it as a criminal gang through one-sided media coverage, Koşaner said there was no room left for him to do his duty and protect his personnel’s rights against the smear campaign.
Koşaner also complained of government officials’ ignorance in listening to the military’s appeals.

Source : Hurriyet Daily News

 

 

Ισλαμοφοβία και Ισλαμοφασισμός

Όταν ξεκίνησε το «defence-point.gr» την κάλυψη του σοβαρού θέματος στη Νορβηγία, όπως σε όλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της υφηλίου, η πρώτη μας σκέψη πήγε στο φαινόμενο της ισλαμικής τρομοκρατίας και σε κάποιον Νορβηγό (είχε ήδη διαρρεύσει η εθνικότητα του δράστη της τρομοκρατικής επίθεσης στο νησί) ο οποίος είχε προσηλυτιστεί και ασπαστεί τα νάματα του Ισλάμ στην πιο εξτρεμιστική μορφή του και εκδικήθηκε τη χώρα για μια σειρά από λόγους.

Η συμμετοχή των νορβηγικών Ενόπλων Δυνάμεων στις περιπέτειες της διεθνούς κοινότητας στο Αφγανιστάν και τη Λιβύη προσέφεραν ένα αρχικό και πειστικό κίνητρο το οποίο με βάση την σύγχρονη εμπειρία θα αποτελούσε ένα σενάριο που θα μπορούσε να αποτελεί την αλήθεια. Σε αυτή την περίπτωση, σήμερα, τα ΜΜΕ όλου του κόσμου θα μιλούσαν για τη διείσδυση των τρομοκρατών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αξιοποιώντας μεθόδους μυστικών υπηρεσιών, κατορθώνοντας να σπείρουν στο τέλος τον θάνατο και τον όλεθρο





Τι άλλο άραγε θα γράφαμε; Είναι δεδομένο ότι στο – αναπόφευκτα οργισμένο – μυαλό μας στριφογύριζε έντονα η λέξη «ισλαμοφασισμός», την οποία είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιούσαμε εάν τελικά το τρομοκρατικό πλήγμα είχε σαν δράστη κάποιον φανατικό ισλαμιστή, ο οποίος όντας αποφασισμένος να πεθάνει και να πάει να κάνει παρέα στον Προφήτη, απολαμβάνοντας όλα τα καλά που περιγράφουν οι στρατολόγοι μικρών παιδιών για την εκτέλεση επιθέσεων αυτοκτονίας (π.χ. 42 παρθένες, ρύζι και μέλι… ασχέτως αν τα δύο τελευταία μάλλον αηδία προκαλούν στον μέσο πεινασμένο Δυτικό!).



Προφανώς θα ζητούσαμε τη λήψη σοβαρότατων και αυστηρότατων μέτρων στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το τέλος της «χαζοχαρούμενης» αντιμετώπισης του ζητήματος της παράνομης μετανάστευσης. Επίσης, την παροχή δικαιωμάτων στους μουσουλμάνους με τρόπο αναλογικό προς αυτόν που απολαμβάνουν τα δικά τους θρησκευτικά δικαιώματα οι Δυτικοί στις «ανεκτικές» κοινωνίες – καθεστώτα της Μέσης Ανατολής, όπου ενίοτε και τον Σταυρό σου να κάνεις μπορεί να βρεθείς σε αστυνομικό τμήμα ανακρινόμενος.



Τίποτα από τα ανωτέρω δεν εξηγούν τελικά όσα τραγικά έγιναν στη Νορβηγία. Ωστόσο, αν και όσα γράφτηκαν παραπάνω δεν αναιρούνται και θα καταγραφούν σε περίπτωση κάποιας άλλης τρομοκρατικής ενέργειας όπου δράστης θα είναι κάποιος ισαμιστής, τα περιστατικό δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ορισμένες ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις.



Η πρώτη και σημαντικότερη είναι, ότι όσο και να έχουμε συνδέσει κάποιες εγκληματικές – τρομοκρατικές πράξεις με τους ισλαμιστές και τη Μέση Ανατολή (ή άλλες περιοχές που αντιμετωπίζουν την πρόκληση του ισλαμικού φανατισμού (.χ. Ινδία, Ινδονησία κ.λπ.), φαίνεται ότι το πρόβλημα του φανατισμού που οδηγεί στον εξτρεμισμό και την τρομοκρατίας, αφορά λιγότερο ή περισσότερο όχι μόνο τους ισλαμιστές, αλλά παντός είδους φορείς ακραίων και μη ανεκτικών ιδεολογιών. Πρακτικά, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσοι υποστηρίζουν ότι τα άκρα βρίσκονται πολύ πιο κοντά μεταξύ τους από όσο τα ίδια θέλουν να πιστεύουν, πιθανότατα έχουν αρκετό δίκιο. Όταν μάλιστα μετέρχονται των ιδίων μεθόδων για την προώθηση των σκοπών τους τότε δεν μπορεί παρά η «ταμπέλα» τρομοκράτης να αφορά και τις δυο πλευρές.



Η δράση φέρνει αντίδραση, είναι μια δεύτερη ανάγνωση της κατάστασης. Η γιγάντωση του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης σε συνδυασμό με τα προβλήματα – αδιέξοδα των ευρωπαϊκών κοινωνιών και το φαινόμενο της ισλαμικής τρομοκρατίας, οδήγησε ακροδεξιές ομάδες στην υιοθέτηση πιο σκληρών μεθόδων αντιμετώπισης αυτού που θεωρούν ως «θανάσιμο κίνδυνο για το έθνος». Στην περίπτωση που εξετάζουμε μάλιστα, ο δράστης φέρεται να ανήκε σε ομάδες νεοναζί και να είχε περάσει στρατιωτική εκπαίδευση.



Όπως έχει προκύψει σήμερα νωρίς το πρωί, οι νορβηγικές μυστικές υπηρεσίες, σε έκθεσή τους είχαν προειδοποιήσει τις αρχές ότι το φαινόμενο του «εθνικού εξτρεμισμού» βρίσκεται σε άνθηση και είναι εξαιρετικά πιθανό να απειλήσει την κοινωνική ειρήνη και γαλήνη. Είχε εντοπιστεί εγκαίρως κινητικότητα στις τάξεις αυτών των ομάδων και είχε καταγραφεί η τάση ριζοσπαστικοποίησης στο βαθμό ανοικτής χρήσης ένοπλης βίας. Ακόμα και στην περίπτωση που κάποια νεοναζιστική οργάνωση δεν έχει δώσει το «πράσινο φως» για την τρομοκρατική ενέργεια, αυτό δεν σημαίνει ότι το ποτισμένο με τις εξτρεμιστικές διδαχές νεαρό – συνήθως – μέλος, δεν θα πάρει την πρωτοβουλία να εκτελέσει κάποια ενέργεια η οποία πιθανότατα μπορεί να έχει πολύ περισσότερα κίνητρα από την απλή «εκδίκηση ενάντια στον εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό» (όπου εσωτερικός εχθρός, για τα άτομα αυτά, είναι τα κόμματα και οι πολιτικοί που θεωρούνται «σπόνσορες» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των παράνομων μεταναστών και της εξασφάλισης γι’ αυτούς ελευθεριών κατηγορούμενοι ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον τρόπο αυτό υπονομεύουν τον «νορβηγικό χαρακτήρα», στην περίπτωσή μας, της κοινωνίας). Την καταξίωση και ηρωποίηση, την αποδοχή εν τέλει στο πλαίσιο μιας ομάδας…



Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο δράστης φάνηκε διατεθειμένος να θυσιάσει τη ζωή του μπροστά στον «μεγάλο σκοπό». Αυτό παραπέμπει ευθέως σε χαρακτηριστικά που έχουν αποδοθεί αποκλειστικά στους ισλαμιστές φονταμενταλιστές, κυρίως λόγω της «θρησκευτικής ιδεολογικοποίησης» των κινήτρων όπως αυτά προκύπτουν μέσα από τα ιερά τους κείμενα, στα σημεία που αναφέρονται στον «ιερό πόλεμο» και τους «μάρτυρες», διαμορφώνοντας στις ισλαμικές κοινωνίες, ήδη από το επίπεδο της οικογένειας, μια κουλτούρα ανοχής απέναντι σε συμπεριφορές και δράσεις που χαρακτηρίζονται ως εντελώς απαράδεκτες στην κουλτούρα της Δύσης.



Εν κατακλείδι, για να ολοκληρώσουμε τις πρώτες μας συγκεντρωτικές σκέψεις για την τραγωδία που έπληξε τη Νορβηγία, εάν δούμε την υπόθεση από την «απέναντι οπτική γωνία» σε σύγκριση με αυτή που μας βοήθησε στο να επιχειρήσουμε να αναλύσουμε την κατάσταση, η «χαλαρή» στάση των ευρωπαϊκών κοινωνιών και των πολιτικών ελίτ σο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, σε συνδυασμό με την επίταση του φαινομένου το οποίο κλιμακώνεται σταθερά απειλώντας όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες, με αποτέλεσμα να λαμβάνουν πλέον μέτρα ακόμα και οι θεωρούμενοι ως οι πλέον «ανεκτικοί» Σκανδιναβοί, αποδεικνύει ότι η ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ έχει αποτύχει παταγωδώς.



Έχει αποτύχει να αφουγκραστεί τα κοινωνικά προβλήματα και να επιχειρήσει να τα θεραπεύσει προτού λάβουν εκρηκτικές διαστάσεις. Και όταν λέμε προβλήματα συμπεριλαμβάνουμε την παράνομη μετανάστευση, την ασυδοσία ακραίων και φανατικών ισλαμικών στοιχείων και την προβολή αιτημάτων που οδηγούν στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των… ιθαγενών και την αλλοίωση των χαρακτηριστικών, κοινωνικών και μη της χώρας! Επίσης, πρόβλημα είναι και ο εξτρεμισμός παντός είδους.

Η πολιτική χρεοκοπία της Ευρώπης όπως αποκαλύφθηκε από τα γερασμένα αντανακλαστικά των ηγεσιών της, οδηγεί σε παρακμή σε πολλαπλά επίπεδα. Ας συνέλθουμε λοιπόν όσο είναι καιρός…


Source : http://www.defence-point.gr/

Κυπριακό : Τουρκική πολιτική κρίσης

Του Σάββα Καλεντερίδη


Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, το 2004 στην ουσία άνοιξε την «πόρτα» της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπογράφοντας το Πρωτόκολλο της Άγκυρας, για να πάρει η χώρα του την περιπόθητη ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. Φυσικά, ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του, ποτέ δεν έφερε το συγκεκριμένο Πρωτόκολλο προς επικύρωση στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, για να επαληθεύσει για άλλη μια φορά ότι η Τουρκία γράφει στα παλιά της τα παπούτσια όλες εκείνες τις συμφωνίες που υπογράφει, όταν δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς της.

Ο Ερντογάν, που σκόρπισε ελπίδες για μια άλλη προσέγγιση στο Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά, χρόνια τώρα δεν κάνει ούτε ένα βήμα στο ζήτημα της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, το οποίο, σημειωτέον δεν είναι ελληνοτουρκικό, αλλά αμερικανοτουρκικό θέμα. Να σημειωθεί δε ότι η Χάλκη, που έκλεισε το 1971, ως μέρος του σχεδίου στραγγαλισμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εθνοκάθαρσης των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, δεν θεωρείται πλέον κάτι σημαντικό για την Τουρκία, αφού οι μηχανισμοί του τουρκικού κράτους φρόντισαν να εξολοθρεύσουν τους Έλληνες της Πόλης, που δεν ξεπερνούν τα δυο χιλιάδες άτομα, κι αυτά υπέργηρα στην πλειοψηφία τους.

Τη στιγμή που βρίσκονται σε πολύ ώριμο σημείο η συνομιλίες Ελλάδος-Τουρκίας για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, που, σύμφωνα με τη γνωστή δεξαμενή σκέψης «Διεθνής Ομάδα Κρίσεων» (International Crisis Group - ICG), προβλέπεται να παραπεμφθεί στη Χάγη εκτός από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και οι εντελώς παράλογες αιτιάσεις της Άγκυρας περί «γκρίζων ζωνών», η Τουρκία του Ερντογάν κάνει μεγάλη στροφή στην πολιτική της στο Κυπριακό. Αντί να κινηθεί προς την αναγνώρισή της, όπως αναμένει η δοκιμαζόμενη Ε.Ε., η Κύπρος και η Ελλάδα, ο Ερντογάν, επισκεπτόμενος την Κύπρο, υιοθεί εξ ολοκλήρου τις θέσεις του Ντενκτάς, των στρατηγών και της τρομοκρατικής οργάνωσης Εργενεκόν για το Κυπριακό, που μέχρι χθες απέρριπτε μετά βδελυγμίας, και φαίνεται ότι επιλέγει την πολιτική της κρίσης. Γιατί κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κρύβουν κάτι άλλο δηλώσεις του τύπου: «Το μαχαίρι κοντεύει να φθάσει στο κόκαλο. Να μην περιμένουν από μας καμία κίνηση, όσο δεν γίνεται αποδεκτό ένα πλαίσιο δίκαιης συνολικής λύσης, που θα αποδέχεται την ύπαρξη και των δυο κρατών. Τη στιγμή αυτή για μας δεν υπάρχει κάποιο κράτος που λέγεται Κύπρος. Υπάρχει η Ρωμέικη Διοίκηση της Νότιας Κύπρου και η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου. Δεν πρόκειται να αναγνωρίσουμε την Κύπρο και το εξάμηνο που προβλέπεται να είναι Προεδρεύουσα χώρα της Ε.Ε., η Τουρκία θα παγώσει τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Ενδιαφέρον έχει να δούμε πού, σε ποιόν και σε τί στηρίζεται ο Ερντογάν και υπαναχωρεί από τις θέσεις που είχε αποδεχτεί για την Αμμόχωστο, το Ριζοκάρπασο, τη Μόρφου και την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο, θέτοντας σε κίνδυνο τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ε.Ε. και γιατί όχι και με τις ΗΠΑ;

Το πρώτο που μπορεί να πει κανείς, είναι η εξαιρετικά δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης, που αποδυναμώνει σημαντικά τη διαπραγματευτική της θέση αλλά και την επιρροή της στους κόλπους της επίσης δοκιμαζόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το δεύτερο είναι το γεγονός ότι η Κύπρος, που ήταν ήδη αποδυναμωμένη λόγω της αντικειμενικής πολιτικής αδυναμίας της Ελλάδος, αντιμετωπίζει επί πλέον και η ίδια σοβαρά πολιτικά και οικονομικά προβλήματα μετά το έγκλημα της έκρηξης στη ναυτική βάση, προβλήματα που μπορεί να την οδηγήσουν στη Μηχανισμό Στήριξης, με ό,τι σημαίνει αυτό για την πολιτική της θέση και επιρροή στην Ε.Ε.

Το τρίτο είναι η οικονομική ενδυνάμωση της Τουρκίας και η ανάδειξή της σε σοβαρό οικονομικό κέντρο στην ευρύτερη περιοχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο ενίσχυσης της θέσης της Τουρκίας στη δοκιμαζόμενη Μέση Ανατολή και στη ΝΑ Μεσόγειο.

Το τέταρτο είναι η ανάδειξη της Τουρκίας σε βασικό παρτενέρ των ΗΠΑ στις προσπάθειες που καταβάλλει η Ουάσιγκτον να εκμεταλλευθεί γεωπολιτικά την «Αραβική Άνοιξη» στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Η πρόσφατη σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη για τη Λιβύη, με την παρουσία της Χίλαρυ Κλίντον, στην οποία σημειωτέον η Ελλάδα είχε ρόλο ασήμαντου κομπάρσου, είναι μάρτυρας του ρόλου που διεκδικεί και κατά τα φαινόμενα κερδίζει η Τουρκία σ’ αυτήν τη νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται στην περιοχή. Και, παρεμπιπτόντως, μόνο τρόμο θα πρέπει να προκαλεί στην Αθήνα το ενδεχόμενο ανατροπής του Καντάφι και επικράτησης της αντιπολίτευσης στη Λιβύη. Κι αυτό γιατί τότε η Τουρκία, που από τώρα έχει φροντίσει να έχει ισχυρό λόγο την «επόμενη μέρα», θα έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τη θέση της Λιβύης στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα. Και μιλάμε για τρόμο γιατί αν περάσει η θέση ότι η Γαύδος δεν δικαιούται ΑΟΖ, τότε ...αντίο Καστελλόριζο.

Το πέμπτο είναι το γεγονός ότι η Τουρκία φαίνεται ότι αποφάσισε να «γαντζωθεί» με όλες τις δυνάμεις της στην Κύπρο, για να έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει τα όσα μέλει να συμβούν στη ΝΑ Μεσόγειο. Εκεί, που ενώ οι εξέδρες έχουν ήδη στηθεί και τα γεωτρύπανα είναι έτοιμα να αρχίσουν το έργο τους, ο Λίβανος, έχει προσφύγει στον ΟΗΕ καταγγέλλοντας το Ισραήλ ότι έχει συμπεριλάβει στη δική του ΑΟΖ περιοχή που ανήκει στο κράτος του Λιβάνου, εμπλέκοντας κατά κάποιο τρόπο και την Κύπρο.

Το ζήτημα έχει και άλλες πτυχές και διαστάσεις, που σχετίζονται με τις τουρκο-ισραηλινές και τις τουρκο-ιρανικές σχέσεις, καθώς και με τις εξελίξεις στο Κουρδικό, όλα απολύτως συνδεδεμένα με το περίπλοκο και τεράστιο γεωπολιτικό και γεω-ενεργειακό παιχνίδι που παίζεται στην περιοχή, με απουσία ή ισχνή παρουσία της Ελλάδος. Πάντως, για να μην παιχτεί το παιχνίδι αυτό στις «πλάτες» του Ελληνισμού, είναι απόλυτη ανάγκη να δρούμε προληπτικά και να δηλώνουμε πολιτικά παρόντες σε όλες τις διαδικασίες, με στόχο να αναπληρώσουμε το σοβαρό κενό που έχει δημιουργήσει οι κακή οικονομική κατάσταση σε Αθήνα και Λευκωσία με έξυπνες διπλωματικές και πολιτικές κινήσεις. Ελλαδίτες, Κύπριοι και απανταχού Έλληνες, πρέπει να αντιληφθούμε την κρισιμότητα της κατάστασης και να παραμείνουμε όρθιοι. Το επιβάλλουν οι συνθήκες και η Ιστορία μας.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, στις 22 Ιουλίου 2011

Τα συν τα πλην και η μετέωρη προοπτική εξόδου από την κρίση

Τα συν και τα πλην της χθεσινής συμφωνίας θα αναλυθούν τις επόμενες μέρες από όλα τα ΜΜΕ διεξοδικότατα. Περιληπτικά αναφέρουμε παρακάτω τα υπέρ και τα κατά της συμφωνίας.

 ΥΠΕΡ

Η Ελλάδα θα λάβει ένα δεύτερο πακέτο βοήθειας, το οποίο υπολογίζεται ότι θα φτάνει τα 109 δισ. ευρώ.

Τα δάνεια που έχει λάβει η Ελλάδα από τους εταίρους - και αυτά που θα λάβει μέσω του EFSF - εφεξής θα έχουν μειωμένο επιτόκιο (αντί για 4,5% στο 3,5%) και επιμήκυνση από 7 χρόνια σε 15 έως και 30 χρόνια.

Θα τεθεί σε εφαρμογή ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα, με επαναπροσδιορισμό των στόχων των κοινοτικών κονδυλίων και παροχή τεχνικής βοήθειας.


Ο προσωρινός μηχανισμός στήριξης EFSF αποκτά νέες εξουσίες, οι οποίες του επιτρέπουν να συμβάλλει στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών της ευρωζώνης - περιλαμβανομένων των ελληνικών.

Ο EFSF αποκτά τη δυνατότητα παρέμβασης στη δευτερογενή αγορά - μια υποχώρηση της κ. Μέρκελ - ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποκτά τη δυνατότητα να εξακολουθεί να δέχεται ελληνικά ομόλογα, χάρη στην εγγύηση που δίνουν οι εταίροι.

Το χρέος της Ελλάδας θα μειωθεί με τις νέες ρυθμίσεις από 154% του ΑΕΠ που είναι σήμερα στο 130% ενώ θα πάρει μεγάλη ανάσα για την αποπληρωμή των δανείων της, τα οποία θα της επιτρέψουν να προχωρήσει με γρηγορότερα βήματα στην ανάπτυξη.

ΚΑΤΑ

Σε αντίθεση με το πρώτο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα, κάποιοι εταίροι απαιτούν «εγγυήσεις» για τη βοήθεια που θα παράσχουν. Οι εγγυήσεις αυτές μπορεί να είναι είτε εμπράγματες είτε από τη λίστα προς ιδιωτικοποίηση που έχει δημοσιοποιήσει το ελληνικό κράτος.

Ολη η συμφωνία θα «κλειδωθεί» με μια νέα δανειακή σύμβαση μεταξύ ελληνικού Δημοσίου και διεθνούς παράγοντα - ένα νέο Μνημόνιο, που θα πρέπει να εγκριθεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο - και το οποίο αναμένεται να είναι πιο σκληρό από το πρώτο.

Πέρα από την διαχείριση των δανείων μέσω των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων  καμμία  αλλαγή πολιτικής όσον αφορά την διαχείριση οικονομικών σκανδάλων και ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας, μέσω μείωσης ΦΠΑ και γραφειοκρατίας, δεν προβλέπεται ως προοπτική εξόδου από την κρίση.

                 

                                      ΘΑΦΤΗΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ SIEMENS                          

Τελικά  σβήστηκε  και το σκάνδαλο της Siemens, καθώς απορρίφθηκε το αίτημα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για σύσταση Τριμελούς Γνωμοδοτικού Συμβουλίου που θα αποφάσιζε για το αν θα παραπέμπονταν σε Προανακριτική Επιτροπή οι Αλογοσκούφης και Μαρκογιαννάκης.

Από τους συνολικά 178 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της παραπομπής του Γιώργου Αλογοσκούφη 141 και υπέρ της παραπομπής του Χρήστου Μαρκογιαννάκη μόνο 136 βουλευτές, ενώ απαιτούνταν η πλειοψηφία των 151 ψήφων.



Λίγες ώρες μετά την προκλητική επίθεση της Siemens εναντίον του ελληνικού δημοσίου, απειλώντας μας μάλιστα με αγωγές, οι Έλληνες βουλευτές αναλώθηκαν σε μικροκομματικές αντιπαλότητες στην Ολομέλεια της Βουλής. Ενώ οι Γερμανοί μας απειλούν να μας πάρουν και τα… κερατιάτικα, οι βουλευτές μας κατάφεραν να τους χαρίσουν και τις… μίζες.



Οι εισηγητές των κομμάτων, αντί να λειτουργήσουν πατριωτικά, αντιπαλεύονταν τους συναδέλφους τους με επιθέσεις σε προσωπικό και κομματικό επίπεδο. Ελληνικό πνεύμα αθάνατο. Ποιος δουλεύει ποιόν; Τα κατάφεραν να το «κουκουλώσουν», και συνεχίζουν το έργο τους…

Source: πηγή

Το Ισραήλ δεν είναι έτοιμο για συγνώμη στην Τουρκία

Το Ισραήλ δεν προτίθεται να ζητήσει συγγνώμη από την Τουρκία για την  επιδρομή στις 31 Μαΐου 2010 στο πλοίο Mavi Marmara, το οποίο έπαιρνε μέρος στο διεθνή στολίσκο που μετέφερε βοήθεια στη Λωρίδα της Γάζας, από την οποία έχασαν τη ζωή τους 9 Τούρκοι, δήλωσε ένας ισραηλινός υπουργός.

"Δεν υπάρχει κανένας λόγος κατά τη γνώμη μου να ζητήσουμε συγγνώμη στο μέτρο που αυτό θα σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη", δήλωσε ο υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων Μοσέ Γιαλόν σε συνάντησή του με ξένους δημοσιογράφους.

 Ο υπουργός επανέλαβε ότι το Ισραήλ δεν είναι διατεθειμένο να "εκφράσει τη λύπη του για την απώλεια ανθρώπινων ζωών".

Εξάλλου ο Γιαλόν επεσήμανε ότι αναμένει πως η έκθεση της επιτροπής έρευνας του ΟΗΕ για το ζήτημα αυτό θα περιέχει "κάποιες επικρίσεις εναντίον του Ισραήλ", χωρίς όμως να δώσει άλλες διευκρινίσεις.

Χθες Τετάρτη ο ισραηλινός υπουργός είχε δηλώσει ότι το Ισραήλ αναμένει τη δημοσιοποίηση αυτής της έκθεσης μετά την αποτυχία των προσπαθειών συμφιλίωσης με την Τουρκία.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι απειλές από την κλιματική αλλαγή

Τη μεγαλύτερη απειλή για την ειρήνη και την ασφάλεια αποτελεί η κλιματική αλλαγή, όπως προειδοποιούν τα Ηνωμένα Έθνη σε κείμενο που υπογράφτηκε από τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Ο Ατσίμ Στέινερ από το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ είπε ότι η κλιματική αλλαγή μπορεί να αυξήσει δραματικά την κλίμακα των φυσικών καταστροφών.

Για την τοποθέτησή του βασίστηκε στα στοιχεία της προβλεπόμενης αύξησης κατά 3 έως 4 βαθμούς Κελσίου της θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια του αιώνα και της ανόδου κατά ένα μέτρο του επιπέδου των θαλασσών.

Οι απειλές είναι πολλές, δήλωσε ο Ακίμ Στάινερ αναφερόμενος στην ξηρασία στη Σομαλία, στις πλημμύρες στο Πακιστάν και στις συνέπειές τους στην αγορά των ειδών διατροφής.

Οι δηλώσεις αυτές έρχονται μετά την κήρυξη των περιοχών της Σομαλίας σε κατάσταση λιμού από τα Ηνωμένα Έθνη.

Μάλιστα φέρνοντας σαν παράδειγμα τη Σομαλία, ο Ατσίμ Στέινερ είπε ότι τέτοιου είδους φαινόμενα σε περίπτωση που συμβούν ταυτόχρονα και αρχίσουν να επηρεάζουν την παγκόσμια και τοπική αγορά τροφίμων μπορούν να οδηγήσουν σε μετατόπιση πληθυσμού και μετανάστευση μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων.

Προειδοποίησε δε, ότι η διεθνής κοινότητα, σε περίπτωση που αυτά τα σενάρια γίνουν πραγματικότητα, κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με πραγματικά ακραίες προκλήσεις.

«Τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής δεν αρχίζουν απλώς να φαίνονται, αλλά επιταχύνονται», προειδοποίησε.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Γκι-μουν πρόσθεσε από την πλευρά του: «Δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε, η κλιματική αλλαγή αποτελεί απειλή για τη διεθνή ασφάλεια. Οι λιμοί, η άνοδος του επιπέδου της θάλασσας αποτελούν απειλές για την ειρήνη και την ασφάλεια» πρόσθεσε.

Η επόμενη διάσκεψη του ΟΗΕ για το Κλίμα, η οποία θα διεξαχθεί στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής τον Δεκέμβριο, «πρέπει να είναι αποφασιστικής σημασίας» πρόσθεσε ο ΓΓ του ΟΗΕ. «Οι αναπτυσσόμενες χώρες πρέπει να τεθούν επικεφαλής της αντιμετώπισης, αλλά οι αναπτυσσόμενες χώρες πρέπει επίσης να αναλάβουν το μερίδιο των ευθυνών τους. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν απλοί θεατές».

Διπλωματικές πηγές ανέφεραν ότι υπήρξε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ της Ρωσίας και τη Γερμανίας για την τελική μορφή του κειμένου.

Η Ρωσία απέρριψε αρχικά κείμενο του Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο συνδέει την κλιματική αλλαγή με θέματα ασφαλείας. Όμως ο Ρώσος απεσταλμένος στη συνέχεια δέχθηκε να συναινέσει σε ένα πιο «ήπιο» κείμενο.

Η Αμερικανίδα πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη, Σούζαν Ράις, έκανε λόγο για επιτακτική ανάγκη αντιμετώπισης του θέματος της κλιματικής αλλαγής το οποίο αναπόφευκτα πρέπει να συνδεθεί με την ασφάλεια υπογραμμίζοντας την ανάγκη συνεργασίας και δράσης των κρατών.

Τελικά τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας συμφώνησαν σε ένα κείμενο το οποίο κάνει λόγο για «πιθανές επιπτώσεις στον τομέα της ασφάλειας εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής».
Source : TA NEA

Τω Αγνώστω Τουρίστα

Δόξα και τιμή στον Αγνωστο Τουρίστα που επιμένει ακόμη να επισκέπτεται τη χώρα μας.


Από τη στιγμή που εμφανίζεται έτοιμος να υποστεί και να αψηφήσει τους ταξιτζήδες και το ΠΑΜΕ, τους «Αγανακτισμένους» και τα τσαντίρια στο Σύνταγμα, τους κλειστούς αρχαιολογικούς χώρους, τις βρώμικες παραλίες, τις πανάκριβες υπηρεσίες, τα κακά ξενοδοχεία και τους πονηρούς μαγαζάτορες τού αξίζει κάθε έπαινος και όλα τα συγχαρητήρια.

Διότι κάποτε η Ελλάδα γεννούσε ήρωες. Αλλά τώρα μόνο ήρωες μπορούν να την επισκεφθούν!

Θα μου πείτε ότι οι ταξιτζήδες έχουν δίκιο. Και θα σας αντιτείνω ότι ο καθένας δικαιούται να θεωρεί ότι έχει δίκιο. Αρα, ότι όλοι κατά την άποψή τους έχουν δίκιο.

Κι εγώ έχω δίκιο να θεωρώ ντροπή έναν Παναθηναϊκό με αρχηγό τον Σαριέγκι και σέντερ φορ τον... Τότσε (!) αλλά αυτός δεν είναι λόγος να αρπάξω το περιβραχιόνιο, να φορέσω τη φανέλα και να μπω στο γήπεδο.

Το ζητούμενο συνεπώς είναι να ζούμε σε μια κοινωνία της οποίας η συνολική λειτουργία δεν θα καταλύεται από το δίκιο του καθενός. Ακόμη περισσότερο που το δίκιο του καθενός δεν είναι απαραιτήτως το δίκιο όλων.

Οι ταξιτζήδες, ας πούμε, έχουν οργανώσει μια μαύρη αγορά αδειών ταξί και ζητούν τώρα να μην καταργηθεί η μαύρη αγορά με το επιχείρημα ότι «δανείστηκαν» για να πάρουν μέρος στο νταραβέρι - με την ευκαιρία: θα ήμουν πολύ περίεργος να μάθω πόσες αγοραπωλησίες από αυτές που έγιναν με τα «δανεικά» έχουν δηλωθεί στην Εφορία...

Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή, το «δίκιο» των διαμαρτυρομένων απαιτεί τη διατήρηση μιας μαύρης αγοράς ή έστω κάτι παραπλήσιου. Δίκιο και προφανώς συμφέρει όσους ποντάρισαν σ' αυτήν. Αλλά γιατί είναι απαραιτήτως δίκιο και για τους υπόλοιπους;

Διότι πέρα από τα καλαμπούρια και πέρα από τους ταξιτζήδες, το ζητούμενο είναι να αποφασίσουμε τι χώρα θέλουμε. Μια χώρα η οποία θα κινείται συνεχώς γύρω από το δίκιο του καθενός που νομίζει ότι έχει δίκιο ή μια χώρα που θα στραφεί σε μια λογική αλλαγής, ανοίγματος και ανάπτυξης;

Η πρώτη επιλογή μυρίζει έντονα κλεισούρα. Τη θέλουμε την κλεισούρα; Ε, λοιπόν, πολύ φοβούμαι πως τη θέλουμε.

Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι είμαστε η μοναδική δυτική χώρα που έχει βαφτίσει «κοινωνία» τον χειρότερο εαυτό της. Η ανικανότητα, η συναλλαγή, η αδυναμία προσαρμογής, η αντιπαραγωγικότητα, οι στρεβλές αντιλήψεις, η παραοικονομία, όλα αυτά θεωρούνται κεκτημένα που δεν πρέπει να αλλάξουν για λόγους εθνικής ιδιοσυστασίας.

Κι έτσι ο καθένας που μετέχει στο νταραβέρι έχει κάθε δίκιο να μη θέλει να αλλάξει τίποτα.

Source : TA NEA

Τα χρήματα που.. κυλούν και χάνονται

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Κατωτέρω ἀναφέρομε μερικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα κατὰ καιροὺς ἔχουν δημοσιευθῆ σὲ περιοδικά, ἐφημερίδες καὶ ἔχουν ἀναφερθῆ ἀπὸ Μ.Μ.Ε. ὡς π.χ.:


Α. Τὴν 21η Ἰουνίου 2011 διετέθησαν ἤδη 2 δισεκατομμύρια εὐρὼ γιὰ ἐπιδόματα ἀνεργίας σὲ ἀλλοδαπούς, οἱ ὁποῖοι μὲ ἕνα (1) χρόνο ἀσφάλισι λαμβάνουν 736 € μηνιαία σύνταξι.

Β. 5,5 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἐμβάζονται ἐπισήμως ἐτησίως στὴν Ἀλβανία, δηλαδὴ 15 ἑκατομμύρια εὐρὼ ἡμερησίως τὰ τελευταῖα 7 χρόνια καὶ ἀνεπισήμως ἐξάγονται πολλαπλάσια.

Γ. «Σκηνίτες» καὶ «δενδρίτες» ἐλάμβαναν οἰκογενειακὰ ἐπιδόματα πολλῶν ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων εὐρώ ἐτησίως.

Δ. Ὅπως ἀνέγραψε τὴν 23ην Ἰουνίου 2011 ἡ «ΑΥΡΙΑΝΗ» 250.000 ἀλλοδαποὶ λαμβάνουν παράνομες συντάξεις 700€ μηνιαίως, δηλαδὴ 2 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως.

Ε. Ὅπως ἀνέγραψε τὴν 3ην Ἰουνίου 2011 ἡ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ὁ κύκλος ἐργασιῶν ἀπὸ τὸ παραεμπόρειο τῶν ἀλλοδαπῶν ἀνέρχεται σὲ 20 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως, ἐνῷ τὸ ΕΒΕΑ τὴν ἀνεβάζει σὲ 25 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως, ὅπως ἀνέγραψε ἡ PRESS TIME (τίμιοι Ἕλληνες ἔμποροι πωλοῦν τὰ ἴδια προϊόντα στὸ 1/5 τῆς τιμῆς, ἐνῷ οἱ ἀλλοδαποί εἰσπράττουν πενταπλάσια καὶ μάλιστα ἀφορολόγητα καὶ τελείως ἀνέξοδα.


ΣΤ. Τὸ ΕΣΥ ἐπιβαρύνεται μὲ 150 ἑκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως μὲ τὴν δωρεὰν νοσηλεία ἀλλοδαπῶν.

Ζ. Ὁ Ὑπουργὸς Ὑγείας κ. Ἀνδρ. Λοβέρδος ἀνέφερε στὸ ΣΚΑΙ ὅτι τὸ κράτος ἐπιδοτεῖ μὲ 75% ἐπιδότησι, ἐὰν ἀπασχολῆς ἀλλοδαποὺς ἐργάτες. Δηλαδὴ, ἐὰν κατὰ μέσο ὅρο οἱ ἀλλοδαποὶ ἐργάτες λαμβάνουν 1.000€ μηνιαίως, τὰ 750 τὰ ἐπιδοτεῖ τὸ κράτος καὶ τὰ 250 τὰ πληρώνει ὁ ἐργοδότης. Μὲ 1.150.000 ἀλλοδαπούς, ποὺ εἶναι οἱ ἀσφαλισμένοι στὸ ΙΚΑ, σημαίνει ὅτι 12 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως τὰ καταβάλλει τὸ κράτος μόνο γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό.


Η. Τὸ περιοδικὸ «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τὴν 19.5.2011 εἶχε δημοσιεύσει ὅτι 350 ἑκατομμύρια εὐρὼ ἐπιστρέφονται ἀπὸ τὴν ἐφορία στοὺς ἀλλοδαπούς, καὶ

Θ. Ὅτι 4,5 ἑκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως διατίθενται στὰ κέντρα ὑποδοχῆς λαθρομεταναστῶν.

Κατὰ συνέπεια οἱ ἐτήσιες κρατικὲς δαπάνες γιὰ τοὺς ἀλλοδαποὺς ἀνέρχονται σὲ περίπου 15 δισεκατομμύρια εὐρὼ

Ι. Ἐὰν ὑπολογίσῃ κανένας καὶ τὶς παχυλὲς χορηγίες τοῦ κράτους σὲ ἀετονύχηδες ΜΚΟ γιὰ τὴν ὑποστήριξι τῶν λαθρομεταναστῶν, εἶναι μία σκέτη οἰκονομικὴ αἱμορραγία καὶ ἐὰν ὑπῆρχαν πολιτικοὶ μὲ ἐθνικὴ συνείδησι, θὰ ἐπωφελοῦντο τῆς εὐκαιρίας καὶ θὰ ἔδιωχναν τοὺς λαθρομετανάστες, ὅπως πράττουν καὶ ἄλλες χῶρες τῆς Ἡνωμένης Εύρώπης ὡς π.χ. ἡ Δανία.



ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΝΟΙΚΟΚΥΡΟΣΥΝΗ

1. Ἄν εἴχαμε ἔντιμους, ἱκανοὺς καὶ εὐσυνείδητους πολιτικούς, δὲν θὰ παρίστατο ἀνάγκη νὰ ἐκβιαζώμεθα ἀπὸ τοὺς «φίλους μας» μὲ «τὸ πιστόλι στὸ κρόταφο» καὶ τὸ «μαχαίρι στὸ λαιμό» νὰ ξεπουλᾶμε τὰ πάντα «ἅρπα-κόλλα» ἔναντι πικακίου φακῆς (τὸ φρόνιμο εἶναι νὰ πουλάῃ κανένας, ὅταν εἶναι πολὺ ὑψηλὲς οἱ τιμὲς καὶ νὰ ἀγοράζῃ, ὅταν εἶναι πολὺ χαμηλὲς οἱ τιμές).



2. Δηλαδὴ ἐὰν οἱ ἰθύνοντες ἦταν ἔντιμοι πατριῶτες καὶ εἶχαν «νοικοκυρεύσει» τὰ οἰκονομικά, θὰ ἔπρεπε τὸ κράτος νὰ διαθέτῃ τὰ διαθέσιμα, ἀκόμη καὶ νὰ δανείζεται, γιὰ νὰ ἐξαγοράζῃ στρατηγικῆς σημασίας ἐπιχειρήσεις καὶ τομεῖς τῆς οἰκονομίας τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ σὲ τιμὴ εὐκαιρίας, ποὺ νὰ τὰ ἐξυγιαίνῃ καὶ νὰ τὰ ἀξιοποιῇ καὶ νὰ τὰ πωλῇ, ὅταν ἀποκτοῦν τεράστια ὑπεραξία. Καὶ ὄχι νὰ κατασπαταλᾶ  τοὺς ἐθνικοὺς πόρους καὶ νὰ καταχρεώνωνται οἱ Ἕλληνες πολίτες μὲ ἄκρως ἀσύμφορα θαλασσοδάνεια, γιὰ νὰ μισθοδοτοῦν καὶ συνταξιοδοτοῦν οἱ ἰθύνοντες τὸν «ἡμέτερον» συρφετὸ χάριν ἄγρας ψήφων. Μάλιστα προσφέρουν σὲ αὐτὰ τὰ παράσιτα τοῦ δημοσίου καὶ «τρελὰ» ἐπιδόματα σὲ ὅσους «κοπρίτες» τὸ «ἔπαιζαν» μεγάλοι ἀφισοκολλητὲς καὶ «τσέλιγκες», ἐπηρεάζοντες πολλοὺς ψηφοφόρους καὶ γιὰ νὰ διορίζουν τὸν συρφετὸ τῶν κλαδικῶν καὶ ἀνέντιμων Ἑλλήνων, ποὺ ἐκβιάζουν τὶς ἑκάστοτε κυβερνῶσες παρατάξεις ἐπιδεικνύοντες τὴν κομματική τους ταυτότητα.

3. Π.χ. ἐσπαταλοῦσαν τὰ θαλασσοδάνεια σὲ:

· 420 ἄτομα τοῦ ΟΤΕ μὲ ἐπίδομα 690 € τὸ μῆνα, ὡς ἐπίδομα προθερμάνσεως αὐτοκινήτου.

· 657 ἄτομα τῆς ΔΕΗ μὲ 870 € ὡς μηνιαῖο ἐπίδομα φαξ.

· 329 ἄτομα τοῦ ΗΣΑΠ μὲ 1.120 € τὸ μῆνα ὡς ἐπίδομα κεραίας.

· 653 ἄτομα τοῦ Λιμενικοῦ μὲ 840 € μηνιαίως, ὡς ἐπίδομα προπέλας.

· 1.987 ἄτομα τοῦ ΟΣΕ μὲ 420 € τὸ μῆνα ὡς ἐπίδομα πλυσίματος.

· 6.800 ἄτομα τοῦ δημοσίου μὲ 290 € μηνιαίως ὡς ἐπίδομα μεταφορᾶς φακέλλων.

· 1.100 ἄτομα τῆς ΕΘΕΛ μὲ 450 € μηνιαίως ὡς ἐπίδομα παραλαβῆς-παραδόσεως λεωφορείων, καὶ

· 1.790 ἄτομα τῆς ΕΘΕΛ μὲ 310 € μηνιαίως ὡς ἐπίδομα ἔγκαιρης προσελεύσεως…

· Πληθώρα ὑπαλλήλων τοῦ Ὑπ. Δικαιοσύνης μὲ 595 € μηνιαίως ὡς ἐπίδομα ἀποτελεσματικότερης διεκπεραιώσεως ὑποθέσεων…


4. Σὰν νὰ μὴ ἔφθαναν οἱ ὑψηλοὶ μισθοί, ποὺ λαμβάνουν οἱ εἰς τὸ δημόσιο ἀπασχολούμενοι (ὄχι ἐργαζόμενοι, ἀλλὰ περιεργαζόμενοι) ἐν συγκρίσει μὲ τοὺς εἰς τὴν ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία μοχθοῦντες, ποὺ λαμβάνουν ἐλάχιστα, δίδουν στοὺς «περιεργαζομένους» στὸ δημόσιο ἐκτὸς ἀπὸ τὰ παχυλὰ ἐπιδόματα, ὡς ἀνωτέρω, καὶ τεράστια ποσά, ὡς «ἐφ΄ἅπαξ».



5. Ἀντιθέτως οἱ πραγματικὰ μοχθοῦντες στὴν ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία «καρδιοχτυποῦν» καθ᾿ ὅλη τὴν σταδιοδρομία τους, μήπως ἔλθει ὁ πέλεκυς τῆς ἀπολύσεως-ἀνεργίας εἰσπράττοντες ἀντὶ γιὰ ἐπιδόματα καὶ γιὰ «ἐφ΄ἅπαξ». τὸ παράσημο τῆς «ἀνοικτῆς παλάμης». Οἱ ταλαίπωροι τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας ἔχουν ἀπὸ τὸν ὑπερβολικὸ κάματο καὶ τὶς κακουχίες τὸσο πολὺ ἐξουθενωθῆ, πού «λίγα εἶναι τὰ ψωμιά τους» καὶ δὲν χρειάζονται καὶ «ἐφ΄ἅπαξ», διότι δὲν προλαμβάνουν πολλὲς φορὲς νὰ συνταξιοδοτηθοῦν καὶ τρῶμε κόλλυβα γιὰ αὐτούς.


6. Ἀπεναντίας οἱ «μανδαρίνοι» γραφειοκράτες, οἱ ὁποῖοι, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ὑποφέρουν ἀπὸ ἀνιαρότητα καὶ κοινωνικὴ ἀναλγησία, παίρνουν καὶ «ἐφ΄ἅπαξ», γιὰ νὰ ἐνισχύσουν τὶς ἀποταμιεύσεις τους, γιὰ νὰ δυνηθοῦν νὰ ζήσουν διπλάσια χρόνια καὶ ὡς συνταξιοῦχοι…


7. Ἄν ὑπῆρχε νοικοκυροσύνη, θὰ μπορούσε  ἡ Ἑλλάδα  ὄχι μόνον νὰ ἰσοσκελίζῃ τὸν ἐλλειπέστατο προϋπολογισμό, ὄχι μόνο νὰ ἐξοφλῇ τὰ θαλλασοδάνεια, ἀλλὰ νὰ ἔχῃ καὶ τεράστια ἀποθεματικὰ γιὰ ἐγγειοβελτιωτικὰ ἔργα ὑποδομῆς, τὰ ὁποῖα θὰ συμβάλλουν στὴν παραγωγὴ πλούτου. Ἔτσι, ὄχι μόνο δὲν θὰ εἴχαμε ἀνεργία, ἀλλὰ θὰ εἴχαμε πλήρη ἀπασχόλησι καὶ θὰ δημιουργούσαμε ὑποδομές.


8. Σὲ περιπτώσεις δὲ ποὺ θὰ χρειαζόμασταν πρόσθετο ἐργατικὸ δυναμικὸ γιὰ ἐποχιακὲς ἐργασίες, θὰ μπορούσαμε νὰ προγραμματίζωμε συνθῆκες ἀνθρώπινης διαβιώσεως γιὰ ἐποχιακοὺς ἐργάτες, οἱ ὁποῖοι νὰ ἐπιστρέφουν μὲ τὶς οἰκονομίες τους στὶς πατρίδες τους καὶ νὰ μένουν στὶς πατρίδες τους.
Οἱ ἐν λόγῳ ἐποχιακοὶ ἐργάτες θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιλέγωνται ἀπὸ ειδικά επιφορτισμένο για το ζήτημα φορέα, όπως γίνεται και σε άλλες χώρες υποδοχής μεταναστών.
Source : ioablognews.blogspot

Η Δανειακή Σύμβαση και η νομιμοποίηση καταγγελίας της

Για να δεσμεύεται από μια δανειακή σύμβαση, ένα κράτος πρέπει να έχει συναινέσει και η βούλησή του να έχει διαμορφωθεί ελεύθερα. Από αυτή τη συναίνεση γεννιέται η υποχρέωση αποπληρωμής του χρέους. Ωστόσο, η αρχή δεν έχει απόλυτο χαρακτήρα, υπόκειται στους κανόνες νομιμότητας που έχει υιοθετήσει το διεθνές δίκαιο. Ετσι, το άρθρο 103 της Χάρτας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών διακηρύσσει τα εξής: «Σε περίπτωση σύγκρουσης των υποχρεώσεων των κρατών-μελών που προκύπτουν από την παρούσα χάρτα και των υποχρεώσεών τους από οποιαδήποτε άλλη διεθνή συμφωνία, τότε υπερισχύουν οι πρώτες». Στις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τη Χάρτα περιλαμβάνονται και όσες προβλέπει το άρθρο 155: «Η ανύψωση του βιοτικού επιπέδου, η πλήρης απασχόληση και οι συνθήκες προόδου και ανάπτυξης μέσα σε οικονομική και κοινωνική τάξη».


Ανταποκρίνονται άραγε σε αυτές τις απαιτήσεις τα «σχέδια βοήθειας» που εκπόνησαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ για τις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες (και τα οποία είχαν ως στόχο να κατορθώσουν οι χώρες να εξοφλήσουν τους δανειστές τους); Το 2009, στη Λετονία επιβλήθηκε μείωση των δημοσίων δαπανών η οποία αντιστοιχούσε στο 15% του ΑΕΠ της, μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων κατά 20%, μείωση των συντάξεων κατά 10% (η οποία βέβαια κρίθηκε αντισυνταγματική μερικούς μήνες αργότερα) και κλείσιμο πολλών σχολείων και νοσοκομείων. Ωστόσο, ήδη από το 1980, η Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ διακήρυσσε: «Για παράδειγμα, ένα κράτος δεν μπορεί να κλείνει τα σχολεία του, τα πανεπιστήμιά του και τα δικαστήριά του, να καταργεί την αστυνομία του και να παραμελεί τις δημόσιες υπηρεσίες του σε σημείο ώστε να εκθέτει τον πληθυσμό του στην αταξία και στην αναρχία, απλά και μόνο για να εξοικονομήσει τα αναγκαία κονδύλια που θα του επιτρέψουν να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του απέναντι στους ξένους δανειστές του(4)».

Η Σύμβαση της Βιέννης του 1986, η οποία συμπληρώνει τη σύμβαση του 1969 για το δίκαιο των συμβάσεων, αναλύει τα διάφορα «ελαττώματα της ελεύθερης βούλησης», τα οποία μπορεί να επισύρουν την ακυρότητα μιας δανειακής σύμβασης: «Ενα κράτος ή ένας διεθνής οργανισμός που αναγκάζεται να υπογράψει μια σύμβαση εξαιτίας της δόλιας συμπεριφοράς ενός άλλου κράτους ή οργανισμού που έχει συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις, μπορεί να επικαλεστεί το γεγονός ότι ο δόλος συνιστά λόγο της ακυρότητας της βούλησής του και της συναίνεσής του να δεσμευτεί από αυτή τη σύμβαση». Δεν θα μπορούσαμε άραγε να χαρακτηρίσουμε ως δόλια και απατηλή τη συμπεριφορά του ΔΝΤ, δεδομένου του αβυσσαλέου χάσματος που χωρίζει την πραγματικότητα από όσα υπόσχεται η ρητορική του; Το άρθρο 1 του καταστατικού του ΔΝΤ θέτει ως στόχο «να διευκολύνει την επέκταση και την αρμονική ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου, συμβάλλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο στη δημιουργία και στη διατήρηση υψηλών επιπέδων απασχόλησης και πραγματικού εισοδήματος, καθώς επίσης και στην ανάπτυξη των παραγωγικών πόρων όλων των κρατών-μελών. Αυτοί είναι οι κυριότεροι στόχοι της οικονομικής πολιτικής». Ομως τα μέτρα που επιβάλλει ο θεσμός οδηγούν πολύ συχνά σε μια πολύ διαφορετική κατάσταση, στην αύξηση της ανεργίας, στη μείωση των εισοδημάτων, στις ιδιωτικοποιήσεις. Μπορούμε να μιλάμε για ελεύθερη βούληση και συναίνεση ενός κράτους όταν αυτό έχει βρεθεί παγιδευμένο στα διασταυρούμενα πυρά των κερδοσκόπων των χρηματαγορών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ;

ΠΙΘΑΝΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι υπάρχει ένας μακροσκελής κατάλογος επιχειρημάτων που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την παύση των πληρωμών και να νομιμοποιήσουν την απλούστατη και ξεκάθαρη καταγγελία των χρεών που θεωρούνται επαχθή. Εξάλλου, εδώ και μερικούς μήνες, η επιλογή αυτή προβάλλει ως κάτι το προφανές. Ακόμα και στους κύκλους των κερδοσκόπων: Σύμφωνα με τις τράπεζες επενδύσεων Morgan Stanley και JP Morgan, στα τέλη Ιουνίου οι αγορές εκτιμούσαν ότι η πιθανότητα να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών έφτανε το 86% (έναντι 50% τον Απρίλιο).

Το φαινόμενο δεν διέφυγε της προσοχής των ισχυρών διαχειριστών του χρηματοοικονομικού τομέα.
Ανησυχώντας για το ενδεχόμενο να τους επιβληθεί μετακύλιση στο μέλλον της ημερομηνίας των πληρωμών ή μείωση της αξίας των τίτλων που κατέχουν (στο πλαίσιο μιας επαναδιαπραγμάτευσης την οποία προωθεί σήμερα το Βερολίνο), οι γαλλικές τράπεζες μείωσαν, το 2010, την έκθεσή τους στο ελληνικό δημόσιο χρέος από τα 19 στα 10 δισ. ευρώ. Και οι γερμανικές τράπεζες προέβησαν σε αντίστοιχη κίνηση, από τον Μάιο του 2010 έως τον Φεβρουάριο του 2011: Από τα 16 δισ. ευρώ, η έκθεσή τους υποχώρησε στα 10 δισ. ευρώ. Ανεπαίσθητα, δημόσιοι θεσμοί όπως το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντικαθιστούν τους τραπεζίτες και τους υπόλοιπους ιδιώτες επενδυτές. Η ΕΚΤ κατέχει τίτλους του ελληνικού χρέους ύψους 66 δισ. ευρώ (δηλαδή το 20%), ενώ το ΔΝΤ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν έως τώρα δανείσει στη χώρα 33,3 δισ. ευρώ. Η ίδια διαδικασία έχει δρομολογηθεί και για τις περιπτώσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Κι όπως συνοψίζουν οι «New York Times», «αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση αναδιάρθρωσης, εκείνοι που θα πληρώσουν τον λογαριασμό θα είναι οι φορολογούμενοι και όχι οι ιδιώτες επενδυτές».

Source : enet.gr

Δίδαγμα για διεκδικήσεις

Οταν πριν από περίπου 15 χρόνια ο αείμνηστος δικηγόρος Ι. Σταμούλης ξεκινούσε στα ελληνικά δικαστήρια τη δικαστική διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων για τη ναζιστική θηριωδία στο Δίστομο, ουδείς φανταζόταν ότι η υπόθεση αυτή θα αποτελούσε σήμερα μια κορυφαία διαμάχη μεταξύ Γερμανίας-Ιταλίας και Ελλάδας, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.


Η πρόσφατη επιτυχία της Ελλάδας, στην οποία αναγνωρίσθηκε δικαίωμα παρέμβασης στη σημαντική αυτή δίκη, αναδεικνύει ωστόσο, όπως τονίζει στην «Κ.Ε.» ο αρχιτέκτονας της ελληνικής προσφυγής με εμπειρία στα θέματα αυτά, καθηγητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Στ. Περράκης, τη σημασία της διεκδίκησης των εθνικών μας αξιώσεων έναντι «φίλων» και εταίρων, ακόμη και σε δύσκολες συγκυρίες.

Ε Πόσο μεγάλη ήταν η επιτυχία;

Α Η παρέμβαση τρίτου κράτους σε εκκρεμούσα διαφορά στο Διεθνές Δικαστήριο (Δ.Δ.) -αυστηρά οριοθετημένη από τους διαδίκους- είναι μια δύσκολη δικονομική διαδικασία. Η αιτούσα παρέμβαση πρέπει να αποδείξει έννομο συμφέρον και τις τυχόν επιπτώσεις σε αυτήν από την απόφαση του Δ.Δ. Ετσι, η δυνατότητα παρέμβασης αντιμετωπίζεται από το Δ.Δ. επιφυλακτικά, με λίγες περιπτώσεις αποδοχής (3 στις 9 σε 66 χρόνια ζωής του Δ.Δ.). Από την πλευρά αυτή, αποτελεί επιτυχία η αποδοχή της παρέμβασης. Εφόσον η Ελλάδα δεν έχει εκτελέσει -ακόμη- την απόφαση «Δίστομο», ούτε έχει θέσει μέχρι σήμερα στη Γερμανία αυτοτελώς και τυπικά ζήτημα πολεμικών επανορθώσεων για τη συμπεριφορά των δυνάμεων κατοχής στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (ή και το αναγκαστικό δάνειο), η παρέμβαση ήταν, για ηθικούς, νομικούς, πολιτικούς λόγους, επιβεβλημένη.

Ε Τι θα γίνει τώρα;

Α Η διάταξη του Δ.Δ. άνοιξε το δρόμο για την προφορική διαδικασία στην υπόθεση (12-16 Σεπτεμβρίου 2011). Η Ελλάδα θα παραστεί ως μη διάδικος και θα διατυπώσει τις απόψεις της για τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, που τυγχάνουν εκτέλεσης στην Ιταλία, υπό το φως της αρχής της κρατικής ετεροδικίας. Κεντρικό ζήτημα στη δίκη είναι, αν στο σύγχρονο διεθνές δίκαιο η εθιμική αρχή της ετεροδικίας του κράτους κάμπτεται όταν παραβιάζει το διεθνές δίκαιο (εγκλήματα πολέμου, κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία κ.λπ.), δηλαδή κανόνες υπέρτατης αξίας (jus cogens) κατά την αντίληψη της διεθνούς κοινότητας.

Ε Τι κρίνεται;

Α Οι επίδικες αποφάσεις ιταλικών δικαστηρίων -μεταξύ των οποίων και εκείνη για το Δίστομο- δεν «σεβάστηκαν» την ετεροδικία που έπρεπε να απολαμβάνει, κατά την άποψή της, η Γερμανία (όπως και οι πρωτοποριακές θέσεις του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς και Αρείου Πάγου στην εμβληματική υπόθεση «Δίστομο»). Το ζήτημα, επομένως, δεν αφορά μόνο την Ιταλία και εμμέσως τους «Διστομίτες», αλλά έχει πανανθρώπινες διαστάσεις, που συνοψίζονται στο ότι το κράτος δεν μπορεί, σήμερα, να «κρύβεται» πίσω από την κυριαρχία/ετεροδικία του για να μην υποστεί τις συνέπειες των ενεργειών του σε ένοπλες συρράξεις-κατοχές (η Γερμανία χθες... άλλοι σήμερα). Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την έκβαση μιας δίκης στη Χάγη. Πάντως, η απόφαση θα έλθει σε μια περίοδο μεγάλης κινητικότητας γύρω από το ζήτημα της επανόρθωσης ιδιωτών από διεθνείς πολεμικές ενέργειες κρατών (βλ. υποθέσεις στο Δικαστήριο του Στρασβούργου, Εφετείο Χάγης για τα θύματα της Σρεμπρένιτσας κ.λπ.). Σε κάθε περίπτωση, οι συνέπειες θα είναι πολυσήμαντες για Ιταλία, Γερμανία, Ελλάδα, Ευρώπη, τον κόσμο, το διεθνές δίκαιο. Ελπίζω θετικές.

Ε Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Α Το δίδαγμα και από άλλα παραδείγματα του παρελθόντος (π.χ., Υπόθεση εμπάργκο κατά ΠΓΔΜ στο Δικαστήριο) είναι ότι ανεξάρτητα από πολιτικές συγκυρίες και νομικές δυσκολίες, που σε τελευταία ανάλυση είναι πάντα εκεί για να «φοβίζουν», όταν υπάρχει πίστη στο στόχο, αξιοποίηση των θεσμικών δυνατοτήτων της διεθνούς δικαιοταξίας και του διεθνούς δικαίου, διεκδίκηση με στέρεα πεποίθηση ότι διεθνείς αξιώσεις προβάλλονται και έναντι «φίλων» εταίρων, τότε μπορεί να κερδίσεις, κάτι, οτιδήποτε, είναι σημαντικό για την πατρίδα και τα συμφέροντά της τη δεδομένη στιγμή.

Ε Ποσο επηρεάζει η διεθνής θέση των κρατών;

Α Το Διεθνές Δικαστήριο εφαρμόζει και ερμηνεύει διεθνές δίκαιο. Επομένως, εκδίδει καλές ή λιγότερο καλές ή κακές αποφάσεις, όπως κάθε δικαστήριο. Οχι ως αποτέλεσμα «στρατηγικών συσχετισμών». Το διεθνές δίκαιο δεν λειτουργεί στο κενό, αλλά κινείται σε ένα διεθνές πολιτικό περιβάλλον, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κατά την άποψη των 15 δικαστών, ο ρόλος των οποίων είναι καθοριστικός. Για το Δ.Δ. υπάρχουν κράτη, μέρη στο Καταστατικό του, χωρίς άλλο διακριτικό πρόσημο που η εκάστοτε διεθνής-εθνική συγκυρία διαμορφώνει. Ετσι, αντιμετωπίζεται και η Ελλάδα. Στο ίδιο πλαίσιο, για σκεφτείτε, στην υπόθεση ΠΓΔΜ/Ελλάδα για την ενδιάμεση συμφωνία και τη μη ένταξη της πρώτης στο ΝΑΤΟ, το Διεθνές Δικαστήριο -στην απόφασή του που θα βγει μέχρι τέλη 2011- πώς θα κινηθεί; Γενικότερα, κάθε υπόθεση-διαφορά ενώπιον του Δ.Δ. έχει τη δική της αυτοτέλεια, χειρισμό και επομένως αντιμετώπιση από τη σκοπιά του διεθνούς δικαίου. Απλά, αν η Ελλάδα φέρει ενώπιον του Δ.Δ. άλλες τυχόν διαφορές της, θα αποτελεί μια επιβεβαίωση της διακηρυγμένης θέσης της για το ρόλο του διεθνούς δικαίου, και των διεθνών θεσμών σε ένα κόσμο ειρήνης και δικαιοσύνης.
Source : enet.gr

Διαπραγμάτευση χρεοκοπίας

Το πιο θερμό καλοκαίρι αναμένεται να είναι το φετινό. Όχι τόσο από την άποψη των κοινωνικών αντιδράσεων, αλλά κυρίως λόγω των απανωτών νομοσχεδίων και παρεμβάσεων της κυβέρνησης. Μέχρι το φθινόπωρο πρέπει να έχει τεθεί ο μηχανισμός εκποίη­σης της χώρας σε κίνηση και οι βασικές παρεμβάσεις να έχουν υιοθετηθεί. Αυτό απαιτούν οι ηγέτες του Eurogroup προκειμέ­νου τον Σεπτέμβριο να πάρουν τις αποφάσεις τους σχετικά με το νέο «πακέτο βοήθειας» για την Ελλάδα.


Μέχρι τότε οι εκδοχές του «πακέ­του» δίνουν και παίρνουν, μετα­τρέποντας την Ελλάδα σε έρμαιο των κερδοσκόπων και των αγο­ρών, σε βαθμό που όλο και χειρο­τερεύει.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, εκ­πρόσωποι κορυφαίων χρηματοοι­κονομικών ομίλων της ευρωζώνης συναντήθηκαν στα κεντρικά γρα­φεία της BNP Paribas στο Παρίσι προκειμένου να συζητήσουν τη συμμετοχή τους στον νέο μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας.

Στο επίκεντρο των συζητήσεων, που διεξάγονται υπό την αιγίδα του Διεθνούς Χρηματοπιστωτι­κού Ινστιτούτου (IIF), θα τεθούν οι προϋποθέσεις για τη μετακύλιση ελληνικών ομολόγων, κα­θώς έως σήμερα έχουν υπάρξει σοβαρές διαφωνίες όσον αφορά το ύψος των επιτοκίων και τη δι­άρκεια των νέων τίτλων. Το IIF αναφέρεται και ως Παγκόσμια Ένωση των Πιστωτικών Ιδρυμά­των, όπου κάνουν κουμάντο οι πιο μεγάλες αμερικανικές, γαλλικές και γερμανικές ιδιωτικές τράπεζες.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η νέα πρόταση που θα συζητηθεί στη βά­ση του αρχικού γαλλικού σχεδίου θα περιλαμβάνει πιο ελκυστικούς όρους για τη συμμετοχή των τρα­πεζών συγκριτικά με το αρχικό σχέ­διο, το οποίο προβλέπει μετακύλιση των ελληνικών ομολόγων που λήγουν έως το 2014 σε 30ετείς τίτ­λους, αλλά αφορά μόνον το ήμισυ των τοποθετήσεων των τραπεζών σε ελληνικό χρέος.

Το νέο δε χαρακτηριστικό των διαπραγματεύσεων είναι η πρόβλεψη για μερική επαναγορά χρέους, εξέ­λιξη που θα οδηγούσε στην εξο­μάλυνση των συνθηκών στην αγο­ρά ομολόγων.

Το πού θα βρεθούν τα χρήματα, αλλά και το ύψος της επαναγοράς δεν αναφέρονται. Επο­μένως το πιθανότερο είναι να πρό­κειται για μικρό ποσό, που απλώς θα προσαυξήσει τις αποδόσεις συ­γκεκριμένων τραπεζών με επιλεγ­μένες αγορές, σαν αυτές που έκανε ο ΟΔΔΗΧ τον περασμένο Φεβρου­άριο.

Ακριβότερος δανεισμός

Με βάση το αρχικό σχέδιο, το χρέος που θα επανεπενδυθεί θα έχει επιτόκιο έως 8%, το οποίο θα διαμορφώνεται μέσα από ένα βα­σικό επιτόκιο 5,5% συν ένα επι­πλέον ποσοστό έως 2,5% που θα συνδέεται με τον ρυθμό ανάπτυ­ξης της ελληνικής οικονομίας.

Το νέο σχέδιο προβλέπει πως το μέ­γιστο τελικό επιτόκιο θα μειωθεί στο 5,76%, με το βασικό επιτόκιο να είναι κυμαινόμενο και συνδε­δεμένο με το τριμηνιαίο Euribor, προσαυξημένο με επιπλέον ποσο­στό της τάξεως του 1,7%. Μιλά­με, δηλαδή, για μια μετακύλιση χρέους που θα προσαυξήσει το κόστος τουλάχιστον κατά 3% από τον μέσο όρο της προηγούμενης δεκαετίας.

Την ανταλλαγή των παλαιών ελλη­νικών ομολόγων με νέα, τα οποία θα έχουν μεγαλύτερες προθεσμίες εξόφλησης, επαναφέρει προς συ­ζήτηση και η Γερμανία, θέτοντας ουσιαστικά θέμα αναδιάρθρωσης χρέους. Το πρακτορείο Bloomberg (5.7) μετέδωσε δήλωση Γερμανού αξιωματούχου, σύμφωνα με τον οποίο η Γερμανία θα επαναφέρει μία πρόταση για την ανταλλαγή ελληνικών ομολόγων που θα περιλαμ­βάνει εθελοντική ανταλλαγή χρέ­ους έναντι ομολόγων με μεγαλύτε­ρη διάρκεια.

Σημειώνεται πως ήδη οι οίκοι αξιο­λόγησης έχουν προειδοποιήσει ότι ενδεχόμενη εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων, κατά την οποία οι ιδιώ­τες αγοράζουν νέα ομόλογα όταν λήγουν τα παλαιά, θα αποτελούσε χρεοκοπία εάν οι επενδυτές έχουν δεχτεί πιέσεις να αποδεχθούν τη συμφωνία επειδή φοβούνται χειρό­τερες επιπτώσεις.

Όπως μεταδίδει το Bloomberg, η γερμανική κυβέρνηση θεωρεί ότι ένα τέτοιο πιστωτικό γεγονός (credit event) θα ήταν περιορισμέ­νο και δεν θα προκαλούσε μεγάλα προβλήματα, όπως ενδεχομένως να συμβεί με άλλες λύσεις. Με άλ­λα λόγια, η γερμανική κυβέρνηση δεν αποκλείει καθόλου μια περι­ορισμένη κατάρρευση τραπεζών, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Βέβαια, το πόσο «περιορισμένη» μπορεί να είναι μια τέτοια κατάρ­ρευση, αυτό μόνο να το εικάσει κα­νείς μπορεί.

Όσο για το τι θα γίνει με τις κατα­θέσεις των Ελλήνων καταθετών σε μια τέτοια περίπτωση «πιστωτικού γεγονότος», αυτό δεν απασχολεί καθόλου τη Γερμανία. Ούτε τους τραπεζίτες, μια και γνωρίζουν πο­λύ καλά ότι εντός του ευρώ δεν υπάρχει κανενός είδους εξασφάλι­ση των καταθέσεων. Εκτός βέβαια από ανέξοδες δηλώσεις καθησυχασμού.

Πάντως οι οίκοι αξιολόγησης έχουν αποσαφηνίσει πως, αν οι ομολογι­ούχοι θεωρούν πιθανή τη χρεοκο­πία και η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας έχει υποχωρήσει, τότε είναι δύσκολο να θεωρήσει κανείς ότι προσέρχονται εθελοντικά στη συμφωνία για την ανταλλαγή ομο­λόγων, επισημαίνει ο οίκος.

Για τους επενδυτές μια τέτοια κίνηση θα είχε νόημα μόνον εάν συνέπραττε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ωστόσο η πρόταση του Βερολίνου δεν φαίνεται να έχει υποστηρικτές στην Ευρωπαϊκή Ένω­ση, καθώς τόσο η ΕΚΤ όσο και η Κομισιόν και πολλές ευρωπαϊκές κυ­βερνήσεις δεν θέλουν να ακούσουν για αναδιάρθρωση χρέους σε οποι­αδήποτε μορφή.

Ποιοι προτιμούν πτώχευση

Το αποτέλεσμα όλων αυτών; Το κόστος ασφάλισης των ελληνικών τίτλων αυξήθηκε την Τετάρτη (6.7) μετά την υποβάθμιση της Πορτογα­λίας από τη Moody’s και την προει­δοποίηση για ενδεχόμενο δεύτερο πακέτο στήριξης της χώρας της Ιβη­ρικής.

Το κόστος ασφάλισης έναντι αθέ­τησης πληρωμών (CDS) αυξήθηκε κατά 59 μονάδες βάσης, στις 1.975 μονάδες, με τους επενδυτές να ανησυχούν και για την πορεία των διαβουλεύσεων των ελληνικών ομο­λόγων.

● Να θυμίσουμε ότι τον Ια­νουάριο του 2010 τα ελληνικά CDS ήταν γύρω στις 400 μονάδες βάσης και έναν χρόνο αργότερα γύρω στις 1.200 μονάδες.

● Να θυμίσουμε επιπλέον ότι το ανώτερο πλαφόν μονά­δων βάσης για CDS παγκόσμια έχει τεθεί γύρω στις 2.500 μονάδες βά­σης. Η Ελλάδα, αν πάει με αυτούς τους ρυθμούς, θα τις έχει φτάσει μέχρι το φθινόπωρο. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι η κρίση χρέους της Ελλάδας θα έχει γίνει μη ανατάξιμη για τις αγορές και επομένως το μόνο που θα μένει ακόμη κι επίσημα θα είναι να πτω­χεύσει η χώρα.

Αυτό επιδιώκουν οι Ευρωπαίοι; Μάλλον ναι, μια και δεν πιστεύουν πια ότι η κατάσταση στην Ελλάδα μπορεί να διασωθεί. Αρκεί να έχουν τεθεί υπό μηχανι­σμό εκποίησης η χώρα και τα περι­ουσιακά της στοιχεία. Γι’ αυτό βιάζονται. Γι’ αυτό πιέζουν τόσο πολύ. Από την άλλη, οι αγορές δεν θέ­λουν να αφήσουν την επίσημη πτώ­χευση της Ελλάδας στην αποκλει­στική αρμοδιότητα των πολιτικών της ευρωζώνης, δηλαδή της Μέρκελ και του Σαρκοζί.

Έτσι έχει ξε­σπάσει αληθινός πόλεμος με τους οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι είναι σίγουρο ότι θα υποβαθμίζουν διαρ­κώς Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, αλλά και Ισπανία, όπως ίσως και την Ιταλία, προκειμένου να πιέσουν τους πολιτικούς.

Ο επικεφαλής της Standard & Poor’s στη Γερμανία απέρριψε την Τετάρτη (6.7) την κριτική ότι ο οί­κος αξιολόγησης αξιολογεί υπερ­βολικά σκληρά τις προσπάθειες για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο νέο σχέδιο διάσωσης της Ελλά­δας με αποφυγή πιστωτικού επει­σοδίου.

Υπενθυμίζεται πως χθες ο διοι­κητής της Αυστριακής Κεντρικής Τράπεζας και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊ­κής Κεντρικής Τράπεζας Έβαλντ Νοβότνι, με συνέντευξή του στη δημόσια αυστριακή τηλεόραση, άσκησε δριμύτατη κριτική κατά των αμερικανικών οίκων αξιολό­γησης. Ο Νοβότνι υποστήριξε ότι οι οίκοι είναι πολύ αυστηρότεροι και επιθετικότεροι όσον αφορά τις αξιολογήσεις τους στον χώρο της ευρωζώνης από ό,τι σε παρό­μοιες περιπτώσεις στη Νότια Αμε­ρική.

Από την πλευρά της η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ προειδοποίησε χθες τους οίκους αξιο­λόγησης ότι η τρόικα έχει τη δική της κρίση για τη διάσωση της Ελλά­δας από τη χρεοκοπία και δεν πρό­κειται να τους αφήσει να κάνουν ό,τι θέλουν.

«Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι λόγια του αέρα και είναι αποδεδειγμένα λανθασμένοι. Είτε βασίζονται σε άγνοια των γεγονότων είτε τα κίνη­τρα είναι πολιτικά και τα γεγονότα παραμελούνται» δήλωσε ο Τόρτσεν Χίνριχτς σε αυστριακό ραδιόφω­νο. Ο ίδιος τόνισε πως η Standard & Poor’s δεν απέρριψε το γαλλικό σχέδιο στη βάση του, αλλά σχολί­ασε το πώς θα αξιολογούσε με τα σημερινά δεδομένα και τις διαθέσι­μες πληροφορίες το σχέδιο.

«Πρόκειται για ένα καθαρά υποθε­τικό σχόλιο. Το τελικό σχέδιο δεν έχει ακόμη εγκριθεί» τόνισε προ­σθέτοντας πως το βασικό προς εξέ­ταση ζήτημα ήταν το πώς αντιμε­τωπίζονται οι επενδυτές σε σχέση με τους αρχικούς όρους των ομολόγων, την αποπληρωμή του κεφαλαί­ου και των τόκων.

«Είναι πολύ σαφές ότι εξετάζεται μια σημαντική επέκταση της διάρκειας των ομο­λόγων και μια καθυστέρηση στην αποπληρωμή, κάτι που δεν είναι σύμφωνο με την αρχική υπόσχεση για την έγκαιρη πληρωμή των τό­κων και του κεφαλαίου. Σε αυτόν τον βαθμό, ένα τέτοιο σχέδιο θα συνεπαγόταν χρεοκοπία» δήλωσε ο Χίνριχτς.

Όλα για τη Γερμανία

Και η κυβέρνηση των δύο πρωθυπουργών και του ενός αντιπροέδρου; Κάνει ό,τι μπορεί για να επιταχύνει τις εκποιήσεις και να μετατρέψει το ξεπούλημα της χώρας σε μη ανατάξιμο γε­γονός. Με την πώληση επιπλέον ποσοστού 10% του ΟΤΕ στην Deutsche Telekom προσέρχεται ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος στη συνάντηση με τον Γερμανό ομόλογό του Β. Σόιμπλε, η οποία επρόκειτο να γίνει την Τετάρτη (6.7) στο Βερολίνο.

Ο κ. Βενιζέλος θα έχει επαφές και με εκπροσώπους του γερμανικού συνδέσμου βιομηχανιών με δεδο­μένο το γερμανικό ενδιαφέρον για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και τις ιδιωτικοποιήσεις. Στη συνά­ντηση θα συζητηθούν θέματα που αφορούν τις δύο χώρες, την ευρω­παϊκή οικονομική διακυβέρνηση, ενώ ο κ. Βενιζέλος θα ενημερώσει τον συνομιλητή του για το πώς η ελληνική κυβέρνηση προτίθεται να εφαρμόσει το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Τα πάντα στη διάθεση της Γερμανίας.

Αρκεί τα θύματα να πεθαίνουν ευτυχισμένα...

«Ασύμμετρες απειλές» στην επίλυση της ελληνικής και ευρωπαϊκής κρίσης χρέους χαρακτήρισε τους οίκους αξιολόγησης και άλλους διεθνείς παράγοντες που επηρεάζουν τις εξελίξεις ο υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος σε συνέντευξη που παραχώρησε στους New York Times (5.7).

Στη συνέντευξη που τιτλοφορείται «Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών κινείται από κρίση σε κρί­ση» η αμερικανική εφημερίδα εστιάζει στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, στο σχέδιο για ρι­ζική μείωση του δημόσιου τομέα, στο επιθετικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων της Ελλάδας και στις μεταρρυθμίσεις που θα πρέπει να υλοποιή­σει η ελληνική κυβέρνηση.

Στη συνέντευξη ο κ. Βενιζέλος αναγνωρίζει το άγος που έχει φέρει η λιτότητα στην ελληνική κοινωνία, ωστόσο υποστηρίζει ότι, παρά την αυ­ξανόμενη οργή, υπάρχει περιορισμένη διάθεση για νέες εκλογές και αλλαγή της κυβέρνησης. «Ναι, έχουμε διαδηλωτές στους δρόμους, αλλά σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις η μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης απορρίπτει την ιδέα των πρόωρων εκλογών» είπε.

Ερωτηθείς για την υψηλή ευθύνη εκτέλεσης των μέτρων, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών δήλωσε πως ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα σχετικά με την εφαρμογή των μέτρων, ξεκαθαρίζοντας πως η μεγάλη πρόκληση είναι η οικονομική σταθεροποίηση. Δεν ξέρω πόσο γρήγορα μπορεί να διανύσει ο κ. Βε­νιζέλος το κατοστάρι, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα εκπλαγεί και ο ίδιος όταν χρειαστεί να το κάνει για να γλιτώσει όταν η επικείμενη επίσημη πτώχευση θα παρουσιαστεί ως οικονομική σταθερο­ποίηση.

Ο κ. Βενιζέλος, τέλος, αναφέρθηκε στη συμπε­ριφορά των διαφόρων διεθνών παραγόντων που επηρεάζουν τις εξελίξεις. «Έχουμε κάποιες ασύμμετρες απειλές» είπε, αναφερόμενος στους οίκους αξιολόγησης. Τέλος, οι New York Times κάνουν λόγο για σκληρές πολιτικές στην Ελλάδα που θα οδηγήσουν 120.000 εργαζόμενους του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα να χάσουν τη δουλειά τους κατά τα επόμενα τρία χρόνια.

Όμως, μην ανησυχείτε. Σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό «Focus» ο πρόεδρος του Eurogroup δήλωσε πως η κυριαρχία της Ελλά­δας θα περιοριστεί. Και μάλιστα θα περιοριστεί massive, δραστικά. Επίσης ανακοίνωσε την εγκατάσταση μόνιμων επιτρόπων στα ελληνικά υπουρ­γεία, οι οποίοι θα εποπτεύουν τους ρυθμούς και την ταχύτητα της εκποίησης.

Αυτό που ανακοίνω­σε ο Γιούνκερ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την επιβολή μιας ύπατης αρμοστείας, σαν τους Γερμανούς γκαουλάιτερ, που θα επιβλέπουν το ξεπούλημα της χώρας και του λαού της. Αν αυτό νομίζετε ότι σημαίνει τη μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία, οφείλουμε να σας καθησυ­χάσουμε. Σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, δεν πρόκειται για επιτρόπους, αλλά για «συμβούλους» που έρχονται – με έξωθεν εντο­λή – να μας προσφέρουν τεχνογνωσία. Σε τι ακριβώς; Δεν γνωρίζουμε.

Άλλωστε δεν πρέπει να ανησυχείτε καθόλου. Μπορεί να εκποιηθεί η χώρα, να καταλήξει στα αζήτητα το 1/3 του εργατικού δυναμικού της, η ανέχεια να ξεπεράσει το 50% του πληθυσμού, η αγορά μαζί με τους επαγγελματίες και τους μικρομεσαίους να σαρωθεί, οι εγχώριες τράπεζες να καταρρεύσουν χωρίς τελικά το ελληνικό κράτος να μπορέσει να αποφύγει την επίσημη πτώχευση, αλλά όλα αυτά γίνονται για το κα­λό μας.

Αρκεί το ευρώ και η ευρωζώνη να μπορέσουν να επιζήσουν. Δεν έχουν σημασία τα θύματα, αρκεί να πεθαίνουν ευτυχισμένα με το ευρώ στην τσέ­πη και με την ικανοποίηση ότι ακόμη και τα δισέγγονά τους θα πληρώνουν τα ίδια δάνεια για τα οποία εξοντώθηκαν κι αυτοί...

Source : dimitriskazakis.blogspot

Ανακήρυξη αυτονομίας από την Κουρδική Εθνοσυνέλευση

Την ίδια ώρα που έγινε η επίθεση των ανταρτών του ΡΚΚ, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα δυτικά, στο Ντιγιαρμπακίρ, τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης της Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTK) συνέρχονταν σε πανηγυρική διάσκεψη, στο τέλος της οποίας ανακήρυξαν την Δημοκρατική Αυτονομία του Κουρδιστάν. Η συμπροεδρεύουσα του DTK και ανεξάρτητη βουλευτής Βαν, Αϊσέ Τουγλούκ, μετά το πέρας των εργασιών της Εθνοσυνέλευσης,έκανε την εξής δήλωση:



"Στα πλαίσια των δικαιωμάτων που ορίζουν οι διεθνείς συνθήκες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με βάση την αντίληψη περί κοινής πατρίδας και δημοκρατικού έθνους, παραμένοντας πιστοί στην εθνική ενότητα των λαών της Τουρκίας, ανακηρύσσουμε τη Δημοκρατική Αυτονομία μας." Η Τουγλούκ απηύθυνε έκκληση προς τη διεθνή κοινότητα και με δεδομένο ότι το δικαίωμα αυτό αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο, ζήτησε την αναγνώριση της Δημοκρατικής Αυτονομίας των Κούρδων.

Στην πανηγυρική διάσκεψη της Εθνοσυνέλευσης συμμετείχαν 850 μέλη, μεταξύ των οποίων οι συμπροεδρεύοντες του DTK και ανεξάρτητοι βουλευτές, Αχμέτ Τουρκ και Αϊσέ Τουγλούκ, οι συμπροεδρεύοντες του κουρδικού κόμματος BDP, Hamit Geylani και Filiz Koçali, όλοι οι εκλεγέντες κατά τις πρόσφατες εκλογές ως ανεξάρτητοι βουλευτές, που εντάχθηκαν στο ΒDP, όλοι οι δήμαρχοι που εκλέχτηκαν με το ΒDP, εκπρόσωποι γυναικείων και νεολαιίστικων οργανώσεων, διανοούμενοι, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, μέλη και ηγέτες μετωπικών οργανώσων, εκπρόσωποι λαϊκών συμβουλίων κλπ.

Οι εργασίες της διάσκεψης της Κουρδικής Εθνοσυνέλευσης διήρκεσαν έξι ώρες και ολοκληρώθηκαν με την έγκριση του Κειμένου Συμπερασμάτων και την ανακήρυξη της αυτονομίας. Να σημειωθεί ότι όταν η Αϊσέ Τουγλούκ ανακοίνωσε από το μικρόφωνο τη Δημοκρατική Αυτονομία του Κουρδιστάν, επί δέκα ολόκληρα λεπτά τα 850 μέλη της Εθνοσυνέλευσης χειροκροτούσαν όρθια την ανακήρυξη της Αυτονομίας.

Να σημειωθεί και πάλι ότι τη στιγμή που η Εθνοσυνέλευση ανακήρυσσε την Αυτονομία του Κουρδιστάν, οι αντάρτες είχαν επιτεθεί σε μονάδα του τουρκικού στρατού, είχαν σκοτώσει 13 στρατιώτες και οι μάχες μεταξύ ανταρτών και μονάδων του τουρκικού στρατού συνεχιζόταν μέχρι το βράδυ, μετά την ανακήρυξη της Αυτονομίας. Το γεγονός επισημαίνεται και αξίζει ειδικής προσοχής, γιατί κατά την άποψή μας η επίθεση των ανταρτών την ώρα που η Εθνοσυνέλευση αποφάσιζε και ανακήρυσσε την Αυτονομία του Κουρδιστάν, είχε ιδιαίτερο συμβολισμό και έγινε για να δείξει την αποφασιστικότητα των Κούρδων να υπερασπιστούν και να υποστηρίξουν την Αυτονομία τους και με τα όπλα.

Το θέμα αξίζει της προσοχής μας και συναισθανόμενοι το βάρος των στιγμών, θα προσπαθήσουμε να μεταφράσουμε τη διακήρυξη για να τη μοιραστούμε με τους αναγνώστες μας και με όσους περισσότερους Έλληνες, και για να δείξουμε ότι οι λαοί που αγωνίζονται κερδίζουν, ενώ οι λαοί που αφήνονται έρμαια των εξελίξεων και ανίκανων, δειλών και ξενόδουλων ηγετών, αναγκάζονται να πληρώνουν τα σπασμένα και τα αποτελέσματα μειοδοσιών τύπου Ιμίων, και, όπως μας πληροφορεί ο κ. Ρολάνδης, και τύπου Καστελλορίζου.

Source: infognomonpolitics.gr

Τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατία

Πρακτικό αποτέλεσμα της αρχής της αντιπροσωπευτικότητας είναι ή ασυδοσία και ή αποδέσμευση των αντιπροσώπων από τους αντιπροσωπευόμενους, ή αδυναμία ασκήσεως της Αρχής εκ μέρους του δήμου, μ’ άλλα λόγια ή κατάργηση της ίδιας της ουσίας της Δημοκρατίας.
Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι οι Έλληνες δεν ανακάλυψαν μόνο τη δημοκρατία αλλά όλα τα πολιτεύματα, και τα εφάρμοσαν οι ίδιοι -και είναι γνωστόν ότι, από τους εκπροσώπους της ελληνικής σκέψεως, από τον Ηράκλειτο και τον Πλάτωνα μέχρι τον Αριστοτέλη, κανείς δεν καταφάσκει προς τη Δημοκρατία, αλλά την απορρίπτουν προβάλλοντας σαν πρότυπα άλλα συστήματα, τιμοκρατικά και αριστοκρατικά, όπως ορισμένες πολιτείες της Κρήτης, τη Σπάρτη κ.ά. -ας εξετάσουμε την ελληνικότητα του Κοινοβουλευτισμού, ας δούμε δηλαδή αν το σύστημα αυτό είναι πολίτευμα με ιδεολογικό χαρακτήρα ίδιον ή παρόμοιο προς την Ελληνική Δημοκρατία, και δη την Αθηναίων Πολιτεία, όπως ισχυρίζονται οι απολογητές του.

Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει με δυο λόγια να υπενθυμίσουμε ότι ιστορικά ο Κοινοβουλευτισμός εμφανίζεται στη Δυτική Ευρώπη σαν πολιτικό προϊόν των  «αστικών» επαναστάσεων στην Αγγλία και τη Γαλλία και ολοκληρώνεται σαν σύστημα αναπτύσσοντας θεσμούς και τύπους που ίσχυαν ήδη στα φεουδαρχικά μεσαιωνικά καθεστώτα (Παρλαμέντα). Όταν οι δύο αυτές χώρες έγιναν παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, «εξήγαγαν» τον Παρλαμενταρισμό μέσω των τοπικών οργάνων τους στις χώρες που ήλεγχαν, μεταξύ των οποίων και το άθλιο Νεοελληνικό Κράτος, που συγκροτήθηκε κάτω από καθεστώς Προστασίας μετά τη μεγαλειώδη Επανάσταση του Εικοσιένα.[1]

Κύρια ιδεολογική δάση του Κοινοβουλευτισμού είναι η αρχή της ισότητας (égalité). Οι πολίτες του κοινοβουλευτικού καθεστώτος έχουν ψήφο της ίδιας αξίας. Η  ψήφος του απατεώνα μετρά το ίδιο με την ψήφο του έντιμου, ή ψήφος του προδότη ή του διεφθαρμένου δεν έχει καμμιά διαφορά από την ψήφο τον αγνού ανθρώπου κ.ο.κ. Στον Κοινοβουλευτισμό ή έννοια της ποιότητας είναι απαράδεκτη και «αντιδημοκρατική», οι άνθρωποι ισοπεδώνονται από κάποιον δογματικό οδοστρωτήρα, κυριαρχεί ή έννοια της ποσότητας, του αριθμού, της πλειοψηφίας. Οι εκλεγόμενοι, αντιπρόσωποι ή κόμματα, στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα άλλο από έναν αριθμό, ένα άθροισμα ψήφων ποιοτικά και ηθικά άχροων, ουδέτερων, αδιάφορων. Αυτά τα «αθροίσματα-δουλευτές» ή τα «αθροίσματα-κόμματα» δεν έχουν επίσης ποιοτική ή ηθική διαβάθμιση, είναι ισοπεδωμένα, σαν τις ψήφους που τα ανέδειξαν. Α εν χαρακτηρίζονται από τίποτε, έξω από την Ικανότητα να συγκεντρώνουν μεγαλύτερο αριθμό ψήφων από τον αριθμό ψήφων που παίρνουν οι μή εκλεγόμενοι και δεν χρειάζεται καμμιά αποδεδειγμένη προσφορά, άξια ή άλλο γνώρισμα που να τους καθιστά άξιους να κυβερνούν εκείνους που τους εκλέγουν. Πρακτικά η απόρριψη της αρχής της ποιότητας και ή αντικατάστασή της από την αρχή της ποσότητας οδηγεί στην εκλογή και παρουσία στο Παρλαμέντο και στην εξουσία ατόμων που συνήθως δεν έχουν προσφέρει τίποτε στο Έθνος τους, σε κανέναν τομέα –παρασιτικών δημοκόπων ψηφοσυλλεκτών, των λεγομένων «επαγγελματιών πολιτικών».

Αυτή η ιδεολογική αρχή της ισότητας και η συναφής προς αυτήν αρχή της ποσότητας είναι ξένες όχι μόνο προς την ελληνική Δημοκρατία, αλλά και γενικά προς κάθε εκδήλωση του Ελληνικού Πολιτισμού.[2] Οι Έλληνες, θιασώτες και φορείς των ιδεών της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης, θα ήταν αδιανόητο να ασπασθούν ένα δόγμα, όπως είναι ή αυθαίρετη και άδικη αρχή της ισότητας, δεδομένου ότι ισότητα δεν υπάρχει πουθενά, ούτε στη Φύση ούτε στις βιολογικές ή πνευματικές ικανότητες των ανθρώπων, αλλά αντίθετα ισχύει ή ποιοτική διαφοροποίηση και διαβάθμιση σ’ όλα. Αυτήν την ολοφάνερη αλήθεια –πού την έχει πια συσκοτίσει εντελώς το δόγμα της ισότητας– έθεταν σαν ιδεολογική δάση των πολιτειών τους, δημοκρατικών ή όχι, οι Έλληνες. Και γι’ αυτό κυρίαρχη ελληνική πολιτική ιδέα είναι ή ιδέα της Δικαιοσύνης, της δίκαιας δηλαδή αντιστοιχίας μεταξύ προσφοράς και δικαιώματος, μεταξύ πραγματικής αξίας και δυνατότητας αναλήψεως δημοσίων καθηκόντων. Στην Αθηναίων Πολιτεία έκτος του γεγονότος ότι δεν είχαν το δικαίωμα ψήφου το 90% του ενήλικου πληθυσμού περίπου (δούλοι, γυναίκες, μέτοικοι, άτιμοι κ.λπ.), ή αξία της ψήφου και τα λοιπά πολιτικά δικαιώματα σε διάφορες φάσεις, ιδίως στις περιόδους ακμής, διαφοροποιούνταν μεταξύ των πεντακοσιομεδίμνων, των ιππέων, των ζευγιτών και των θητών ανάλογα προς τις υποχρεώσεις κάθε τάξεως, την προσφορά και την αποδεδειγμένη με έργα ηθική και πνευματική άξια τού καθενός ψηφοφόρου. Και οι προσφέροντες π.χ. ίππο για το Ιππικό ή οι εξοπλίζοντες τριήρη για το Ναυτικό είχαν περισσότερη πολιτική βαρύτητα στην Πνύκα σε σχέση με τους μή προσφέροντες ή τους επιστρατευόμενους για βοηθητικές υπηρεσίες (όπως οι θήτες). Άλλα και οι εκλεγόμενοι είχαν να επιδείξουν σημαντικό πολεμικό ή άλλης φύσεως δημόσιο έργο, δεν ήσαν απλώς επαγγελματίες πολιτικοί όπως τα κοινοβουλευτικά παράσιτα, το δε λειτούργημα που ανελάμβαναν ήταν ανάλογο προς την έμπρακτα αποδεδειγμένη ικανότητα και υπεροχή τους. Αυτοί που κυβέρνησαν την Αθήνα, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Μιλτιάδης, ο Κίμων, ο Περικλής κ.α, δεν είχαν αναδειχθεί ρητορεύοντας απλώς στην Πνύκα, αλλά είχαν αποδείξει ήδη την ηγετική τους αξία στα εξωπολιτικά πεδία των μαχών ή άλλου. Ακόμη και στην περίοδο τη ς παρακμή ς και της διαφθοράς, οι δημαγωγοί αισθάνονται την ανάγκη να προσφέρουν έργο σημαντικό εξωπολιτικό, για να σταθούν πολιτικά, και ο χειρότερος όλων, ο Κλέων, για να εξασφάλιση την πολιτική του αναγνώριση, σχεδιάζει και πραγματοποιεί αυτοπροσώπως την αστραπιαία νίκη της Σφακτηρίας, ένα αριστούργημα της πολεμικής τέχνης.

Η δεύτερη ιδεολογική αρχή τού Κοινοβουλευτισμού είναι η αντιπροσωπευτικότητα, ή υποτιθέμενη δηλαδή έκφραση της πολιτικής θελήσεως του πολίτη-ψηφοφόρου όχι άμεσα, αλλά μέσω ενός άλλου προσώπου ή ομάδας, του δουλευτή ή του κόμματος. Οι υποτιθέμενοι εντολοδόχοι λαμβάνουν πολιτική πληρεξουσιότητα από τον πολίτη που τους ψηφίζει, για την αντιμετώπιση θεμάτων εκκρεμούντων ή μελλόντων να ανακύψουν και για χρονικό διάστημα ετών, απλώς διότι ο πολίτης ψηφίζει δήθεν το πρόγραμμα τους και όχι τους ίδιους – πρόγραμμα που είναι αδύνατον να προβλέπει και να καλύπτει όλα εκείνα τα θέματα, για τα όποια «έχει πληρεξουσιότητα» να αποφασίσει ο εκλεγόμενος για λογαριασμό του εκλέγοντος. Και οι αντιπρόσωποι, τους οποίους «εκλέγει» ο πολίτης, είναι ήδη εκλεγμένοι εκ των προτέρων από το Κατεστημένο, απλώς ο ψηφοφόρος καλείται να εγκρίνει εκείνους που έχουν ήδη εγκριθεί και μπει στους συνδυασμούς. Πρακτικό αποτέλεσμα της αρχής της αντιπροσωπευτικότητας είναι ή ασυδοσία και ή αποδέσμευση των αντιπροσώπων από τους αντιπροσωπευόμενους, ή αδυναμία ασκήσεως της Αρχής εκ μέρους του δήμου, μ’ άλλα λόγια ή κατάργηση της ίδιας της ουσίας της Δημοκρατίας.



Η ελληνική Δημοκρατία στηριζόταν στην αρχή της αμεσότητας, δεν υπήρχε αντιπροσωπευτικότητα. Ο πολίτης ανέθετε συγκεκριμένο έργο στον λειτουργό της Πολιτείας, δεν του έδινε το δικαίωμα να τον αντιπροσωπεύει σε τίποτε. Ό δημόσιος άρχων ελεγχόταν ανά πάσαν στιγμήν, ή θητεία του ήταν σχετικά μικρή -το πολύ ενός έτους- και για κάθε θέμα που ανέκυπτε, την απόφαση την έπαιρνε ο δήμος, για να αφήσει απλώς την εκτέλεση της στον αρμόδιο λειτουργό. Ακόμη και σε ειδικές περιπτώσεις, όπως π.χ. σε πολιτικές και διπλωματικές αποστολές ή σε μάκρυνες εκστρατείες, οι δημόσιοι άνδρες είχαν περιωρισμένη πληρεξουσιότητα και ήταν δυνατόν ανά πάσαν στιγμήν να ελεγχθούν και να ανακληθούν από τον δήμο. Η ψήφος του πολίτη αφορούσε στην λήψη αποφάσεων και όχι αποκλειστικά στην εκλογή αντιπροσώπων, όπως συμβαίνει στον Παρλαμενταρισμό.

Η τρίτη και πιο χαρακτηριστική αρχή του Κοινοβουλευτισμού είναι ο «πλουραλισμός», η ύπαρξη δηλαδή περισσότερων του ενός κομμάτων μέσα στα πλαίσια του καθεστώτος. Διάφοροι απολογητές του Κοινοβουλευτισμού, στρατευμένοι στην κοινοβουλευτική σκοπιμότητα, βρίσκουν στον «πλουραλισμό» την ασφαλέστερη εγγύηση της Δημοκρατίας, διότι τάχα το ένα κόμμα εξουδετερώνει το άλλο και έτσι το κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί σαν ένα «σύστημα αντίβαρων», εξασφαλίζοντας την ισορροπία του. Άλλα ή «ισορροπία» ενός συγκεκριμένου συστήματος δεν ενδιαφέρει παρά μόνο εκείνους που το αποτελούν και όχι τον δήμο, και η αλληλοεξουδετέρωση των κομμάτων πρακτικά μεταφράζεται σε συναλλαγή και διαφθορά ή σε ανυπαρξία αρχής και ηγεσίας. Ό ανομολόγητος σκοπός του πλουραλισμού δεν είναι ή επίτευξη δημοκρατικότητας αλλά ή διάσπαση του συνόλου, ο κατατεμαχισμός των Εθνών σε αλληλοτρωγόμενα κομμάτια (κόμματα), ή υπονόμευση και κατάργηση της εθνικής ενότητας και της εθνικής ομοψυχίας. Όπως συνέβη και με άλλα πολιτικοκοινωνικά προϊόντα του αστικού Διεθνισμού -π. χ. τις «κοινωνικές τάξεις» ή τη «διάκριση των εξουσιών» ή τον συνδικαλισμό-, ο βαθύτερος σκοπός που υπηρετεί ο πλουραλισμός είναι η αποδυνάμωση και εξαφάνιση των Εθνών, ή αποσύνθεση της γενικής θελήσεως και ή υποταγή τους στη Διεθνή Εξουσία. Ό νεώτερος Ελληνισμός, που γνώρισε επανειλημμένα και πλήρωσε ακριβά τον πλουραλισμό του Παρλαμενταρισμού, αλληλοτρωγόμενος και αλληλοσφαζόμενος ύστερα από υποδαύλιση των κομμάτων, ή αλληλοσυγκρουόμενος σε ανόητες κομματικές διαμάχες και αλληλοεξουδετερωνόμενος ώστε να μην μπορεί να επιδίωξη εθνικούς στόχους, πρέπει να αντιλαμβάνεται τί σημαίνουν στην πραγματικότητα αυτά τα λόγια περί «συστήματος αντίβαρων». Η αρχή του «πλουραλισμού» δεν είναι τίποτα άλλο από μία «έκδοση» της γνωστής τακτικής του «διαίρει και βασίλευε» .

Στη θέση του πλουραλισμού οι Έλληνες τοποθετούσαν την εκ διαμέτρου αντίθετη αρχή της πολιτικής ενότητας. Κόμμα με την παρλαμενταρίστικη έννοια δεν υπήρξε ποτέ, ούτε καν σαν λέξη, στην ελληνική πολιτική ιστορία. Η Αθηναίων Πολιτεία λειτουργούσε σαν συμπαγές σύνολο, ο δήμος ήταν αδιάσπαστη και ενιαία ολότητα. “Αν σε περιόδους παρακμής εμφανίζονταν ομαδοποιήσεις, δεν έχουν σχέση με τις κοινοβουλευτικές φατρίες, που συγκροτούνται εκ των προτέρων με σκοπό την εξυπηρέτηση μερικού συμφέροντος -και επομένως την υπονόμευση του γενικού συμφέροντος-, άλλ’ απλώς εξέφραζαν διαφωνία ή σύγκρουση ευγενών φιλοδοξιών στην αντιμετώπιση συγκεκριμένου θέματος και εκδηλώνονταν σαν διαμάχη αρχηγών (όπως π.χ. μεταξύ Θεμιστοκλέους και Αριστείδου). Εξ άλλου στις ελληνικές συμπολιτείες οι αποστελλόμενοι -και όχι οι αντιπρόσωποι- των πόλεων ποτέ δεν συγκροτούσαν κόμματα. Τα «Κοινά» των Ελλήνων, όπως π.χ. το Παναιτώλιον της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ήνωναν τα πολλά -τις πόλεις- σε ένα -την Συμπολιτεία-, ενώ αντίθετα το Κοινοβούλιο διασπά το ένα -το Έθνος- σε πολλά – τα κόμματα.

Λοιπόν ισότητα αντί δικαιοσύνης, δόγμα αντί αλήθειας, αντιπροσωπευτικότητα αντί αμεσότητας, πλουραλισμός αντί ενότητας είναι οι ιδεολογικές βάσεις του Παρλαμενταρισμού, βάσεις που φέρουν το σύστημα αυτό σε πλήρη αντίθεση προς το πνεύμα της ελληνικής Δημοκρατίας. Εκβαρβαρισμένη απομίμηση, σκιώδης έκδοση δήθεν ελληνικών προτύπων ο Παρλαμενταρισμός μπήκε βίαια στη ζωή των Ελλήνων, αλλοίωσε και διαστρέβλωσε την πολιτική τους συνείδηση και αποτέλεσε συχνά πραγματική συμφορά, την αληθινή κατάρα του Ελληνισμού.

Έχομε ξαναπεί ότι εμείς οι Έλληνες, οι πνευματικά Έλληνες, δεν έχομε άλλο καταφύγιο, για να διασωθούμε από τη φυλακή όπου μας έχουν εγκλείσει, έκτος από την προσφυγή στον ίδιο τον εαυτό μας. Η εξωστρέφεια, ή απομίμηση διαφόρων προτύπων της αστοκαπιταλομαρξιστικής τάξεως πραγμάτων όχι μόνο δεν μας απαλλάσσει από το βάρος που μας πλακώνει, αλλά αντίθετα μας σπρώχνει όλο και πιο βαθιά στο σκοτάδι, στον χαμό. Άν «σκάψωμεν ένδον», θα βρούμε στα βάθη της σήμερα εξαλλοτριωμένης ψυχής μας την Αλήθεια, την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη, αυτές τις ελληνικές θεές, που γκρέμισαν από τα βάθρα τους οι βάρβαροι και τοποθέτησαν στη θέση τους τα είδωλα του δόγματος, της εξουσίας, της ισότητας. Άν αναστηλώσουμε και λατρεύσουμε τις αληθινές αυτές ιδέες, αν εξοβελίσουμε το ψέμα και προσπελάσουμε τον Ελληνικό Λόγο, θα βρούμε και τη χαμένη σήμερα ελληνική πολιτική αλήθεια, θα μπορέσουμε να στηρίξουμε την Ελληνική Πολιτεία, την πανανθρώπινη Πολιτεία του Μέλλοντος, πάνω στις ιδεολογικές βάσεις που της αρμόζουν.

Δεν έχει σημασία, είναι ανύπαρκτο το πρόβλημα, αν ή Ελληνική Πολιτεία του Μέλλοντος θα είναι τυπικά Δημοκρατία, Τιμοκρατία, Αριστοκρατία, Αξιοκρατία, τύποι που όλοι τους είναι ελληνικοί. Ενδιαφέρει ή Πολιτεία αντί να αποτελεί έκφραση των ιδεών της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας και όχι παραχάραξη ή εκβαρβαρισμό τους. Και έκφραση των ιδεών αυτών μπορεί να γίνει μέσω οιονδήποτε πολιτεύματος, δημοκρατικού ή μή. Η Ελληνική Πολιτεία του Μέλλοντος, ή Πολιτεία της Παγκόσμιας, υπαρκτής σήμερα παντού, Ελληνικότητας αυτόν τον πολιτικό στόχο πρέπει να επιδίωξη.
Δημήτρης Ι. Λάμπρου

Source : antistasi.org

Επιλεκτική χρεοκοπία και επαναγορά χρέους

Στο προσκήνιο των διαπραγματεύσεων της ΕΕ έχει τεθεί για τα καλά η μείωση του ελληνικού χρέους, ακόμη και μέσω της «επιλεκτικής χρεοκοπίας». Ενδεικτικές του κλίματος είναι οι δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονομικών Ευ.Βενιζέλου, μετά το Eurogroup, ότι η φράση «επιλεκτική χρεοκοπία» τρομάζει χωρίς λόγο, καθώς δεν αποτελεί πραγματικό πιστωτικό γεγονός. Την επαναγορά ελληνικού χρέους από τη δευτερογενή αγορά εξετάζουν οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, σύμφωνα με τους Financial Times Deutschland, ενώ ένα ακόμη πλήθος σεναρίων εξετάζονται σύμφωνα με το διεθνή τύπο.


Εν τω μεταξύ, εν αμφιβόλω φαίνεται ότι τίθεται η σύγκλιση της Συνόδου Κορυφής, που σύμφωνα με πληροφορίες θα πραγματοποιούνταν την επόμενη Παρασκευή. Εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης επισήμανε σήμερα πως δεν υπάρχουν συγκεκριμένα σχέδια για σύγκληση έκτακτης Συνόδου Κορυφής, ενώ επεσήμανε ότι προτεραιότητα αυτή τη στιγμή είναι να υπάρξει συμφωνία μεταξύ των ευρωπαίων ΥΠΟΙΚ για τις λεπτομέρειες του δεύτερου πακέτου διάσωσης της Ελλάδας. Υπενθυμίζεται ότι εχθές, ευρωπαίοι διπλωμάτες δήλωσαν στο πρακτορείο ότι έχουν αυξηθεί σημαντικά οι πιθανότητες να συγκληθεί έκτακτη Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της ΕΕ το απόγευμα της Παρασκευής. Πηγή της γαλλικής κυβέρνησης δήλωσε από το Παρίσι ότι η Γαλλία τάσσεται υπέρ μιας έκτακτης συνόδου προκειμένου να ηρεμήσουν οι αγορές.

FT: Εξετάζεται η επαναγορά ελληνικού χρέους από τη δευτερογενή αγορά

Την επαναγορά ελληνικού χρέους από τη δευτερογενή αγορά εξετάζουν οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, ως λύση για την βελτίωση της βιωσιμότητας των δημοσίων οικονομικών της χώρας με τους Financial Times Deutschland να κάνουν σήμερα Τετάρτη λόγο για τεράστιο πρόγραμμα επαναγοράς του ελληνικού χρέους στο 50% της ονομαστικής του αξίας.

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα της εφημερίδας οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης «σπάνε τα ταμπού» στην προσπάθεια να αντιμετωπίσουν την κλιμακούμενη κρίση χρέους στη ζώνη του ευρώ και σχεδιάζουν πρόγραμμα μεγάλη κλίμακας για την επαναγορά ελληνικών ομολόγων. Το σχέδιο περιλαμβάνει την χρηματοδότηση της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), ώστε να προβεί στην επαναγορά του χρέους στις τιμές αγοράς. Σύμφωνα με τους Financial Times Deutschland εάν η Ελλάδα κατέβαλε για την εξόφληση των ομολόγων κατά μέσο όρο μόνο το 50% της ονομαστικής αξίας τους αυτό θα ήταν ένα είδος εθελοντικής περικοπή του χρέους που θα αντικαθιστούσε τις υπάρχουσες προσεγγίσεις στη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών.

Εξάλλου, και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) κ. Φιλίπ Μεϊστάντ επιβεβαίωσε την Τρίτη ότι η ζώνη του ευρώ εξετάζει το ενδεχόμενο να επαναγοράσει στην τρέχουσα τιμή τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου, για να ελαφρώσει τα δημόσια οικονομικά της Αθήνας.

Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με απόρρητη έκθεση του Διεθνούς Συνδέσμου Τραπεζών IIF, η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και η μόνη λύση είναι η επαναγορά ενός σημαντικού μέρους του χρέους της υπό ευνοϊκές συνθήκες. Επικεφαλής του IIF οποίου είναι ο πρόεδρος της Deutsche Bank Γιόζεφ Άκερμαν.

Στη βάση του σχεδίου-Άκερμαν, όπως ονομάσθηκε ήδη το μυστικό έγγραφο, στο οποίο αναφέρεται το «Βήμα», ο IIF πιέζει τις χώρες της ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να επισπεύσουν τη λύση της ελληνικής κρίσης, για να εμποδίσουν έτσι τη μετάδοσή της και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η λύση αυτή, όπως σημειώνει η γερμανική οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt», έχει εκπληκτικά συγκεκριμένη μορφή. Ένα μέρος της συνίσταται στην εθελούσια επαναγορά των κρατικών χρεών από την Ελλάδα, που θα πρέπει να οργανωθεί από την ελληνική κυβέρνηση. «Οι ιδιώτες τραπεζίτες είναι διατεθειμένοι να συμβάλλουν στη λύση» τονίζεται. Η επαναγορά των χρεογράφων, σύμφωνα τον IIF, δεν πρόκειται να προκαλέσει «πιστωτικό γεγονός» - έτσι όπως αυτό θα προκαλούταν σε περίπτωση εφαρμογής των ποικιλώνυμων γαλλικών και γερμανικών μοντέλων.

Προβληματισμένο... το ΚΤΕ οικονομικών

Ανησυχία και προβληματισμός επικράτησε χθες στο ΚΤΕ οικονομικών του ΠΑΣΟΚ κατά την ενημέρωση των βουλευτών από τον υπουργό οικονομικών για τα όσα έλαβαν χώρα στο eurogroup. Την ίδια ώρα, αμηχανία έχει προκληθεί σε ολόκληρη την ΕΕ μετά την έλλειψη οριστικών και συγκεκριμένων αποφάσεων από το συμβούλιο των υπουργών οικονομικών ενώ την ίδια ώρα έχει ξεκινήσει νέος κύκλος σεναριολογίας αναφορικά με το ελληνικό χρέος.

Κατά τη διάρκεια της χθεσινής συνεδρίασης του ΚΤΕ του ΠΑΣΟΚ, υπήρξαν διαξιφισμοί μεταξύ βουλευτών όπως αυτός μεταξύ της Θ.Τζάκρη και της Τ.Αντωνίου αλλά και επικρίσεις προς τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Παντελή Οικονόμου σχετικά με τις δηλώσεις του περί ΦΠΑ. Στο επίκεντρο βρέθηκε φυσικά και το θέμα της «επιλεκτικής χρεοκοπίας». Το ζήτημα έθεσε ο βουλευτής Πιερίας Γιάννης Αμοιρίδης, ενώ ο έτερος βουλευτής του νομού Θανάσης Παπαγεωργίου, υποστήριξε ότι το χρέος θα είναι διαχειρίσιμο με ένα επιτόκιο της τάξης του 4%.



Ο κ. Βενιζέλος, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν αρνήθηκε ότι υπάρχει συζήτηση για «επιλεκτική χρεοκοπία», ούτε και απέρριψε αυτό το σενάριο, επαναλαμβάνοντας ότι υπάρχουν στο τραπέζι 36 σενάρια. Υπογράμμισε ότι προβλήμα είναι πιο σύνθετο απ’ ότι είχε αρχικά εκτιμηθεί και το ανέδειξε σε ευρωπαικό. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι αν επρόκειτο μόνο για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, το χρέος αυτών των χωρών καλύπτει το 4% του χρέους της ευρωζώνης, ωστόσο, αν προστεθούν τα χρέη της Ισπανίας και της Ιταλίας, το ποσοστό ανεβαίνει στο 40% του χρέους της ευρωζώνης. Γι αυτό, τόνισε, η Ευρώπη πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με ενιαίο, συνολικό και σταθερό τρόπο.



Από τη συζήτηση προέκυψε ότι για να συζητηθεί το θέμα, πρέπει να βρεθεί πού βρίσκονται 150 δισ. του ελληνικού χρέους, προκειμένου να αρχίσει η διαπραγμάτευση με τους κατόχους των ομολόγων, τα υπόλοιπα βρίσκονται σε ελληνικές και άλλες.



Από την πλευρά του, ο Έλληνας πρωθυπουργός προγραμματίζει σειρά επαφών με ηγέτες της ΕΕ πριν και μετά την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Παρασκευής. Ο Γιώργος Παπανδρέου σύμφωνα με πληροφορίες πρόκειται να έχει σειρά επαφών με ηγέτες χωρών της ΕΕ αμέσως μετά την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής που συγκαλείται για την προσεχή Παρασκευή, με στόχο την ομογενοποίηση των διαμετρικά αντίθετων απόψεων, οι οποίες έχουν συμβάλει σημαντικά στην αδυναμία της ΕΕ να λάβει τις απαιτούμενες αποφάσεις. Ο πρωθυπουργός αναμένεται να έχει κατ' ιδίαν επαφές και πριν από τη Σύνοδο Κορυφής, είτε την Πέμπτη, είτε την Παρασκευή πριν από την έναρξη των εργασιών της Συνόδου Κορυφής. Ο Έλληνας πρωθυπουργός αναμένεται να πιέσει προς την κατεύθυνση της λήψης των αποφάσεων πριν από τις 14 Σεπτεμβρίου καθώς στις 15 εκταμιεύεται η 6η δόση.

Source : tvxs.gr

Σημείο μηδέν για τις ελληνορωσικές σχέσεις

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


«Mε τον τρόπο που πολιτεύεται η Ελλάδα σήμερα, μας σπρώχνει αναγκαστικά στην αγκαλιά της Τουρκίας, δεν έχουμε άλλη επιλογή». Αυτή τη χαρακτηριστική φράση χρησιμοποίησε ο Πρωθυπουργός Πούτιν σε παλαιότερη σύσκεψη των στενότερων συνεργατών του, σύμφωνα με άριστα ενημερωμένες πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα. Φράση που θεωρείται, από διπλωματικούς παρατηρητές, ενδεικτική του κλίματος «βαθειάς κατάψυξης» που έχει επικρατήσει στις ελληνορωσικές σχέσεις, που βρίσκονται τώρα σε «σημείο μηδέν», σημείο που έχει να εμφανισθεί δεκαετίες.



Η ακύρωση, την τελευταία στιγμή και με «σχεδιασμένα» άκομψο τρόπο, από τη ρωσική διπλωματία, που είναι από τις πιο σχολαστικές παγκοσμίως στη «σημειολογία του πρωτοκόλλου», της επίσκεψης του κ. Λαμπρινίδη στη ρωσική πρωτεύουσα, δείχνει ότι η Μόσχα έπαυσε πλέον να τηρεί και τα προσχήματα, σύμφωνα με πεπειραμένους αναλυτές. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν έχει λόγους να διατηρεί μια επίφαση ομαλότητας, αλλά επιθυμεί αντίθετα να δείξει τη δυσφορία της τόσο για το ουσιαστικό πάγωμα των διμερών σχέσεων, όσο και για τον ανοίκειο τρόπο που φέρεται συχνά η Αθήνα, εκ προθέσεως ή όχι. Για πρώτη φορά, κατά τρόπο μάλλον σπάνιο στη ρωσική και σοβιετική διπλωματική παράδοση, η Μόσχα δείχνει επίσης να εισάγει μια διαφοροποίηση ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τη γενικότερη έννοια της «Eλλάδας», η ιδέα της οποίας έχει σημαντική, πολύ θετική φόρτιση στην ιδεολογία της Ρωσίας εν γένει και του ρωσικού κρατισμού ειδικά.

Ανώτεροι αξιωματούχοι του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, υπόψιν των οποίων θέσαμε αυτές τις πληροφορίες και εκτιμήσεις, υποστηρίζουν πάντως ότι ουδόλως ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Λένε ότι δεν έχουν γίνει δέκτες ρωσικών παραπόνων ή δυσφορίας με την Ελλάδα. Υποστηρίζουν ότι η Αθήνα επιθυμεί διακαώς τη βελτίωση των διμερών σχέσεων. Υπενθυμίζουν ότι η επίσκεψη Λαμπρινίδη δεν είχε ανακοινωθεί επισήμως από τα δύο Υπουργεία. Υπογραμμίζουν ότι δεν είναι η Αθήνα αλλά η Σόφια υπεύθυνη για τις διαρκείς ματαιώσεις των αποφάσεων για τον περίφημο αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, στην κατασκευή του οποίου ουδείς πλέον πιστεύει. Τονίζουν ότι συνεχίζεται κανονικά η συνεργασία για τον αγωγό Σάουθ Στρημ, παρόλο που αυτό το σχέδιο, κάποτε εμφανισθέν ως ένα πολύ σημαντικό ελληνορωσικό σχέδιο, εμφανίζεται τώρα μάλλον ως πρότζεκτ Μόσχας-‘Αγκυρας-Ρώμης! Και εξηγούν ότι η ματαίωση, τελευταία στιγμή, της προγραμματισμένης επίσκεψης Δρούτσα, τον περασμένο Δεκέμβριο, δυσάρεστη μεν, οφείλεται στον πολύ σοβαρό λόγο της συμμετοχής του Υπουργού σε κρίσιμης για την Ελλάδα σημασίας ευρωπαϊκό συμβούλιο.

Εντούτοις, διπλωματικοί και πολιτικοί παρατηρητές στη Ρωσία και την Ελλάδα υπενθυμίζουν ότι μια σειρά ουσιαστικών και συμβολικών πράξεων, έχουν προκαλέσει ιδιαίτερη ψυχρότητα στη Μόσχα έναντι της Αθήνας, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες. Στη Ρωσία έχουν καταλήξει ότι υπάρχει ένα “αμερικανικό κόμμα” στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και το κράτος, πολύ ισχυρότερο από αυτό που αντιμετωπίζουν αίφνης σε χώρες όπως η Ιταλία, η Τουρκία και η Γερμανία, με τις οποίες διατηρούν πολύ στενές σχέσεις. ‘Ετσι, όποτε πάει να γίνει κάτι σπουδαίο μεταξύ Αθήνας και Μόσχας, αρχίζει αμέσως ο πόλεμος εναντίον του και το οδηγεί σε ματαίωση. Αναφέρουν σχετικά τους S300, την προσέγγιση Πούτιν-Καραμανλή, την αγορά ρωσικών θωρακισμένων, το σχέδιο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, μεταξύ άλλων.

Μια «αόρατη χειρ» επεμβαίνει κάθε φορά που συμφωνείται κάτι μεταξύ Μόσχας και Αθήνας και ματαιώνει τελικά τα σχέδια. Μετά από έναν αρχικό “αιφνιδιασμό”, δυνάμεις μέσα στο πολιτικό σύστημα ενεργοποιούνται και ανακαλύπτουν όλα τα τρωτά των ελληνορωσικών συμβάσεων και μόνο αυτών. Μπορεί τα γερμανικά υποβρύχια να γέρνουν ή τα αμερικανικά F-16 να μην μπορούν να πολεμήσουν, αφού δεν έχουν σύστημα αυτοπροστασίας, μόνο όμως τα ρωσικά πρότζεκτ γίνονται «φύλλο και φτερό» και ανακαλύπτονται τα κάθε είδους πραγματικά ή φανταστικά τους μειονεκτήματα.

Μερικές φορές μάλιστα η Ελλάδα το πράττει με μειωτικό για τη Ρωσία τρόπο. ‘Όταν η κυβέρνηση Καραμανλή άρχισε να «κάνει νερά» στην υλοποίηση της σύμβασης για τα θωρακισμένα, που η ίδια υπέγραψε ο τότε Υπουργός ‘Αμυνας βρήκε την παγκοσμίως πρωτότυπη μέθοδο να μην βγαίνει στο τηλέφωνο του τότε Ρώσου Πρέσβη και να μην του κλείνει ραντεβού, για να μη βρεθεί σε δύσκολη θέση! Τελικά η σύμβαση ματαιώθηκε από τον επόμενο Υπουργό κ. Βενιζέλο, παρά την επίσημη ρωσική πρόταση να πληρωθούν τα οχήματα με ελληνικά αγροτικά προϊόντα.

Ο νέος Πρέσβης που τοποθετήθηκε στην Αθήνα στις αρχές του 2009 ζήτησε, όπως είθισται στην παγκόσμια πρακτική, να συναντήσει στον αρχηγό της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν τον είδε ποτέ, συνάντησε τελικά και μετά από πολλούς μήνες τον κ. Δρούτσα. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, των ΗΠΑ περιλαμβανομένων, είναι θέμα ελάχιστου χρόνου για τον Πρέσβη της Ρωσίας να δει όποιον ζητήσει. Μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβούν τέτοια πράγματα. Η Ελλάδα ανήκει επίσης στις λίγες χώρες του κόσμου όπου όλο το Υπουργικό Συμβούλιο συνωστίζεται στις εκδηλώσεις της αμερικανικής Πρεσβείας, ενώ ένας Υφυπουργός και μόνον τιμά δια της παρουσίας του τις δεξιώσεις της ρωσικής.

Η τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ εναντίον του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και ο χαρακτηρισμός των συμφωνιών με τη Ρωσία ως λεόντειων υπέρ αυτής, κατά την προεκλογική περίοδο του 2009, δεν ξεχάστηκε ποτέ στη Μόσχα. Παρά τις μεταγενέστερες διορθωτικές κινήσεις, θεωρήθηκε εχθρική ενέργεια, δηλωτική προθέσεων. Οι Ρώσοι παρακολουθούν επίσης με ιδιαίτερη προσοχή τη διαδοχική δραστηριοποίηση του κ. Ρόντος στη Γιουγκοσλαβία, τη Γεωργία, τη Βουλγαρία και την Ουκρανία.

Δεν έχει διαφύγει της προσοχής της ρωσικής διπλωματίας και το γεγονός ότι, ενώ καρκινοβατούν οι ελληνορωσικές σχέσεις, αν και εδράζονται σε ένα σημαίνον ιστορικό υπόβαθρο αιώνων, η Αθήνα πήρε πολύ θεαματικές πρωτοβουλίες συγκαλώντας ή προτιθέμενη να συγκαλέσει κοινές συνεδριάσεις Υπουργικών Συμβουλίων με την Τουρκία και το Ισραήλ, και δημιουργώντας ad hoc όργανα συνεργασίας με αυτές τις χώρες, που, εξ αντιδιαστολής, θεωρήθηκαν επίσης ενέργειες που αντανακλούν τις στρατηγικές προτεραιότητες της Αθήνας.

Και στα «ήσσονα» άλλωστε θέματα, μόνο καλάδεν μπορούν να χαρακτηρισθούν τα πράγματα. Η ρωσική Τράπεζα Εξωτερικού Εμπορίου και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (Σμπερμπάνκ) περιμένουν έξη μήνες την έκδοση άδειας για τη λειτουργία υποκαταστημάτων τους στην Αθήνα. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα εμπόδια συναντούν επίσης μία επένδυση του Ρώσου μεγιστάνα Ρομάν Αμπράμοβιτς και δύο επενδύσεις στη Χαλκιδική και την Κρήτη. Τέλος, δεν έγινε τίποτα για τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Μόσχας που είχε εξαγγελθεί.

Σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την τύχη της Ελλάδας, η Ρωσία δεν μοιάζει να είναι καν στο «ραντάρ» της Αθήνας και η Αθήνα μοιάζει παραδόξως μάλλον να θέλει να το δείχνει. Η σημερινή κατάσταση θυμίζει έντονα την περίοδο 1989-93. Τότε, βοηθούσης και της πολιτικής αστάθειας στην Αθήνα, η Ρωσία εγκαταλείφθηκε από την ελληνική διπλωματία, που ξύπνησε απότομα μόνο όταν η Μόσχα αναγνώρισε τα Σκόπια. Τότε άρχισαν να τρέχουν στη ρωσική πρωτεύουσα οι ‘Ελληνες Υπουργοί, ήταν όμως πολύ αργά. Η Ρωσία είναι ο μόνιμος συνήγορος των κυπριακών θέσεων στον ΟΗΕ, βασική πηγή στρατιωτικού εξοπλισμού για την Κύπρο, το μόνο διαχρονικό ουσιώδες αντιστάθμισμα στις δυτικές πιέσεις, από τον καιρό ακόμα του… Καποδίστρια και του Κολοκοτρώνη. Γι’ αυτό και πολιτικοί τόσο διαφορετικοί όπως ο Μαρκεζίνης, οι δύο Καραμανλήδες, ο Ανδρέας, ο Μακάριος, ο Λυσσαρίδης στράφηκαν προς αυτή και πολέμησαν για την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων. Αυτό κάνουν επίσης σήμερα στην Ευρώπη, επ’ ωφελεία των χωρών τους, πολιτικοί όπως η Μέρκελ, ο Μπερλουσκόνι, ο Σαρκοζί, ο Ερντογάν.

Source: Konstantakopoulos.blogspot.com

Αφρική : Κρυμμένα " κοιτάσματα" επιχειρηματικότητας

Του Harold L. Sirkin


Δεν είναι εύκολο να αισθανθεί κανείς αισιόδοξος για την Αφρική. Η ήπειρος φαίνεται να είναι αέναα καθηλωμένη στη φτώχεια. Μερικοί από τους «ηγέτες» της είναι από τους πιο διεφθαρμένους και βάναυσους ηγέτες του κόσμου. Σε πολλές περιοχές οι υποδομές είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Κάποιοι πληθυσμοί απειλούνται από πολιτικά καθοδηγούμενους λιμούς και γενοκτονίες. Οι ασθένειες εξαπλώνονται ανεξέλεγκτα και η ικανότητα αντιμετώπισής τους παραμένει στοιχειώδης.

Και ας μη μιλήσουμε καλύτερα για τις επιχειρήσεις. Ακόμη κι αν «ξεκοκαλίσετε» τον επιχειρηματικό και οικονομικό τύπο, δεν θα βρείτε παρά κάποιες σποραδικές ειδήσεις που αφορούν τις επιχειρήσεις στην Αφρική. Ο κόσμος των επιχειρήσεων δεν φαίνεται να αποτελεί προτεραιότητα στη Μαύρη Ήπειρο.

Ή μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Τα τελευταία χρόνια έχουμε εκπαιδευτεί να εστιάζουμε στις γοργά αναπτυσσόμενες οικονομίες και επιχειρήσεις της Κίνας, της Ινδίας, της Ανατολικής Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής, παραβλέποντας ότι παράλληλα αναδύονται και κάποιες περιοχές της Αφρικής.

Χάρις στις οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις, ορισμένες αφρικανικές οικονομίες σημειώνουν εντυπωσιακή ανάπτυξη, φέρνοντας νέο πλούτο στην περιοχή και καθιστώντας τις τοπικές εταιρείες ελκυστικούς στόχους για συγχωνεύσεις και εξαγορές. Παραδείγματος χάρη, το τρίμηνο Ιουλίου – Σεπτεμβρίου 2010 η ιαπωνική NTT (NTT) ανακοίνωσε ένα σχέδιο εξαγοράς της Dimension Data, μιας υπερ-εταιρείας πληροφορικής με έδρα τη Νότια Αφρική που δραστηριοποιείται σε 47 χώρες, ενώ η Wal-Mart (WMT) δήλωσε ότι ενδιαφέρεται να αποκτήσει πλειοψηφικό μερίδιο στην Massmart (MMRTY), τον νοτιοαφρικανικό φορέα εννέα αλυσίδων χονδρικής και λιανικής πώλησης σε 14 υποσαχάριες χώρες και τρίτο μεγαλύτερο διανομέα καταναλωτικών ειδών της ηπείρου (οι μέτοχοι της Massmart ενέκριναν την εξαγορά της από την Wal-Mart στα μέσα Ιανουαρίου).

Εξάλλου, μέσα στους πρώτους 10 μήνες του 2010 η Αφρική είδε τις εξαγορές και τις συγχωνεύσεις να σκαρφαλώνουν στο ύψος-ρεκόρ των 54 δισ. δολαρίων, ποσό μεγαλύτερο από το ΑΕγχΠ αθροιστικά του Μπουρούντι, της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, του Τζιμπουτί, της Γκάμπιας, της Γουινέας-Μπισάου, του Λεσότο, της Λιβερίας, του Νίγηρα, της Ρουάντας, της Σιέρα Λεόνε, της Σουαζιλάνδης, του Τόγκο και της Ζιμπάμπουε.

Μια προσεκτικότερη ματιά

Πολλοί Αμερικανοί γνωρίζουν την Αφρική κυρίως μέσα από ταινίες, όπως είναι το Invictus, Η Βασίλισσα της Αφρικής, το Ξενοδοχείο Ρουάντα, Ο Τελευταίος Βασιλιάς της Σκοτίας, το Blood Diamond κ.ά. Αυτό όμως είναι σαν να ισχυρίζεσαι ότι γνωρίζεις τη Βοστόνη επειδή βλέπεις Boston Legal ή έχεις δει όλα τα επεισόδια του Cheers. Για να γνωρίσεις πραγματικά έναν τόπο πρέπει να κοιτάξεις κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων.

Το προηγούμενο καλοκαίρι, έξι συνάδελφοι από την Global Advantage Practice της Boston Consulting Group αποφάσισαν να κάνουν ακριβώς αυτό. Κοίταξαν πέρα από ζοφερές ιστορίες όπως η τελευταία απειλή εμφυλίου στην Αφρική και εξέτασαν προσεκτικά την επιχειρηματικότητα της ηπείρου, φτάνοντας σε επίπεδο εταιρειών.

Όπως αναφέρεται στην εισαγωγή της έκθεσής τους με τίτλο The African Challengers: Global Competitors Emerge From the Overlooked Continent, «Η κλασσική άποψη υποστηρίζει ότι η Αφρική, η οποία αντιπροσωπεύει το 20 τοις εκατό του εδάφους του πλανήτη μας, το 15 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού και μόλις το 4 τοις εκατό του παγκόσμιου ακαθάριστου προϊόντος, βρίσκεται σε ύφεση εδώ και τόσο καιρό που δύσκολα θα ανακάμψει». Σύμφωνα με την έκθεση, η άποψη αυτή είναι κατανοητή, αλλά ξεπερασμένη. Από το 2000 έως το 2008, το συνολικό ΑΕΠ της Μαύρης Ηπείρου σημείωσε μια εντυπωσιακή αύξηση ύψους 5,3 τοις εκατό ετησίως (σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης), ενώ το αντίστοιχο ποσοστό παγκοσμίως ήταν 4 τοις εκατό. Την ίδια περίοδο, οι περισσότερες αφρικανικές αγορές μετοχών ξεπέρασαν επίσης τους παγκόσμιους δείκτες, σε κάποιες περιπτώσεις δε με σημαντική διαφορά. Παραδείγματος χάρη, η αγορά μετοχών της Αιγύπτου είχε ετήσια απόδοση 39 τοις εκατό, σε σχέση με το 2 τοις εκατό του Παγκόσμιου Δείκτη MSCI.

Η Αφρική συνέχισε να αναπτύσσεται ακόμα και όταν άλλες περιοχές εισήρθαν σε βαθιά ύφεση. Το 2009 η ανάπτυξή της έφτασε στο 2 τοις εκατό, όταν το ΑΕγχΠ των ΗΠΑ σημείωσε πτώση 4 τοις εκατό, της Ε.Ε. 2,8 τοις εκατό και της Νότιας Αμερικής 1,5 τοις εκατό.

Διεκδικητές της Αφρικής

Ψάχνοντας ακόμα βαθύτερα, οι συντάκτες της παραπάνω έκθεσης διαπίστωσαν ότι υπάρχει ένα ευρύ πλαίσιο γοργά αναπτυσσόμενων εταιρειών που είναι «κρυμμένες σε κοινή θέα». Οι εταιρείες αυτές ανταγωνίζονται τοπικά, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις έχουν ανοιχτεί και στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Από αυτές ξεχώρισαν τις 40 σημαντικότερες, οι ετήσιες πωλήσεις των οποίων κυμαίνονται από 350 εκατομ. δολάρια έως περίπου 80 δισ. δολάρια. Είναι οι «Διεκδικητές της Αφρικής».



Επιπλέον, διαπίστωσαν ότι οι οικονομίες της Αλγερίας, της Μποτσουάνας, της Αιγύπτου, της Λιβύης, του Μαυρίκιου, του Μαρόκου, της Νότιας Αφρικής και της Τυνησίας έχουν μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ΑΕγχΠ σε σχέση με τις πολυδιαφημισμένες χώρες ΒΡΙΚ (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα). Οι αφρικανικές αυτές χώρες, το συνδυασμένο ΑΕΠ των οποίων ξεπερνά το 1,5 τρισ. δολάρια, ονομάστηκαν «Αφρικανικοί Λέοντες». Το 2008, λόγου χάρη, το κατά κεφαλήν ΑΕγχΠ της Μποτσουάνας αντιστοιχούσε σε 13.392 δολάρια και του Μαυρίκιου σε 12.079 δολάρια, ενώ της Βραζιλίας ήταν 10.296 δολάρια.



Σχεδόν οι μισές εταιρείες-Διεκδικητές της Αφρικής (18 από τις 40) εδρεύουν στη Νότια Αφρική, ενώ επτά βρίσκονται στην Αίγυπτο και άλλες έξι στο Μαρόκο. Ωστόσο, δεν έχουν όλες την έδρα τους στους Αφρικανικούς Λέοντες. Μία εξ αυτών, η Ecobank Transnational (ETIT), εδρεύει στο Τόγκο, μια μικρή χώρα 6,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Με περιουσιακά στοιχεία ύψους 8,3 δισ. δολαρίων (2008), που υπερβαίνουν το ΑΕγχΠ του Τόγκο (το οποίο εκτιμάται σε 5,5 δισ. δολάρια το 2008), ο τραπεζικός αυτός όμιλος έχει παρουσία σε περισσότερες αφρικανικές χώρες από οποιοδήποτε άλλο τραπεζικό ίδρυμα του κόσμου.



Επέκταση της παγκοσμιότητας



Τι σημαίνουν λοιπόν όλα τα παραπάνω;



Καταρχάς, το φαινόμενο της «παγκοσμιότητας» (globality), βάσει του οποίου οποιοσδήποτε από οπουδήποτε μπορεί να ανταγωνιστεί για οτιδήποτε, έχει επεκταθεί ταχύτερα και μακρύτερα απ’ όσο μπορούσαμε να φανταστούμε ακόμα και μόλις πριν μερικά χρόνια. Η «παγκόσμια οικονομία» δεν είναι πλέον μια φράση χωρίς αντίκρισμα, αλλά αποτελεί την κυρίαρχη πραγματικότητα. Ακόμη και οι «Παγκόσμιοι Διεκδικητές» της BCG, οι 100 σημαντικότερες εταιρείες των γοργά αναπτυσσόμενων οικονομιών, στο μέλλον θα αντιμετωπίσουν διάφορες προκλήσεις, ακριβώς όπως οι δυτικές εταιρείες αντιμετωπίζουν προκλήσεις σήμερα. Κανένας δεν είναι ασφαλής. Ο παγκόσμιος οικονομικός χωρίς όρια ανταγωνισμός που είχαμε προβλέψει πριν από δυόμισι περίπου χρόνια έχει ήδη ξεκινήσει και οι εταιρείες που έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια ανάπτυξης θα πρέπει να πάρουν θέση στον αγώνα.



Η αδιάκοπη όσο και αλματώδης πορεία της παγκοσμιότητας δεν δημιουργεί μόνο προκλήσεις αλλά και ευκαιρίες. Όπως συνέβη και στην περίπτωση της Ασίας και της Νότιας Αμερικής, η οικονομική ανάπτυξη και η ευημερία δημιουργούν νέους καταναλωτές και αγορές σε επίπεδο επιχείρησης προς επιχείρηση. Με πληθυσμό περίπου 1 δισεκατομμύριο, η αφρικανική ήπειρος είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε πληθυσμό ήπειρος μετά την Ασία. Οι Αφρικανοί που βγαίνουν από τη φτώχεια γίνονται υποψήφιοι πελάτες. Παράλληλα, οι αφρικανικές επιχειρήσεις που αναπτύσσονται γίνονται επίσης υποψήφιοι πελάτες, καθώς και συνέταιροι, συνεργάτες, προμηθευτές, στόχοι για εξαγορές και συγχωνεύσεις, ακόμη και «μνηστήρες» άλλων εταιρειών. Από το 2003 έως το 2008, τα ετήσια έσοδα των 40 Διεκδικητών της Αφρικής σημείωσαν ετήσια αύξηση της τάξης του 24 τοις εκατό, ενώ το αντίστοιχο μέγεθος ήταν 11 τοις εκατό για το δείκτη Standard & Poor΄s 500, 9 τοις εκατό για τις εταιρείες του δείκτη Nikkei 225 και 10 τοις εκατό για τον DAX 30. Εξάλλου, οι Αφρικανοί Διεκδικητές είναι επίσης πιο επικερδείς από τις περισσότερες δυτικές εταιρείες. Μια επένδυση 1.000 δολαρίων το Νοέμβριο 2000 σε έναν υποθετικό Δείκτη Αφρικανικών Διεκδικητών, το Νοέμβριο 2009 θα έφτανε τα 9.000 δολάρια, ενώ το αντίστοιχο μέγεθος για μια παρόμοια επένδυση στο Δείκτη Αναδυόμενων Αγορών MSCI θα ήταν 3.030 δολάρια και στον S&P 500 θα ήταν 920 δολάρια. Τα εκτελεστικά στελέχη της Δύσης πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι στην Αφρική μπορούν να βγάλουν πολλά χρήματα.



Τέλος, η ανάδειξη της Αφρικής αφενός ως σοβαρού οικονομικού παράγοντα και αφετέρου ως πεδίου δράσης συνεπάγεται ότι τα εκτελεστικά στελέχη πρέπει να εμπεδώσουν τις περίπλοκες πολιτιστικές και πολιτικές συνισταμένες της ηπείρου. Περισσότερο απ’ όσο η Ασία ή η Νότια Αμερική, η Αφρική είναι ένα ναρκοπέδιο από αντιμαχόμενες φυλές, αμφίσημα μηνύματα και δυνητικά επικίνδυνα ρεύματα. Δεν είναι όλοι αποφασισμένοι να μπουν σε τροχιά εκσυγχρονισμού και πολλοί κίνδυνοι καραδοκούν, μεταξύ των οποίων ενίοτε και φυσικές απειλές. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι οι πλούσιες επιχειρηματικές ευκαιρίες που προσφέρει η Μαύρη Ήπειρος πρέπει να μείνουν ανεκμετάλλευτες.



Παραπάνω ανέφερα ότι δεν πρέπει να μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων. Στην περίπτωση της Αφρικής αυτό αποτελεί ζωτική αναγκαιότητα.



Ο Harold L. Sirkin είναι senior partner της Boston Consulting Group με έδρα το Σικάγο. Έχει συγγράψει, σε συνεργασία με τους James W. Hemerling και Arindam K. Bhattacharya, το βιβλίο GLOBALITY: Competing with Everyone from Everywhere for Everything (Business Plus, June, 2008).