Για τις παληές αγάπες ...

του Κ. Στούπα


Υπάρχει ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που επιθυμεί την επιστροφή στη δραχμή γιατί ήδη νιώθει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του και έτσι θεωρεί ότι θα διατηρήσει τα κεκτημένα του...

Πάντα οι μεγάλες αλλαγές είχαν σαν υπόβαθρο την οικονομική δραστηριότητα, καθώς είναι το νήμα που εξουσιάζει πολλές από τις προθέσεις και νομές της καθημερινής ζωής...

Ο Φρειδερίκος Ένγκελς στο έργο Αντι-Ντυρινγκ υποστηρίζει «Σε κάθε κοινωνία που έχει εμφανιστεί στην ιστορία η διανομή των προϊόντων, και μαζί μ’ αυτή η διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις και εξουσίες, καθορίζεται από το τι παράγεται, το πώς παράγεται, και το πώς το προϊόν ανταλλάσσεται.

Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, τα τελικά αίτια κάθε κοινωνικής αλλαγής και πολιτικής επανάστασης πρέπει να αναζητηθούν, όχι στα μυαλά των ανθρώπων, στην αυξανόμενη κατανόηση της αιώνιας αλήθειας και της δικαιοσύνης αλλά, στις αλλαγές στον τρόπο παραγωγής και ανταλλαγής...».
Κατά λογική συνέπεια σε μια χώρα που ζει με δανεικά, που δεν παράγει τίποτα εισάγει τα πάντα και το χρήμα ανακυκλώνεται με θέσεις εργασίας που προσφέρει απευθείας το δημόσιο ή κυρίως επιχειρήσεις που πληρώνονται από το δημόσιο, είναι φυσικό η δομή της εξουσίας να περιστρέφεται γύρω από αυτό το παρασιτικό σχήμα...

Κάποιοι «πονηροί» «ανησυχούν» πως όσοι υποστηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις και την παραμονή στο Ευρώ, είναι «τσιράκια» του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, η οποία έχει σχέδιο να αλώσει το κρατικοδίαιτο μοντέλο.

Δυστυχώς αστική τάξη που ελέγχει κρίσιμη μάζα μέσων παραγωγής στην Ελλάδα δεν υπάρχει και αυτός είναι και ένας λόγος της οικονομικής και πολιτικής ένδειας της κοινωνίας μας. Ο καθηγητής Παναγιώτης Κονδύλης είχε αναλύσει την καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία, στην πόνημα του «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας». Βλέπε: Οι αιτίες παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας.
Αυτό για το οποίο ανησυχεί το σύστημα του πελατοκρατικού κομματισμού είναι η απώλεια ελέγχου των δομών αναπαραγωγής της εξουσίας του παρασιτικού μοντέλου που ελέγχουν μέχρι σήμερα.

Δεν έχουν άδικο, αυτό είναι βέβαιο καθώς έφτασε στα όριά του και κανείς δεν είναι διατεθειμένος πλέον να δανείζει για να συνεχίσει να στέκεται όρθιο. Είτε με την δραχμή, είτε με το Ευρώ η χώρα θα αναγκαστεί να υιοθετήσει ένα περισσότερο παραγωγικό μοντέλο για να εξασφαλίζει τα προς το ζειν, είτε μέσα στην ευρωζώνη συμβεί αυτό, είτε στο οικονομικό στίγμα μεταξύ Αλβανίας και Βορείου Αφρικής...

Εξάλλου μετά το τέλος της κομμουνιστικής περιπέτειας των βορείων γειτόνων που ξεκίνησε μετά το δεύτερο μεγάλο πόλεμο, οι προπολεμικές συνθήκες όπου οι βόρειες γειτονικές χώρες είχαν μεγαλύτερη κατά κεφαλή κατανάλωση κρέατος και γάλακτος δεν μπορούν να αποκλειστούν de facto.

H μεταβολή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας θα έχει σαν συνέπεια την μεταβολή των πόλων εξουσίας. Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν πως είναι η γενικότερη εξέλιξη που τους τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια, πιστεύουν πως η πιθανότητα να τα κάνουμε όλα θάλασσα και να αποδράσουμε στη δραχμή, είναι ικανή να διατηρήσει τους όρους εξουσίας που κατέχουν και εκμεταλλεύονται.
Κάνουν λάθος... Είναι σαν να πιστεύουν πως η δολοφονία του Καποδίστρια θα ήταν ικανή να επαναφέρει τις χαλαρές δομές της οθωμανικής αυτοκρατορίας που επέτρεπε στους Κοτζαμπάσηδες να εξουσιάζουν τους τοπικούς πληθυσμούς.

Ποιοι είναι..

Το σύμπλεγμα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που κυριαρχεί και νιώθει απειλούμενο τις τελευταίες δεκαετίες κυρίως συνίσταται από τις παρακάτω παραμέτρους.

α) Οι πολιτικοί...
Κόμματα, πολιτευτές, συνδικαλιστές καθώς το συμφέρον τους διασφαλίζεται από την νομή των δημοσίων εσόδων που λογίζουν πως πάντα θα υπάρχουν έστω και αν μειωθούν δραστικά.

Αν αλλάξει η χώρα και το πελατειακό παρασιτικό σύστημα εξελιχθεί σε μια παραγωγική οικονομία με περιορισμό της συμμετοχής του κράτους, όλοι αυτοί δεν θα έχουν λόγo ύπαρξης με τον τρόπο που υπάρχουν σήμερα.

Μια παραγωγική οικονομία που δημιουργεί θέσεις εργασίας και δεν εξαρτάται από το κράτος μειώνει το διαμεσολαβητικό ρόλο των παραπάνω στις πελατειακές σχέσεις και τους αποβάλει σαν άχρηστους...

β) Διαφθορά και παρασιτισμός...
Τα κυκλώματα διαφθοράς σε κρατικές υπηρεσίες, γιατροί φακελάκηδες, δια βίου μισθοδοτούμενοι άεργοι του δημοσίου και καταχρηστικά συνταξιοδοτημένοι κάτω του ορίου ηλικίας.

Σε ένα κράτος που θα αξιολογεί του εργαζόμενους, θα ελέγχει την διαφορά και θα προσφέρει δωρεάν υπηρεσίες στους πολίτες, όχι με πρόφαση τις δωρεάν υπηρεσίες θα μοιράζει μισθούς δεξιά και αριστερά οι παραπάνω κατηγορίες θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα...

Μας «πουλάνε» δωρεάν υγεία και παιδεία και το κάθε νοικοκυριό στενάζει από τα οικονομικά βάρη για την παραπαιδεία τα φακελάκια, ή υποχρεώνεται να καταφύγει στον ιδιωτικό τομέα χωρίς να απαλλάσσεται των υποχρεωτικών εισφορών στα κρατικά ταμεία...

γ) Οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες
Οι κρατικοδίαιτοι οι επιχειρηματίες που δεν είναι σε θέση να αντεπεξέλθουν του ανταγωνισμού και ζητούν κρατική προστασία, ή οι επιχειρηματίες που κερδίζουν μόνο από τις επιδοτήσεις από τα λεφτά των φορολογουμένων.

Όλοι αυτοί σε ένα περιβάλλον ανοιχτής και ανταγωνιστικής οικονομίας φοβούνται πως θα αποδυναμωθούν και θα χάσουν μέρος της οικονομικής και πολιτικής ισχύος που τους προσφέρει το πελατοκρατικό πολιτικό σύστημα...

Η ομάδα αυτή φοβάται την έλευση πολυεθνικών που θα τους θέσει εκτός ανταγωνισμού και δεν έχει άδικο, αλλά αυτό δεν αφορά την υπόλοιπή κοινωνία που το συμφέρον της είναι να έχει πρόσβαση στην καλύτερη ποιότητα με την καλύτερη δυνατή τιμή...

Μια ορθολογική ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας σε διάφορους τομείς μπορεί να αποκαταστήσει το φαινόμενο το άνοιγμα στις ξένες πολυεθνικές να συνδυάζεται και με απώλεια εγχώριων θέσεων εργασίας.

Π.χ. δυο εβδομάδες διακοπών μιας οικογένειας του βορρά στοιχίζει όσο ένα αυτοκίνητο, άρα δεν έχει νόημα να επιδοτείς κάποιον να φτιάχνει αυτοκίνητα στην Ελλάδα όσο και αν αυτό θα εμφανιστεί σαν επωφελής και πατριωτική πράξη από κάποιους...

δ) Οι κοσμοφοβικοί...
Οι ευρωφοβικοί και γενικότερα κοσμοφοβικοί που νιώθουν ανασφαλείς για αυτά στα οποία πιστεύουν και για τον εαυτό τους. Στην ομάδα αυτή συμπεριλαμβάνεται μερίδα της εκκλησίας, διάφοροι ξενοφοβικοί εθνικιστικοί κύκλοι και μερίδα της παραδοσιακής αριστεράς.

Όλοι αυτοί πιστεύουν πως το ιδιαίτερο στίγμα τους κινδυνεύει να χαθεί με την παγκοσμιοποίηση της οποίας την επέλαση βλέπουν μέσω της αιχμής του Ευρώ. Καλλιεργούν την ψευδαίσθηση πως η επιστροφή της δραχμής θα επαναφέρει τη χώρα σε ισορροπία και ασφάλεια, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη πως όλος ο κόσμος αλλάζει με αιχμή την τεχνολογία. Το ίδιο συνέβη και παλιότερα με τους δουλοπάροικους της φεουδαρχίας που ένιωθαν να απειλούνται από τις συνθήκες εθνικού κράτους και μισθωτής εργασίας που δημιουργούσε ο διαφωτισμός και η βιομηχανική επανάσταση.

Αν γυρίσουμε πίσω, ανάλογες αντιθέσεις θα συναντήσουμε σε όλες τις κρίσιμες καμπές της παγκόσμιας και της ελληνικής ιστορίας. Ο καθείς ανάλογα με τις φοβίες και την θέση που έχει φροντίσει να κατέχει στο οικονομικό γίγνεσθαι βρίσκεται και στην θέση που επιθυμεί με αποτέλεσμα να μην αντιφάσκουν οι πεποιθήσεις με τα συγκυριακά υλικά του συμφέροντα.

Αυτές είναι λίγο πολύ οι συνιστώσες που αρμολογούν το μέτωπο που προσπαθεί να προβάλει την επιστροφή στην δραχμή σαν μοναδική λύση. Λόγω της δομής του ελληνικού πολιτικού συστήματος εμφανίζονται πιο συχνά και με ισχύ μεγαλύτερη από αυτή που πραγματικά διαθέτουν...

Από την άλλη πλευρά οι δυνάμεις της προόδου και της αλλαγής λόγω απουσίας πολιτικού σχήματος και λόγου που να τις εκφράζει σε αυτή τη φάση μοιάζουν αποσυντονισμένες και σκόρπιες. Πεποίθησή μου είναι πως είναι πλειοψηφικές στο κοινωνικό σώμα και είναι αυτές που θα καθορίσουν στο τέλος της εξελίξεις...

Στη δημοσκόπηση που δημοσίευσε η Καθημερινή της Public Issue μόνο το 16% της κοινής γνώμης θεωρεί η επιστροφή στη δραχμή θα βοηθούσε να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Βλέπε: Μόνο το 16% πιστεύει πως η επιστροφή στη δραχμή είναι λύση...


2) Το παρασιτικό ελληνικό μοντέλο...
Για να αντιληφθεί κάποιος πόσο παρασιτικό έχει καταλήξει το ελληνικό οικονομικό μοντέλο αρκεί να ρίξει μια ματιά στα στοιχεία που δείχνουν την μεγάλη απόσταση που έχουν οι εξαγωγές ανά εργαζόμενο της Ελλάδας με οποιαδήποτε άλλη χώρα του νότου ή του βορρά της Ευρώπης.

Η αναλογία είναι διπλάσια σε βάρος μας από τον τελευταίο της Ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει πως το ευρώ λόγω ελλιπούς ή ελαττωματικής αρχιτεκτονικής αύξησε αυτή την ανισορροπία, αλλά ο πυρήνας του προβλήματος είναι η παρασιτική δομή που έχει κυριαρχήσει στην ελληνική οικονομία τις τελευταίες δεκαετίες...




Πηγή:www.capital.gr