Η γεωπολιτική σημασία της βραχονησίδας Ζουράφα

του Πάνου Πικραμένου

Μία βραχονησίδα στο θρακικό πέλαγος επαναφέρει έντονα το ζήτημα των πετρελαϊκών αποθεμάτων στη χώρα μας, τη διαδικασία άντλησής τους, αλλά και την καυτή πατάτα της υφαλοκρηπίδας, αφού όλως… τυχαίως οι λεγόμενες γκρίζες ζώνες που επικαλείται η Άγκυρα σε μεγάλο βαθμό είναι περιοχές «ύποπτες» για ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου.
Στην προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για την παραχώρηση των δικαιωμάτων έρευνας και εξόρυξης των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Ελλάδας σε διεθνή όμιλο, προσανατολίζεται, σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση, ενώ τον περασμένο Σεπτέμβριο είχε προηγηθεί συνάντηση του προέδρου της εταιρείας Shell, Ρομπ Ρόουντς, με τον Έλληνα υπουργό Ανάπτυξης, Δημήτρη Σιούφα, και τον υφυπουργό Οικονομίας, Πέτρο Δούκα.
Βάσει των στοιχείων που έχει συλλέξει η βρετανο-ολλανδική πολυεθνική, οι πιθανότητες εντοπισμού εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων αργού πετρελαίου είναι αρκετά καλές, αφού υπολογίζονται στο 3% τη στιγμή που το πλαφόν για να ξεκινήσουν έρευνες θεωρείται το 0,8%.

Όπως έγινε γνωστό, οι ειδικοί της Shell βασιζόμενοι σε δορυφορικές φωτογραφίσεις θεωρούν ότι στο Κεντρικό και Βόρειο Αιγαίο, στο Ιόνιο Πέλαγος μεταξύ Επτανήσων και Βορειοδυτικής Πελοποννήσου, στα Δωδεκάνησα και στις ακτές της Ηπείρου, μπορούν να αντληθούν από 2 έως 4 δις βαρέλια αργού πετρελαίου. Δεδομένου ότι η Ελλάδα καταναλώνει περίπου 100 εκ. βαρέλια ετησίως, αν οι υπολογισμοί είναι σωστοί, τα αποθέματα καλύπτουν το 100% των αναγκών της χώρας τουλάχιστον για 20 χρόνια.
Ωστόσο, πληροφορίες αναφέρουν ότι οι εξελίξεις αυτές έχουν προκαλέσει σκεπτικισμό στο υπουργείο Εξωτερικών, αφού κάποιες εκ των περιοχών του Βορειοανατολικού Αιγαίου, όπου εκτιμάται ότι υπάρχουν αξιοποιήσιμα κοιτάσματα πετρελαίου, ανήκουν στην κατηγορία αυτών που η Άγκυρα θεωρεί «γκρίζες ζώνες». Υπενθυμίζεται ότι μετά το «θερμό» επεισόδιο 1987 (Σισμίκ) κάθε ερευνητική προσπάθεια στο Αιγαίο έχει ουσιαστικά εγκαταλειφθεί.
Η Ιστορία του Πετρελαίου στην Ελλάδα.
Οι πρώτες έρευνες για πετρέλαιο στον ελλαδικό χώρο χρονολογούνται από το 1903 και αφορούσαν περιοχές του Ιονίου Πελάγους. Η βρετανική εταιρεία London Oil Development εξασφαλίζει άδεια για χερσαίες έρευνες στη Ζάκυνθο, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η προσπάθεια εγκαταλείπεται μέχρι το 1938, οπότε ξεκινούν έρευνες στην Βορειοδυτική Πελοπόννησο και στις Φέρρες της Θράκης. Αν και τα πρώτα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά, οι έρευνες σταματούν λόγω του πολέμου.
Μετά τον πόλεμο, η ερευνητική δραστηριότητα συνεχίζεται σποραδικά. Το 1960 το υπουργείο Βιομηχανίας σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Πετρελαίων (IFP) προχωράει σε συστηματικές έρευνες σε ολόκληρο το χερσαίο ελλαδικό χώρο εντείνοντας τις προσπάθειες στην Ήπειρο, τα Ιόνια νησιά, την Κεντρική Μακεδονία και την Ευρυτανία, ενώ παράλληλα εταιρείες, όπως οι BP, ESSO, SAFOR κ.ά., εξασφαλίζουν άδειες για γεωτρήσεις σε άλλες περιοχές.
Το 1969 αρχίζουν οι έρευνες στον ελληνικό θαλάσσιο χώρο με άδειες που δόθηκαν σε εταιρείες, όπως η Texaco, η Chevron, η ADA Oil κ.ά. Το 1970 η αμερικανική Oceanic εξασφαλίζει άδεια για έρευνα στο Θρακικό Πέλαγος σε έκταση 8.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Στα τέλη του 1973, η εταιρεία ανακαλύπτει τα πρώτα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα δυτικά της Θάσου, που είναι γνωστά ως τα κοιτάσματα του Πρίνου και της Νότιας Καβάλας, με έκταση 141 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Σε μία ευρύτερη περιοχή έκτασης 1.559 τετραγωνικών χιλιομέτρων, οι έρευνες πάγωσαν, αφού βρίσκεται εντός της αμφισβητούμενης από την Άγκυρα ζώνης.
Αμέσως, ιδρύεται η Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου με σκοπό την ανάπτυξη της βιομηχανίας πετρελαίου στην Ελλάδα, ενώ συστήνεται η κοινοπραξία NAPC (Northern Aegean Petroleum Company) με σκοπό τη συνέχιση των ερευνών. Η εταιρεία μετά από 18 γεωτρήσεις, το 1999, αποχωρεί από το Β. Αιγαίο και η περιοχή παραχωρείται από το ελληνικό υπουργείο Ανάπτυξης στην κοινοπραξία Kavala Oil (67% ευρωτεχνική και 33% ο συνεταιρισμός των εργαζομένων).
Σε ό,τι αφορά τα ΕΛΠΕ από την ίδρυσή τους το 1975 (ως Δ.Ε.Π. -Δημόσια Εταιρεία Πετρελαίου) έχουν πραγματοποιήσει πάνω από 70 γεωτρήσεις. Από το 1981 που άρχισε συστηματικά η εξόρυξη αργού πετρελαίου στον Πρίνο, το κοίτασμα έχει «δώσει» 120 εκ. βαρέλια πετρελαίου, με αποκορύφωμα την τριετία 1983-85 που παρήγαγε 26-30.000 βαρέλια ημερησίως και κάλυπτε σχεδόν το 13% της κατανάλωσης στην Ελλάδα (τότε η χώρα κατανάλωνε 200.000 βαρέλια ημερησίως). Σήμερα ο Πρίνος δίνει μικρές ποσότητες πετρελαίου, χαμηλής ποιότητας και τιμής λόγω υψηλής περιεκτικότητας σε θείο, ενώ όλοι συμφωνούν ότι το κοίτασμα εξαντλείται.
Στο Αιγαίο, έπειτα από έρευνες, ειδικά σε δύο περιοχές υπάρχει πετρέλαιο, το οποίο μπορεί να καλύψει ακόμη και το σύνολο των αναγκών της χώρας.
Η Περίπτωση της Νήσου Ζουράφα.
Ήδη από το 1874, ο Θρακιώτης λόγιος, φυσιοδίφης Νικόλαος Φαρδύς (1853-1901), διαπιστώνει προσωπικά την ύπαρξη πετρελαίου στη νησίδα Ζουράφα, η οποία αποτελεί το ανατολικότερο χερσαίο άκρο του Β. Αιγαίου και των ορίων της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ζουράφα απέχει περίπου 6 ναυτικά μίλια από το βορειοανατολικό άκρο της Σαμοθράκης (Άκρα Άγκιστρο ή Σκεπαστό) και βρίσκεται βόρεια της Ίμβρου και νότια της Αλεξανδρούπολης.
Σε πραγματεία του που δημοσιεύτηκε τότε στα «Θρακικά Χρονικά», μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι : «Στα Ζγοράφα, σε καιρό γαλήνης και νηνεμίας, διακρίνεται κάποια υγρή, ελαιώδη ουσία που επιπλέει επί των πέριξ υδάτων, που αποπνέει οξεία οσμή πετρελαίου.
Η ύφαλος αυτή εφείλκυσε κατά πρώτον την προσοχήν μου τω 1874, οπότε, επιβαίνων ιστιοφόρου πλοίου και ευρεθείς εν καιρώ γαλήνης πλησίον αυτής, ηδυνήθην ιδίοις όμμασι να ιδώ την επί της θαλάσσης πλέουσαν ελαιώδη ουσίαν, να δοκιμάσω εξ ιδίας αντιλήψεως και πεισθώ επί τέλους, ότι πρόκειται ενταύθα περί πετρελαίου, του οποίου η πηγή βεβαίως κείται εν τω σώματι του υφάλου…».
Γι’ αυτόν το λόγο οι ψαράδες ονόμασαν τη νησίδα «Λαδόξερα», αφού το πετρέλαιο που αναβλύζει μέχρι τις μέρες μας διακρίνεται ως ελαιώδης ουσία στην επιφάνειά της.
Η ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου στην περιοχή έχει επιβεβαιωθεί και επισήμως από τον πρώην υπουργό Ενέργειας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ευάγγελο Κουλουμπή, ο οποίος σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο 2000 υποστηρίζει ότι η Ζουράφα μαζί με άλλες βραχονησίδες του Αιγαίου μπορούν να γίνουν οι «χρυσοφόρες πύλες», από όπου είναι δυνατό να αντληθούν πετρελαϊκά κοιτάσματα ικανά να καλύψουν τις συνολικές ανάγκες της χώρας για πολλά χρόνια.
«Το μοναδικό κοίτασμα που αξιοποιήθηκε από τη χώρα μας είναι του Πρίνου στη θαλάσσια περιοχή της Θάσου. Όμως δεν είναι το μοναδικό», επεσήμανε τότε ο κος Κουλουμπής. «Στο Αιγαίο, έπειτα από έρευνες, ειδικά σε δύο περιοχές είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει πετρέλαιο, το οποίο μπορεί να καλύψει ακόμη και το σύνολο των αναγκών της χώρας. Και οι δύο αυτές περιοχές, αμφισβητούνται από την Τουρκία και αυτός είναι ο λόγος που έχει εμποδίσει την εκμετάλλευσή τους».
Σύμφωνα με τον κο Κουλουμπή, οι δύο αυτές περιοχές είναι:
1. Στη θέση Μπάμπουρα, ανατολικά της Θάσου. Εκεί υπολογίζεται ότι υπάρχουν ποσότητες πετρελαίου, με το οποίο η Ελλάδα μπορεί να καλύψει περίπου το 50% των αναγκών της για πολλά χρόνια. Είναι μία περιοχή που τμήματά της αμφισβητούνται από την Τουρκία (βρίσκονται μεταξύ 6 και 12 μιλίων των ελληνικών χωρικών υδάτων).
2. Στη θαλάσσια περιοχή κοντά στη Μυτιλήνη και τη Λήμνο, όπου ανήκει και η Ζουράφα, σε έκταση 4.500 τετρ. χλμ.
Η Σημασία της «Λαδόξερας».
Γύρω από τη νήσο Ζουράφα εδώ και χρόνια διεξάγεται ένας «άγνωστος πόλεμος» μεταξύ Τούρκων στρατιωτικών και λιμενικών και Ελλήνων ψαράδων. Μάλιστα το 2003 η τουρκική ακτοφυλακή είχε συλλάβει Έλληνες ψαράδες που έπλεαν στην περιοχή, τους οδήγησε στην Τουρκία και κατέσχεσε προσωρινά το καΐκι τους.
Η «ελληνικότητα» της βραχονησίδας αμφισβητείται έντονα από την Άγκυρα, με αποτέλεσμα την έντονη παράνομη δράση του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού στην περιοχή, κάτι ανάλογο με τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από μαχητικά αεροσκάφη της Τουρκίας. Μάλιστα, η Ζουράφα περιλαμβάνεται στο εγχειρίδιο που εξέδωσε το 1997 το τουρκικό Γενικό Επιτελείο Ναυτικού, το οποίο την καταχώριζε μεταξύ των 130 βραχονησίδων, οι οποίες, σύμφωνα με τη γείτονα, τελούν υπό καθεστώς αμφισβήτησης και από τότε σημαίνονται με το χαρακτηρισμό «γκρίζες ζώνες». Το εγχειρίδιο που οι Τούρκοι στρατηγοί ονομάζουν «Βίβλο του Αιγαίου» έχει σταλεί σε όλες τις τουρκικές πρεσβείες και αποτελεί το βασικό εγχειρίδιο αναφοράς των Τούρκων στρατιωτικών ακολούθων και λοιπών διπλωματών.
Η βραχονησίδα ανήκει βάσει διεθνών συνθηκών στην Ελλάδα και επεκτείνει τις ζώνες θαλάσσιας κυριαρχίας της, δηλαδή τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα της, στον κρίσιμο χώρο του Βορειοανατολικού Αιγαίου, προς τα ανατολικά. Ειδικά στη Ζουράφα, όπου τα νερά είναι πολύ ρηχά ακόμη και σε μεγάλη απόσταση, η ελληνική υφαλοκρηπίδα επεκτείνεται σημαντικά.
Η νήσος Ζουράφα υπάγεται διοικητικά στο Νομό Έβρου και αποτελεί το βορειανατολικότερο νησάκι των Θρακικών Σποράδων. Η νησίδα είναι χαμηλής επιφάνειας και για αυτό εξαιρετικά επικίνδυνη για όσους πλέουν κοντά της, ιδίως όταν η ορατότητα είναι περιορισμένη.
Όμως αυτό το ανατολικότερο όριο των ελληνικών συνόρων, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κινδυνεύει να πάψει να υπάρχει με κίνδυνο να αλλάξει ακόμη και η θαλάσσια συνορογραμμή Ελλάδας-Τουρκίας.
Η Ζουράφα ή Ζγοράφα βυθίζεται λόγω της διαβρώσεως των ακτών της με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια να κινδυνεύει να γίνει ύφαλος. Σύμφωνα με παλαιότερες μετρήσεις της Υδρογραφικής Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού, η συγκεκριμένη βραχονησίδα καταλάμβανε επιφάνεια 9 στρεμμάτων, όμως νεώτεροι υπολογισμοί της ίδιας Υπηρεσίας δείχνουν ότι η έκτασή της είναι μικρότερη από ένα στρέμμα και η ακτογραμμή της έχει περιοριστεί στα 32 μέτρα.
Διπλωματικοί και στρατιωτικοί κύκλοι εκφράζουν ανησυχία ότι σε πολύ λίγα χρόνια η βραχονησίδα ενδέχεται να εξαφανιστεί κάτω από τη στάθμη του νερού. Μάλιστα, ο πρώην ευρωβουλευτής της Ν.Δ., Σταύρος Ξαρχάκος, πριν μερικά χρόνια είχε καταθέσει επείγουσα ερώτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου μεταξύ άλλων επισημαίνει ότι «σε χάρτες του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού που συντάχθηκαν το 1955 είχαν καταγραφεί και άλλες νησίδες -σε μικρή απόσταση από τη Ζουράφα- οι οποίες σήμερα έχουν τελείως εξαφανιστεί κάτω από τη θάλασσα, ενώ, τα τελευταία 40 χρόνια, έχει παρατηρηθεί δραστική μείωση της έκτασης της ίδιας της Ζουράφας». Ο κος Ξαρχάκος μεταξύ άλλων ζήτησε να μάθει αν «έχει ενταχθεί το νησί Ζουράφα σε κάποια Κοινοτική Πρωτοβουλία προστασίας ευαίσθητων περιοχών (π.χ. NATURA 2000 ή άλλη), καθώς και αν έχουν ενημερώσει οι ελληνικές αρχές τις υπηρεσίες της Επιτροπής ότι το μικρό αυτό νησί που αποτελεί απώτατο όριο της ελληνικής και κοινοτικής επικράτειας και διαθέτει σημαντικότατα αρχαιολογικά ευρήματα, κινδυνεύει με ολική εξαφάνιση λόγω της θαλάσσιας διάβρωσης».
Επισημαίνεται ότι η νησίδα έχει και αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Όπως ανέφερε ο κος Ξαρχάκος στην ερώτησή του, «έχουν εντοπιστεί πολλά και σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα, όπως μαρμάρινοι κίονες, κιονόκρανα, ίχνη από αρχαία οικήματα κ.τ.λ…». Όπως προκύπτει από τα κείμενα του ιστοριοδίφη Νικολάου Φαρδύ, το 1877 είχε προταθεί να μεταφερθούν μαρμάρινοι κίονες από τη Ζουράφα για να χτιστεί η εκκλησία της Σαμοθράκης. Μάλιστα, στο ίδιο άρθρο γίνεται αναφορά ότι επί του νησιού αυτού «ευρίσκονται πολλά ίχνη κτιρίων, εφ’ ων διακρίνονται αι θύραι, τα παράθυρα, κίονες, κιονόκρανα, μάρμαρα και εν γένει πολλά λείψανα, μαρτυρούντα την παλαί πότε κατοίκησιν του μέρους εκείνου».
Είναι εύκολα αντιληπτό ότι η νησίδα Ζουράφα έχει εξαιρετική σημασία για την τουρκική εξωτερική πολιτική, όπως άλλωστε και το σύνολο του Θρακικού πελάγους. Έτσι εξηγούνται και οι προσπάθειες της τουρκικής πλευράς για συνεκμετάλλευση της εκτεταμένης υφαλοκρηπίδας που οριοθετείται από τα ρηχά νερά της Ζουράφας. Διπλωματικοί παρατηρητές, επισημαίνουν ότι στην περίπτωση που επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για ολοκληρωτική κάλυψη της νησίδας από το νερό, ενδέχεται να εγερθούν σημαντικά νομικά ζητήματα, δεδομένου ότι το ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας παραμένει το σημαντικότερο ελληνοτουρκικό πρόβλημα και η μόνη νομικής φύσεως διαφορά που επισήμως δέχεται η ελληνική πλευρά.
Η Τουρκία θεωρεί ότι έχει δικαιώματα υφαλοκρηπίδας δυτικά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Αν κάτι τέτοιο ίσχυε, τα νησιά θα εγκλωβίζονταν σε μία ζώνη τουρκικής δικαιοδοσίας. Η Ελλάδα αναγνωρίζει τη νομική φύση του ζητήματος, αντίθετα με την Άγκυρα που επιδιώκει να το αναγάγει σε πολιτικό πρόβλημα.
Η ελληνοτουρκική διαφορά για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου δημιουργήθηκε λίγο μετά την ανακάλυψη εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων πετρελαίου στον Πρίνο. Το Νοέμβριο 1973 η τουρκική Εφημερίδα της Κυβέρνησης δημοσίευσε απόφαση παραχώρησης άδειας για έρευνες στην κρατική εταιρεία πετρελαίου της Τουρκίας, σε μικρή απόσταση από ελληνικά νησιά. Το 1974 η αδειοδότηση επεκτάθηκε γεωγραφικά και σε δύο περιπτώσεις τουρκικά ωκεανογραφικά σκάφη πραγματοποίησαν έρευνες στο Αιγαίο (1974, 1976).
Σύμφωνα με την επίσημη θέση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, «το ζήτημα έγκειται στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας σε δύο συγκεκριμένα σημεία, δηλαδή αφενός στη θαλάσσια προέκταση της συνοριακής γραμμής στη Θράκη και αφετέρου στα πλησίον της τουρκικής ακτής ευρισκόμενα νησιά του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου και στη Δωδεκάνησο. Δεν αφορά σαφώς σε ολόκληρη την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, όπως όψιμα ισχυρίζεται η Τουρκία, η οποία άλλωστε είχε παραχωρήσει άδειες διεξαγωγής πετρελαϊκών ερευνών μόνο για τα δύο προαναφερόμενα σημεία.
Επιπλέον, όπως σαφώς προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο και τη σχετική νομολογία (Σύμβαση της Γενεύης 1958, Σύμβαση 1982 Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας, Απόφαση Διεθνούς Δικαστηρίου για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας της Βόρειας Θάλασσας 1969) τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα υφαλοκρηπίδας παρά τους περί του αντιθέτου αβάσιμους νομικά ισχυρισμούς της Τουρκίας.
Ως προς την επίλυση της διαφοράς, η Τουρκία επικαλείται την αρχή της ευθυδικίας (equity), χωρίς να μπορεί να τη στηρίξει σε κριτήρια ασφαλή και συγκεκριμένα. Σύμφωνα με την Ελλάδα, για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας εφαρμόζεται το Διεθνές Δίκαιο (συμβατικό και εθιμικό), στο πλαίσιο του οποίου ο κανόνας της μέσης γραμμής αποτελεί την επικρατούσα αρχή του Δικαίου της οριοθέτησης. Αυτό άλλωστε βεβαιώνεται και από τη διεθνή πρακτική.
Επιπλέον, κατά τη διεθνή πρακτική, οι “ειδικές περιστάσεις” (εγγύτητα ορισμένων ελληνικών νήσων στα τουρκικά παράλια) που αυθαίρετα επικαλείται η Τουρκική πλευρά για την επίλυση του προβλήματος της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, δεν αποτελούν παρά εξαίρεση του κανόνα εφαρμογής της μέσης γραμμής. Κατά συνέπεια, οι απόψεις αυτές δε δύνανται να δικαιολογήσουν μετάθεση της μέσης γραμμής από το Ανατολικό στο Κεντρικό Αιγαίο, αλλά ούτε και να θέσουν εν αμφιβόλω την εφαρμογή του διεθνούς συμβατικού και εθιμικού κανόνα, ότι τα νησιά έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα».
Ο διάλογος για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας χρονολογείται από το 1976 με τις συνομιλίες στη Βέρνη, όπου οι δύο χώρες υπέγραψαν και σχετικό Πρακτικό, το οποίο έθετε ένα πλαίσιο συμπεριφοράς μέχρι το ζήτημα να κριθεί από το Διεθνές Δικαστήριο. Αργότερα η Τουρκία αρνήθηκε να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο και το Πρακτικό της Βέρνης έπαυσε να ισχύει.
Στα πρόθυρα πολέμου.
Το πρόβλημα παραλίγο να οδηγήσει σε ένοπλη σύρραξη Ελλάδος-Τουρκίας το 1987, όταν το τουρκικό ωκεανογραφικό σκάφος «Σισμίκ» συνοδεία πολεμικών πλοίων προσπάθησε να διεξάγει έρευνες σε μικρή απόσταση από την αιγιαλίτιδα ζώνη των ελληνικών νησιών.
Με την τιμή του «μαύρου χρυσού» να έχει φτάσει σε εξωφρενικά επίπεδα, είναι φυσικό οι πολυεθνικοί κολοσσοί του πετρελαίου να αναζητούν λύσεις. Κοιτάσματα των οποίων η άντληση μέχρι σήμερα θεωρούνταν ασύμφορη, επανεξετάζονται από τις εταιρείες και οι έρευνες εντείνονται. Η άνοδος της τιμής του πετρελαίου έχει αναβαθμίσει τα κοιτάσματα που ενδεχομένως υπάρχουν στην Ελλάδα. Οι εταιρείες αρχίζουν να δείχνουν ενδιαφέρον ακόμη και για κοιτάσματα, όπως του Κατάκωλου και της Επανωμής, που στο παρελθόν είχαν κριθεί μη εκμεταλλεύσιμα λόγω υψηλής περιεκτικότητας σε διοξείδιο του άνθρακα και μικρής περιεκτικότητας σε πετρέλαιο.
Με αυτά τα δεδομένα η επίσκεψη του Προέδρου της Shell στην Αθήνα και οι συναντήσεις με τον υπουργό Ανάπτυξης, κο Σιούφα, και τον υφυπουργό Οικονομίας, κο Δούκα, έχουν ιδιαίτερη σημασία.
Ωστόσο, δεν παύει να ισχύει και μία γεωπολιτική αλήθεια, δηλαδή ότι, όταν το υπέδαφος μεταξύ δύο χωρών κρύβει πλούτο, παράγονται πολιτικές εντάσεις που σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να φτάσουν και στα άκρα.
Διπλωματικοί κύκλοι τονίζουν την αναγκαιότητα ενός κρατικού φορέα, με ανεξάρτητο μηχανισμό, ο οποίος θα μπορεί να αξιολογήσει τα δεδομένα διαφυλάσσοντας το δημόσιο συμφέρον, δεδομένου ότι τα Ελληνικά Πετρέλαια και η θυγατρική τους Δ.Ε.Π., που διεξήγαγε γεωτρήσεις, είναι πλέον ιδιωτικές εταιρείες.
Επιπλέον, οι ίδιοι κύκλοι, εκφράζουν ανησυχία για ενδεχόμενες αντιδράσεις της τουρκικής πλευράς, γεγονός που ίσως οδηγήσει στην εξαίρεση ορισμένων περιοχών από τις έρευνες. Το ζήτημα όμως είναι ότι οι ειδικοί θεωρούν ότι ορισμένες περιοχές, όπου η Άγκυρα αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία, έχουν και τις περισσότερες πιθανότητες να διαθέτουν αξιοποιήσιμα κοιτάσματα πετρελαίου.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο πρόεδρος της πολυεθνικής πρότεινε τη συνεκμετάλλευση των πετρελαίων που ενδεχομένως βρίσκονται στις περιοχές αυτές με την Τουρκία και μάλιστα προσφέρθηκε να μεσολαβήσει προς την κυβέρνηση της γειτονικής χώρας, συναντώντας όμως τη σαφή αρνητική στάση της ελληνικής πλευράς.
Έτσι, η ανακίνηση του ζητήματος των πετρελαίων του Αιγαίου αναμένεται να οδηγήσει σε κινητικότητα για επίλυση της εκκρεμότητας για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, αφού ένα από τα πιο σημαντικά κριτήρια των πολυεθνικών του «μαύρου χρυσού» είναι και η πολιτική σταθερότητα των περιοχών, όπου σκοπεύουν να διεξάγουν έρευνες
Source : Greek National Pride blogspot

ΟΝΟΜΑ ΝΗΣΟΥ : ΖΟΥΡΑΦΑ -ΛΑΔΟΞΕΡΑ

ΟΝΟΜΑ ΝΗΣΟΥ : ΖΟΥΡΑΦΑ -ΛΑΔΟΞΕΡΑ
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΠΛΑΤΟΣ : 40ο 28' 23''
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΜΗΚΟΣ : 25ο 50' 18''
ΕΚΤΑΣΗ (σε τετραγωνικά χιλιόμετρα) : 0.009
ΜΗΚΟΣ ΑΚΤΗΣ (σε χιλιόμετρα) : 0.465
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΥΠΑΓΩΓΗ : ΝΟΜΟΣ ΕΒΡΟΥ
Παραμένει άσημη ενώ θα έπρεπε να είναι διάσημη , αν όχι για άλλους λόγους , τουλάχιστον γιατί οριοθετεί την ελληνική επικράτεια στο Βορειοανατολικό Αιγαίο. Είναι η Βορειοανατολικότερη των Θρακικών Σποράδων.

Η Ζουράφα (Λαδόξερα) με επιφάνεια 9 στρέμματα και μήκος ακτής 465 μέτρα σύμφωνα με παλαιότερες μετρήσεις της Υδρογραφικής Υπηρεσία του Π.Ν. , ενώ σύμφωνα με νεώτερους υπολογισμούς της είναι μικρότερη του ενός στρέμματος και έχει ακτογραμμή 32 μέτρα , είναι χαμηλή και για αυτό εξαιρετικά επικίνδυνη , ιδίως με δυσμενείς συνθήκες ορατότητας για όσους πλέουν ανατολικώς της Σαμοθράκης , από το Βορειοανατολικό άκρο της οποίας (Άκρα Άγκιστρο ή Σκεπαστό) απέχει 6 ν.μ. περίπου. Έπ' αυτής λειτουργεί φανός μεμονωμένου κινδύνου με αναλάμπον λευκό φως. Η μεταλλική πυραμίς του φανού είναι χρωματισμένη μαύρη με ερυθρή λωρίδα. Βάθη μικρότερα από 10 μέτρα βρίσκονται μέχρις αποστάσεως 100 μέτρων περίπου γύρω της. Απέχει 22 ν.μ περίπου από το φάρο της Αλεξανδρουπόλεως , είναι υπόλειμμα ηφαιστειογενούς νήσου και έχει παρατηρηθεί αξιόλογο θαλάσσιο ρεύμα ανατολικής διευθύνσεως κοντά της. Η ευρύτερη περιοχής της είναι πλούσιος ψαρότοπος , όπου συχνάζουν ακόμη όλων των ειδών τα ψάρια. Με την Ζουράφα ασχολήθηκε διεξοδικώς σε περισπούδαστο άρθρο του στη "Θρακική Επετηρίδα" ο διακεκριμένος λόγιος της Σαμοθράκης Νικόλαος Φαρδύς (1853-1901). ("Τα Ζγοράφα ως κέντρο των σεισμών της Σαμοθράκης και λείψανο τεσσάρων νήσων του Θρακικού Πελάγους προ αμνημονεύτων χρόνων καποντισθεισών")

Ο συγγραφεύς αυτός γράφοντας για το νησί το 1897 το αποκαλεί "Ζγοράφα" (τα) και σημειώνει , ότι σε καιρό γαλήνης διακρίνεται και από κάποια υγρή, ελαιώδη ουσία που επιπλέει επί των πέριξ υδάτων , που αποπνέει οξεία οσμή πετρελαίου . Ο ίδιος μεταξύ άλλων αναφέρει ότι : α) Για πρώτη φορά διαπίστωσε προσωπικώς την ύπαρξη εκεί πετρελαίου το 1874 , του οποίου η πηγή ευρίσκετο επί της Ζουράφας β) Η Ζουράφα ήταν ονομαστή για την ποσότητα και την ποιότητα των σπόγγων της γ) Στην περιοχή της υπήρχαν πολλά ίχνη κτηρίων των οποίων διακρίνονται οι θύρες , τα παράθυρα οι κίονες , τα κιονόκρανα κ.λ.π. (προφανώς η εναλακτική ονομασία Λαδόξερα οφείλεται στην ύπαρξη της παραπάνω ελαιώδους ουσίας).

Ο κορυφαίος των θαλασσογράφων μας Σ.Ε. Λυκούδης έγραφε προ εβδομήντα περίπου ετών ,ότι η διαβρωτική επεξεργασία της θάλασσας κατήντησε την Ζουράφα να έχει διάσταση μέγιστη 35 μέτρα , της οποίας οι δύο ακραίες κεφαλές είναι ξηρές σε περίοδο γαλήνης και αναπαυτήρια γλάρων .

Η Ζουράφα είναι , όπως προαναφέρεται το Βορειανατολικότερο , αναδυόμενο στην ανοιχτή θάλασσα , νησαίο Ελληνικό έδαφος υπόλειμμα μεγάλου εδάφους. Αναφέρεται από τον Marko Boscini (1613 -1678) , χωρίς όνομα και τον Alexander Conze Γερμανό αρχαιολόγο που επισκέφτηκε την Σαμοθράκη κατά τον β΄ ήμισυ του παρελθόντος αιώνος "Τα Ζγόραφα" .

Χάρη στην επί αυτής κυριαρχία , η Ελλάς επεκτείνει σημαντικά τις ζώνες θαλάσσιας κυριαρχία της (χωρικά ύδατα κ.ά.) στον κρίσιμο χώρο του Β.Α. Αιγαίου , προς τα Ανατολικά. Στο στενό μεταξύ της Ζουράφας και της Άκρας Γκρέμια ( σήμερα Boztepe Burnu, της Ανατολικής Θράκης) έχει εύρος 14 ν.μ. περίπου . Στο παρελθόν αρκετά πλοία , προσπαθώντας να αποφύγουν την προσέγγιση προς την Ζουράφα είχαν προσαράξει στα βραχώδη νησαίο εδάφη που περιβάλουν την άκρα Γκρέμια . Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν την ύπαρξη της Ζουράφας ,που κείται Ανατολικά της Σαμοθράκης , Βόρεια της Ίμβρου και Νότια της Αλεξανδρουπόλεως και την οποία περιφρονητικώς παραλείπουν οι περισσότεροι από τους κυκλοφορούντες για το ευρύ κοινό (σχολικοί ,τουριστικοί κ.ά.) χάρτες μας , μολονότι σηματοδοτεί τα όρια της Ελληνικής Επικράτειας .

Σε όσα Αναφέρει Ο Σ.Ε. Λυκούδης για την διαβρωτική επεξεργασία της θάλασσας και η ταπεινότητα μας για την επείγουσα ανάγκη προστασίας της Ζουράφας από την αέναη δράση των στοιχείων της φύσης , πρέπει να προστεθεί η παρατήρηση που έχει καταχωρηθεί στην παλαιότερη έκδοση του Πλοηγού του έτους 1955 , σύμφωνα με την οποία σε μικρές αποστάσεις από τη Ζουράφα υπάρχουν στα μεν Δυτικά της "Βράχος" μικρού υπέρ την επιφάνεια της θάλασσας ύψους , στα σε Νοτιοανατολικά της "Βράχος" περί την επιφάνεια της θάλασσας. Ήδη , μετά από 40 χρόνια , τα βραχώδη αυτά νησαία εδάφη έχουν δυστυχώς εξαλειφθεί. Προφανώς περιέπεσαν στην κατηγορία του σκόπελοι ή και της υφάλου …. Απέμεινε η κάπως υψηλότερη Ζουράφα. Νησιοφύλακες και νησίαρχοι της (μέχρι πότε); τα θαλασσοπούλια……

Από τη μελέτη του Γεωργίου Γιαγκάκη "Η ΖΟΥΡΑΦΑ ΜΑΣ:Βορειοανατολικη νησαία προεξοχή της χώρας" 1996.

Οι οίκοι αξιολόγησης είναι γρανάζια της κρίσης

«Οι οίκοι είναι γρανάζια της κρίσης»
Ενα υψηλόβαθµο πρώην στέλεχος της Moody‘s αποκαλύπτει πώς οι αξιολογητές δούλευαν για το κέρδος
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΧΑΡΗΣ ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ

Ως «βασικά γρανάζια στον µηχανισµό της οικονοµικής καταστροφής» περιγράφει τις αστοχίεςτων οίκων που πρόσφατα υποβάθµισαν την Ελλάδα έκθεση αµερικανικής Εξεταστικής Επιτροπής του Κογκρέσου, ενώ καταγγελίες πρώην στελεχών επεσήµαναν ότι τα κέρδη έµπαιναν πιο πάνω από την αξιοπιστία των αξιολογήσεων.

Οπως ανέφερεο Ερικ Κολτσίνσκι σε κατάθεσή του στην Εξεταστική Επιτροπή για την Οικονοµική Κρίση, που εξέδωσε το τελικό πόρισµά της πριν από δύο µήνες, τα ανώτερα στελέχη και τοδιοικητικό συµβούλιο της Moody’s περίµεναν από τους διευθυντέςτων οµάδων αξιολόγησης να φέρουν περισσότερους πελάτεςή έστω ναδιατηρήσουν αµείωτατα µερίδιααγοράς, ενώ αν έχαναν µικρό ποσοστό κινδύνευε σοβαράη θέση τους. Επιπλέον, στηδιάθεση των«ΝΕΩΝ» βρίσκονταικαι παλαιότερες επιστολές του πρώην στελέχους όπου προειδοποιούσε ότι δεν τηρούνται επαρκώς κανονισµοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ. «Τα κίνητρα στην αγορά των υπηρεσιών οικονοµικής αξιολόγησης ευνοούσαν και ακόµα ευνοούν τα βραχυπρόθεσµα κέρδη και την ποσότητα εις βάρος της ποιότητας. Στη Moody’s η πηγή αυτής της αντίθεσης ήταν η αναζήτηση (όλο καιµεγαλύτερου) µεριδίου της αγοράς. Οιπροϊστάµενοι και το ∆.Σ. ανέµεναν από τους µάνατζερ τωνοµάδων αξιολόγησης να χτίσουνή τουλάχιστοννα διατηρήσουν τοµερίδιο αγοράς. ∆εν είχε ειπωθεί αλλά ήταν αντιληπτό ότι η απώλεια µεριδίου αγοράς θα προκαλούσε για έναν µάνατζερ την απώλεια τηςδουλειάς του»,κατέθεσε ο Κολτσίνσκι στις 23 Απριλίου 2010 ενώπιον των µελών της Μόνιµης Επιτροπής Ερευνών της Γερουσίας, η οποία ερευνούσε τον ρόλο των οίκωναξιολόγησηςπιστοληπτικής ικανότητας στην οικονοµική κρίση πουξεκίνησε µε την κατάρρευση της Lehman Brothers το φθινόπωρο του 2008.

«Τα ανώτερα διοικητικά στελέχη ανά τακτά χρονικά διαστήµατα διένεµαν ηλεκτρονικά µηνύµατα µε λεπτοµέρειες σχετικά µε τα µερίδια αγοράς των τµηµάτων τους. Αυτά τα e-mail είχαν ως παραλήπτες µόνο τους διευθυντές των τµηµάτων. Ακόµα και όταν τα µερίδια αγοράςέπεφταν ελάχιστες ποσοστιαίες µονάδες, οι διευθυντές θα έπρεπε να δικαιολογηθούν για τις χαµένες συµφωνίες, αυτές που δεν αξιολόγησαν» είπε ο πρώην διευθυντής και τόνισε πως συνάδελφοί του έχουνπεριγράψει τις τεράστιες πιέσεις που δέχθηκαν από τους προϊσταµένους τους όταν τα µερίδια αγοράς µειώθηκαν. «Τα e-mail άρχισαν ναέρχονται και σε µένα όταν προήχθην στη θέση του διευθυντή. Σε αυτά καταγράφονταν όλες οι συµφωνίες στηναγορά για τη σχετική χρονική περίοδο και τα ποσά που αξιολογούνταν απότις Moody’s, S&P και Fitch. Στοκάτω µέρος της λίστας υπήρχε το µερίδιο αγοράς κάθε οίκου αξιολόγησης. Πιστεύω ότι η αποµάκρυνσή µου από τον οίκο αξιολόγησης ήταν το αποτέλεσµα τούνα δίνω µεγαλύτερη βαρύτητα στην πιστωτική ποιότητα παρά στα µερίδια αγοράς. Μου δόθηκε η εντύπωση πως ο προϊστάµενός µου ανησυχούσε περισσότερο για το αν θα χάσει µερικές ποσοστιαίες µονάδες από το µερίδιο αγοράς παρά αν παραβιάζει τον νόµο», συµπλήρωσε στην κατάθεσή του.

Στο τελικό πόρισµα της Επιτροπής που δηµοσιεύθηκε τον Ιανουάριο ξεκαθαρίζεταιότι «τα ενυπόθηκα χρεόγραφα στηνκαρδιά της οικονοµικής κρίσης δεν θαµπορούσαν να πωληθούν χωρίς τη σφραγίδα έγκρισής τους. Η κρίση δεν θα µπορούσε να έχει συµβεί χωρίς τους οίκους αξιολόγησης».

Πρώην υψηλόβαθµα στελέχη της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας που έχουν αντιµετωπίσει την αξιολόγηση των οίκων επισηµαίνουνότι «µετά την αποδεδειγµένη εµπλοκή της Moody’s, της Standard & Poor’s και της Fitch στην τοξική φούσκα και την οικονοµική κρίση που ακολούθησε, τα κριτήριά τους έχουν γίνει πολύ πιοαυστηρά για να ανακτήσουν την εµπιστοσύνη των πελατών τους».Παλαιότερα, αναφέρουν οι ίδιες πηγές, ηStandard & Poor’s ήταν αυστηρή µε τηνΕλλάδα και σχεδόν πάντα αυτοί ξεκινούσαν τις υποβαθµίσεις. «Τώρα πρόλαβε η Moody’s, γεγονός το οποίο µπορεί νασηµαίνει ότι η κόντρα µεταξύ τους γιατο ποιος θα πάρει τους περισσότερους πελάτεςέχει φουντώσει».

Τον Σεπτέµβριο του2010 οΚολτσίνσκι υπέβαλεµήνυση κατά της Moody’s επειδή, όπωςυποστηρίζει, ο οίκος επιχείρησενα βλάψει τη φήµη του µε διάφορες δηλώσεις στα µέσα ενηµέρωσης. Στη µήνυση αναφέρεται ότιοι δηλώσεις αυτές προκάλεσαν την ένταξη του πρώην διευθυντή «στη µαύρη λίστα του ιδιωτικού τοµέα του χρηµατοπιστωτικού κλάδου».

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ. Τις καταγγελίες του Κολτσίνσκι ενίσχυσε συνάδελφός του που επίσης κατέθεσε στην Εξεταστική Επιτροπή. «Οταν µε προσέλαβαν στα τέλη του 1997, ο µεγαλύτερος φόβος ενός αναλυτή ήταν ότι µπορεί να συµµετέχει σε µία λάθος αξιολόγηση. Οταν έφυγα, οµεγαλύτερος φόβος ήταν ότι µπορεί να έκανε κάτι που να τον ξεχώριζε ως υπαίτιο για το ότι έθεσε σε κίνδυνο το µερίδιο αγοράς», δήλωσε ο Μαρκ Φρόιµπα, πρώην αντιπρόεδρος του οίκου αξιολόγησης.


Το Κογκρέσο καταλογίζει ευθύνες στους τρεις βαθµολογητές για τη φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ

Παραβίαζαν τους κανόνες της Ε.Ε.

ΗΤΑΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ του 2009 όταν σε επιστολή του προς τον υπεύθυνο του τοµέα εσωτερικού ελέγχου της Moody’s, όπου εξηγούσε διάφορες παρατυπίες στην αξιολόγηση περίπλοκων οµολογιακών εκδόσεων, ο Ερικ Κολτσίνσκι ανέφερε πως οι νέοι κανονισµοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης απαιτούν από έναν αδειοδοτηµένο οίκο να εφαρµόζει συγκεκριµένες αυστηρές διαδικασίες ώστε να ελέγχει τις συγκρούσεις συµφερόντων. «Οι ευρωπαϊκοί κανονισµοί απαιτούν επίσης µία ανεξάρτητη υπηρεσία συµµόρφωσης. Πιστεύω ότι οι “επιδόσεις” του συγκεκριµένου τοµέα απείχαν κατά πολύ από τις απαιτήσεις για την αδειοδότηση στην Ευρωπαϊκή Ενωση», έγραφε ο Κολτσίνσκι.

Αρχές Μαΐου του 2010, η Γαλλία και η Γερµανία πρότειναν στην Κοµισιόν να εξετάσει ενδελεχώς τοντρόπο µε τον οποίο οι οίκοι αξιολογούν τα χρέη των ευρωπαϊκών κρατών και να εκτιµήσουν τον ρόλο τους «στην ενίσχυση της κρίσης και τις επιπτώσεις στην οικονοµική σταθερότητα». Λίγο καιρό αργότερα ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ από τη θέση του προέδρουτης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας υπογράµµιζε την ανάγκη να υπάρξει µεγαλύτερος ανταγωνισµός ανάµεσα στους οίκους, καθώς από το ολιγοπώλιο της Moody’s και τηςS&P ελέγχεται 40% της αγοράς και από τη Fitch περίπου 14%.

Η ΑΝΑΛΥΣΗ. Τέλη Μαρτίου του 2011, οι αρµόδιοι αναλύουν τα δεδοµένα που συγκεντρώθηκαν. Σε ερώτηµα των «ΝΕΩΝ» για την πρόοδο της διαδικασίας, η Σαντάλ Χιούτζες, εκπρόσωπος του επιτρόπου για την Εσωτερική Αγορά Μισέλ Μπαρνιέ, δήλωσε πως δεν θα πρέπεινα περιµένουµε εξελίξεις πριν από το καλοκαίρι. «Είναι πιθανό να υπάρξει αναθεώρηση όλων των υφιστάµενων κανονισµών προς πιο αυστηρή κατεύθυνση, αλλά είναι πολύ νωρίς για να πούµε µε βεβαιότητα τι θα γίνει». Τα ερωτήµατα που έπεσαν στο τραπέζι κατά τη διάρκεια της διαβούλευσης – η οποία ολοκληρώθηκε 7 Ιανουαρίου –αφορούσαν την υπερβολική εξάρτηση των οικονοµικών ιδρυµάτων και των θεσµικών επενδυτών από τις αξιολογήσεις, συγκρούσεις συµφερόντων και, φυσικά, τρόπους για να βελτιωθούν η διαφάνεια, η µεθοδολογία και η διαδικασία της αξιολόγησης του δηµόσιου χρέους. Οπως επισηµαίνουν άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί διεξοδικά µε το θέµα, το πλέον βασικό ερώτηµα ήταν αυτό για την ανάγκη να εφαρµοστεί καθεστώς αστικής ευθύνης για τους οίκους αξιολόγησης.


Οι τρεις «αδελφές»

Εντελώς ανεξέλεγκτοι δρούσαν επί 65 χρόνια οι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας από το 1910 έως και το 1975. Τότε η αµερικανική Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς έδωσε άδεια σε τρεις οίκους, µε πρώτη και µεγαλύτερη τη Moody’s, τη S&P, ενώ ως αουτσάιντερ ξεπρόβαλε και η Fitch.

Οµως µόνο µετά την κρίση του 2007 η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς απέκτησε αρµοδιότητες περιορισµένης εποπτείας στους «οργανισµούς στατιστικής αξιολόγησης» και οι οίκοι υποχρεώθηκαν να αποκαλύψουν τις µεθόδους τους
Source : TA NEA

Μερικές αλήθειες για το 1821

Του Α. Φρυδά*
Σαν εισαγωγή στο θέμα για την Επανάσταση του 1821:
Την Επανάσταση είχαν προετοιμάσει, ιδεολογικά και οργανωτικά, άνθρωποι που εκπροσωπούσαν την αστική τάξη των Βιοτεχνικών Κέντρων στα Γιάννενα, τη Σιάτιστα, τις Σέρρρες, τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες κτλ, διά της οποίας και είχε αναπτυχθεί μια ελληνική συνείδηση.


Όταν η τάξη των κέντρων αυτών είχε καταστραφεί, τα ηνία είχαν πάρει οι καραβοκυραίοι, οι κοτζαμπάσιηδες, οι αρματωλοί και κλέφτες (και οι καπεταναίοι τους), που έρχονται από τα πιο καταπιεσμένα στρώματα, δηλαδή από τον αγροτικό πληθυσμό.

Οι Φαναριώτες, που επίσης είχαν συμμετοχή στην Επανάσταση, ήταν μια κλειστή κάστα που είχεν υπηρετήσει τον διοικητικό μηχανισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είχαν κοσμοπολίτικη νοοτροπία, μια και είχαν δεθεί με τα γαλλικά συμφέροντα τα οποία ως το 1812 περίπου ήλεγχαν τη Πύλη. Διώκτηκαν όταν τη προστασία της Αυτοκρατορίας ανέλαβε η Αγγλία, οπότε και η εμπορομεσιτική ελληνική αστική τάξη αλλάζει προστάτη και γίνεται μεσάζοντας των αγγλικών συμφερόντων. Αυτοί και ο ανώτερος κλήρος επεδίωξαν να αποκτήσουν ηγετικές θέσεις μέσα στο υπό δημιουργία κράτος.

Συνεπώς το νεοελληνικό κράτος γεννιέται όχι σαν αποτέλεσμα των ταξικών αγώνων της αστικής τάξης -όπως θέλουν οι κλασικές αναλύσεις- αλλά σαν αποτέλεσμα μιας εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης με όλες τις αντιφάσεις της, λόγω των διαφορετικών επιδιώξεων των κοινωνικών στρωμάτων που είχαν αναπτυχθεί στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Είναι όμως σημαντικό ότι από την Επανάσταση δεν λείπει το κοινωνικό περιεχόμενό της, επειδή συμμετέχουν σ΄αυτή (ως η πολυπληθέστερη συνιστώσα)
τα πιο καταπιεσμένα αγροτικά στρώματα.

Όταν η Επανάσταση επικράτησε, το νέο κράτος ιδρύεται και αναγνωρίζεται λόγω και των αντιθέσεων των Μεγάλων Δυνάμεων, Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας, και των μεταξύ τους συμβιβασμών γύρω από το Ανατολικό Ζήτημα.

Το πιο καθοριστικό στοιχείο όμως στο νεοσύστατο κράτος, είναι η εξάρτηση από τους ξένους που έχουν οι πολιτικές ηγεσίες των κοινωνικών ομάδων που προαναφέρθηκαν.
Το νεοελληνικό κράτος αναγνωρίστηκε επισήμως ως προτεκτοράτο, αφού οδηγήθηκαν οι Έλληνες σε εμφύλιο πόλεμο.

Η ρίζα της εξάρτησης βρίσκεται στην εμπορομεσιτική νοοτροπία για την οποίαν οι ξένοι ήταν ουσιαστικά οι εργοδότες. Και αυτό το κεφάλαιο θα παραμείνει στο χώρο της Αυτοκρατορίας μέχρι σχεδόν τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922.

Η οικονομία του νέου κράτους ουσιαστικά περιήλθε στον έλεγχο της Αγγλίας όταν το 1824 Άγγλοι κεφαλαιούχοι χορήγησαν το πρώτο δάνειο, ονομαστικής αξίας 800.000
στερλινών, με εγγύηση τις εθνικές γαίες και τα μελλοντικά έσοδα του κράτους στην Αγγλία! (πληρώθηκαν 298.700 λίρες).

Ο Ιωάννης Καποδίστριας -ο πρώτος κυβερνήτης- προσπάθησε (1827-1831) να οργανώσει ένα σύγχρονο και κυρίαρχο κράτος και προσπάθησε να απαλλαγεί από την υποθήκευση του κράτους στην Αγγλία. Γι΄ αυτό και είχε συνάψει δεύτερο δάνειο 60 εκατομμυρίων φράγκων, για να απελευθέρωνε τις δεσμευμένες εθνικές γαίες. Το δάνειο δεν το πήρε ποτέ. Οι Άγγλοι κυρίως, αλλά και οι Γάλλοι, δεν ήθελαν να είναι ανεξάρτητο το νεοελληνικό κράτος.

Υ.Γ.
Με τη δολοφονία του Καποδίστρια το 1831 χάθηκε και η ιστορική ευκαιρία για τη δημιουργία κράτους αυτοτελούς και ανεξάρτητου. (Μήπως βλέπετε σχέση με όσα σήμερα συμβαίνουν στο μίζερο έθνος;)

*Ο Α. Φρυδάς, είναι πτυχ. Πολιτικών και Νομικών Σπουδών.
Source : ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 29/03/2011

Ο αγωγός Κιρκούκ - Μπάνιας και η κρίση στην Συρία

Της ΝΕΦΕΛΗΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΥ
Βγαίνει από την κατάψυξη ύστερα από σχεδόν 60 χρόνια, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Ιράκ και κάτω από τη «διακριτική» υποστήριξη του ρωσικού ενεργειακού κολοσσού, της Gazprom, η επαναλειτουργία του αγωγού Κιρκούκ - Μπάνιας, ο οποίος θα μεταφέρει αργό πετρέλαιο μέσω της Συρίας από τα κουρδικά εδάφη του Ιράκ στη Μεσόγειο.

Η χάραξη του αγωγού Κιρκούκ - Μπάνιας γίνεται το 1930 από την κρατική εταιρεία πετρελαίων του Ιράκ με σκοπό την προώθηση του ιρακινού πετρελαίου στις διεθνείς αγορές.

Το 2007, τέσσερα χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, η Gazprom, μέσω της θυγατρικής της Stroytransgaz, δίνει το έναυσμα για την έναρξη νέου γύρου διαπραγματεύσεων, ο οποίος ολοκληρώθηκε με την υπογραφή σχετικής συμφωνίας με το υπουργείο Ενέργειας του Ιράκ, για τη συμμετοχή της στα έργα αποκατάστασης της λειτουργίας του αγωγού Κιρκούκ - Μπάνιας.

Τον Φεβρουάριο, Βαγδάτη και Δαμασκός υπογράφουν την τελική συμφωνία, με την οποία ρυθμίζονται όλες οι εκκρεμότητες (τέλη διέλευσης κ.ά.).

Η επιλογή της δημοσιοποίησης αυτής της απόφασης σήμερα, δεδομένης της έκρυθμης κατάστασης στην περιοχή της βόρειας Αφρικής αλλά και της Μέσης Ανατολής, δεν θα μπορούσε να είναι παρά... συμπτωματική.

Στην περίπτωση δε που «επιβιώσει» στη Συρία, παρά τις αυξανόμενες πιέσεις, η «κυβέρνηση» του προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ και ο συγκεκριμένος αγωγός τεθεί τελικώς σε λειτουργία, θα ανατρέψει τις υπάρχουσες ενεργειακές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή, με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ να εμπλέκονται σε ένα νέο ενεργειακό παιχνίδι.
Source : http://www.enet.gr

Γιατί η Τουρκία δεν επιδιώκει την διχοτόμηση της Κύπρου

Με τον Σάββα Ιακωβίδη

ΕΙΝΑΙ ο μόνιμος μπαμπούλας και εκβιασμός που μηρυκάζουν τα περισσότερα κόμματα: Αν δεν λύσουμε το Κυπριακό, τότε η διχοτόμηση θα είναι γεγονός. Γι’ αυτό, επισείουν αυτόν τον εκβιασμό προς τους πολίτες για να δεχθούν τη λύση, που η πολιτική ηγεσία, από την εποχή Μακαρίου μέχρι σήμερα, έχει προαποφασίσει, ερήμην του κυρίαρχου λαού. Λένε ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι ο οδυνηρός ιστορικός συμβιβασμός, που ο Μακάριος απεδέχθη το 1977 και, έκτοτε, όλοι οι Πρόεδροι ακολουθούν τα χνάρια του. Κανείς, όμως, μέχρι σήμερα, όπως και το πάνσοφο Εθνικό Συμβούλιο, ουδέποτε μελέτησε, ανέλυσε και εξέτασε αν αυτή η λύση είναι εκείνη που θα διασφαλίσει το μέλλον και την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού. Ούτε αν απαιτείται αλλαγή τακτικής, στρατηγικής και στοχοθεσίας. Αυτά προϋποθέτουν βαθιά μελέτη, ανάλυση και, κυρίως, αποφάσεις σε βάθος χρόνου και κόστος.

Ξεπερνούν τις δυνατότητες της ηγεσίας μας που, απλώς, βολεύεται με μια πολιτική που αποφασίστηκε πριν από 34 χρόνια!

Είναι αληθές ότι από τη δεκαετία του 1950 η Τουρκία και η Βρετανία σχεδίαζαν τη διχοτόμηση της Κύπρου. Αυτά μέχρι το 1974. Η τουρκική εισβολή ανέτρεψε δεδομένα και δημιούργησε ένα ολέθριο ανισοζύγιο ισχύος υπέρ της Τουρκίας και σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Η Τουρκία δεν επιδιώκει πλέον διχοτόμηση. Ας ανοίξουμε ξανά το βιβλίο του Φοίβου Κ. Κλόκκαρη, αντιστράτηγου ε.α. με τίτλο: «Τουρκική απειλή κατά του Ελληνισμού της Κύπρου». Η Τουρκία δεν θέλει πια διχοτόμηση ούτε και δύο κράτη. Θέλει ολόκληρο το νησί. Γιατί; Διότι, κατά τον αντιστράτηγο Κλόκκαρη, «αυτό αφήνει στους Έλληνες της Κύπρου περιθώρια αυτονομίας και επιλογών στην ασφάλεια, που προσκρούουν στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας και στον στρατηγικό στόχο της για έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου. Η επιλογή αυτή (της διχοτόμησης) δυνατόν να δημιουργήσει προβλήματα στην ασφάλεια της Τουρκίας, όπως η ίδια εκτιμά. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Τουράν Γκιουνές, Υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Ετσεβίτ, το 1976, ότι η διχοτόμηση είναι καθαρή παραφροσύνη, γιατί θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της κεντρικής και ανατολικής Μικράς Ασίας» (θυμηθείτε τους S-300 και τις λυσσώδεις αντιδράσεις και απειλές, τότε, της Τουρκίας).

Ο καθηγητής Νεοκλής Σαρρής, που επικαλείται ο Κλόκκαρης, στο μνημειώδες έργο του, «Η άλλη πλευρά», επισημαίνει ότι «η στοχοθεσία της Τουρκίας προχωρεί πολύ πέρα από τη διχοτόμηση: περιλαμβάνει το σύνολο της Κύπρου». Άρα, ούτε και δύο κράτη θέλει η Τουρκία στο νησί επειδή πάντα θα υπήρχε ο διαχρονικός φόβος της ότι το ελληνικό κρατίδιο θα μπορούσε να ενσωματωθεί στην Ελλάδα και η ελληνική παρουσία να επανεμφανιζόταν στην Αν. Μεσόγειο. Με την τουρκική εισβολή και κατοχή του 37% της Κύπρου, η Τουρκία πέτυχε, πρώτον, ανατροπή του ισοζυγίου δυνάμεων υπέρ της. Δεύτερον, εξεδίωξε την Ελλάδα από την Αν. Μεσόγειο, δυτικά της Ρόδου. Τρίτον, κρατεί όμηρο την Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία δεν αναγνωρίζει, πλήττει και υπονομεύει. Αν η λύση των δύο κρατών ή η διχοτόμηση βόλευε τους τουρκικούς στόχους, η Τουρκία θα προέβαινε στις σχετικές ενέργειες.

Ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας είναι ο αφανισμός του κυπριακού Ελληνισμού, η τουρκοποίησή του, η ενσωμάτωσή του στον τουρκικό κορμό κι ο πλήρης έλεγχος της νήσου στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης των στρατηγικών και γεωπολιτικών στοχεύσεων και συμφερόντων της. Αυτά είναι τόσον οφθαλμοφανή που, προφανώς… τύφλωσαν την ηγεσία της Κύπρου. Γι’ αυτό και αδυνατεί να κατανοήσει όσα από το 1956 η Τουρκία υλοποιεί σε βάρος μας με μεθοδικότητα και με τη βοήθεια ελληνικών αβελτηριών και ανεπαρκειών.
Source :http://www.sigmalive.co

Οι επερχόμενες εξελίξεις και ο Ελληνισμός

Ενώ προοιωνίζονται δραματικές εξελίξεις, ο Ελληνισμός εμφανίζει εικόνα φτωχού και αδύναμου συγγενή

Όσα συμβαίνουν σε αραβικές χώρες δεν πρέπει να αναλύονται μονοδιάστατα. Οι επαναστάσεις και οι εξεγέρσεις οφείλονται μεν σε δεσποτικά, καταπιεστικά καθεστώτα, σε οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και στην ανεργία των νέων, σε χώρες που, εντούτοις, διαθέτουν πλούσιους φυσικούς πόρους. Κοντά σε αυτά, είναι οι διεφθαρμένες κρατικές και διοικητικές δομές, η κουλτούρα και η περί θρησκείας αντίληψη των αραβικών λαών και, φυσικά, η περί δημοκρατίας παιδεία, που διαφέρει πλήρως από τη δική μας. Από την άλλη, όμως, ας δούμε το χάρτη.
Η πρώτη «επανάσταση του γιασεμιού» ξεκίνησε από την Τυνησία, εξακτινώθηκε στην Αίγυπτο, προκάλεσε εξεγέρσεις και σε άλλες αραβικές χώρες και σήμερα μεγεθύνονται διά του πολέμου των συμμάχων κατά του αιμοσταγούς δικτάτορα της Λιβύης, Καντάφι. Σε όλες σχεδόν τις αραβικές χώρες σημειώνονται σχεδόν καθημερινά διαδηλώσεις με νεκρούς και τραυματίες. Ακόμα και η θεοκρατική και τυραννική Σαουδική Αραβία γνώρισε διαδηλώσεις, ενώ στην Υεμένη οι συγκρούσεις συνεχίζονται. Τώρα πήρε σειρά και η Συρία.

Ποιες δυνάμεις εμπλέκονται σε ό,τι συμβαίνει στον αραβικό κόσμο; Πρώτα οι ΗΠΑ αλλά με διακριτικότητα, ενώ οι Γάλλοι, οι Βρετανοί ηγούνται των επιχειρήσεων με τη συμβολή και άλλων ευρωπαϊκών και ΝΑΤΟϊκών χωρών. Η Ρωσία απλώς καταγγέλλει όσα συμβαίνουν αλλ΄ η ρωσική διπλωματία δεν πρέπει να υποτιμάται. Η Κίνα παρακολουθεί και η ΕΕ εμφανίζεται ξανά αδύναμη να αρθρώσει μια ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική. Η Τουρκία είναι η άλλη δύναμη, που επιχειρεί να επωφεληθεί από τα συμβαίνοντα στον αραβικό κόσμο ενώ το Ισραήλ δεν αποκρύπτει την ανησυχία του για το πού μπορούν να οδηγηθούν οι εξελίξεις. Γι’ αυτό και μετά τη σύγκρουσή του με την Τουρκία αναζητεί εναγωνίως νέους συμμάχους, ιδιαίτερα μετά την ανακάλυψη τεραστίων ποσοτήτων φυσικού αερίου στα χωρικά ύδατά του.



Ας ξαναδούμε το χάρτη: Από την Τυνησία μέχρι τη Μέση Ανατολή και από τα εμιράτα, βασίλεια και σεϊχάτα της περιοχής μέχρι το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Κεντρική Ασία παίζεται ένα κολοσσιαίο παιγνίδι συμφερόντων, επιρροής και ελέγχου ενεργειακών και άλλων πόρων από μεσαίες και μεγάλες δυνάμεις. Νέοι γεωστρατηγικοί και γεωπολιτικοί άξονες σχηματοποιούνται. Ο Σαρκοζί, σε μια πρωτόγνωρη συμμαχία με τη Βρετανία (ως εντολοδόχου των ΗΠΑ), δεν παρενέβη στη Λιβύη επειδή ο Καντάφι σκοτώνει τον ίδιο το λαό του. Τα πετρέλαια της χώρας είναι ο στόχος, και ο ρόλος που το Παρίσι θέλει να ξαναπαίξει στη μαύρη ήπειρο. Η κατά τον Μπους Ευρύτερη Μέση Ανατολή, που ξεκινά από το Μαρόκο και φτάνει μέχρι το Ιράκ-Αφγανιστάν και περιλαμβάνει όλες τις αραβικές χώρες, διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα ενέργειας για τα επόμενα 100 χρόνια. Κάποιοι επιδιώκουν να τα ελέγξουν και, δι’ αυτών, να ελέγξουν τις εξελίξεις στο άναρχο διεθνές σύστημα.

Ας ξαναδιαβάσουμε τον Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι. Στο περισπούδαστο βιβλίο του, «Η Μεγάλη Σκακιέρα», επιχείρησε να σκιαγραφήσει το ρόλο, που οι ΗΠΑ έπρεπε να διαδραματίσουν τον 21ο αιώνα, σε συνάρτηση προς άλλες μεσαίες δυνάμεις. Αλλ’ οι ΗΠΑ δεν είναι πια η μόνη υπερδύναμη. Η Γαλλία, η Γερμανία, η Κίνα, η Ινδία και, προπάντων, η Ρωσία αμφισβητούν την αμερικανική ηγεμονία. Όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στην περιοχή μας είναι ο προάγγελος δραματικών αλλαγών για τα επόμενα χρόνια. Μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα γεγονότων και συμφερόντων, που παίζονται και θα παιχτούν στη μεγάλη σκακιέρα της Ευρασίας, όπως την αποκάλεσε ο Μπρζεζίνσκι, πού βρίσκονται η Ελλάδα και η Κύπρος; Ούτε η μια ούτε η άλλη έχουν ξεκάθαρη και κυρίως ευέλικτη, διορατική εξωτερική πολιτική.

Υπάρχουν λόγοι: Η Ελλάδα είναι γονατισμένη και δέσμια σε ξένους πιστωτές της εξαιτίας της χρόνιας πολιτικής, οικονομικής και θεσμικής ασωτίας, ηγεσίας και λαού. Όπως ο Βρετανός καθηγητής, Ουίλιαμ Μάλινσον, που ζει μόνιμα στην Ελλάδα, είπε σε συνέντευξή του («Ελευθεροτυπία», 12/3/2011), με αφορμή βιβλίο του για την Κύπρο: «Η τουρκική κυβέρνηση κρατάει την ελληνική από τα αρχ...α». Έτσι εξηγούνται η ανοχή που επιδεικνύει στις συνεχείς τουρκικές παραβιάσεις και αμφισβητήσεις στο Αιγαίο, για την ΑΟΖ και το ενεργειακό. Η δε Κύπρος βολοδέρνει μεταξύ παρωχημένης ιδεολογικής αγκύλωσης του κομμουνιστή Χριστόφια και της αδυναμίας του να κατανοήσει τα μεγάλα παιγνίδια, που ήδη άρχισαν να παίζονται στην περιοχή μας, ίσως και σε βάρος μας. Ενώ προοιωνίζονται δραματικές εξελίξεις, ο Ελληνισμός εμφανίζει εικόνα φτωχού και αδύναμου συγγενή, ανίκανου να υπερασπίσει τουλάχιστον τα συμφέροντα και την επιβίωσή του.
Source : http://www.sigmalive.com

ΗΠΑ : Τό Αιγαίο ως " ναυτική πράσινη γραμμή"

Παλαιά θέση των Αμερικανών είναι να δημιουργηθεί μια ναυτική «πράσινη γραμμή» στο Αιγαίο με διεθνή επίβλεψη, η οποία θα χωρίζει τους Έλληνες από τους Τούρκους.

Προτείνουν τη δημιουργία ενός συμβατικού καθεστώτος για το Αιγαίο, που θα λύσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές.

Ένα καθεστώς, όμως, που δεν θα βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο, αλλά θα αφορά ειδικά την περίπτωση του Αιγαίου, φυσικά όλα αυτά με τη συνδρομή και την υψηλή εποπτεία των Αμερικανών.

Αυτές οι… ενδιαφέρουσες απόψεις έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Πρακτικά» («Proceedings») του Αμερικανικού Ναυτικού από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και αναδημοσιεύτηκαν στις αρχές της δεκαετίας. Τα άρθρα είναι του Τσαρλς Μέσινγκ, τέως ανώτερου στελέχους του State Department, καθηγητή του Ναυτικού και Διεθνούς Δικαίου, μέλους της αμερικανικής αντιπροσωπείας για τη διαμόρφωση του νέου Δίκαιου της Θάλασσας, από τη δεκαετία του ’80.

Στο μεγαλύτερο μέρος του άρθρου παρουσιάστηκαν αναλυτικά τα προβλήματα στο Αιγαίο και τα υπαρκτά και αυτά που θεωρούν σαν προβλήματα Τούρκοι και Αμερικανοί:

- Τα χωρικά ύδατα

- Το καθεστώς κυριαρχίας (ιδιοκτησίας λένε οι Αμερικανοί) μικρών νησίδων, όπως τα Ίμια

- Η υφαλοκρηπίδα

- Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη που συνδέεται με την υφαλοκρηπίδα

- Ο Εναέριος Χώρος της Ελλάδας

- Ο έλεγχος των πολιτικών αεροδιαδρόμων πάνω από το Αιγαίο

- Η στρατιωτικοποίηση μερικών ελληνικών νησιών

Ακόμη ένα σημαντικό ελληνοτουρκικό πρόβλημα είναι το Κυπριακό, το οποίο -λέει ο Μέσινγκ- μπορεί να είναι η βασική αιτία για εχθροπραξίες στο Αιγαίο.

Το δεύτερο μέρος είναι το σημαντικό και το πλέον αποκαλυπτικό των προθέσεων. Τιτλοφορείται «Ο ρόλος των ΗΠΑ» και σε αυτό εξηγούνται:

- Ποια είναι η αμερικανική θεώρηση του θέματος

- Ποια μπορεί να είναι η λύση

Πρώτα, λοιπόν, ποια είναι τα στοιχεία της αμερικανικής θεώρησης του προβλήματος:

- Αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια (κάτι που αναγνωρίζεται ότι είναι δικαίωμά της βάσει του Διεθνούς Δικαίου), τότε το Αιγαίο θα μετατραπεί σε «ελληνική λίμνη» κατά 72%. Στην Τουρκία θα μείνει το 9% και τα Διεθνή Ύδατα θα καλύπτουν το 19%.

- Οι ΗΠΑ δεν συμφωνούν πλήρως με το νέο Δίκαιο της Θάλασσας. Παρόλο που ο πρόεδρος Κλίντον το υπέγραψε, η Γερουσία δεν το επικυρώνει. Γιατί; Επειδή το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ δηλώνει πως «η πρόσβαση σε ωκεανούς, συμπεριλαμβανομένων περιοχών ξένων ακτών, ακόμα και σε μεγάλη απόσταση από τις ΗΠΑ, είναι ζωτική και για την ασφάλεια και τα οικονομικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών». (Αν το Αιγαίο γίνει ελληνική λίμνη, τότε δεν θα εξυπηρετούνται τα αμερικανικά συμφέροντα;

Σε περίπτωση που γίνει ελληνοτουρκική, τότε θα εξυπηρετούνται καλύτερα;)

- Το Αιγαίο δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και την Τουρκία. Είναι ένα διεθνές πέρασμα, θαλάσσιο και ενάεριο, εξυπηρετεί πολλές χώρες (Ρωσία, Ουκρανία κ.ά.) και εξυπηρετεί επίσης τη διακίνηση μεταξύ Ευρώπης και Ασίας.

- Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας δεν δίνει σαφείς απαντήσεις σε πολλά ζητήματα, ενώ υπάρχουν διαδικασίες που δεν εξασφαλίζουν σαφή ερμηνεία για τους τρόπους επίλυσης των προβλημάτων. Πολλά, δε, κράτη δεν συμφωνούν με τις λύσεις που έχουν δοθεί.

- Τα δύο κράτη, Ελλάδα και Τουρκία, είναι «στενόκαρδα» και δεν βρίσκουν λύσεις. Η ελληνική πρόταση -για το Διεθνές Δικαστήριο- και η τουρκική -για διαπραγματεύσεις- δεν οδήγησαν πουθενά. Επιπλέον, η Τουρκία δεν έχει προσχωρήσει στο Σύμφωνο, γιατί φοβάται ότι ευνοεί την Ελλάδα.

Ποια είναι η λύση που βλέπει ο Τσαρλς Μέσινγκ; Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο ζωντανά. Εδώ φτάνουμε στο ζουμί της υπόθεσης.

- Το Αιγαίο πρέπει να θεωρηθεί «Διεθνές Θαλάσσιο Στενό» και όχι Θάλασσα η οποία θα μοιραστεί μεταξύ δύο χωρών. Έτσι θα μπορέσει να υπάρξει η λύση που ο Μέσινγκ και η αμερικανική διοίκηση βλέπουν. Τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει να θεωρηθεί «διεθνές στενό» ολόκληρο το Αιγαίο;

Σημαίνει ότι θα διέπεται από ειδικό καθεστώς και θα χρειάζεται ειδικές συμφωνίες οι οποίες θα εξασφαλίζουν τη διέλευση σε όλους. Δεν είναι καν «θαλάσσιο στενό», στο οποίο υπάρχουν δεσμευτικοί κανονισμοί από το κράτος στο οποίο ανήκουν (όπως π.χ. ο Βόσπορος).

Σημαίνει ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα ειδικό καθεστώς με τη συμμετοχή πολλών κρατών. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η άποψη του Μέσινγκ, που εκφράζεται από ένα όργανο του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού.

-Σε περίπτωση σύρραξης ή έντονης ελληνοτουρκικής διαφωνίας, έχει κάθε δικαίωμα να επέμβει το Συμβούλιο Ασφαλείας. Το Σ.Α. μπορεί να εξουσιοδοτήσει μια πολυεθνική δύναμη, η οποία θα εγκατασταθεί πάνω σε μια «πράσινη γραμμή» κάπου στο Αιγαίο, με σκοπό τον τερματισμό ή την αποφυγή εχθροπραξιών.

- Το Σ.Α. επίσης θα συγκαλέσει μια ΔΙΑΣΚΕΨΗ ηγετικών τοπικών και ναυτικών δυνάμεων -όχι μόνο την Ελλάδα και την Τουρκία- για να ετοιμαστεί μια ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ Συνθήκη για το Αιγαίο. Μια Συνθήκη που θα εγκαθιδρύει ένα καθεστώς παρόμοιο με αυτό της Συνθήκης του Μοντρέ (1936) για τα τουρκικά Στενά.

- Προσέξτε όμως, το καθεστώς αυτό θα είναι ένα ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ καθεστώς, ένα καθεστώς που ΔΕΝ θα βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και θα επιτρέψει το «δημιουργικό διαχωρισμό της υφαλοκρηπίδας».

Το τέλος είναι ηρωικό. «Πάνω απ’ όλα, ο κυρίαρχος ρόλος του ΟΗΕ στο Αιγαίο θα άλλαζε τη διμερή εικόνα και θα απελευθέρωνε τις ΗΠΑ από την ακατόρθωτη ευθύνη της επινόησης και της επιβολής συμβιβαστικών λύσεων σε αυτούς τους στενόκαρδους ανταγωνιστές. Με βασικό σκοπό πάντοτε να διατηρηθεί το Αιγαίο ως ασφαλής διάδρομος αεροπορικής και θαλάσσιας κυκλοφορίας».

Αυτές ήταν και είναι οι βασικές θέσεις των ΗΠΑ για το Αιγαίο που σηματοδοτούν:

1. Μια σαφή ένδειξη ότι η αμερικανική στάση στις ελληνοτουρκικές διαφορές καθορίζεται από το πώς βλέπουν οι Αμερικανοί την παρουσία τους στην περιοχή μας. Και από το πώς βλέπουν το πρόβλημα των θαλασσών και την πρόσβασή τους στις παγκόσμιες θάλασσες αλλά και στις ακτές όλων των χωρών του κόσμου.

2. Μια απόδειξη ότι οι Τούρκοι στηρίζονται σε αυτήν τη νομική και πολιτική επιχειρηματολογία για να διεκδικήσουν τα όσα ζητούν στο Αιγαίο σε βάρος μας. Είναι μια απόδειξη ότι αυτοί έχουν διαβάσει προσεκτικά τις αμερικανικές θέσεις και τις ακολουθούν, έτσι ώστε να κερδίσουν και την υποστήριξη της αμερικανικής διοίκησης.

Οι ΗΠΑ έχουν ήδη υπογράψει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, κάτι που δεν είχαν κάνει τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, αυτό δεν αλλάζει τη βασική τους θέση, να εκμεταλλευτούν ΑΥΤΟΙ το Αιγαίο αφού οι δύο χώρες δεν μπορούν να επιλύσουν τις διαφορές τους.

Η συνέχεια θα είναι ραγδαία και ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη.

Η αμερικανική κυριαρχία

Έπειτα από τις προκλήσεις της Τουρκίας εμφανίστηκε και το «μεγάλο αφεντικό» οι Αμερικανοί, οι οποίοι εξέφρασαν ανοικτά το ενδιαφέρον τους για την εκμετάλλευση των πετρελαίων του Αιγαίου. Γνωστοποίησαν ευθέως αυτό, που χρόνια υποστηρίζουν. Αφού οι Έλληνες και οι Τούρκοι δεν τα βρίσκουν, θα αναλάβουν εκείνοι την εκμετάλλευση του Αιγαίου, αποκτώντας το δικαίωμα του 60%, περίπου, του φυσικού πλούτου.

Σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», ο ειδικός απεσταλμένος του State Department, Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, χαρακτηρίζει το Αιγαίο «αμφισβητούμενη περιοχή» και προτείνει εμπορική συμφωνία Ελλάδας – Τουρκίας για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που βρίσκονται στο Αιγαίο, ακόμη και αν προηγουμένως δεν έχουν επιλύσει τις μεταξύ τους διαφορές. Ο κ. Μόρνινγκσταρ έφτασε στην Ελλάδα μία ημέρα μετά την ελληνοβουλγαρική συνάντηση της Σόφιας, όπου συζητήθηκε το ζήτημα των αγωγών. Στην Αθήνα συναντήθηκε με τον υφυπουργό Εξωτερικών Σ. Κουβέλη, με τον οποίο και συζήτησε τα ενεργειακά.

Το ενδιαφέρον των ΗΠΑ είναι ακόμη μία αιτία για τις προκλητικές κινήσεις της Άγκυρας, που γνωρίζει εγκαίρως ότι το «παζάρι» για το Αιγαίο έχει ξεκινήσει. Άρα, με τις κινήσεις της κάνει αισθητή τAd Hoc
Source : ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ + 13

Αποκαλυπτικοί ελιγμοί της Αγκυρας

Π. Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών, www.ifestosedu.gr
Η «Στρατηγική βάθους» του Νταβούτογλου βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη και οι ελιγμοί της Τουρκίας στις Μεσανατολικές κρίσεις είναι αποκαλυπτικοί για την
αποφασιστικότητα της Άγκυρας να καταστεί ηγεμονικός άξονας. Την «επιτήδεια ουδετερότητα», η Άγκυρα καταφέρνει να την καθιστά «επιδέξια ουδετερότητα» με απώτερο σκοπό ένα ακραία ιδιοτελή νέο-Οθωμανικό πρωταγωνιστικό ρόλο.
Άγνοια περί την τουρκική διπλωματία είναι πλέον αδικαιολόγητη. Η πρόσφατη κυκλοφορία των βιβλίων του Αχμέτ Νταβούτογλου Στρατηγικό βάθος η Διεθνής θέση της Τουρκίας (Ποιότητα 2010) και Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες (Ποιότητα 2011) φώτισε πλήρως τους τουρκικούς σκοπούς: Κατάκτηση μιας ηγεμονικής θέσης που προϋποθέτει εκμηδένιση της Ελλάδας και της Κύπρου για να διευκολυνθεί γεωπολιτικά η πρόσβαση στην πλούσια σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Μέσης Ανατολής.


Χαρακτηριστικά, εν μέσω κρίσεως και τουρκικών στρατιωτικών δραστηριοτήτων κοντά στο Καστελλόριζο που υποδηλώνουν τον τουρκικό αναθεωρητισμό ως προς τον ΑΟΖ, οι τούρκοι έθεσαν ως όρο συναίνεσης εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην Λιβύη ένα πρωταγωνιστικό τουρκικό ρόλο στην διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας, τον έλεγχο του αεροδρομίου της Βεγγάζης και τον ναυτικό έλεγχο μεταξύ Βεγγάζης και Κρήτης. Οι τούρκοι, επιπλέον, λειτουργώντας καιροσκοπικά κατηγορούν τους άλλους για … οπορτουνισμό. Όπως γράφτηκε πρόσφατα, «αν καταλάβεις ποιος είναι ο ψεύτης αντιλαμβάνεσαι ποιος είναι ο κλέφτης».
Κτίζοντας πάνω στην κατά Νταβούτογλου ύπαρξη μιας κοινής ισλαμικής κοσμοθεωρίας και ενός κοινού Οθωμανικού παρελθόντος, οι τούρκοι ηγέτες διακρίνουν μεταξύ των δυτικόστροφων εξουσιαστικών ελίτ και των μουσουλμανικών πληθυσμών στους οποίους διεισδύουν μεθοδικά και υποχθόνια. Βέβαια, πιστεύουν στον σκοπό τους: Η ισλαμική κοσμοθεωρία, λέει ο Νταβούτογλου, είναι βαθιά ριζωμένη στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των οποίων η ζωή μέσα στην πολιτική σφαίρα δεν μπορεί παρά να είναι «εξαρτημένη από την θεοκεντρική δομή πίστης προκειμένου να δικαιολογήσει το κοινωνικοπολιτικό τους σύστημα» (Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες, σ. 415).
Τα αιτιώδη κίνητρα των ισλαμιστών νεότουρκων είναι κάτι περισσότερο από σαφή. Ο «Δάσκαλος Νταβούτογλου», όπως τον αποκαλεί ο Ερτογάν, μεταξύ πολλών άλλων, ανατρέχει στα «λάθη» της παρελθούσης οθωμανοτουρκικής «εγκατάλειψης της πλούσιας σε φυσικές πηγές πλούτου Μέσης Ανατολής» και της παρελθούσης άνευ όρων, όπως γράφει, λανθασμένης «σύμπραξης με τους αποικιοκράτες στην Τρίπολη και στην Αλγερία». Η Τουρκία, υποστηρίζει, «δεν μπορεί να παραμείνει και δεν θα παραμείνει αδιάφορη στις κρί σεις που λαμβάνουν χώρα στη Βοσνία, στον Καύκασο και στη Μέση Ανατολή». Δεν πρέπει να επαναληφτούν τα λάθη, συνεχίζει, όταν η Τουρκία «απέτυχε να χρησιμοποιήσει τα πλεονεκτήματα που πηγάζουν από την κυριαρχία της στα εδάφη αυτά, η οποία διήρκησε επί 500 χρόνια». Απώτερος σκοπός η συμμετοχή «στη διαδικασία διαμοιρασμού των φυσικών πηγών πλούτου, ικανών να καθορίσουν τις σχέσεις σε παγκόσμια κλίμακα» (Στρατηγικό βάθος σελ. 34,102,107).
Κάποια μη κυβερνητικά διεθνικά «ιδρύματα» εδώ και καιρό φρόντισαν να τυφλώσουν διπλωματικά την Ελλάδα. Καλλιέργησαν την λανθασμένη θέση πως επίκεινται δήθεν χαρούμενα γλέντια μέσα σε έναν ανθόσπαρτο παγκοσμιοποιημένο πλανήτη και μέσα σε μια μυρωδάτη ενωμένη Ευρώπη όπου θα συμβιώνουμε αγκαλιασμένοι με μια ευρωεξημερωμένη Τουρκία. Έτσι, εν μέσω κοσμογονίας στην διεθνή πολιτική και επιτήδειων δόλιων τουρκικών διπλωματικών πρωτοβουλιών, η Ελλάδα αποκοιμήθηκε. Ύπνος από τον οποίο κινδυνεύει να μην ξυπνήσει.Φαντάζει ως περίπου απόφαση ευθανασίας.


Π. Ήφαιστος - P. Ifestos
www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr
«Έθνος της Κυριακής» 26-27.3.2011
αναρτημένο επίσης στην διεύθυνση http://www.ifestosedu

Μαχμούτ Τζιμπρίλ : Η διάδοχος κατάσταση στην Λιβύη ;

Την συγκεκριμένη επιλογή των Ηλυσίων Πεδίων φαίνεται πώς στηρίζει και η Μεγάλη Βρετανία ενώ αναμφίβολα οι πετρελαϊκές εταιρείες της Δύσης δεν θα είχαν αντίρρηση να πριμοδοτήσουν μία τέτοια επιλογή.
Στα χέρια του Αλί Ταρκούνι, πρώην καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, εναποτίθεται ο οικονομικός τομέας της κυβέρνησης των αντικαθεστωτικών, αφού αναλαμβάνει καθήκοντα Υπουργού επί των Οικονομικών της σπαρασσόμενης χώρας. Αμερικανοσπουδαγμένος και προφανώς με σαφή αρνητική θέση έναντι της Τζαμαχιρία του Μουαμάρ Καντάφι, ο Αλί Ταρκούνι αποτελεί και αυτός εγγύηση για την δυτικόστροφη και κυρίως μη ισλαμιστικού τύπου στροφή της Λιβύης των εξεγερμένων.

Αν και η κυβέρνηση που σχηματίστηκε στην Βεγγάζη θα έπρεπε λογικά να απηχεί τις απόψεις τουλάχιστον των δύο από τις τρεις αντιπολιτευόμενες φράξιες δηλαδή τους δυτικόστροφους αντικανταφικούς, τους ριζοσπάστες ισλαμιστές και τέλος τους καθοδηγούμενος από την Αλ Κάϊντα του Μπαχρέμπ, εν τούτοις τα δύο πρώτα ονόματα του κυβερνητικού σχηματισμού έχουν οσμή... απόλυτα δυτική.

Τον Μαχμούντ Τζιμπρίλ επέλεξε ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί και τον παρουσίασε ως οικοδεσπότης στους καλεσμένους του στη Σύνοδο των Παρισίων το Σάββατο που πέρασε. Κανείς δεν γνωρίζει αν οι εναπομείνασες συνιστώσες του «Θρόνου της Λιβύης», οι κληρονόμοι δηλαδή του βασιλιά Ιντρίς ο οποίος αποκαθηλώθηκε από τον Μουαμάρ Καντάφι με πραξικόπημα πριν από 41 χρόνια, είναι σε θέση να διαδραματίσουν κάποιον πολιτικό ρόλο σε αυτήν την περίπτωση.

Παραμένουν στο Λονδίνο και σύμφωνα με πληροφορίες αναμένουν κάποιο σήμα για να ενεργοποιηθούν.

Ωστόσο η επίσημη θέση των Άγγλων προς στιγμήν περιορίζεται στο να στηρίξουν τις επιλογές του προέδρου της Γαλλίας. Προφανώς αναμένοντας κάποια καλύτερη και κυρίως αποτελεσματικότερη υποψηφιότητα.

Ποιος είναι ο Μαχμούντ Τζιμπρίλ

Το αντίπαλο δέος του Muammar Gaddafi γεννήθηκε το 1952 στη Λιβύη. Το 1975 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου και συγκεκριμένα από τη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών.

Ένθερμος υποστηρικτής του νεοφιλελευθερισμού, αποφάσισε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να διευρύνει τον κύκλο σπουδών του, κάνοντας μεταπτυχιακό στις πολιτικές επιστήμες, ενώ το 1984 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο αντικείμενο του στρατηγικού σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ στις Η.Π.Α..

Την περίοδο 1987-1988 ήταν εκείνος που διοργάνωσε τις πρώτες δύο Συνόδους Κορυφής των αραβικών χωρών, ενώ φαίνεται ότι διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο από τη θέση του συμβούλου σε θέματα διοίκησης και διακυβέρνησης, ένα αξίωμα που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό σε αρκετούς από τους ηγέτες τους αραβικού κόσμου, οι οποίοι τον εμπιστεύθηκαν.

Άνθρωπος βαθιά μορφωμένος, ο Τζιμπρίλ βρήκε θέση στο στρατοκρατικό καθεστώς της Λιβύης, όταν το

Aλί Ταρχούνι
2007 ο ίδιος ο συνταγματάρχης Καντάφι τον έχρισε πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Οικονομικής Ανάπτυξης, θέση-κλειδί από την οποία, ωστόσο, βοήθησε τόσο τις Η.Π.Α. όσο και τη Βρετανία να διεισδύσουν οικονομικά, μέσω επενδύσεων, στη χώρα.

Με το ξέσπασμα της πολιτική κρίσης στη Λιβύη, στις αρχές του 2011, έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία των αντικαθεστωτικών δυνάμεων, οι οποίες τον ανέδειξαν πρόεδρο του Μεταβατικού Επαναστατικού Συμβουλίου και ταυτόχρονο πρόεδρο της Λιβυκής Δημοκρατίας.

Θέση κλειδί αναλαμβάνει και ο λέκτορας Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, Αλί Ταρχούνι, καθώς αναμένεται να διοριστεί ως ο υπουργός οικονομικών. Να σημειωθεί ότι ο Ταρχούνι ήταν πολιτικός συντονιστής για το εθνικό συνέδριο της Λιβυκής αντιπολίτευσης.
Source : http://www.sigmalive.com

Η " Αυγή της Οδύσσειας" και η ανατολή του νέου γεωπολιτικού χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου

Του Σταύρου Λυγερού

Επισήμως, η επιχείρηση «Αυγή της Οδύσσειας» δεν έχει ως επίσημο στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Είναι σαφές, όμως, ότι πιθανότητες ενός συμβιβασμού, που θα περιλαμβάνει τη παραμονή του στην εξουσία, καθίστανται αμελητέες. Όπως ήταν αναμενόμενο, η δυναμική της εμπλοκής οδηγεί τις δυτικές δυνάμεις να υπερβούν την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας.


Το γεγονός αυτό μειώνει τις πιθανότητες η Λιβύη να διχοτομηθεί de facto, αν και η περίπτωση αυτή δεν μπορεί να αποκλεισθεί. Η δυτική επέμβαση απομακρύνει το ενδεχόμενο οι καθεστωτικές δυνάμεις να καταπνίξουν την επανάσταση. Από την άλλη, μένει να αποδειχτεί στην πράξη εάν οι επαναστατικές δυνάμεις είναι ικανές να καταλάβουν τη Τρίπολη.

Προς το παρόν, στο έδαφος το στρατιωτικό πλεονέκτημα παραμένει στα χέρια του Καντάφι. Εάν δεν είχε μεσολαβήσει η δυτική επέμβαση, το πιθανότερο είναι ότι η επανάσταση θα είχε καταπνιγεί στο αίμα. Με τη βοήθεια μισθοφόρων από τη Μαύρη Αφρική και χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα οπλικά συστήματα, το καθεστώς κατάφερε όχι μόνο να αναχαιτίσει την προέλαση των αντίπαλων του, αλλά και να περάσει στην αντεπίθεση. Καθοριστικό ρόλο έπαιζε το γεγονός ότι με διάφορα μέτρα ο Καντάφι απέτρεψε την αποσκίρτηση πρόσθετων στρατιωτικών μονάδων. Από τη στιγμή που κατάφερε να ελέγξει τον κορμό των ενόπλων δυνάμεων, η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη. Οι επαναστάτες διακρίνονται για τον ενθουσιασμό και την αυτοθυσία τους, αλλά από επιχειρησιακής απόψεως είναι αδύναμοι.

Νέα Δυναμική.

Προφανώς, το κίνητρο της Δύσης δεν ήταν μόνο η αποτροπή μιας ανθρωπιστικής καταστροφής. Είναι δεδομένο ότι υπάρχει και η σκοπιμότητα ελέγχου του εξαιρετικής ποιότητας λιβυκού πετρελαίου. Υπάρχουν, όμως, και γεωπολιτικοί λόγοι. Από την έκβαση των συγκρούσεων δεν θα κριθεί μόνο το μέλλον της Λιβύης, θα κριθούν και οι ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Εάν ο Καντάφι κατέπνιγε την επανάσταση, το εξεγερσια­κό κύμα θα παλινδρομούσε και θα εκτονωνόταν. Αντιθέτως, η ανατροπή του καθεστώτος θα προσδώσει μια νέα δυναμική στο εξε­γερσιακό κύμα, το οποίο έχει δείξει ότι δεν κάνει εξαιρέσεις. Με τον ίδιο τρόπο που απειλεί αντιαμερικανικά καθεστώτα, απειλεί και φιλοαμερικανικά, όπως το Μπαχρέιν. Όλα δείχνουν, όμως, ότι η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επιλέξει να διευκολύνει το κύμα αλλαγής που σαρώνει τον αραβικό κόσμο. Οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει χαμηλούς τόνους, αλλά έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο διπλωματικό επίπεδο και βεβαίως πρωταγωνιστούν στο στρατιωτικό. Η Ουάσινγκτον εργάσθηκε παρασκηνιακά για να πείσει τον Αραβικό Σύνδεσμο να ταχθεί υπέρ του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή δυνάμεων από αραβικές χώρες.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι θα προσδώσει πρόσθετη δυναμική στο εξεγερσιακό κύμα. Κατά πάσα πιθανότητα, η πυρκαγιά θα φουντώσει στις χώρες του Κόλπου, με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για τις γεωπολιτικές ισορροπίες, αλλά και για τη διεθνή οικονομία, λόγω πετρελαίου. Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν, αλλά ξεπέρασαν τις επιφυλάξεις τους, ελπίζοντας ότι θα ελέγξουν τις εξελίξεις και στο τέλος θα εξέλθουν με αυξημένη επιρροή.

Η αποσταθεροποίηση της περιοχής, που καταλαμβάνει ο αραβικός κόσμος, υποχρεώνει όχι μόνο τις μεγάλες, αλλά και τις τοπικές δυνάμεις να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους. Αυτά αφορά πρωτίστως την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία δεν έχει κρύψει τη φιλοδοξία της να καταστεί σημείο αναφοράς και ηγεμονική δύναμη στον μεταοθωμανικό χώρο. Για τον σκοπό αυτό εξώθησε σε ρήξη τις σχέσεις της με το Ισραήλ, με σκοπό να κερδίσει την καρδιά των απανταχού μουσουλμάνων.

Παραλλήλως, πραγματοποίησε εντυπωσιακά ανοίγματα προς αντιδυτικές χώρες, όπως το Ιράν και η Συρία. Τα ανοίγματα αυτά, βεβαίως, υπαγορεύθηκαν κυρίως από την επιδίωξη της Άγκυρας να συντονίσει τη δράση της μ’ αυτές τις χώρες, ώστε να καταστεί αποτελεσματικότερη η αντιμετώπιση του κουρδικού αλυτρωτισμού.

Η κυβέρνηση Ερντογάν ήταν ε­ξαρχής αντίθετη με τη δυτική επέμβαση στη Λιβύη όχι μόνο λό­γω της προσέγγισης της με το καθεστώς Καντάφι και των μεγάλων τουρκικών οικονομικών συμφερόντων στη Λιβύη. Ήταν και λόγω της δικαιολογημένης εκτίμησης ότι, εάν πέσει το καθεστώς Καντάφι, η τύχη του καθεστώτος Ασαντ θα έχει κριθεί. Στη Συρία έχουν ήδη πραγματοποιηθεί μαχητικές διαδηλώσεις, στις οποίες το καθεστώς απάντησε με σκληρή καταστολή. Είναι μάλλον απίθανο, όμως, ο Άσαντ να συνεχίσει την ίδια σκληρή γραμμή εάν ο Καντάφι έχει κακό τέλος.

Κουρδικό… πορτοκάλι.

Εάν πέσει το καθεστώς Άσαντ, η δυτική επιρροή θα αυξηθεί σημαντικά στη Συρία, προκαλώντας αντίστοιχη μείωση της επιρροής που σήμερα ασκεί η Άγκυρα. Σημαντικό πλεονέκτημα θα αποκτήσουν συνολικά οι Κούρδοι. Το κουρδικό κρατίδιο στο Βόρειο Ιράκ θα εξασφαλίσει πρόσβαση στη θάλασσα και ως εκ τούτου δεν θα εξαρτάται, όπως σήμερα, από την Άγκυρα. Το ίδιο θα ισχύσει και συνολικά για το Ιράκ, γεγονός που θα περιορίσει τη σημασία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ. Παραλλήλως, θα ευνοηθεί και το κουρδικό κίνημα στην Τουρκία, αφού στα νώτα του (στη Συρία και στο Ιράκ) θα έχει όχι μόνο κουρδικούς πληθυσμός, αλλά και φιλικές συνθήκες. Το γεγονός αυτό αναπόφευκτα θα κλιμακώσει περαιτέρω και τις πιέσεις που ήδη ασκούν οι Κούρδοι της Τουρκίας για πολιτική αυτονομία.

Όπως φάνηκε από τη σπουδή του Τούρκου προέδρου Γκιουλ να επισκεφθεί το Κάιρο λίγο μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, η Άγκυρα είναι αποφασισμένη να ρίξει γέφυρες και να αποκτήσει ερείσματα στα μεταλλαγμένα από τις εξεγέρσεις καθεστώτα. Η κυβέρνηση Ερντογάν «πουλάει» στους Δυτικούς τη θεωρία ότι το τουρκικό μοντέλο είναι η λύση στο πρόβλημα μετάβασης που έχει προκύψει στον αραβικό κόσμο. Προσπαθεί να τους πείσει να της αναθέσουν την «εργολαβία», με το επιχείρημα ότι η νεοοθωμανική Τουρκία και ταιριάζει στους Άραβες και βολεύει τη λύση.

Το διπλωματικό αυτό εγχείρημα δεν προσκρούει μόνο στην αντίθεση του Ισραήλ. Προσκρούει και στις επιφυλάξεις τόσο των Αμερικανών όσο και των Ευρωπαίων. Η επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τον χώρο που θα της αφήσει η Ουάσινγκτον. Υπάρχει, όμως, και μία πτυχή που αφορά άμεσα την Ελλάδα.

Υπενθυμίζουμε ότι επί Μουμπάρακ η Αίγυπτος διαπραγματευόταν με την Τουρκία την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, παρ’ ότι η ύπαρξη του Καστελόριζου αποκόπτει την τουρκική από την αιγυπτιακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Πριν αρχίσει διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα, το Κάιρο όφειλε να περιμένει ή μία ελληνοτουρκική συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών ή μία απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για την επήρεια του Καστελόριζου στην οριοθέτηση. Μένει να φανεί ποια θα είναι η στάση της νέας αιγυπτιακής κυβέρνησης.

Ο Κόλπος της Σύρτης.

Η τουρκική διπλωματία έχει επηρεάσει και τη στάση του καθεστώτος Καντάφι στις ελληνολιβυκές συνομιλίες για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Ενώ καταχρηστικά έκλεινε τον γιγαντιαίο κόλπο της Σύρτης με γραμμή βάσης και άρχιζε τη μέτρηση των θαλασσίων ζωνών από εκεί και πέρα, δεν αναγνώριζε ότι η Γαύδος πρέπει να συνυπολογισθεί στην οριοθέτηση!

Οι αλλαγές που έχει επιφέρει σε αραβικά καθεστώτα του Μαγκρέμπ το εξεγερσιακό κύμα, εκτός των άλλων, χαλάνε το κλίμα περικύκλωσης της Ελλάδας, που η τουρκική διπλωματία είχε δημιουργήσει για το ζήτημα των θαλασσίων ζωνών. Αυτός είναι από μόνος του λόγος για τον οποίο η Αθήνα δεν έπρεπε να απουσιάζει από τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στη γειτονιά μας.

Ένας πρόσθετος λόγος είναι ότι οι Τούρκοι επιχειρούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να εγγράψουν υποθήκες σε βάρος ελληνικών συμφερόντων. Όπως είναι γνωστό, αρχικά τήρησαν αρνητική στάση, παρεμποδίζοντας και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στο NATO, Όταν διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να αποτρέψουν τη δυτική επέμβαση, αποφάσισαν να συμμετάσχουν, ζητώντας να αναλάβουν τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Κρήτης και Βεγγάζης.

Η κίνηση των Τούρκων συνδέεται με τις σοβαρές ενδείξεις ότι η θαλάσσια αυτή περιοχή κρύβει στον βυθό της μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Η Άγκυρα δεν έχει κανένα έρεισμα να διεκδικήσει μια περιοχή που θα χωρισθεί μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, αλλά είναι σαφές ότι με την έντονη ναυτική παρουσία τους επιδιώκουν ένα ρόλο.

Source : Εφημερίδα " ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ "

The nuclear plants issue in Turkey

The only national issue as old as Turkey’s bid to become a full member of EU is Turkey’s efforts to build a nuclear plant.

Turkey has been trying to do build a plant since the 1960s. Attempts by the government in 1960, 1968, 1974 and 1998 in various provinces such as Sinop and Akkuyu have all failed. Despite lengthy research, detailed preparation efforts and tender processes for such projects, all of them have failed for different reasons. None of these reasons, however, were based on a lack of technology or resources.

In fact, Turkey has rich uranium reserves and has had nuclear experts since the mid-1960s. The country even has the Turkish Atomic Energy Authority, which has never been of much use because Turkey doesn’t have nuclear power. (The General Secretariat of the Atomic Energy Commission was established in Ankara in 1956 by Law No. 6821 as an organization affiliated to the Prime Ministry. In 1982, the commission became the Turkish Atomic Energy Authority under Law No. 2690.)

Just like Turkey’s bid for EU membership, talk about constructing an atomic power plant has been dragging over the years for no apparent reason, given that all governments have been very keen on the idea. It is as if there is an invisible hand that hasn’t allowed Turkey to build a nuclear plant. There are fierce protests over the issue and much of the Turkish public is surprisingly heavily against nuclear power, although that has not stopped past governments from acting against Turkish public opinion, such as in the inundation of the ancient city of Allianoi in western Turkey to make way for a dam.

The Justice and Development Party, or AKP, government is also very determined to finally build a plant in Akkuyu. The government declared that Turkey and Russia will be partners. Russia and Turkey signed a contract in May to build Turkey's first nuclear power plant with four reactors, at a cost of about $20 billion after more than a year of negotiations. Russia's Rosatom Corp. will operate the plant in Akkuyu for 60 years, Russian Deputy Prime Minister Igor Sechin said Dec. 15, 2010.

Even Russian Prime Minister Vladimir Putin himself made it public that Russia would build at least two plants in Turkey. The talks took a year to conclude because Turkey wants the nuclear plants to be built by foreigners without costing the government a dime. The AKP government wants the builders to run the plant and win back the costs over the years from the bills paid by the public. Of course, it wasn’t very feasible for the Russians because a plant costs more than 20 billion dollars to build.

After the Russians the government started talks with South Korea for the second plant in Sinop, but those discussions failed. That’s where the Japanese came in to the picture. Just as they financed the construction of the bridge over the Bosphorus, the Japanese agreed to finance the project for the Turkish government as long as a Japanese firm would build it. Turkey aims to conclude a deal with Japan in three months, Energy Minister Taner Yıldız said.

Now, however, after the earthquake and tsunami that hit Japan last week, both of the nuclear plants might be in danger once more. Yıldız said the plant to be built by the Russians was meant to withstand a magnitude-8.0 earthquake and could be increased if necessary.

“We can’t ignore what is happening at the Japanese nuclear plant,” Yıldız said in the interview with the Bloomberg news agency. Earlier Yıldız had said that Turkey wanted to launch an atomic power industry to diversify its energy mix and boost supply to keep up with soaring demand for electricity amid rapid economic growth. It wants to have 20 percent of its electricity come from nuclear power by 2030.

Right now Yıldız doesn’t even want to consider the possibility of not building a nuclear plant, but he might be forced to do so very soon. In Japan 140,000 people have been quarantined for being exposed to radiation. Germany and Switzerland have postponed their decisions to build new nuclear plants and many other countries are deciding to close down all their nuclear plants built before the 1980s.

It seems that Turkey will not be building its first nuclear plant any time soon.

Source : Hurriyet Daily News

Γεωπολιτικές προτεραιότητες

Νικόλαος Ι. Μέρτζος,
Πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Εθνικά θέματα είναι όσα ενδιαφέρουν το Έθνος. Εν προκειμένω εξετάζονται όσα πλέγματα εθνικών θεμάτων κρίνονται σε ανοικτά επισφαλή μέτωπα. Τα τρία σημαντικότερα ιεραρχούνται ως εξής:

1ον Η βαθειά κρίση της χώρας

2ον Η τουρκική απειλή και

3ον Η θέση της Ελλάδος στα Βαλκάνια


Τα τρία αυτά πλέγματα εθνικών θεμάτων εξελίσσονται σε απόλυτη αλληλεξάρτηση μεταξύ τους. Καθένα ενιαίο πλέγμα, από τα τρία, υφαίνουν, σαν τον ιστό της αράχνης, πολλά άλλα επί μέρους εθνικά θέματα κεφαλαιώδους σημασίας τα οποία τελούν σε απόλυτη αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Θα μνημονευθούν ορισμένα αλλά ούτε ο χρόνος ούτε ο χώρος επιτρέπει, φυσικά, να αναλυθούν.

Βεβαίως, υπάρχουν και πρέπει να συνεκτιμηθούν, αλλά δεν είναι του παρόντος, πολλά άλλα θέματα όπως η θέση της Ελλάδος στους ευρω-ατλαντικούς θεσμούς και στη Μέση Ανατολή, η νέα οπτική και η αμφισβήτηση της εθνικής ταυτότητας, η σύνθεση και οι δυνάμεις αιχμής της Ελληνικής Διασποράς, η Ελληνική Ναυτιλία στην παγκόσμια πρωτοπορία και οι ελληνικές ευκαιρίες στις αναδυόμενες παγκόσμιες δυνάμεις Κίνα, Ρωσία και Ινδία.

Περιορίζοντας, λοιπόν, τον ορίζοντά μας στα πρώτα τρία θέματα πρώτης προτεραιότητος, θα αποπειραθούμε να εκτιμήσουμε καθένα από αυτά στο επιχειρησιακό πεδίο στρατηγικού βάθους όπου αυτά διαδραματίζονται. Θα επιχειρήσουμε, δηλαδή, να εξετάσουμε το δάσος υπό την στρατηγική του προοπτική. Διότι, αν εστιάσουμε στα δέντρα του, θα μας καταπιεί το δάσος. Οφείλουμε, όμως, να μη λησμονούμε ποτέ ότι δεν υπάρχει δάσος χωρίς δέντρα και, επομένως, ο στρατηγικός αναλυτής υποχρεούται να γνωρίζει προηγουμένως ένα προς ένα τα δέντρα, δηλαδή τα επί μέρους εθνικά δέματα, ώστε να κατανοεί πλήρως την εξέλιξη, την συνοχή και την αντοχή του δάσους. Ελπίζω να μη ομιλώ μεταφυσικά.
1ο εθνικό θέμα

Η βαθειά κρίση της χώρας είναι το υπ’ αριθμόν 1 δάσος. Και στο δάσος αυτό έχει χαθεί η Ελλάδα. Σε κάθε βήμα του μέσα σε τούτο το δάσος ο ελληνικός Λαός κινδυνεύει ανά πάσαν στιγμή να πέσει και να τον πλακώσει ένα από τα πελώρια δέντρα όπου, όμως, επί δεκαετίες είχαν καταφύγει μυριάδες Έλληνες στη σκιά του και στην κουφάλα του, ζούσαν από τους καρπούς του, θερμαίνονταν πελεκώντας τα μεγάλα κλαριά του και εμπορεύονταν την ξυλεία του. Τέτοιο δέντρο επί παραδείγματι ήταν ξεχωριστά μια θέση στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, τα Ασφαλιστικά Ταμεία, οι επιδοτήσεις των αγροτών, οι συντεχνίες στις Δημόσιες Επιχειρήσεις, η συστηματική κλοπή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, η παραοικονομία, η λεηλασία των οικονομικών πόρων στο Δημόσιο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ένα χαρτί Πανεπιστημίου κ.ο.κ. Ξαφνικά διαπιστώνουμε ότι το δικό μας δέντρο, μα και κάθε δέντρο όλων των άλλων είναι σάπιο, μας απειλεί θανάσιμα και πρέπει να το εγκαταλείψουμε αμέσως. Αλλά πού να πάμε και πώς; Κανείς δεν μας εξηγεί ούτε μας οδηγεί. Εξακριβώνουμε ότι πιο σάπιο από όλα τα δέντρα του δάσους είναι η Ηγεσία. Και, ακόμη χειρότερα: το μοναδικό δέντρο που αντέχει ακόμη, παρ’ ότι το πιο σάπιο, είναι η κυρίαρχη Ολιγαρχία στα Μ.Μ.Ε. η οποία, μέσω αυτών, εξασφαλίζει την μονοπωλιακή ανάθεση των μεγάλων έργων, την χειραγώγηση της κοινής γνώμης με την εικονική πραγματικότητα και, δι’ αυτής, την ομηρεία των πολιτικών και την διαπλοκή αυτών με τους Νονούς της Ολιγαρχίας.

Η τρομερή οικονομική κρίση, λοιπόν, δεν είναι απλώς οικονομική. Η δημοσιονομική κρίση χρέους αποδεικνύεται απλώς η κορυφή του παγόβουνου που αποκαλύπτει την ολόπλευρη εθνική κρίση και την πολλαπλασιάζει με γεωμετρική ταχύτητα. Η κρίση χρέους μας εξανάγκασε να διαπιστώσουμε ετεροχρονισμένα ότι στην πραγματικότητα είχαν καταρρεύσει προηγουμένως όλα τα στρατηγικά μεγέθη του ελληνισμού: το Κράτος, οι διαχειριστές και επικαρπωτές του πολιτικού συστήματος, η κοινωνική ασφάλιση, οι δημόσιες επιχειρήσεις, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, το εκπαιδευτικό σύστημα, η παραγωγική βάση και η διεθνής ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας, το αίσθημα της τιμής και του πατριωτικού καθήκοντος. Αυτή η γενική κατάρρευση δημιούργησε το γιγαντιαίο δημόσιο χρέος: περισσότερα από 350 δισεκατομμύρια ευρώ χρωστάει το Δημόσιο στο εξωτερικό και εκατοντάδες δισεκατομμύρια, άγνωστον πόσα, χρωστάει το Δημόσιο στο εσωτερικό αλλά και παράλληλα η ιδιωτική οικονομία τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Το δημόσιο χρέος δημιούργησαν αποκλειστικά οι Έλληνες πολιτικοί. Με δημόσιο χρήμα εξαγόραζαν προσωπικούς και κομματικούς πελάτες καθώς επίσης δυναμικά ερείσματα της εξουσίας που διαχειρίζεται, εξ αιτίας των συναλλασσομένων πολιτικών, η οικονομική Ολιγαρχία. Και, επειδή ούτε το δημόσιο χρήμα ούτε οι κολοσσιαίες δωρεάν ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις επαρκούσαν πια για την εξαγορά, οι πολιτικοί νομείς του Κράτους δανείζονταν εν ονόματι του Λαού από το εξωτερικό. Επί πλέον πολυεθνικές λάδωναν κόμματα και υπουργοί έκλεβαν τον Λαό που είχαν ορκισθεί να προστατεύουν και να υπηρετούν. Κακουργήματα ατιμώρητα, φυσικά. Τέλος, έχοντας οδηγήσει την Ελλάδα στην κόψη του ξυραφιού σήμερα, αρνούνται να συνεργασθούν ώστε έτσι να επιτελέσουν, επί τέλους, την πολιτική αποστολή τους που είναι η σωτηρία της χώρας και του Λαού της.

Με δεδομένη αυτήν την κατάσταση ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει από θέση προφανούς αδυναμίας και υπό δεινή εξωτερική εξάρτηση τα δύο επόμενα εθνικά θέματα: τουρκική απειλή και Βαλκάνια.
2ο εθνικό θέμα

Η Τουρκία διεκδικεί τουλάχιστον συγκυριαρχία στο Αιγαίο, στη Θράκη και στην Κύπρο. Συνομιλεί για το καθεστώς του Αιγαίου σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, την οποία ταυτόχρονα απειλεί επίσημα με πόλεμο αν διανοηθεί να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα κυρίαρχη ζώνη της, συνεπώς και την υφαλοκρηπίδα της του Αιγαίου, στα δώδεκα ναυτικά μίλια, όπως δικαιούται βάσει Διεθνών Συνθηκών.

Η Τουρκία έχει αναδειχθεί σε ισχυρή Περιφερειακή Δύναμη. Η οικονομία της έχει εξυγιανθεί, αναπτύσσεται τελευταία με ρυθμούς υψηλότερους συγκριτικά και από την Γερμανία και σήμερα κατέχει την 16η θέση σε παγκόσμια κλίμακα. Συναποφασίζει κρίσιμα ζητήματα της διεθνούς οικονομίας ως μέλος της Ομάδας G20.

Ωστόσο, αρκετά σοβαρά προβλήματα κάθε άλλο παρά έχουν επιλυθεί. Το υψηλό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν κατανεμόμενο σε 80 εκατομμύρια Τούρκους εξακολουθεί να αποδίδει πολύ χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα. Παραμένουν ισχυρές έως επικίνδυνες σε επίπεδο εξουσίας και κρατικής λειτουργίας οι εντάσεις μεταξύ του κοσμικού κεμαλικού στρατο/γραφειοκρατικού κατεστημένου και του ανερχομένου ραγδαίως πολιτικού Ισλάμ. Παρά τα θεαματικά επιτεύγματά της η χώρα, ιδίως στην Ανατολή της, στερείται ακόμη υποδομών. Την κοινωνική και κρατική συνοχή δοκιμάζουν συνεχώς χαμηλής εντάσεως διαχωρισμοί του πληθυσμού της σε γλωσσικές/πολιτιστικές μειονότητες, σε μουσουλμανικές αιρέσεις και, ολιγότερο, άλλες θρησκείες. Οι Κούρδοι, το 12% του συνολικού πληθυσμού, διεκδικούν με τα όπλα πλήρη αυτονομία και, αλλιώς, απειλούν με απόσχιση.

Τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα είναι η οικονομική ισχύς της, η αξιοποίηση της εξαιρετικής γεωπολιτικής θέσεώς της, ο όγκος αλλά και η νεαρότητα του πληθυσμού της, 80 περίπου εκατομμυρίων, η ισχύς των Ενόπλων Δυνάμεών της και ο προς το παρόν επιτυχής συνδυασμός του μετριοπαθούς Ισλάμ με ένα επιλεκτικά εκσυγχρονιζόμενο κοσμικό πολιτικό καθεστώς.

Αξιοποιώντας αυτά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα η Άγκυρα μειώνει αισθητά την πολιτική εξάρτησή της από τη Δύση, συνεργάζεται στην ενέργεια παραγωγικά με τη Ρωσία και παράλληλα με τη Δύση, θεωρεί ότι τελούν υπό εν δυνάμει ομηρεία της οι στρατηγικοί ενεργειακοί αγωγοί αμφοτέρων στο τουρκικό έδαφος, προγραμματίζει πυρηνικό σταθμό με τη Ρωσία, αυξάνει σημαντικά την επιρροή της στις χώρες και ιδίως στους Λαούς του Ισλάμ και εφαρμόζει την διπλωματία του νέο-οθωμανισμού. Σύμφωνα με αυτήν την πολιτική η Τουρκία επιχειρεί με σύγχρονες μεθόδους να επαναφέρει στη σφαίρα ισχυρής επιρροής της, περίπου ως αυτόνομες υποτελείς επαρχίες της, όσα ανεξάρτητα Κράτη αποτελούσαν πριν εκατό χρόνια επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή.

Στο βιβλίο του Στρατηγικό βάθος ο καθηγητής Αχμέτ Νταβούτογλου, υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας και αρχιτέκτων του νεο-οθωμανισμού, γράφει: Οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες σε Βουλγαρία, Ελλάδα, Μακεδονία, Σαντζάκ, Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία και Ρουμανία αποτελούν σημαντικά στοιχεία της βαλκανικής πολιτικής της Τουρκίας (σελ. 200). Η ζώνη που εξικνείται από Μπίχατς, Βοσνία, Σαντζάκ, Κοσσυφοπέδιο, Αλβανία, Μακεδονία, Κίτρτζαλι Βουλγαρίας, Δυτική Θράκη καταλήγει στην Ανατολική Θράκη και έχει τον χαρακτήρα ζωτικής αρτηρίας για τη γεωπολιτική της Τουρκίας (σελ477.) Στις 9 Μαρτίου εφέτος επισκεπτόμενος, μετά την Αθήνα, τη Δυτική Θράκη και απευθυνόμενος σε συγκέντρωση Μουσουλμάνων πολιτών της Ελλάδος στα Αρριανά ο Νταβούτογλου διακηρύσσει: Εσείς είστε η πύλη της καρδιάς μας στην Ευρώπη. Όταν βρίσκομαι στη Δυτική Θράκη, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο Ικόνιο.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο 70 οθωμανολόγοι από 30 περίπου κράτη συγκροτούν διεθνές συμπόσιο του Πανεπιστημίου της τουρκικής πόλης Μπίλετσικ και όλοι συμμερίζονται την άποψη ότι οι δυτικοί ιστορικοί υπήρξαν μεροληπτικοί και παρερμήνευσαν την οθωμανική ιστορία Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου δηλώνει: Φέρνοντας σε επαφή επιστήμονες από πολλές χώρες, θέλουμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα για να ξαναγραφεί η Οθωμανική Ιστορία. Στο πρώτο τεύχος του 2011 το αυστριακό περιοδικό Der Standard γράφει: Εβδομήντα τουρκικές σαπουνόπερες κατακτούν τα Βαλκάνια και αλλάζουν την αρνητική εικόνα που τα βαλκανικά έθνη είχαν για τους Τούρκους. Η τουρκική κινηματογραφική βιομηχανία είναι πλέον εργαλείο της γεωπολιτικής του νέο-οθωμανιστή Αχμέτ Νταβούτογλου.

Με αυτά τα δεδομένα και υπό το ραγδαίως διευρυνόμενο ανισοζύγιο στρατιωτικών δυνάμεων Ελλάδος-Τουρκίας πρέπει να κριθεί η τουρκική απειλή στο επιχειρησιακό πεδίο στρατηγικού βάθους. Εισερχόμεθα, έτσι, στο υπ’ αριθμόν 3 εθνικό θέμα: τη θέση της Ελλάδος στα Βαλκάνια.
3ο εθνικό θέμα

Τα ζωτικά συμφέροντα και το στρατηγικό διακύβευμα της Ελλάδος στην Χερσόνησο του Αίμου είναι προφανή. Από το 1990 επί 15 συνεχή χρόνια η Ελλάδα μονοπωλούσε όλα τα στρατηγικά πλεονεκτήματα στα Βαλκάνια. Το έτος 2008 το κατά κεφαλήν εισόδημά της ανερχόταν σε 25.611 ευρώ και ήταν υψηλότερο από το άθροισμα του κατά κεφαλήν εισοδήματος όλων των έξι βαλκανικών χωρών που αθροίζονταν σε 20.523 ευρώ. Δυστυχώς, σήμερα, εξ αιτίας των πολιτικών της η Ελλάδα έχασε τις ιστορικές ευκαιρίες της και από δυνατός κρίκος των Βαλκανίων έγινε εξίσου αδύναμος κρίκος. Παρ’ όλα αυτά, το έτος 2009 η περιοχή παρουσίαζε κατά κεφαλήν εισόδημα σε ευρώ ως εξής: Ελλάδα 21.790, Αλβανία 2.813, Βοσνία 3.146, Βουλγαρία 4.576, Κοσσυφοπέδιο 8.535, Μαυροβούνιο 4.359 και Σκόπια 3.296. Το 2010 το ελληνικό ΑΕΠ υπέστη δραματική μείωση που συνεχίζεται το 2011. Ωστόσο, υπερβαίνει ελαφρά το άθροισμα όλων των προαναφερομένων χωρών.

Στην ανέκαθεν ασταθή αυτή γειτονιά της Ελλάδος είναι δεδομένη και θεσμικά νομιμοποιημένη η επικυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, της Ατλαντικής Συμμαχίας και, πρωτίστως, των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι έξη αυτές βαλκανικές χώρες αποτελούν προτεκτοράτα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως κα ιδίως των Ηνωμένων Πολιτειών: de jure προτεκτοράτα η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Κοσσυφοπέδιο, de facto προτεκτοράτα τα λιλιπούτεια τεχνητά Κράτη Σκοπίων και Μαυροβουνίου, η Αλβανία και η Βουλγαρία. Όλες μαζί συνθέτουν γεωγραφικά τον συντομότερο και υπό πλήρη έλεγχο γεωπολιτικό διάδρομο, ο οποίος από τις αμερικανικές βάσεις της Ιταλίας οδηγεί κατ’ ευθείαν στην ενεργειακή δεξαμενή της Κασπίας παρακάμπτοντας, μέσω Ευξείνου, την επισφαλή Τουρκία.

Αμερικανικές αεροναυτικές βάσεις έχουν εγκατασταθεί τις αδριατικές ακτές της Αλβανίας και στις παρευξείνιες ακτές της Βουλγαρίας αλλά και της Ρουμανίας που είναι μέλη του ΝΑΤΟ και οι δύο τελευταίες και της Ε.Ε. Εν προκειμένω δεν εξετάζονται η Ρουμανία και η Σερβία παρ’ ότι ανήκουν στα Βαλκάνια.

Η αμερικανική στρατιωτική βάση Bond Steel στα νότια σύνορα του Κοσσυφοπεδίου με τα Σκόπια είναι η μεγαλύτερη σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Η τεθωρακισμένη αμερικανική πρεσβεία στα Σκόπια, με βάθος και τριών υπογείων ορόφων και διπλωματικό τάχα προσωπικό 3.000 ατόμων, είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη κέντρο ηλεκτρονικού πολέμου.

Την κρίσιμη αυτή γεωπολιτική Μεσοβαλκανική Ζώνη υποβαστάζει και τροφοδοτεί η ελληνική Μακεδονία και εν μέρει η Ήπειρος και η Δυτική Θράκη.

Στα Βαλκάνια, όμως, παράλληλα με τη Δύση αυξάνει αποφασιστικά την επιρροή της η Τουρκία χρησιμοποιώντας και το Ισλάμ· ανέρχεται η Κίνα και υπεισέρχεται το Ισραήλ, ενώ η Ρωσία, ανταγωνιζομένη ευθέως τους Αμερικανούς, επενδύει στρατηγικά στους αγωγούς ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαίου με κατεύθυνση την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Μαυροβούνιο έχει πωλήσει στους Ρώσους όλες σχεδόν τις τουριστικές περιοχές και επιχειρήσεις-κλειδιά πριν το διεφθαρμένο καθεστώς Τζουγκάνοβιτς εξαναγκασθεί πρόσφατα να αποχωρήσει. Στα Σκόπια το Ισραήλ εγκαθιστά πρότυπο εκπαιδευτικό κέντρο αεροπόρων με την κρατική αμυντική της βιομηχανία Elbit Systems, μια από τις ισχυρότερες στον Κόσμο εταιρείες αμυντικών ηλεκτρονικών συστημάτων, ενώ η Κίνα δώρισε στον Στρατό δίκτυα ηλεκτρονικών υπολογιστών και το Ιράν των μολάδων συμφώνησε να εγκαταστήσει την εταιρεία του «Πετροχημική-Εμπορική», που έχει την ευχέρεια να χρηματοδοτήσει ισλαμιστές.

Η Τουρκία πρωταγωνιστεί στην περιοχή. Έχει συνάψει διμερείς συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με την Αλβανία, τα Σκόπια και τη Βουλγαρία. Η διπλωματία του νεο-οθωμανισμού προχωρεί, βάσει στοιχείων, ως εξής διαδοχικά:

Στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στο Σαντζάκ του Μαυροβουνίου, στην κοιλάδα Πρέσεβο της Σερβίας, στους Γκέγκηδες της Βορείου Αλβανίας και στο Κοσσυφοπέδιο ενεργεί ως Προστάτιδα Δύναμη του Ισλάμ και συχνά ταυτίζει τους Μουσουλμάνους με τους Τούρκους ή με επιτόπια υπολείμματα των Οθωμανών.
Στα Σκόπια έχει αναλάβει την ανάπτυξη των δύο μοναδικών αεροδρομίων στην πρωτεύουσα και στην Αχρίδα καθώς επίσης την κατασκευή εμπορευματικού αεροπορικού σταθμού στο Στιπ με δικαίωμα εκμετάλλευσης και διαχείρισης επί 20 χρόνια. Παράλληλα χρησιμοποιεί το μικρό επιχώριο τουρκικό κόμμα και χρηματοδοτεί την αναστήλωση των οθωμανικών και των μουσουλμανικών θρησκευτικών μνημείων. Τέλη Οκτωβρίου 2010 διμερές επιχειρηματικό Συνέδριο Τουρκίας-Σκοπίων αποφασίζει να εντείνει την οικονομική συνεργασία των δύο χωρών και Τούρκοι επιχειρηματίες ζητούν να χτίσουν Φοιτητική Εστία στο Πανεπιστήμιο του Στιπ, όπου φοιτούν ήδη 100 φοιτητές από την Τουρκία αλλά ενδιαφέρονται να εγγραφούν άλλοι 3.000.
Η Βουλγαρία θεωρείται στρατηγικής σημασίας επειδή αποτελεί την κεντρική πύλη του νεο-οθωμανικού στρατηγικού διαδρόμου προς τα Βαλκάνια, γειτονεύει με την τουρκική Ανατολική Θράκη και την ελληνική Δυτική Θράκη και τουλάχιστον το 10% του πληθυσμού της είναι Τούρκοι. Το Κέντρο Δημογραφικής Πολιτικής στη Σόφια ανακοίνωσε ότι έως το 2050 οι Βούλγαροι θα καταστούν μειονότητα στην ίδια τους τη χώρα. Σύμφωνα με διεθνή στοιχεία, στη Βουλγαρία ζουν 7.928.900 άτομα: Βούλγαροι 6.655.210 83,9%, Τούρκοι 746.664 9,4%, Τσιγγάνοι-Ρομ 370.908 4,7% και εννέα ακόμη μικρές εθνικές ομάδες και αδιευκρίνιστοι 86.000. Ορθόδοξοι 82,6% και Μουσουλμάνοι 12,2%. Οι Τούρκοι και οι Ρομ έχουν τριπλάσιο δείκτη γεννήσεων. Το τουρκικό κόμμα ήταν έως πρόσφατα ο αναγκαίος εταίρος όλων των μετακομμουνιστικών κυβερνήσεων της Βουλγαρίας, ενώ στην Κωνσταντινούπολη και αλλού αναπτύσσουν δραστηριότητα Τούρκοι φυγάδες της κομμουνιστικής Βουλγαρίας. Οι Πομάκοι της ελληνικής Θράκης γειτονεύουν άμεσα με συμπαγείς Τούρκους στην άλλη πλευρά της Ροδόπης.

Εντωμεταξύ στην Ελλάδα και ασυγκρίτως χειρότερα στις άλλες έξι αυτές βαλκανικές χώρες ενδημούν και επενεργούν σωρευτικά η πολιτική διαφθορά σε διαπλοκή με το οργανωμένο έγκλημα, η αμφισβήτηση της εξουσίας και των πολιτειακών θεσμών από όλους εναντίον όλων των άλλων, οι αμοιβαίες εθνικές διεκδικήσεις μεταξύ ομόρων χωρών με όργανο τις εθνικές μειονότητες, η οικονομική καχεξία των πολιτών και η ζωντανή ακόμη κληρονομιά των κομμουνιστικών καθεστώτων.

Το γεωπολιτικό πεδίο εισήλθε σε βαθύ βαρομετρικό. Και, πράγμα περίεργο φαινομενικά, φέρνει τα πρώτα καλά νέα στη χειμαζομένη Ελλάδα.

Μπορεί να μη έγινε αντιληπτό στους πλαφλάζοντες Έλληνες αναλυτές και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, αλλά από τον Φεβρουάριο 2011 η επικυρίαρχη Αμερικανική Υπερδύναμη ανέστρεψε ολικά την πολιτική της έναντι των Σκοπίων στο Μακεδονικό. Καλεί τον Γκρούεφσκι στην Ουάσιγκτον όπου ο μεγαλοπράγμων «μακεδονιστής» συναντάται στις 16 Φεβρουαρίου με τον Αντιπρόεδρο Τζο Μπάϊντεν και την υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον. Εξερχόμενος επιδίδεται αυτάρεσκα σε γενικόλογες δηλώσεις: «όλα καλά». Αλλά δεν είναι. Η Χίλαρι δηλώνει δημόσια: Ανησυχούμε για την ανάμειξη της κυβέρνησης στη Δικαιοσύνη, για την ελευθερία του Τύπου και τις ενδοεθνοτικές σχέσεις.

Βάσιμες, ωστόσο, δημοσιευμένες πληροφορίες, που ούτε στην Ουάσιγκτον ούτε καν στα Σκόπια έχουν ποτέ διαψευσθεί, αναφέρουν ότι ο Πρωθυπουργός των Σκοπίων άκουσε, πίσω από τις κλειστές πόρτες, τα εξής κατά λέξη:

Το πρόβλημα της ονομασίας είναι δικό σας πρόβλημα και σεις πρέπει να το λύσετε με την Ελλάδα. Τα προβλήματά σας είναι πολύ σοβαρότερα από την ονομασία. Απειλείται η σταθερότητα του Κράτους σας και της περιοχής σας ενώ δεν λειτουργεί Κράτος Δικαίου. Για να αντιμετωπίσετε το υπαρξιακό πρόβλημά σας, πρέπει να προσαρμοσθείτε και να ενταχθείτε στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Αλλά προϋπόθεση τούτου είναι ο συμβιβασμός σας με την Ελλάδα.

Ανάλογες δημόσιες δηλώσεις της ευρωπαϊκής διπλωματίας επαναλαμβανόμενες με χαρακτηριστική πυκνότητα, με αποκαλυπτική ταυτότητα θέσεων και με ασυνήθη -αλλά αναγκαία- ωμότητα επιβεβαιώνουν την ολική αναστροφή της αμερικανικής και της συνακόλουθης ευρωπαϊκής πολιτικής στο Μακεδονικό.

Πράγματι, τον Ιανουάριο 2011 δημοσιεύθηκαν στα Σκόπια οι εξής δηλώσεις:


Τόμας Κάντριμαν, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ αρμόδιος για την Ευρώπη: Είναι άμεση ανάγκη να λάβετε επείγοντα μέτρα για την ελευθερία του Τύπου, την πάταξη της διαφθοράς και την ειρήνη μεταξύ των εθνοτήτων σας. Η συμφωνία με την Ελλάδα είναι προϋπόθεση για να ενταχθείτε στο ΝΑΤΟ.
Κρίστοφερ Άϊβον, πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στα Σκόπια, alter ego των Αμερικανών: Η Βρετανία επιθυμεί να δει τη Μακεδονία στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. αλλά ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο ούτε καμιά άλλη χώρα δεν μπορεί να σας λύσει τη διαφορά σας με την Ελλάδα για το όνομα.
Ο πρεσβευτής της Ουγγαρίας στα Σκόπια: Είναι μάταιες οι ελπίδες του υπουργού Μιλόσοφσκι. Χωρίς συμφωνία με την Ελλάδα δεν υπάρχει ένταξη.
Η Ντράγκολιουμπ Μπεντσίνα, υπουργός Εξωτερικών της Σλοβενίας, κατά πρόσωπο στον Μιλόσοφσκι: Αν θέλετε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. δεν υπάρχει άλλος τρόπος εκτός από τον συμβιβασμό σας με την Ελλάδα.
Κατόπιν τούτων, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος αρχές Μαρτίου ο Γκρούεφσκι ανέστρεψε ολικά και την δική του πολιτική έναντι της Ελλάδος. Δήλωσε ότι συζητεί μια ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό Σκόπια ή Βόρεια ή Βαρντάρσκα. Αλλά σε παρένθεση! Όλα τάχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε.

Ταυτόχρονα ο διεθνής διαμεσολαβητής Μάθιου Νίμιτς, το μακρύ χέρι των Αμερικανών, δήλωνε σε αντιπροσωπεία Ελληνοαμερικανών: Φυσικά οι κάτοικοι της Fyrom είναι Σλάβοι. Ο μεγαλομανής εξαρχαϊσμός της Ιστορίας τους με τον Μέγα Αλέξανδρο και με αναγωγή της καταγωγής τους στους Αρχαίους Μακεδόνες βλάπτει τα συμφέροντα της χώρας τους και ερεθίζει τους Έλληνες.

Στην πραγματικότητα οι συγκρούσεις Σλάβων-Αλβανών, η αποχώρηση σύσσωμης της Αντιπολίτευσης από τη Βουλή και οι ωμές αυθαιρεσίες του καθεστώτος Γκρούεφσκι εναντίον θεσμών, δημοσιογράφων και πολιτών απειλούν άμεσα με κατάρρευση αυτό το μικρό πολυεθνικό Κράτος και, με δεδομένη την άκρα ρευστότητα όλων των άλλων βαλκανικών Κρατών, καθιστούν ορατό ένα κατακλυσμικό βαλκανικό ντόμινο, όταν ταυτόχρονα αναδιατάσσεται με άδηλο μέλλον ο γεωπολιτικός χάρτης των ενεργειακών πηγών και του αραβικού Ισλάμ στη Βόρειο Αφρική και στη Μέση Ανατολή.

Το υπ’ αριθμόν 1 ζητούμενο της αμερικανικής και της συνοδευτικής ευρωπαϊκής πολιτικής στα Βαλκάνια είναι η σταθερότητα. Κατανοεί, συνεπώς, ο καθείς ποια κεντρική βαλκανική θέση ανήκε εξ ορισμού στην Ελλάδα αλλά η εσωτερική της κατάρρευση κατέστρεψε, με αποκλειστική επιλογή των πολιτικών της και των λοιπών ποικιλωνύμων ηγεσιών της.
Source : http://www.diktyo21.

Κέντρο Ισλαμικών ή Οθωμανικών σπουδών το I.M.A.R.E.T. ;

Τι προβλέπεται στο πλαίσιο της λειτουργίας του Κέντρου Οθωμανικών Σπουδών

Όταν το 2006 ξεκινούσε την λειτουργία του στην Καβάλα το Ινστιτούτο Μωχάμεντ Άλι (I.M.A.R.Ε.T.) ως προτεραιότητα είχε την ανάπτυξη της συνεργασίας με την Αίγυπτο και ευρύτερα με τον αραβικό κόσμο. Για το λόγο αυτό, στο ιδρυτικό καταστατικό αναφερόταν αρχικά:
«1. Η συστηματική μελέτη, καταγραφή, τεκμηρίωση και διάσωση της πολιτιστικής ποικιλομορφίας η οποία απαντάται στο σύγχρονο κόσμο και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, με έμφαση στην Αίγυπτο».
Ήταν το πρώτο άρθρο και η πρώτη προτεραιότητα. Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν είχε τεθεί ως στόχος η δημιουργία ενός Κέντρου Ισλαμικών Σπουδών που με την λειτουργία του θα πρόσφερε διέξοδο στους μουσουλμανοπαίδες της Θράκης οι οποίοι αντί να σπουδάσουν θεολογία στην γείτονα Τουρκία θα μπορούσαν να πάνε στο πανεπιστήμιο του Καϊρου. Η υλοποίηση αυτής της φιλοδοξίας θα συνέβαλε στο να γυρίσει ο θρησκευτικός έλεγχος στο καθεστώς που ίσχυε πριν από την δεκαετία του ’50. Πιο συγκεκριμένα μέχρι την δεκαετία του ‘50 ο θρησκευτικός έλεγχος της μουσουλμανικής μειονότητας βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Αιγύπτου, ως κληρονομιά της λειτουργίας του Ιμαρέτ ως θεολογικής σχολής. Στο πλαίσιο όμως της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας το κέντρο βάρους έφυγε από την Αίγυπτο και μετατέθηκε στην «φίλη και σύμμαχο» Τουρκία με ό,τι αυτό έφερε τις επόμενες δεκαετίες στην Θράκη...
Μια κίνηση αυτού του χαρακτήρα, δηλαδή η ανάπτυξη στενών σχέσεων με μια χώρα που δεν είχαμε διαφορές, όπως είναι η Αίγυπτος, είχε προφανή οφέλη. Ωστόσο το σχέδιο δεν περπάτησε παρά τις προσπάθειες που έγιναν και οι οποίες δεν είναι επί του παρόντος χρήσιμο να αναφερθούν. Κάπου εκεί όμως όλα αυτά έμειναν στα λόγια και το σχέδιο «πάγωσε» ή αν θέλετε ναυάγησε οριστικά. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν εξελίξεις…
Πριν από μερικούς μήνες και αφού προηγήθηκαν δυο «γενναίες» έξοδοι ιδρυτικών μελών, από τον αρχικό αριθμό των Οκτώ που ήταν, αυτά μειώθηκαν στα τρία. Αυτή η αλλαγή θα μπορούσε να μην έχει και κανένα νόημα, ωστόσο δεν συμβαίνει το ίδιο με το περιεχόμενο του καταστατικού και κύρια το πρώτο άρθρο των σκοπών όπου η φράση «με έμφαση στην Αίγυπτο» εξαφανίστηκε!!! Παρέμεινε απλά η αναφορά, η γενική και αόριστη «και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου». Και αυτή η περικοπή θα μπορούσε να μην έχει κανένα νόημα αν πριν από λίγες ημέρες δεν «ξεφύτρωνε» ξαφνικά η εν κρυπτώ «κύηση» του Κέντρου Οθωμανικών Σπουδών. Μια εξέλιξη που δεν έγινε γνωστή από κάποια επίσημη δήλωση του Ινστιτούτου Μωχάμεντ Άλι αλλά μέσα από δημοσιεύματα του Τουρκικού Τύπου (εφημερίδα AKSAM).
Για το τι έγραψε η εν λόγω εφημερίδα παραθέσαμε στοιχεία στο ρεπορτάζ της περασμένης εβδομάδας όπου προβήκαμε και στην αποκάλυψη της είδησης. Ωστόσο η όλη υπόθεση δεν έμεινε μόνο στις εξαγγελίες αφού ήδη έχει προχωρήσει πάρα πολύ και επί της ουσίας έχει συγκροτηθεί και ήδη λειτουργεί.
Υπάρχει ήδη διαθέσιμη τόσο αφίσα όσο και ενημερωτικό έντυπο με όλες τις χρήσιμες πληροφορίες για το νεοϊδρυθέν Κέντρο Οθωμανικών Ιστορικών Σπουδών. Σε αυτό λοιπόν αναφέρεται ότι θα αναπτυχθούν μια σειρά από κοινές δράσεις υπό το γενικό τίτλο «ΜΟΙΡΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΜΟΙΡΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ»!!!!
Επικεφαλής είναι ο Enver Yucel από το πανεπιστήμιο του Bahcesehir και η Άννα Μισσιριάν Τζούμα από το Ινστιτούτο Μωχάμεν Άλι. Ακαδημαϊκά μέλη είναι ο επίτιμος καθηγητής John Alexander από το ΑΠΘ, o καθηγητής Khaled Fahmy από το American University of Cairo and New York University, ο καθηγητής Feridun Emecen από το Istanbul University, ο καθηγητής Ismail E. Erunsal από το Marmara University, ο καθηγητής Ellias Kolovas από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης, ο καθηγητής Heath W. Lowry από το Bahcesehir University και Princeton University και η δρ. Ιστορίας από το Μουσείο Μπενάκη. Τέλος σε διαφορετική κατηγορία συμμετέχουν και οι Τούρκοι καθηγητές Rukiye Kyneralp, Dr. Muhamment Hanefi Kutluoglu και Dr. Feryal Tansug
Στις δράσεις περιλαμβάνονται:
1) Συντονισμένες δημοσιεύσεις
Α) Heath W.Lowry & Ismail E.Erunsel:
Ας θυμηθούμε της ρίζες τους. Επιγραφές και ντοκουμέντα του Μεχμετ Αλί Πασά , στο ίδρυμα (Κιλιγιέ) στην Καβάλα.
Το βιβλίο αυτό θα εκδοθεί ταυτόχρονα στα Αράβικα, στα Αγγλικά, στα Ελληνικά και στην Τούρκικη έκδοση. Τον ίδρυμα Μωχάμεντ Άλι θ΄αναλάβει την έκδοση της Αράβικης και της Ελληνικής μετάφρασης και το bahcesehir University την Αγγλική και την Τούρκικη. Το κόστος για τον σχεδιασμό και την εκτύπωση των 4 εκδόσεων θα μοιραστεί στο Ιντ.Μωχάμεντ Άλι και στο bahcesehir University. Οι 4 εκδόσεις θα εκτυπωθούν στην Κωνσταντινούπολη!!!
Β) Khaled Fahmy:
Η κληρονομιά του Μεχμέτ Αλί Πασά όπως διατηρείται στα Αιγυπτιακά εθνικά αρχεία.

C) Rukiye Kuneralp:
Οι οικογένεια του Μεχμετ Αλί Πασά και η πόλη της Κωνσταντινούπολης

D) Dr. Fani Maria Tsigkakou:
Το Μουσείο Μπενάκι θα παρουσιάσει τη συλλογή των σκίτσων του Thomas Hope’ s στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

2) Διαλέξεις και συμπόσια:
Α) Διεθνή συνδιάσκεψη με θέμα τον Εβλιγιά Τσελεμπή στην Βόρεια Ελλάδα και στο Αιγαίο.
Β) Συμπόσιο στο σχεδιασμό του Piri Reis στην θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου
C) O κόσμος του Μεχμέτ Αλί: Καβάλα, Κάιρο & Κωνσταντινούπολη
D) Ο ρόλος του Ιμπραήμ Πασά & ο Μεχμέτ Αλί Πασάς στην ανάπτυξη της πόλης της Καβάλας
Ε) Καλοκαιρινά σεμινάρια για Έλληνες & Τούρκους
Τα σεμινάρια αυτά θα περιλαμβάνουν:
1) Μουσουλμανική ιστορία
2) Μουσουλμανική Τέχνη
3) Μουσουλμανική φιλοσοφία & φιλόσοφοι
4) Μεταφράσεις εργασιών από την Ελληνική κουλτούρα στην Αραβική
5) Μουσουλμανική επιστήμη
6) Σπουδές στην πολιτιστική κληρονομιά
7) Ανακαίνιση – αναπαλαίωση σε ιστορικά μνημεία
8) Σπουδές στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική

F) Καλοκαιρινά σεμινάρια για Έλληνες και Τούρκους Διπλωματικών Ακαδημιών (!!!!)
Αυτά τα σεμινάρια θα περιλαμβάνουν:
α) H Ελλάδα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία
β) Η εξωτερική διπλωματία του Μεχμέτ Αλί
γ) Ο Μεχμέτ Αλί: Χτίζοντας ένα έθνος

3) Εκθέσεις και παρουσιάσεις:
-Κatib celebi – Piri Reis, η έκθεση του χάρτη θα γίνει στο Μουσείο Μοχάμεντ Άλι στην Καβάλα και στο Bahcesehir Πανεπιστήμιο Κωνσταντινούπολης
-Έλληνες αρχιτέκτονες στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο της εκδυτικοποίησης – έκθεση στο Μουσείο Μοχάμεντ Άλι στην Καβάλα και στο Bahcesehir Πανεπιστήμιο Κωνσταντινούπολης
-Οθωμανική καλλιγραφία και Βυζαντινή εικονογραφία – έκθεση στο Μουσείο Μοχάμεντ Άλι στην Καβάλα και στο Bahcesehir Πανεπιστήμιο Κωνσταντινούπολης
-Τomas Holt’s σκίτσα της Κωνσταντινούπολης - στο Μουσείο Μοχάμεντ Άλι στην Καβάλα και στο Bahcesehir Πανεπιστήμιο Κωνσταντινούπολης

4) Κονσέρτα και ρεσιτάλ
Θα πραγματοποιεί ανταλλαγή μουσικών προγραμμάτων από Έλληνες καλλιτέχνες στο Bahcesehir Πανεπιστήμιο Κωνσταντινούπολης και Τούρκους μουσικούς καλλιτέχνες που θα έρχονται στην Καβάλα και σε άλλες ελληνικές πόλεις.
Ακόμη και όλα αυτά ίσως να μην είχαν καμία συνεπεία και να καθιστούσαν άχρηστο αυτό το ρεπορτάζ αν δεν υπήρχε ένα πρόσωπο κλειδί και αυτός είναι καθηγητής Heath W. Lowry του Πανεπιστημίου του Bahcesehir και του Princeton (από το δεύτερο σύμφωνα με τις πληροφορίες αποχωρεί λόγω συνταξιοδότησης το 2013), για τον οποίο θα διαβάσετε σχετικά παραπλεύρως.
Τα συμπεράσματα δικά σας, δεν θέλουμε να σχολιάσουμε τίποτα επί των γεγονότων που παραθέσαμε. Ωστόσο επειδή πολλές φορές τα γεγονότα επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών θα ήταν χρήσιμο για την αλήθεια, αν σε όλα αυτά είχαμε και την άποψη των εκπροσώπων του Ινστιτούτου καθώς και του Υπουργείου Εξωτερικών, σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει, που αποσκοπούν και τι προσδοκούν από την «αναβίωση του οθωμανικού παρελθόντος» της Καβάλας. Το μόνο που μπορούμε να σημειώσουμε ως συμπέρασμα είναι ότι ανησυχούμε, και μαζί μας και πολλοί καβαλιώτες. Ας αναλάβει λοιπόν κάποιος να ξεκαθαρίσει το τι ακριβώς συμβαίνει!!!

Ποιος είναι ο Heath W. Lowry
Όμως ποιος είναι ο καθηγητής Heath W. Lowry του Πανεπιστημίου του Bahcesehir που αν και κάτοικος Κωνσταντινούπολης περνά μεγάλο μέρος από το χρόνο του στην πόλη της Καβάλας; Ο εν λόγω 68χρονος Αμερικανός ακαδημαϊκός είχε ηγηθεί κίνησης για να αποτρέψει την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από την Αμερικανική Γερουσία και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους αρνητές της. Σχετικό ρεπορτάζ για το ποιος είναι δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στο site http://www.defencenet.gr, το οποίο ασχολείται με θέματα στρατηγικής καθώς και τα εθνικά μας ζητήματα, ως συνέχεια του σχετικού άρθρου του «Χ».
Σημειώνεται λοιπόν ότι «Επιπλέον ο Heath W. Lowry κατέβαλε συστηματική προσπάθεια για να απαξιώσει τα στοιχεία που παρέδωσε στην Ιστορία και το σύνολο της ανθρωπότητας ο αμερικανός πρέσβης στην Οθωμανική αυτοκρατορία Ε. Μορκεντάου τα οποία αποτελούν μια σημαντική πηγή πληροφοριών για τα εγκλήματα που διέπραξε το κεμαλικό καθεστώς σε βάρος των Αρμενίων και Ελλήνων της Μικράς Ασίας (http://en.wikipedia.org/wiki/Heath_W._Lowry).
Φυσικά ο Αμερικανός ακαδημαϊκός δεν έκανε ότι έκανε χωρίς λόγο, αφού ο Lowry Heath κατέχει κατά σύμπτωση την έδρα «ΚΕMΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ» στο πανεπιστήμιο του Princeton από το 1993, ενώ την περίοδο 1973-1980 ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του Τμήματος Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου (http://www.princeton.edu/~nes/faculty_lowry.html). Ακολούθως το 1983 με την βοήθεια και άλλων ακαδημαϊκών και την γενναία χρηματοδότηση της τουρκικής κυβέρνησης ίδρυσε το Ινστιτούτο Τουρκικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Georgetown University. Στην συνέχεια κατέλαβε μια ακόμη έδρα αυτή την φορά στο τουρκικό πανεπιστήμιο Bahcesehir (http://www.bahcesehir.edu.tr/fakultesayfa/akademikkadro/act/fenedebiyat/program/genelegitim/id/0109), ενώ για πολλά χρόνια εργάστηκε στην Τουρκία για διάφορες έρευνες που αφορούν το Οθωμανικό της παρελθόν.
Θοδωρής Σπανέλης
Εφημερίδα Χρονόμετρο Καβάλας