Η διάχυτη αγανάκτηση του Ελληνικού λαού είναι η αντίδραση στην πτώση – όχι μόνο του πολιτικού συστήματος γενικά, αλλά και των γνωστών πολιτικών ως άτομα – κάτω του επιτρεπτού ορίου. Ο μέσος Έλληνας δεν ανέχεται πλέον να τον διαφεντεύει κάποιος που είναι αφενός κατώτερος των περιστάσεων και αφετέρου κατώτερος από τον ίδιο. Οι πολιτικοί ήταν κάποτε πρότυπα ή, τουλάχιστον, κάτι το ξεχωριστό: η ενσάρκωση, οπτικά και ακουστικά, της έννοιας του ηγέτη.
Αυτή η (ψευδ)αίσθηση δεν υπάρχει πλέον στο μυαλό του μέσου Έλληνα: θεωρεί του πολιτικούς πολύ λίγους για να σταθεί απέναντί τους με δέος. Ανεξάρτητα από τις σπουδές και τις θέσεις που είχαν μέχρι χθες, τους αντιμετωπίζει a priori ως λιγότερο ικανούς και αξιόπιστους από τον οποιονδήποτε απλό πολίτη στέκεται δίπλα του και διαδηλώνει ενάντια σε ένα προϊόν πολιτικής που, ιστορικά πλέον, δεν μπορεί να πείσει ότι επαρκεί. Ακόμα και να αρκούσε ως πρόγραμμα, δεν μπορεί να πείσει ότι είναι εφαρμόσιμο από αυτούς που οδήγησαν τη Χώρα στην καταστροφή.
Αυτή η κατάσταση είναι, σε επίπεδο δημοκρατικής δομής, ιδιαίτερα επικίνδυνη: η ανυπαρξία θεσμικής πληρότητας, αν όχι de facto ευτελισμού των θεσμών από αυτούς που θα έπρεπε να τους υπηρετούν, δημιουργεί επικίνδυνες συνθήκες για την κοινωνική συνοχή. Η έλλειψη δυνατότητας έκφρασης έχει μετατραπεί σε διαμαρτυρόμενο όχλο ο οποίος πολύ σύντομα θα μετεξελιχθεί είτε σε μαζική κλιμάκωση της κρίσης με την χαοτική μορφή ‘κρίση για την κρίση, άνευ πρότασης’ είτε σε αμέτρητες μικρές ανεξέλεγκτες ομάδες έκφρασης της λαϊκής οργής.
Το πρόβλημα παραμένει συστημικό: όσο αποτελεσματικά και να αντιμετωπιστεί η έκφραση της αγωνίας των πολιτών, η αδυναμία κάλυψης της πολιτικής έκφρασής τους θα διογκώνει το ante portas εκρηκτικό μίγμα οικονομικής δυστυχίας, ηθικής και πνευματικής κενότητας, έλλειψης ασφάλειας και βιώσιμου οράματος για το μέλλον.
Ντετερμινιστικά, οδηγούμαστε σε αμφισβήτηση της εξουσίας οποιονδήποτε πολιτικών σχηματισμών: η λειτουργούσα έκφανση του Πολιτεύματος είναι, βάσει του Συντάγματος, έωλη.
Με 2,000,000 πολίτες στους δρόμους ενάντια σε κάθε μορφής Μνημόνιο αλλά με την Κυβέρνησή τους να τα ψηφίζει, ισχύει ότι θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία; Όταν δε έγκριτοι συνταγματολόγοι τεκμηριώνουν επιστημονικά την αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων, όντως οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα;
(Άρθρο 1, Παρ. 2 & 3)
Με 20% ανεργία και μισθό 500 ευρώ, ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν όντως την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας;
(Άρθρο 2, Παρ. 1)
Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος;
(Άρθρο 22, Παρ. 1)
Με τον Πρωθυπουργό να καταγγέλλει δημόσια τα φαινόμενα διαφθοράς αλλά, συγχρόνως, με τους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου και τους πολιτικούς στο απυρόβλητο, όντως οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου;
(Άρθρο 4, Παρ. 1)
Με το Διπλωματικό Σώμα ‘στον καιρό’ και τους αλλοδαπούς εργολάβους εξωτερικής πολιτικής αντ' αυτού, όντως μόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες;
(Άρθρο 4, Παρ. 4)
Όταν ένας μέσος Έλληνας πολίτης ακούει τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας να δηλώνει ότι η Χώρα βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικού πολέμου, μήπως πρέπει να μας φοβίσει το εύρος των πιθανών ερμηνειών για το ότι θανατική ποινή δεν επιβάλλεται, εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπονται στο νόμο για κακουργήματα τα οποία τελούνται σε καιρό πολέμου και σχετίζονται με αυτόν;
(Άρθρο 7 Παρ. 3)
Υπάρχει άραγε ελπίδα;
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του Πολιτεύματος.
(Άρθρο 30 Παρ. 1)
Source : infognomonpolitics
Αυτή η (ψευδ)αίσθηση δεν υπάρχει πλέον στο μυαλό του μέσου Έλληνα: θεωρεί του πολιτικούς πολύ λίγους για να σταθεί απέναντί τους με δέος. Ανεξάρτητα από τις σπουδές και τις θέσεις που είχαν μέχρι χθες, τους αντιμετωπίζει a priori ως λιγότερο ικανούς και αξιόπιστους από τον οποιονδήποτε απλό πολίτη στέκεται δίπλα του και διαδηλώνει ενάντια σε ένα προϊόν πολιτικής που, ιστορικά πλέον, δεν μπορεί να πείσει ότι επαρκεί. Ακόμα και να αρκούσε ως πρόγραμμα, δεν μπορεί να πείσει ότι είναι εφαρμόσιμο από αυτούς που οδήγησαν τη Χώρα στην καταστροφή.
Αυτή η κατάσταση είναι, σε επίπεδο δημοκρατικής δομής, ιδιαίτερα επικίνδυνη: η ανυπαρξία θεσμικής πληρότητας, αν όχι de facto ευτελισμού των θεσμών από αυτούς που θα έπρεπε να τους υπηρετούν, δημιουργεί επικίνδυνες συνθήκες για την κοινωνική συνοχή. Η έλλειψη δυνατότητας έκφρασης έχει μετατραπεί σε διαμαρτυρόμενο όχλο ο οποίος πολύ σύντομα θα μετεξελιχθεί είτε σε μαζική κλιμάκωση της κρίσης με την χαοτική μορφή ‘κρίση για την κρίση, άνευ πρότασης’ είτε σε αμέτρητες μικρές ανεξέλεγκτες ομάδες έκφρασης της λαϊκής οργής.
Το πρόβλημα παραμένει συστημικό: όσο αποτελεσματικά και να αντιμετωπιστεί η έκφραση της αγωνίας των πολιτών, η αδυναμία κάλυψης της πολιτικής έκφρασής τους θα διογκώνει το ante portas εκρηκτικό μίγμα οικονομικής δυστυχίας, ηθικής και πνευματικής κενότητας, έλλειψης ασφάλειας και βιώσιμου οράματος για το μέλλον.
Ντετερμινιστικά, οδηγούμαστε σε αμφισβήτηση της εξουσίας οποιονδήποτε πολιτικών σχηματισμών: η λειτουργούσα έκφανση του Πολιτεύματος είναι, βάσει του Συντάγματος, έωλη.
Με 2,000,000 πολίτες στους δρόμους ενάντια σε κάθε μορφής Μνημόνιο αλλά με την Κυβέρνησή τους να τα ψηφίζει, ισχύει ότι θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία; Όταν δε έγκριτοι συνταγματολόγοι τεκμηριώνουν επιστημονικά την αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων, όντως οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα;
(Άρθρο 1, Παρ. 2 & 3)
Με 20% ανεργία και μισθό 500 ευρώ, ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν όντως την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας;
(Άρθρο 2, Παρ. 1)
Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος;
(Άρθρο 22, Παρ. 1)
Με τον Πρωθυπουργό να καταγγέλλει δημόσια τα φαινόμενα διαφθοράς αλλά, συγχρόνως, με τους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου και τους πολιτικούς στο απυρόβλητο, όντως οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου;
(Άρθρο 4, Παρ. 1)
Με το Διπλωματικό Σώμα ‘στον καιρό’ και τους αλλοδαπούς εργολάβους εξωτερικής πολιτικής αντ' αυτού, όντως μόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες;
(Άρθρο 4, Παρ. 4)
Όταν ένας μέσος Έλληνας πολίτης ακούει τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας να δηλώνει ότι η Χώρα βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικού πολέμου, μήπως πρέπει να μας φοβίσει το εύρος των πιθανών ερμηνειών για το ότι θανατική ποινή δεν επιβάλλεται, εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπονται στο νόμο για κακουργήματα τα οποία τελούνται σε καιρό πολέμου και σχετίζονται με αυτόν;
(Άρθρο 7 Παρ. 3)
Ζούμε την ‘εποχή του σχετικού’, η οποία μοιραία οδηγεί σε σκοταδισμό και περαιτέρω διευκόλυνση της υλοποίησης αλλότριων σχεδίων που θα καταλύσουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό την εθνική μας κυριαρχία. Η δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο δεν έχει περιθώρια για περαιτέρω αναμονή αλλαγής του πολιτικού σκηνικού από κάποιον από μηχανής Θεό. Έτσι όπως κατάντησε, έχει ζωτική ανάγκη από στήριξη εκτός των καθιερωμένων αποτυχημένων πρακτικών. Αν δεν στηριχθεί από δυνάμεις εντός της Χώρας, μοιραία θα στηριχθεί από κάποιους που έχουν στρατηγικό συμφέρον να το πράξουν για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα.
Υπάρχει άραγε ελπίδα;
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του Πολιτεύματος.
(Άρθρο 30 Παρ. 1)
Source : infognomonpolitics
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου